ตอนที่ 2

"ค่ะ คุณใหญ่ ต้องการอะไรอีกไหมคะ ถ้าไม่มีแล้วพายขอตัวก่อน" หญิงสาวรับคำเบาๆ แล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

"เดี๋ยว เธอควรเรียกแทนตัวเองว่าดิฉันไม่ใช่ใช้ชื่อเล่นมาแทนตัวแบบนี้"

"ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวก่อนนะคะคุณใหญ่" ภาริตารับคำอีกครั้ง แล้วก้มหน้าค้อมตัวลงต่ำประหนึ่งว่าเป็นสาวใช้ที่กำลังอยู่ต่อหน้าเจ้านาย

"นี่ ใจคอเธอจะไม่เถียงไม่แย้งอะไรสักคำเลยหรือไง หรือว่าทั้งชีวิตเป็นแต่ผู้รับคำสั่งอย่างเดียว" จู่ๆ พิภพก็ฮึดฮัดขึ้นมาอีก และถือวิสาสะดึงแขนของหญิงสาวไว้

"ปะ ปล่อยค่ะ " สาวน้อยเอามือดันอกแกร่งที่ตนถูกรั้งให้มาแนบชิดแบบไม่ทันตั้งตัว ลมหายใจอุ่นๆ จากปลายจมูกเฉียดไปเฉียดมาที่ข้างแก้ม มันทำให้รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูก

"ถ้าไม่ปล่อยจะมีอะไรไหม" พิภพแสยะยิ้มเล็กน้อย เขาช่างไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้คนที่อยู่ในอ้อมแขนทั้งหวาดกลัวและหวั่นไหวแค่ไหน

"ดิฉันมีงานรออีกมาก คุณใหญ่ได้โปรดปล่อยเถอะนะคะ"

ท่าทีหวาดกลัวที่เห็นได้ชัดจากสีหน้าและท่าทางของหญิงสาว ยิ่งทำให้พิภพได้ใจมากขึ้นไปอีก เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าเจ้าหล่อนจะกล้าขัดใจไปถึงเมื่อไร

"งานพวกนั้นให้คนอื่นทำก็ได้ ฉันมีงานอื่นให้ทำและต้องเป็นเธอเท่านั้นที่ทำให้"

"คุณใหญ่จะให้ดิฉันทำอะไรคะ" ภาริตาถามเสียงสั่น เมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย

"ไปเตรียมน้ำให้หน่อย ฉันอยากอาบน้ำ"

เธอรีบทำตามความต้องการของเขาให้เรียบร้อย น้ำอุ่นในอ่างพร้อมที่จะให้พิภพลงมาแช่ แต่เมื่อภาริตาออกมาจากห้องน้ำเพื่อบอกให้รู้ว่าทุกอย่างพร้อม ชายหนุ่มกลับทำในสิ่งที่น่าตกใจมากขึ้นไปอีก

"คุณใหญ่ปล่อยนะคะ จะทำอะไร" หญิงสาวร้องลั่น เมื่อร่างสูงดันตัวเธอให้เดินเข้าไปในห้องน้ำ

พิภพไม่สนใจฟังเสียงร้องห้ามและตั้งใจดันตัวสาวน้อยเข้าไปในห้องน้ำกับตน เมื่อได้สมใจแล้วเขาก็กดล็อกประตูเพื่อกันไม่ให้ภาริตาหนีออกไปได้

"ถอดเสื้อผ้า"

"คุณใหญ่ จะทำอะไร อย่าทำบ้าๆ นะ" ภาริตาหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินคำสั่งที่ชวนให้หัวใจหวิว เธอหันหน้าหนีคิดหาหนทางที่จะออกไปจากห้องนี้

"ฉันจะอาบน้ำ ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้าแล้วจะอาบยังไง" พิภพพูดหน้าตาเฉยยกมือขึ้นคล้ายกับจะส่งสัญญาณให้รู้ว่าภาริตาต้องทำหน้าที่นี้

"คุณใหญ่ถอดเองก็ได้นี่คะ แล้วนี่มันในห้องน้ำ ธุระส่วนตัวพวกนี้ควรทำเองมากกว่าจะให้คนอื่นมาวุ่นวายด้วย"

หัวใจของภาริตาเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พยายามห้ามไม่ให้หัวสมองจินตนาการถึง เรือนร่างที่อยู่ใต้เสื้อผ้าราคาแพงที่พิภพสวมใส่อยู่

แต่มันก็สุดจะห้ามได้ สาวน้อยแก้มแดงก่ำรู้สึกคอแห้งผากราวกับกระหายน้ำ สองมือเย็นเฉียบเพราะความตื่นเต้น แต่ก็ต้องเก็บทุกความรู้สึกไว้ไม่ให้ใครรู้

"เธออยู่ในฐานะคู่หมั้น และอีกไม่นานเราก็จะต้องแต่งงานกันตามคำสั่งคุณย่า ห้าปีที่ผ่านมาฉันอุตส่าห์ไปอยู่ไกลๆ ไม่ให้เธอต้องลำบาก ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วเธอก็ควรทำหน้าที่ของตัวเองในฐานะคู่หมั้นบ้างซิ"

พิภพก้าวไปหาภาริตาอย่างช้าๆ สายตาจังจ้องมองสาวน้อยที่เดินถอยหนี ดวงตาราชสีห์กำลังจะตะครุบเหยื่อตัวเล็กๆ ให้อยู่ในอุ้งมืออีกไม่ช้า

"ตะ แต่ว่า เรา..."

ภาริตาไม่กล้า ขอเรียกว่ากลัวก็ได้ เธอไม่รู้จริงๆ ว่าคำสั่งที่พิภพบอกให้ถอดเสื้อผ้าให้นั้น เขาต้องการการดูแลเช่นนั้นจริงหรือ หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นกันแน่

ถึงแม้ว่าทั้งคู่จะอยู่ในฐานะคู่หมั้นมายาวนานถึงห้าปีก็จริง แต่ทั้งคู่ไม่เคยใกล้ชิด ไม่เคยต้องการกันและกันเฉกเช่นคู่รักคู่อื่น แล้วจู่ๆ ก็จะมาบอกว่าต้องดูแลงั้นหรือ ไม่อยากจะเชื่อ

"จะทำหรือไม่ทำ" เขาเอ่ยถามอีกครั้ง

"หรือว่าอยากให้ฉันพูดอย่างอื่นมากกว่าถอดเสื้อ"

ภาริตาเบือนหน้าหนีสายตาคู่นั้น สายตาที่จับจ้องมองทะลุเข้าไปถึงหัวใจของเธอ ในที่สุดมือเล็กปลดกระดุมเม็ดแรกด้วยอาการสั่นเทา ค่อยๆ ไล่ลงจนเม็ดสุดท้ายและถอดเสื้อเชิ้ตของพิภพออก

"กางเกงด้วย"

เรือนร่างกำยำที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หัวใจของภาริตาสั่นไหว แก้มสาวแดงก่ำร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งใบหน้าและร่างกาย พยายามเมินหนีไม่มองสรีระงดงามปานเทพบุตรที่อยู่ตรงหน้า รีบทำหน้าที่ของตนเองให้เสร็จเพื่อจะได้ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

หัวเข็ดขัดราคาแพงถูกปลดออก ตามด้วยกางเกงสแลกสีดำค่อยเลื่อนลงไปที่พื้น เกิดมาในชีวิตภาริตาไม่เคยตื่นเต้นอะไรเท่าครั้งนี้มาก่อน เธอก้มหน้ายืนนิ่งเมื่อทำตามคำสั่งเรียบร้อยแล้ว

"ทีนี้ก็มาอาบน้ำให้ฉัน" พิภพก้าวเดินนำไปที่อ่างอาบน้ำ แล้วหันมาร้องเรียกอีกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่กับที่

"เร็วซิ ไหนบอกว่ามีงานอื่นรออีกมากไม่ใช่เหรอ"

"ดิฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อมแล้ว คุณใหญ่จัดการตัวเองแล้วกันนะคะ" ภาริตาอาศัยจังหวะจะเปิดประตูออกไป แต่ช้ากว่าพิภพที่ก้าวเพียงไม่กี่ก้าวก็มาถึงตัวเธอแล้ว

"ฉันไม่ได้สั่งให้ออกไป แล้วจะออกไปทำไม" เขาแกล้งทำเสียงเข้ม

"ปล่อยนะคะ" สาวน้อยพยายามดิ้นแต่สู้แรงของชายหนุ่มไม่ได้

"มานี่เลย"

พิภพอุ้มคนดื้อตัวลอยเดินมาที่อ่างอาบน้ำ ภาริตาตกใจไม่กล้าดิ้นเพราะกลัวว่าเขาจะเสียหลักหรือล้มลงเกิดอุบัติเหตุได้ เป็นโอกาสให้ชายหนุ่มอุ้มตัวเธอลงไปแช่ในอ่างด้วยกันได้สำเร็จ

"ไม่นะคะ" ภาริตาร้องลั่น พยายามจะลุกขึ้นให้ได้

"ถ้าไม่อยู่เฉยๆ ฉันจะทำมากกว่าอาบน้ำ"

คำขู่นี่ได้ผล ภาริตาชะงักไม่กล้าทำอะไรทั้งสิ้น รู้ตัวว่าตกเป็นรองเขาอย่างสิ้นเชิง และคงไม่ดีแน่หากว่าเธอวิ่งหนีออกจากห้องไปในสภาพนี้ ซึ่งไม่รู้ว่าถ้าเปิดประตูออกไปจะเจอใครบ้าง และไม่มีคำอธิบายใดกับเรื่องนี้ได้

"ถูหลัง ถูตัวให้ฉัน ตั้งใจทำให้ดีถ้าอยากขึ้นจากน้ำไปทำอย่างอื่น ไม่งั้นเธอก็ต้องอยู่ในอ่างกับฉันจนกว่าฉันจะพอใจ" ชายหนุ่มยื่นฟองน้ำให้

ภาริตาจำใจต้องรับฟองน้ำนั้นมาถือไว้ในมือ พิภพยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วนอนลงในอ่างอย่างสบายอารมณ์ รอคอยให้คนหน้างอมาดูแลตนเองตามคำสั่ง