ตอนที่ 3

การอาบน้ำให้พิภพไม่ใช่เรื่องยาก แต่การจะรักษาความรู้สึกตื่นเต้นและหวั่นไหวของตนเองต่างหากเป็นเรื่องที่ยากกว่า เวลานี้ภาริตาเปียกปอนไปหมดทั้งร่าง โชคดีที่วันนี้ใส่เสื้อผ้าสีเข้มแต่ดันเป็นชุดแซกผ้าบางเบาที่แนบไปกับตัวเพราะเปียกชื้น จนมองเห็นสรีระเนื้อในสาวอย่างชัดเจน

ภาริตาพยายามไม่สบตาไม่มีคำถามไม่มองหน้าและทำตามความต้องการของพิภพให้ดีที่สุด แม้จะอยู่ในน้ำแต่เนื้อตัวของเธอกลับร้อนผ่าวราวกับจะเป็นไข้ ใบหน้าแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกปั่นป่วนในร่างกายไว้

"ชุดเธอเปียกมาก ถอดออกซะ"

ความจริงแล้วพิภพรำคาญมากกว่า ไอ้ชุดแซกตัวนี้มันกำลังบดบังความงดงามของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า ไม่ให้เขาได้เห็นความงามของเนื้อแท้ที่ซุกซ่อนอยู่

แม้มันแนบสนิทกับเรือนร่างของภาริตาก็จริง แต่มันเปรียบเสมือนเครื่องกั้นความสุนทรีย์ของคนเอาแต่ใจ จนไม่อยากให้มีมันอยู่ในสายตา

"อย่านะคะ คุณใหญ่" ภาริตาร้องห้ามเมื่อเขากำลังจะเข้ามาจัดการกับเสื้อผ้าที่ตนกำลังสวมใส่

พิภพไม่ฟังคำห้ามและจัดการถอดชุดแซกที่เปียกน้ำออกอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ภาริตาไร้เสื้อผ้าปกป้องมีเพียงชุดชั้นในสีหวานที่ปกปิดความงามประจำเรือนกายอยู่

"คุณใหญ่อย่าค่ะ" เธอร้องขอเสียงสั่น

เมื่อเนื้อสาวแนบสนิทชิดกายหนุ่มอย่างไม่มีช่องว่าง กลิ่นกายของบุรุษคนแรกและเพียงคนเดียวที่ภาริตาได้ใกล้ชิดหอมหวาน เฉกเช่นเดียวกับกลิ่นกายสาวที่พิภพดอมดมจากเนื้อแท้ ก็สร้างความร้อนรุ่มให้กับหัวใจเขาได้เป็นอย่างมาก

"คุณใหญ่ไม่นะคะ"

ช้าไปเสียแล้ว เสียงห้ามนั้นไม่เป็นผล พิภพก้มลงมาเชยชมความหอมหวานนี้ที่ซอกคอและดอมดมเรื่อยลงมาจนถึงเนินอกอิ่ม

ริมฝีปากของพิภพจรดลงที่เนื้อนิ่ม ปลายลิ้นแตะฉกชิมความหวานหอม ปลายจมูกซุกไซ้สูดดมอย่างช้าๆ ลมหายใจอุ่นรดที่กายงาม ภาริตาร้อนๆ หนาวๆ ราวกับเป็นไข้ก็ไม่ปาน แม้สองมือจะพยายามดันตัวออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อไฟราคะกำลังยื้อยุดฉุดกระชากกับคำว่าสติสัมปะชัญญะในตัวเธอและเขา

"ไม่นะคะ คุณใหญ่" ภาริตาร้องห้ามเมื่อพิภพจัดการกับชุดชั้นในด้านบนของเธอ

ภาริตาได้แค่มองเมื่อพิภพโยนมันออกไปนอกอ่างอาบน้ำ สะท้านสั่นเมื่อริมฝีปากของชายหนุ่มครอบครองปลายยอดอิ่มที่ไม่เคยมีผู้ใดล่วงล้ำ

หวาน หอม นุ่ม ละมุนละไม สารพัดคำเยินยอที่พิภพจะคิดออก เต้าอิ่มเต็มมือให้ความโสภาราวกับได้ขึ้นสวรรค์ รสชาติของมันแสนล้ำเกินคำบรรยาย หวานหอมดอมดมอย่างไม่รู้เบื่อ ไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลงใดทั้งสิ้น นอกจากบรรเลงปลายลิ้นเร้ารุกตามอำเภอใจ จนลืมไปว่าเจ้าของเรือนกายนี้แทบสลบลงคาอ้อมอก

ปลายลิ้นที่พลิ้วไหวราวกับปลายพู่กันระบายสี ภาริตาเคยเห็นจิตรกรมากมายที่สามารถแต่งแต้มสีสันลงบนผืนผ้าใบหรือที่ใดก็แล้วแต่ เสกสร้างงานศิลปะที่งดงามมากมายบนโลกกว้างใหญ่ แต่ไม่มีปลายพู่กันใดจะทำให้หัวใจและกายสาวสะท้านได้ เท่ากับปลายพู่กันจากปลายลิ้นของพิภพที่บรรเลงแต่งแต้มสีสวาทลงบนยอดอกอิ่มของเธอในเวลานี้

เนื้อตัวของภาริตาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งเมื่อปลายพู่กันที่มีชีวิตแต่งแต้มสีโทนร้อนลงบนยอดอก ด้วยการปัดป่ายไปมาอย่างรวดเร็วด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งสะท้านเกร็งไปทั่วร่าง เผลอกรีดร้องระบายความซาบซ่านออกมาอย่างสุดกลั้น

ยามที่ปลายพู่กันลดความร้อนแรง มาเปลี่ยนเป็นไอเย็นหฤหรรษ์ มันก็เย้ายวนชวนขนลุกให้ตื่นตาตื่นใจจนหายหนาว และใช้ไฟสวาทที่อบอุ่นคลายความหฤหรรษ์นั้น ให้กลายเป็นผ้าห่มเนื้อดีเสียจนภาริตาต้องคว้าบ่าแกร่งไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ไม่ให้สะท้านไหวไปกับไฟสวาทร้อนหรือไฟรักเย็นหฤหรรษ์ ที่กำลังสร้างความปั่นป่วนในร่างกายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"คุณใหญ่ปล่อยเถอะนะคะ" ภาริตาวิงวอนขอ

พิภพดันร่างงามในอ้อมแขนไปอีกฝั่งของขอบอ่าง แผ่นหลังของสาวน้อยเกยขอบอ่างและชูชันช่องามเหนือผิวน้ำ เป็นภาพที่แสนเย้ายวนหัวใจของชายหนุ่มยิ่งนัก เขาปรารถนาจะลิ้มชิมรสความหวานหอมที่ยอดอกงามนี่อีกสักครา ทว่า...

"คุณใหญ่ปล่อยเถอะค่ะ" เสียงวิงวอนขอสั่นเครืออย่างเห็นได้ชัด

"ปล่อยนะคะ" ภาริตาสะอื้นเล็กน้อย

เธอกำลังจะไม่มีแรงรับมือกับอำนาจราคะที่ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และหากปล่อยไว้นานก็อาจจะตกอยู่ใต้แรงกำลังของราคะแล้วแต่จะพาไป ภาริตาไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น และจำต้องฝืนใจทิ้งความวาบหวามที่เพิ่งเคยลิ้มรสครั้งแรกทิ้งไปอย่างน่าเสียดาย

หวานใดก็ไม่หวานเท่าเสน่หา แรงใดก็ไม่รุนแรงเท่าแรงแห่งราคะ ภาริตาไม่ปรารถนาจะเป็นเช่นนั้นกับคู่หมั้นของตนเอง พิภพอาจทำไปเพราะแรงกามาของบุรุษ แต่หากเธอไม่ขัดขืนและยินดีให้มันเกิดขึ้นตามอำเภอใจ สุดท้ายคนที่กินน้ำตาต่างข้าวก็คงไม่พ้นตนเองแน่

ความสัมพันธ์ที่ไม่เคยญาติดีกันมาก่อน และไม่มีวันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้นอกจากความเกลียด พิภพกับเธอไม่มีเชือกใดหรือสายใยใดๆ เชื่อมทั้งคู่ไว้กันและกันได้

คนหนึ่งรังเกียจและประกาศว่าเธอคือตัวซวย คือผู้หญิงที่เขาจะไม่มีวันอยู่ใกล้ไปตลอดชีวิต แม้เวลาผ่านไปนานถึงห้าปีเต็ม ภาริตาก็มั่นใจว่าหัวใจที่เกลียดชังเธอไม่มีวันเปลี่ยน

สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ คือราคะทั้งสิ้น

ผู้ชายที่อยากได้ความหฤหรรษ์ อาจลืมได้แม้กระทั่งความเกลียดชัง แต่ผู้หญิงที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาเกลียด คงไม่ใจกล้ามีหน้าพอที่จะเสนอตนเองเป็นเหยื่อแห่งความหฤหรรษ์นั้น เพื่อหวังให้ความเกลียดจางหายไป

คนอื่นอาจทำได้แต่กับผู้ชายที่ชื่อพิภพ ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่ ...

"ไม่ชอบหรือไง" เขาถาม น้ำเสียงคล้ายขัดใจเล็กน้อย ทำไมภาริตาถึงได้ชอบขัดใจอยู่ร่ำไป

"ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำแบบนี้" พิภพเอ่ยอย่างคนที่มีอำนาจมากกว่า

"ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับดิฉันอีก" ภาริตาเงยหน้าทั้งน้ำตาแล้วพูดต่อไปว่า

"ดิฉันไม่ใช่ของเล่นของคุณใหญ่ ถึงแม้ว่าชีวิตของดิฉันจะเป็นของคุณใหญ่ก็ตามที ระหว่างเรามันเป็นเส้นขนานและดิฉันก็ไม่ปรารถนาจะมีชีวิตอยู่แบบนี้ตลอดไปแน่"