ไฟรักมารร้าย

บ้านภิรมย์วงศ์

"บุญรักษาเถอะนะ ตาใหญ่ กลับมาแล้วก็อยู่บ้านเราซะ อย่าทิ้งย่าทิ้งน้องไปไหนไกลๆ อีก เข้าใจไหม"

หญิงวัยชราวัยใกล้เจ็ดสิบประมุขของบ้านภิรมย์วงศ์ให้ศีลให้พรรับขวัญหลานชายสุดที่รัก ที่เพิ่งเหินฟ้ากลับมาตุภูมิบ้านเกิดเป็นครั้งแรกในรอบห้าปี

"พี่ใหญ่กลับมาอยู่บ้านเราแล้วใช่ไหมครับ แบบนี้ผมกับคุณย่าก็ไม่ต้องเหงาอีกแล้ว" พิเชษฐ์ถามด้วยความดีใจ เขาก็เป็นอีกคนที่ปรารถนาจะให้พี่ชายสุดที่รักกลับมาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่

"ขอดูก่อนนะนายเล็ก ถ้าไม่มีอะไรทำให้อยากไปอยู่ไกลๆ อีก พี่ก็คงกลับมาอยู่กับนายและคุณย่าเป็นการถาวรเลย" ว่าแล้วพิภพก็โผเข้ากอดคุณย่าอีกครั้งด้วยความรักและคิดถึง

สองพี่น้องพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาโดยมีหญิงชราร่วมสนทนาด้วย เสียงหัวเราะที่ครื้นเครงจบลงเมื่อร่างเล็กเข้ามาในห้องรับแขก รอยยิ้มที่มีความสุขและสดใสของพิภพเลือนหายไปจากใบหน้า คงเหลือไว้แค่ความบึ้งตึงเย็นชาที่ใช้แทนการทักทายคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่

"น้องพายมาพอดีเลย พี่ใหญ่จำน้องพายได้ไหมครับ ไม่ได้เห็นกันตั้งห้าปีเลยเชียวนะ" พิเชษฐ์กวักมือเรียกน้องน้อยสุดของบ้าน ซึ่งเข้ามาอยู่ภายใต้ชายคาภิรมย์วงศ์ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว

"หนูพายมานั่งใกล้ๆ ย่า ลูก จำพี่ใหญ่ได้ไหม ห้าปีคงไม่ลืมกันหรอกนะ"

"สวัสดีค่ะ พี่ใหญ่" ร่างบางนั่งลงใกล้ๆ หญิงชรา พนมมือไหว้ทักทายพิภพอย่างนอบน้อม

หัวใจเธอตื่นเต้นที่ได้มีโอกาสพบหน้าเขาอีกครั้ง ห้าปีแล้วซินะ ภาริตาแอบมองพิภพเพื่อสำรวจดูความเปลี่ยนไปของชายหนุ่ม เขาแลดูภูมิฐานขึ้นความหล่อเหลายังคงไม่เปลี่ยน และที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิมเลยนั่นก็คือ สายตาเย็นชาที่สัมผัสได้ทุกครั้งว่า ไม่เคยอยู่ในความคิดคำนึงของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่นี้ใบหน้าหวานก็ก้มลงมองพื้น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นเพื่อทักทายหรือพูดคุยเฉกเช่นคนอื่น และขอตัวไปจัดการเรื่องของว่างในครัวแทน

"ทำไมพ่อใหญ่ไม่ทักน้องหน่อยล่ะลูก ยังไงเราสองคนก็ต้องลงเอยเป็นครอบครัวกันอยู่แล้ว" คุณหญิงพิจิตราพูดคล้ายตำหนิหลายชายในที หลังจากที่ภาริตาขอตัวออกไปดูของว่างในครัว แทนการอยู่คุยกับคู่หมั้นหนุ่มที่เพิ่งจะกลับมา

เวลาผ่านมาถึงห้าปีเต็มแล้ว ทุกคนที่เกี่ยวข้องต่างก็เติบโตเป็นผู้ใหญ่กันหมด หลานชายคนโตน่าจะเข้าใจเหตุผลของเรื่องที่เกิดขึ้น และทำใจให้ยอมรับมันได้แล้ว

แต่เท่าที่ดูจากเมื่อครู่ ดูเหมือนว่าพิภพยังคงตั้งแง่และปฏิเสธผู้หญิงที่ย่าเลือกให้อย่างไม่ไยดีเหมือนเมื่อห้าปีก่อนอย่างไรอย่างนั้น

"นั่นซิครับ ทำเย็นชาแบบนี้น้องพายเสียใจหมด พี่รู้อะไรไหม พอรู้ว่าพี่ใหญ่จะกลับมา น้องพายก็อาสาเป็นแม่งานทำโน่นนี่เพื่อเตรียมต้อนรับการกลับมาของพี่เองเลยนะ งานคืนนี้ก็เหมือนกันน้องพายตั้งใจมากนะครับ" พิเชษฐ์ช่วยพูดอีกแรง

"เหรอ ฉันกลับมาบ้านก็เพื่อมาหานายกับคุณย่าเท่านั้น คนอื่นฉันไม่ได้สนใจว่าใครจะอยู่หรือจะไป"

พิภพชำเลืองมองไปที่ประตูห้องโถงอีกด้าน เห็นร่างเล็กสั่งการให้เด็กรับใช้ยกขนมของว่างเข้ามาวางตรงหน้า เขาจึงเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาเป็นเรื่องใหม่ ชวนน้องชายและคุณย่าพูดคุยเรื่องอื่นต่อ

แต่กระนั้นก็อดที่จะสอดส่ายสายตามองไม่ได้ว่า ผู้หญิงที่ปากพูดว่าไม่สนจะอยู่หรือไปก็ช่าง อยู่ตรงส่วนไหนของบ้านและทำอะไรอยู่ในเวลานี้

ภาริตาหนีบรรยากาศที่หน้าอึดอัดในห้องรับแขกมาอยู่ในครัว สาวใช้ขอให้เธอไปตรวจความเรียบร้อยห้องนอนของพิภพที่จัดเสร็จเมื่อครู่นี้ หญิงสาวจึงรีบขึ้นไปดูว่ามีอะไรขาดตกบกพร่องอีกไหม

ห้องนอนของพิภพถูกจัดให้คงสภาพเดิมทุกอย่างไม่เปลี่ยน ตลอดห้าปีที่เจ้าของห้องไปใช้ชีวิตยังต่างแดน ภาริตารับหน้าที่ดูแลทำความสะอาดห้องนี้ และเมื่อทราบข่าวว่าชายหนุ่มจะกลับมา เธอก็จัดการเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้บางอย่างให้ทันสมัยและดูน่าอยู่มากขึ้น

"อุ๊ย ขอโทษค่ะ" ภาริตาสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อหันมาเห็นพิภพยืนอยู่ในห้องแล้ว เธอไม่ทันสังเกตว่าเขาเข้ามาตอนไหน

"มาทำอะไรที่นี่" เขาเอ่ยถามคำแรก

พิภพย่างเท้าเดินเข้ามาหาหญิงสาว หยุดยืนพิจารณาเจ้าหล่อนใกล้ๆ รูปร่างอวบอิ่มผิดกับภาริตาคนก่อนที่ผอมแห้งติดกระดูก ใบหน้ารูปไข่ผิวพรรณสะอาดสะอ้านบ่งบอกถึงการดูแลตนเองเป็นอย่างดี

เวลาผ่านไปถึงห้าปีเต็มเด็กผู้หญิงที่เอาแต่ร้องไห้ ซึมเศร้า ไม่พูดไม่จากับใคร กลายเป็นสาวน้อยน่าตาน่ารักน่าเอ็นดูสร้างความชื่นตาชื่นใจให้กับผู้พบเห็นหรือคนที่อยู่ใกล้ได้เป็นอย่างดี

"ทาแป้งอะไร หอมเชียว" เขาถามพลางก้มลงมาดอมดมที่บ่าบาง ถือวิสาสะใช้ปลายจมูกดอมดมมาใกล้ข้างแก้มสาว ลมหายใจร้อนที่พัดผ่านเนื้อเนียน ทำให้ภาริตาสะดุ้งและรู้สึกปั่นป่วนทั่วร่างอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"โตเป็นสาวแล้ว รู้จักดูแลตัวเองก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เหมือนผีตายซากเดินได้แบบเหมือนก่อน"

วาจาที่เชือดเชือนต่างกับความรู้สึกที่แท้จริงภายในจิตใจคนละเรื่อง พิภพอยากจะบ้าตายเมื่อกลิ่นกายสาวที่เพิ่งดอมดมเมื่อครู่ สัมผัสปลุกความรู้สึกในกายให้ตื่นขึ้นอย่างฉับพลัน ห่างกันแค่ก้าวเดียวแต่สามารถทำให้เขารู้สึกอยากค้นหาและปรารถนาจะสัมผัสเรือนร่างนี้ได้

ภาริตาใช้เสน่ห์อาคมใดๆ ยั่วยวนให้ผู้ชายที่อยู่ใกล้ รู้สึกเช่นนี้ทุกคนหรือเปล่า

"ต้องการอะไรอีกไหมคะ งานเลี้ยงต้อนรับพี่ใหญ่คืนนี้จะเริ่มตอนทุ่มตรง ถ้าไม่มีอะไรแล้วพายขอตัวไปเตรียมงานต่อก่อน" ภาริตาหลีกเลี่ยงที่จะเผชิญหน้ากับเขา

เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าพิภพไม่ได้สนิทเสน่หาในตัวเธอมากเท่าไรนัก ออกจะเกลียดขี้หน้าไม่อยากจะเห็นกันเสียด้วยซ้ำไป ภาริตาเป็นต้นเหตุของการจากบ้านไปนานถึงห้าปีเต็มของชายหนุ่ม และต้นเหตุนี้ก็คือความอึดอัดใจที่หาทางออกไม่ได้เสียทีมาตลอดชีวิตของหญิงสาว

"เธอควรเรียกฉันว่าคุณใหญ่ไม่ใช่พี่ใหญ่ สำหรับเราไม่ใช่พี่น้องกันลืมแล้วหรือไง" ใบหน้าคมก้มลงมาใกล้ๆ คล้ายกับจะยั่วให้สาวน้อยตรงหน้าตกใจเล่น