บทที่ 1 กล่องแห่งความทรงจำ (3)

มันได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ที่ทำให้เธอต้องโยกย้ายที่อยู่อีกครั้ง

ตอนที่ถูกพ่อจับไถหัวจนเกรียนเป็นช่วงปิดเทอมพอดี แม่ได้แวะมาหาเหมือนอย่างเคย พอแม่มาเจอเธอในสภาพหัวเกรียน แม่ถึงกับร้องเสียงหลงแทบจะเป็นลมที่เห็นเธอหัวเกรียน จากนั้นแม่ก็หันมาทะเลาะกับพ่อใหญ่โต

‘คุณบ้าไปแล้วเหรอ ลูกเราเป็นผู้หญิงนะจะมาตัดผมสั้นหัวเกรียนเป็นเด็กผู้ชายได้ไง’

‘ก็ไอ้รักมันเป็นเหาไม่ยอมหาย แถมเอาเหามาติดผมอีก คุณจะให้ทำยังไงล่ะ’

‘เป็นเหา ก็หาวิธีรักษาสิ หวีเสนียดก็มี ยาฆ่าเหาก็มี!’

แม่ดูโกรธพ่อมากนัก ปกติเธอไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน

‘ก็นี่ไงวิธีรักษา ไม่ใช้สารเคมี รับประกันความปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์’

‘บ้าชะมัด! หัวตัวเองก็มี ทำไมไม่ไถให้เกรียนแบบลูกไปด้วยล่ะ เหาจะได้หายทั้งพ่อทั้งลูก’

‘หัวเกรียนก็หมดหล่อสิคุณ’ พ่อตอบอย่างสบายใจ ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

‘ไอ้บ้าเอ๊ย!!! จะทำอะไรไม่เคยนึกถึงจิตใจของลูกบ้างเลย’

พ่อไหวไหล่ไม่ยี่หระ ‘ช่วยไม่ได้ ไถหัวไปแล้วจะให้ทำไงล่ะ เดี๋ยวผมลูกก็ยาวเองแหละ ไม่นานหรอก’

พอพ่อให้เหตุผลแบบนั้นพร้อมยักคิ้วทำหน้าทะเล้น แม่ก็คว้าไม้ช็อตยุงมาไล่ช็อตพ่อ พอทะเลาะกันเสร็จแม่ก็เอาตัวเธอมาอยู่ด้วย และนั่นก็เป็นเหตุให้เธอต้องย้ายโรงเรียน และย้ายบ้านเพื่อมาอยู่กับแม่

‘กลับมาอยู่กับแม่นะรัก ไม่ต้องอยู่กับพ่อแล้ว’ แม่กล่าวกับเธอน้ำตาซึมพร้อมโอบกอดเธอไว้

‘หนูไม่อยากย้ายบ้าน’

‘ฟังแม่นะรัก ถ้ารักมาอยู่กับแม่หนูไม่ต้องย้ายบ้านอีก แต่ถ้าหนูยังอยู่กับพ่อ หนูก็ต้องย้ายที่อยู่ไปเรื่อย ๆ ซ้ำยังต้องตัดผมทรงน่าเกลียดนี้ อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดคิดว่าหนูเป็นเด็กผู้ชายหรือไง’ พอแม่บอกแบบนั้น เธอก็ส่ายหน้าทันที

‘ไม่เอา หนูเป็นผู้หญิง หนูจะอยู่กับแม่’

ก็ไม่รู้ว่าแม่ไปพูดอะไรกับพ่อ ดูว่าพ่อจะหงุดหงิดไม่น้อย สุดท้ายพ่อก็ยอมให้เธอกลับมาอยู่กับแม่

แต่เพราะแม่ยึดอาชีพมัคคุเทศก์จึงต้องเดินทางพาลูกทัวร์เที่ยวอยู่บ่อย ๆ เพื่อแก้ปัญหาไม่ทิ้งเธอให้อยู่บ้านเพียงลำพัง ดังนั้นแม่จึงให้ป้าดวงใจซึ่งเป็นนักเขียนและเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์มาพักอยู่ที่บ้านเพื่อเป็นเพื่อนและช่วยดูแลเธอ

ถึงจะไม่ต้องโยกย้ายบ้านอีกต่อไป แต่การไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ และไม่มีเพื่อนเล่นก็ทำให้เธอไม่มีความสุขเท่าไหร่

แม่ยังคงทำหน้าที่พาลูกทัวร์ไปท่องเที่ยว ออกจากบ้านแต่ละครั้งมักจะหายไปหลายวัน ส่วนเธออยู่บ้านกับคุณป้าที่วันทั้งวันเอาแต่สนใจหนังสือเล่มหนา ๆ

ป้าดวงใจเป็นคนใจดี เป็นคนหัวโบราณ ยึดค่านิยมที่ยายสอนมาอย่างเหนียวแน่น อีกทั้งป้าเป็นคนที่ไม่ใช่ช่างพูดช่างคุย เป็นประเภทถามคำตอบคำ

ถ้าป้าอยากพูดอยากคุยอยากเล่าเรื่อง ป้าก็จะพูดเอง ที่สำคัญป้าไม่ค่อยจุกจิกกับเธอเท่าไหร่ เวลาส่วนมากของป้าจะหมดไปกับการนั่งอยู่กับโต๊ะทำงานเสียมากกว่า

ช่วงแรก ๆ ที่ย้ายมาอยู่บ้านแม่ เธอก็เอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนเกือบเดือนเพราะไม่คุ้นเคยกับสภาพสิ่งแวดล้อม พอได้ยินเสียงเด็กเล่นกันที่ข้างบ้าน เธอก็มักจะแอบดูเด็ก ๆ กลุ่มใหญ่เล่นกันอยู่ที่หน้าต่างบ้านเท่านั้น

พอแม่มาเห็นเข้าก็เลยมาถามเธอ

‘อยากไปเล่นกับเพื่อน ๆ มั้ยรัก’

เธอรีบพยักหน้าตอบรับอย่างดีใจ แม่เลยจูงมือเธอมานอกบ้านเพื่อพาเธอไปรวมกลุ่มกับเด็ก ๆ ที่เล่นอยู่สนามหญ้าข้างบ้านทันที พอไปถึงแม่ก็ฝากฝังเธอไว้กับเด็กผู้ชายที่ดูโตที่สุดในกลุ่ม

‘โอบ โรม นี่รักลูกของน้า น้องเพิ่งย้ายมาก็เลยยังไม่มีเพื่อน น้าฝากน้องด้วยนะ’

‘ครับ’

‘เล่นกับพวกพี่โอบ พี่โรมไปนะรัก’

เธอได้แต่มองเพื่อนใหม่ซึ่งเป็นรุ่นพี่อย่างให้ความสนใจ ‘พวกพี่เขาเล่นขายของมั้ยแม่’

แม่ไม่ได้ตอบเธอ นอกจากยิ้มแล้วลูบหัวเธอเบา ๆ พอแม่ฝากเธอไว้กับเด็กผู้ชายตัวโตกว่าเธอแล้วแม่ก็กลับเข้าบ้านไป