บทที่ 10 พาหมิงเยว่กลับเผ่าวิหค

“เราสองคนเคยพบกันหรือไม่ เหตุใดเจ้าจึงรู้ว่าข้าเป็นใคร” หากนางไม่มีดวงจิตสีเพลิง เขาคงเบี่ยงตัวเดินจากไป ทว่านางคือจุดหมายที่ตามหา ตงหยางจึงยอมสนทนาด้วยความเต็มใจ

“เราสองคนไม่เคยพบกันเจ้าค่ะ ข้าเพียงเคยฟังเรื่องราวของท่านในบันทึกเล่มหนึ่งที่เผ่าวิหคมี”

“เผ่าวิหคงั้นเหรอ” ตงหยางทวนคำ ก่อนซิ่วอิงย่อตัวเคารพอีกฝ่าย แล้วพูดแทรกขึ้นแล้ว

“พวกเราเป็นคนจากเผ่าวิหค ส่วนนี่คือธิดาหมิงเยว่ เป็นธิดาของประมุขต้าเหรินเจ้าค่ะ” คำอธิบายของหญิงสาวทำให้เขาเข้าใจอะไรง่ายขึ้น

“ที่แท้นางเป็นธิดาของเผ่าวิหค อาจเป็นไปได้ที่ประมุขต้าเหรินไม่อยากเปิดเผยฐานะของนาง เขาจึงปิดปากเงียบเมื่อเทพแห่งชะตาพูดถึงผู้มีดวงจิตสีเพลิง ที่แท้เพราะต้องการปกป้องธิดาของตนนี่เอง” ตงหยางลอบคิดอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังหญิงสาวด้านหน้า ก่อนนางจะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจ

“แต่เวลานี้บนแดนสวรรค์มีการชุมนุมใหญ่ ท่านพ่อของข้าก็ไปด้วย แต่เหตุใดท่านจึงยังอยู่ที่แดนมนุษย์” หมิงเยว่เอ่ยถามด้วยสายตาเดียงสา

“การชุมนุมประมุขเผ่าต่าง ๆ บนแดนสวรรค์ จบสิ้นนานแล้ว” เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดิม ก่อนหมิงเยว่และซิ่­วอิงจะหันมองหน้ากันอย่างรู้ความหมาย

“เช่นนั้น ท่านประมุขก็ต้องกลับเผ่าวิหคแล้วเช่นกัน แต่เหตุใดท่านประมุขจึงไม่ส่งคนมาตามธิดากลับเจ้าคะ” หมิงเยว่ชะงักนิ่งไปพร้อมความแปลกใจ

“ไม่ได้การแล้ว ท่านประมุขต้องโกรธมากแน่ ๆ ที่พวกเราหนีมาเที่ยวเล่นยังแดนมนุษย์ พวกเราต้องรีบกลับแล้วเจ้าค่ะ หากกลับช้ากว่านี้ธิดาจะต้องโทษเอาได้” ซิ่วอิงกล่าวขึ้นด้วยความกระวนกระวายใจอย่างถึงที่สุด พร้อมสายตาสัดส่ายของหมิงเยว่จะแสดงความวิตกออกมาไม่ต่างกัน ก่อนนางจะหันไปยังประมุขตงหยางแล้วส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน

“วันนี้ข้าดีใจเหลือเกินที่ได้พบกับท่าน แต่ก่อนข้าภาวนาทุกวัน ว่าขอได้พบท่านสักครั้งในชีวิต ไม่คิดว่าวันนี้จะมีจริง แต่ถึงอย่างนั้นข้าไม่มีเวลาพูดคุยกับท่านมากนัก ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าใดจะได้พบกันอีก แต่ข้าจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ตลอดไป” หญิงสาวพูดออกมาตามความรู้สึกด้วยความจริงใจ พลันย่อตัวลงเคารพเขาเป็นครั้งสุดท้าย

“เดี๋ยวก่อน” เป็นครั้งแรกในรอบหลายหมื่นปี ที่เขายอมเหนี่ยวรั้งใครสักคน ก่อนหมิงเยว่จะหันมา

“เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าแอบหนีออกมาจากเผ่าวิหค หากกลับไปเพียงลำพัง เกรงว่าท่านประมุขต้าเหรินจะทำโทษพวกเจ้าได้ ไหน ๆ วันนี้ข้าไม่มีธุระอะไร ข้าอนุญาตให้พวกเจ้าใช้ข้าเป็นข้ออ้างดีหรือไม่”

“หมายความว่ายังไงเจ้าคะ” หมิงเยว่เอียงศีรษะเล็กน้อย ก่อนสองเท้าของตงหยางจะก้าวเข้ามาทอดสายตามองอีกฝ่าย แล้วยกยิ้มบางเบา

“ข้าจะพาพวกเจ้ากลับเผ่าวิหค” ซิ่วอิงหันมองธิดา ก่อนหมิงเยว่จะปล่อยยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด รอยยิ้มสวยงามนั้นทำให้ตงหยางคิดเอาเองว่านางอนุญาต จึงรวบรวมพลังวิญญาณแล้วพานางทั้งหมดหายวับไปยังเผ่าวิหค ท่ามกลางสายตาของเถ้าแก่โรงเตี๊ยมที่ยืนแจกจ่ายของให้กับชาวบ้าน

“พวกเขาหายไปได้ยังไง พวกเขาหายไปแล้ว” เถ้าแก่ร้านตกตะลึงพลันชี้มือไปยังโต๊ะที่ว่างเปล่า ก่อนจะเป็นลมหมดสติไปเพราะความหวาดกลัว

เมื่อทั้งสามมาถึงเผ่าวิหค หมิงเยว่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าทางเข้ามีเขตอาคมขวางกั้น ใบหน้าของนางซีดลงอย่างฉับพลันแล้วหันไปยังซิ่วอิง

“เหตุใดท่านพ่อจึงสร้างเขตอาคมไว้เช่นนี้ นับจากข้าเกิดข้าไม่เคยเห็นเผ่าวิหคต้องมีอาคมขวางกั้น ท่านพ่อต้องโกรธข้ามากแน่ ๆ” หญิงสาวแสดงความวิตกออกมาอย่างเห็นได้ชัด แม้นางจะเอาแต่ใจและชอบเที่ยวเล่น แต่เมื่อเห็นเขตอาคมที่บิดาสร้างไว้ ก็ทำให้นางอดใจหายไม่ได้ ที่ทำให้บิดาโกรธมากมายถึงขนาดใช้อาคมขวางกั้นไม่ให้นางกลับเข้ามายังเผ่าวิหค

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะลองใช้พลังวิญญาณทำลายอาคมเอง” ว่าแล้วซิ่วอิงก็ใช้พลังวิญญาณอันน้อยนิดของนางทำลายเขตอาคมนั้น ก่อนพลังของเขตอาคมจะต่อต้านดันกายของนางกระเด็นออก

“พี่ซิ่วอิง เดี๋ยวข้าเอง” ว่าแล้วหมิงเยว่ก็รวบรวมพลังวิญญาณของนางแล้วพยายามทำลายเขตอาคม ท่ามกลางสายตาของประมุขมารที่มองอยู่ห่าง ๆ

“พลังวิญญาณของนางอยู่เพียงขั้นที่หนึ่งเท่านั้น นางมีพลังวิญญาณเพียงน้อยนิดเช่นนี้ ต่อให้นางมีดวงจิตสีเพลิงก็ไม่สามารถต่อกรกับตงฟางได้ นางยังต้องได้รับการฝึกฝนอีกมาก กว่าจะสำเร็จพลังวิญญาณขั้นห้าได้ ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นนางจะสำเร็จหรือไม่” เขาทบทวนพร้อมมองหญิงสาวทั้งสองที่พยายามทำลายเขตอาคมอย่างยากลำบาก ก่อนชายหนุ่มจะใช้เพียงการพลิกฝ่ามือเดียว ก็ขจัดเขตอาคมนั้นให้หายไปราวกับไม่มีอะไรขึ้น ทั้งหมิงเยว่และซิ่วอิงหันมายังประมุขมารเป็นสายตาเดียวกันด้วยความตกตะลึง

“เข้าไปด้านในกันเถอะ” ชายหนุ่มพูดจบจึงเดินนำหญิงสาวเข้าไป ก่อนเหล่าทหารจะกรูกันเข้ามาตามคำสั่งประมุขต้าเห­ริน ด้วยเพราะเขตอาคมถูกทำลาย ทว่าเมื่อเห็นเป็นธิดาหมิงเยว่ ทหารทุกคนจึงรีบน้อมกายลงเคารพ ก่อนร่างของประมุขต้าเหรินกับภรรยาจะเดินตามออกมา