บทที่ 7 ความเจ้าเล่ห์ของเถ้าแก่ร้าน

“ข้าบอกความจริงกับเจ้าก็ได้” สิ้นเสียงของธิดาเผ่าวิหค ซิ่­วอิงขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ

“ความจริง? ความจริงอะไรหรือเจ้าคะ” หมิงเยว่เม้มปากแล้วหันไปสบตากับพี่เลี้ยงครู่หนึ่ง

“ที่ข้าอยากอยู่แดนมนุษย์นาน ๆ ก็หวังว่าสักวันจะมีโอกาสได้เจอกับประมุขมารตงหยาง ในบันทึกกล่าวว่าเขาชอบมาแดนมนุษย์ เช่นนั้นข้าอยากเห็นใบหน้า อยากรู้ว่าเขางดงามจริงดังบันทึกว่าไว้หรือไม่ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาเป็นถึงโอรสเผ่ามารแต่ด้วยความยึดมั่นในคุณธรรม ทำให้เขากล้าทรยศเผ่าตัวเองเพื่อให้สรรพชีวิตรอดพ้นจากเคราะห์กรรมต่าง ๆ ซิ่วอิง..ข้ารู้ว่ากำลังทำสิ่งไม่ควร แต่ข้าอยากพบเขาสักครั้งจริง ๆ ต่อให้ข้าต้องโทษจากท่านพ่อ ข้าก็ยินดีรับ” หมิงเยว่พูดพร้อมใบหน้าสีแดงระเรื่อ ทว่าคำพูดของซิ่วอิงทำให้อีกฝ่ายได้สติขึ้นมา

“ธิดาหมิงเยว่ ที่ท่านปลาบปลื้มประมุขมารตงหยางไม่ผิด เพราะมีสาวงามจากเผ่าต่าง ๆ หมายปองเขาด้วยเช่นกัน ข้าเคยแอบได้ยินท่านประมุข พูดถึงประมุขมารอยู่บ่อยครั้ง ว่าเขาเป็นคนเก็บตัว ไม่สุงสิงกับผู้ใดมากนัก แม้จะมีเมตตาต่อสรรพสัตว์ แต่ใช่ว่าใครจะเข้าใกล้หรือก้าวก่ายได้ เขามีความทะนงตัวและยึดกฎเกณฑ์เป็นที่ตั้ง ต่อให้ธิดาเจอเขาในวันนี้ก็ใช่ว่าเขาจะยอมเจรจาพูดคุยด้วยอย่างฉันมิตร” ขณะที่ทั้งสองพูดคุยอยู่นั้น เถ้าแก่โรงเตี๊ยมพยายามกระทำบางอย่าง โดยเรียกให้ลูกน้องสองคนหยิบบางสิ่งบางอย่างออกมา

“เถ้าแก่ให้ข้านำไม้พิษมาทำไม” ชายหนุ่มอายุราวสิบเก้าปีเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ขณะที่มือถือไม้พิษอยู่ ทว่ากลับโดนเถ้าแก่โรงเตี๊ยมดุเสียงเข้ม

“อย่าถามมาก จุดแล้วรมควันไปในห้องนี้ให้มากที่สุด” ลูกน้องที่เงอะงะตัดสินใจทำตามไม่อาจหลีกเลี่ยง ควันพิษลอยเข้าไปในห้องทีละน้อยช้า ๆ ก่อนรอยยิ้มของเถ้าแก่ร้านจะเผยออกมาพร้อมความโลภ

“ถ้าได้มุกมาอีกสักสามเม็ด ข้าก็จะมีเงินมากมายขยายโรงเตี๊ยมให้ใหญ่ขึ้น” เขาหมุนเม็ดมุกในมือ หวังว่าจะเอาเม็ดมุกที่ได้ เข้าไปขายในวังหลวงจะได้ค่าตอบแทนมูลค่าสูง

สายตาเจ้าเล่ห์ยืนมองลูกน้องด้วยความหวัง ทว่าเพียงไม้พิษธรรมดา ไม่อาจทำให้คนของเผ่าวิหค ระคายเคืองแม้แต่น้อย ยิ่งรมควันไปมากเท่าใด พวกนางกลับนิ่งเฉยทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ทำไมพวกนางไม่เป็นอะไรเลย เพิ่มควันเข้าไปอีกเร็ว ๆ เข้า” เถ้าแก่โรงเตี๊ยมสั่งลูกน้องด้วยความรีบร้อน พลันแอบมองพวกนางจากด้านนอกอย่างเงียบ ๆ

“ได้เวลาพักผ่อนแล้วท่านพักเถอะ ข้าจะร้องเพลงกล่อมท่านเอง” ซิ่วอิงพูดด้วยกิริยานอบน้อม พร้อมจูงมือธิดามายังเตียงนอนปล่อยยิ้มกว้างมองนางด้วยความรัก

“นอนเถอะนะเจ้าคะ” หมิงเยว่หาวหวอดแล้วค่อย ๆ หลับตาลงพร้อมเสียงร้องเพลงกล่อมของซิ่วอิงคลอเบา ๆ ไม่นานนักแสงเทียนก็ค่อย ๆ หมดลง เถ้าแก่โรงเตี๊ยมเห็นดังนั้นจึงหันมายังลูกน้องของตัวเองแล้วเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ

“พวกนางหมดสติแล้วหรือยัง” ชายหนุ่มแอบมองเข้าไป เห็นราง ๆ ว่าพวกนางหมดสติเรียบร้อยแล้ว จึงหันกลับมารายงานด้วยความมั่นใจ

“หมดสติแล้วขอรับนายท่าน” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาอย่างมีความหมาย ก่อนจะผลักประตูเข้าไป แล้วค่อย ๆ จุดเทียนให้แสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อภายในห้องสว่างไสว ร่างหญิงสาวทั้งสองหมดสติไปเพราะพิษไม้สมุนไพร เถ้าแก่โรงเตี๊ยมยกยิ้มมุมปาก เดินตรงไปยังหมิงเยว่ เขาถือวิสาสะใช้มือค้นเข้าไปในซอกเสื้อของนางด้วยหวังว่าจะเจอมุกเม็ดอื่น

ทว่าไม่นานนัก มือบางอันเรียวเล็กกลับมีพลังมากมายหักข้อมือเขาออกอย่างรวดเร็ว พลันผลักกายชายชรากระเด็นออกไปชนประตูไม้ด้านหลังอย่างแรง หมิงเยว่รีบลุกขึ้นยืน พร้อมซิ่วอิงตั้งท่ารวบรวมพลังวิญญาณอย่างรวดเร็ว ทว่าเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอยู่ในแดนมนุษย์ ซิ่วอิงจึงลดกำลังลง แล้วหลี่ตามองคนตรงหน้า ที่กำลังหวาดกลัวจนถึงที่สุด

“พวกเจ้า พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน เหตุใดใช้เพียงฝ่ามือเดียว เถ้าแก่จึงกระเด็นมาไกลเพียงนั้น” ชายหนุ่มเอ่ยถามพร้อมดวงตาเบิกกว้าง ไม่ต่างจากเถ้าแก่ร้าน ที่ทอดมองนางทั้งสองด้วยความแปลกใจ

“พวกเจ้าเข้ามาในห้องของข้าทำไม” หมิงเยว่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทว่าเถ้าแก่ร้าน กลับอึกอักไม่กล้ายอมรับความจริง

“นายหญิงของข้าถามพวกเจ้า พวกเจ้าไม่ได้ยินงั้นเหรอ” ซิ่­วอิงยกมือขึ้นกอดอกอย่างไม่พอใจ ก่อนสองเท้าของหมิงเยว่จะค่อย ๆ ก้าวไปหาชายชราแล้วจับจ้องมองเขาครู่หนึ่ง

“เจ้าเป็นเถ้าแก่ร้าน เจ้าตอบข้ามาว่าเจ้าต้องการอะไร เข้ามาในห้องข้าทำไม” ชายชราตัวสั่นระริก ด้วยรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ นางไม่ใช่เพียงมนุษย์ธรรมดาเสียแล้ว

“พวกเจ้าต้องเป็นผีแน่ ๆ คนธรรมดาไม่มีทางทำแบบนี้ได้ ข้ารมควันพิษพวกเจ้าตั้งหลายอัน แต่พวกเจ้าไม่เป็นอะไรเลย ซ้ำยังมีแรงทำร้ายเถ้าแก่ร้านได้พิสดารนัก” ชายหนุ่มละล่ำละลักพูดด้วยความหวาดกลัว นั่นทำให้ซิ่วอิงหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

“พวกเจ้าคงยังไม่รู้ ว่านายหญิงของข้า สามารถฆ่าพวกเจ้าได้เพียงฝ่ามือเดียว หากรู้เช่นนี้แล้วเจ้าจงบอกข้ามา ว่าพวกเจ้าเข้ามาในนี้ทำไม” เสียงขู่ของซิ่วอิง ทำให้ลูกจ้างหนุ่มรีบปฏิเสธในทันที