บทที่ 11 ขอเวลา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ข้าผิดไปแล้วที่หนีออกไปเที่ยวเล่น พวกท่านอย่าได้โกรธเคืองข้า จนถึงขั้นเนรเทศข้าออกจากเผ่าวิหคเลยนะเจ้าคะ” หยางซินรับร่างของลูกสาวแล้วโอบกอดนางด้วยความรัก

“เด็กโง่ เจ้าเอาจากที่ใดมาพูดว่าพ่อกับแม่จะเนรเทศเจ้าออกจากเผ่าวิหค หนีออกไปเที่ยวแดนมนุษย์ไม่พอ ยังจะเพ้อเจ้อสิ่งใดอีก”

“เขตอาคมพวกนั้น ปกติแล้วเผ่าวิหคของเราไม่เคยมีเขตอาคมมาก่อน แต่ทำไมท่านพ่อต้องสร้างเขตอาคมด้วย หากไม่ใช่เพราะใช้กันข้า ไม่ให้กลับเข้ามาในเผ่าวิหค” หมิงเยว่ปาดน้ำตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงบางเบา นึกน้อยใจที่บิดาไม่รัก ก่อนหญิงกลางคนจะปล่อยยิ้มกว้าง จับไหล่ทั้งสองข้างของธิดาแนบแน่นแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงเมตตา

“ท่านพ่อใช้กันศัตรูต่างหาก ไม่ได้ใช้กันเจ้าเสียหน่อย” สิ้นเสียงภรรยา ประมุขต้าเหรินจึงน้อมกายลงเคารพประมุขมารทันทีด้วยกิริยาอ่อนน้อม

“ท่านประมุขตงหยางเหตุใดท่านจึงมาพร้อมกับลูกสาวของข้า” สายตาของตงหยาง จับจ้องไปยังต้าเหรินอย่างมีความหมาย ก่อนประมุขเผ่าวิหคจะกลืนน้ำลายแล้วหันไปยังซิ่­วอิง

“เจ้าพาลูกสาวข้าไปพักผ่อนที่ตำหนัก แล้วให้คนนำชาออกมารับประมุขตงหยางที่สวนเขียวด้วย”

“เจ้าค่ะ” ซิ่วอิงน้อมรับคำสั่ง พลันเดินไปดึงมือหมิงเยว่กลับเข้าตำหนักไป ก่อนสายตาสุดท้ายของหมิงเยว่จะหันมองตงหยาง อย่างมีความหมายเป็นครั้งสุดท้าย

ท่ามกลางสวนเขียวขนาดใหญ่ใจกลางเผ่าวิหค สายลมอ่อนพัดโชยมา พร้อมกลิ่นอายดอกไม้ลอยมาให้ตงหยางได้สัมผัสเป็นระยะ สายตากลมเลื่อนมองธรรมชาติอันสวยงามครู่หนึ่งก่อนจะหันมายกชาขึ้นดื่มอย่างช้า ๆ พร้อมความคิดมากมายในสมอง

“ประมุขตงหยาง ลูกสาวข้าเป็นคนดื้อรั้น เอาแต่ใจและชอบเล่นสนุก ด้วยอายุขัยนางเพียงหนึ่งพันปีเท่านั้น หากก่อนหน้านางล่วงเกินสิ่งใดต่อท่าน ขออย่าได้ถือสานางเลย” ประมุขต้าเหรินเอ่ยขึ้น ก่อนชายหนุ่มจะนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเลื่อนสายตามองสามีภรรยาก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา

“ข้าจะไม่เอาผิดท่าน เรื่องที่ท่านปิดบังว่านางมีดวงจิตสีเพลิง แต่ขอให้พวกท่านมอบนางให้ข้านับจากบัดนี้” ต้าเหรินและห­ยางซินหน้าถอดสีในทันที ก่อนหญิงกลางคนจะน้อมกายลง

“ขอเวลาพวกเราทำใจอีกหน่อยได้หรือไม่ อย่าเพิ่งเอานางไปจากพวกเราตอนนี้เลย นางยังเด็ก ยังเดียงสาเกินกว่าจะจับศาสตราวุธต่อสู้กับจอมมารอย่างตงฟาง พลังวิญญาณนางก็เพียงแค่ขั้นหนึ่งเท่านั้น ที่พวกเรายังไม่มอบนางให้กับราชันเผ่าเทพ เพราะพวกเราขอเวลาทำใจอีกสักระยะเท่านั้นเอง” หยางซินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนตงหยางจะยกชาขึ้นดื่มแล้วนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ต้าเหรินเห็นเป็นจังหวะ จึงน้อมกายลงอีกครั้ง

“ประมุขตงหยาง ข้ารู้ว่าข้าผิดที่ไม่ได้แจ้งกับทุกคนว่าหมิงเยว่มีดวงจิตสีเพลิง แต่ด้วยความเป็นพ่อ ข้าเองยังทำใจปล่อยนางไปไม่ได้จริง ๆ อีกอย่างตอนนี้หมิงเยว่ก็ยังไม่รู้เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น ข้าอยากใช้เวลาอธิบายให้นางเข้าใจอีกหน่อยจะได้หรือไม่ ขอเวลาพวกเราอีกหน่อยเถอะ ถือว่าข้าขอร้อง” ต้าเหรินพูดด้วยกิริยานอบน้อมอย่างถึงที่สุด ก่อนชายหนุ่มจะวางถ้วยชาล­งอย่างใช้ความคิด พร้อมสายลมพัดโชยมาปะทะกายอีกครั้ง

“เช่นนั้น เรื่องที่พวกท่านปิดบังการมีอยู่ของดวงจิตสีเพลิงข้าจะลืมไปเสีย เห็นแก่ที่ผ่านมาประมุขต้าเหรินฝักใฝ่ในคุณธรรมเคยช่วยเหลือข้า ในครั้งที่ปราบมือกับตงฟาง ข้าจะให้เวลาพวกท่านอีกสักระยะในการเตรียมตัว ระหว่างนี้ข้าจะนำความไปแจ้งแก่ราชันเผ่าเทพ หากเมื่อถึงเวลาข้าจะมารับหมิงเยว่ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นพวกท่านไม่อาจปฏิเสธได้”

“ความเมตตาของประมุขตงหยางครั้งนี้ ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้าค่ะ” หยางซินน้อมกายลงแล้วพูดด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด ก่อนวรกายของตงหยางจะหายลับไปในทันที ต้าเหรินหันมองยังภรรยาของเขาด้วยสายตาสั่นไหว ก่อนจะดึงร่างของนางเข้ามาสวมกอด

ตำหนักจิวหลง บนแดนสวรรค์อันยิ่งใหญ่ เป็นที่พำนักของเทพธิดาจางซิน นางมีฐานะสูงส่งและกุมอำนาจใหญ่ในฝ่ายใน ด้วยเป็นถึงน้องสาวของราชันเผ่าเทพจางเหว่ย ใคร ๆ ต่างพากันยำเกรง ทุกวันเกิดนางจะได้รับของกำนัลจากทวยเทพเป็นจำนวนมาก เป็นเครื่องแสดงให้เห็นว่านางมีอำนาจไม่ต่างจากพี่ชาย

ภายในตำหนักจิวหลงจะมีเสียงบรรเลงดนตรีเบา ๆ ดังตลอดเวลาไม่เคยหยุดพัก หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีทองเอนกายลงในท่าสบาย พลางหยิบผลไม้ขึ้นมากัดกิน ก่อนเสียงฝีเท้าของเท­พรับใช้นางหนึ่ง จะวิ่งเข้ามาด้วยท่าทางแตกตื่น

“เฟิ่งหลิน เหตุใดจึงวิ่งตึงตังไม่สำรวมเช่นนั้น” เทพธิดาจางซินกัดผลไม้คำสุดท้าย แล้วเอ่ยเตือนด้วยใบหน้าห่อเหี่ยว ไม่มีจิตใจทำอะไรเพราะเฝ้าคิดถึงใบหน้างดงามของประมุขตงหยาง นานแล้วที่เขากลับไปเผ่ามาร ปล่อยให้นางรอคอยอย่างโดดเดี่ยวไร้ความหวัง

“เฟิ่งหลินขอประทานอภัยเจ้าค่ะ แต่เพราะมีเรื่องด่วนต้องแจ้งให้เทพธิดาจางซินทราบ ข้าจึงไม่ทันระวังตัว” หญิงสาวน้อมกายลงแล้วรายงานอย่างคล่องแคล่ว ทว่าอีกฝ่ายยังคงกัดผลไม้ด้วยใจเหม่อลอย

“มีเรื่องใดสำคัญ การบ้านการเมืองข้าไม่ถนัด เจ้าไม่จำเป็นต้องมารายงานข้าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นก็ได้ ตอนนี้ข้าไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น” หญิงสาวพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก ก่อนเฟิ่งหลินจะปล่อยยิ้มกว้างแล้วรายงานต่อ