๙ ความผิดติดตัว (๒)

การใช้ชีวิตของเพชรแพรวายังคงเหมือนเดิม ตื่นเช้าไปทำงานพอตกเย็นก็กลับบ้านมาช่วยงานบ้านเท่าที่พอทำได้ เวลาว่างก็ทำงานอดิเรกอย่างการปักผ้าหรือถักนิตติ้ง เธอค่อนข้างใช้ชีวิตจำเจและน่าเบื่อพอสมควร

แต่กลับชอบชีวิตแบบนี้มากกว่า...อย่างไรก็สามารถคาดเดาได้

ไม่ต้องเผชิญกับความไม่แน่นอนเหมือนเรื่องคืนนั้นที่สร้างบาดแผลเอาไว้ในใจ นึกรังเกียจร่างกายของตัวเอง แต่อีกใจกลับโหยหาสัมผัสจนเกลียดตัวเอง

ทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้นกับผู้ชายของคนที่แสนดีกับตัวเองได้ เหตุใดจึงหน้าไม่อายอย่างนี้ล่ะเพชรแพรวา...

ถูกเรียกขึ้นไปรับใช้คุณวราลีบนตึกใหญ่ เธอนั่งร้อยมาลัยให้ท่านใช้เวลาเกือบสามชั่วโมง เมื่อทำตามคำสั่งเรียบร้อยจึงได้เดินถือถาดดอกไม้ลงมาข้างล่าง จังหวะที่กำลังจะเดินไปด้านหลังกลับต้องชะงักยืนตัวแข็งทื่อเบิกตากว้างพร้อมจ้องชายหนุ่มที่เดินตามพี่สาวคนโตเข้ามาในบ้าน

เธอเผลอสบตากับเขาเพียงแวบเดียวก็รีบหลุบตามองพื้น กำลังจะเดินเข้าไปในครัวกลับต้องชะงักฝีเท้าเพราะเสียงเรียกของพี่สาว เธอเม้มปากแน่นแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนทั้งสอง มือกำถาดแน่นลมหายใจก็หอบถี่กว่าปกติ

“แพร” นภาลดาเดินเข้ามาหาน้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่ได้สังเกตถึงความผิดปกติของคนอายุน้อยกว่าสักนิด

ต่างจากคนทำผิดที่ไม่กล้าจะเงยหน้าสบตาด้วยซ้ำ เธอยืนนิ่งแล้วมองปลายเท้าของตัวเอง ก่อนจะเห็นปลายเท้าหนักก้าวเข้ามาในครรลองสายตา ยิ่งก้มหน้าต่ำไม่กล้าเงยขึ้น ทำเพียงเม้มปากอยู่อย่างนั้นจนได้ยินการแนะนำตัวอย่างเป็นทางการครั้งแรก

ขนาดคืนที่เราใกล้ชิดกัน...ยังไม่มีแม้แต่การเรียกชื่อ

ราวกับว่าเขาเองก็ไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของหล่อน

“นี่คุณเพลิงที่ช่วยเราเมื่อหลายวันก่อน” คงผิดสังเกตถ้าไม่เงยหน้าขึ้นมา เธอจึงต้องกดความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ในใจ มองกรอบหน้าคมที่จ้องมายังตนเพียงครู่เดียว เอ่ยทักทายอย่างจำใจแล้วรีบก้มหน้าเหมือนเดิม ไม่ทันได้เห็นนัยน์ตาคมที่เป็นประกายเหมือนเห็นของเล่นชิ้นโปรด

ดูมือของเธอที่สั่นไหวสิ...คงจะกลัวมากสินะ

เขาคิดเช่นนั้นแต่ใบหน้าก็ยังเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ ทำเพียงจ้องคนตรงหน้าคล้ายเพิ่งเคยพบหน้าครั้งแรก

“สวัสดีค่ะ”

“ครับ” พยักหน้าแล้วตอบตามมารยาท

นภาลดาเห็นอย่างนั้นก็แนะนำให้ว่าที่คู่หมั้นทราบถึงสถานะของเด็กในบ้าน ทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกหรือหลานแม่บ้านอย่างที่คิดเอาไว้ หน้าตาสวยมากกว่าฐานะแบบนี้คงเป็นภัยกับเธอไม่น้อยเลย

ชักจะสนุกแล้วสิ...

ไม่เคยรู้สึกหัวใจเต้นรัวเหมือนเจอของเล่นถูกใจเช่นนี้มาก่อน คล้ายย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังเป็นเด็กแล้วเปิดของขวัญพบชิ้นที่ปรารถนา ความรู้สึกตอนนี้ก็เช่นเดียวกัน เขามองเธอแล้วละสายตามายังนภาลดาที่ชวนออกไปข้างนอก

“แพรเป็นเด็กที่คุณย่าอุปถัมภ์ค่ะ” เจ้าของชื่อทำเพียงก้มหน้าไม่พูดอะไร

“พี่จะออกไปกินข้าวข้างนอกนะ ไว้ขากลับจะแวะซื้อขนมมาฝาก” ควงแขนเพลิงรพีแล้วยิ้มให้คนอายุน้อยกว่า

“ค่ะ” เธอทำเพียงแค่ตอบรับก่อนจะรีบเดินไปหลังบ้าน

นั่งลงบนเก้าอี้แล้วรีบสูดลมหายใจเข้าปอด ใบหน้าซีดเผือดกับมือที่เย็นเฉียบ เธอนึกว่าจะเป็นลมไปตั้งแต่อยู่ตรงนั้นแล้วเสียอีก แต่ก็ยังรอดพ้นมาได้

หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันอีก เธออยากใช้ชีวิตแสนธรรมดาของตัวเองต่อไป

ห้องทำงานขนาดใหญ่ของประธานบริษัทในเครือชีวา กรุ๊ปมีเพียงความเงียบที่ดังแข่งกับเสียงเปิดกระดาษ ตวัดปลายปากกาเพื่อเซ็นอนุมัติโครงการใหม่ นอกจากนั้นยังมีงานที่ต้องติดตามทั้งเรื่องผลิตยาสามัญประจำบ้าน ศูนย์วิจัยที่ขยายใหญ่ขึ้น ทุกเรื่องถูกสรุปให้เขาอ่านในแฟ้มเดียวจึงต้องใช้สมาธิมากกว่าปกติ

งานกองท่วมหัวจนเขาต้องรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จสิ้น เพิ่งเข้ามารับตำแหน่งไม่นานยังมีคนกังขาในความสามารถ อีกทั้งพี่ชายที่เกิดจากเมียรองก็ยังพยายามเลื่อยขาเก้าอี้จึงต้องระวังตัวเอาไว้เสมอ เขาไม่มีจุดอ่อนหรือถ้ามีก็ไม่มีทางเผยให้ใครเห็น

อาจเพราะศึกษางานและเข้ามาฝึกงานแต่เด็ก ทั้งยังมีผู้ช่วยส่วนตัวอีกต่างหากเขาจึงไม่ได้รู้สึกว่ามันหนักสำหรับชายอายุไม่ถึงสามสิบเช่นตน มีเพียงความทะเยอทะยานที่จะพาบริษัทไปข้างหน้าให้ยิ่งใหญ่กว่าครั้งที่บิดายังดำรงตำแหน่ง ความกระหายในอำนาจชื่อเสียงผลักดันเขามาสู่จุดนี้ ขยาดขอบเขตการทำงานให้กว้าง ทั้งยังทำงานเดิมให้ดียิ่งขึ้น

เพียงเท่านี้เขาก็เป็นนักธุรกิจที่น่าจับตามอง ทั้งยังมีหน้าตาหล่อเหลาดึงดูดให้คนหลงใหลอีกด้วย ความเพียบพร้อมทั้งหมดของเพลิงรพี ทำให้เขาได้ทุกสิ่งมาโดยง่ายจนมันน่าเบื่อเกินไป ไม่มีสิ่งดึงดูดใจหรือทำให้ใจเต้นเลยสักอย่าง

กระทั่งธุรกิจพันล้านก็ไม่ได้น่าสนใจ...เท่าผู้หญิงคนนั้น

คิดถึงค่ำคืนที่มีแต่ความร้อนรุ่มกับสายน้ำที่เย็นฉ่ำ เกือบยั้งตัวเองไม่อยู่เพียงแค่ได้แตะกายแบบบาง เธอทำให้เขานึกของขวัญที่ถูกแกะจนพบว่าข้างในคือสิ่งที่ต้องการ อยากเล่นด้วยแค่มองก็นึกสนุกแล้ว

เพชรแพรวาเป็นเช่นนั้นแหละ ของเล่นชิ้นใหม่ที่เขาอยากลอง...

เพิ่งหาเหตุผลของความรู้สึกตัวเองเจอ ที่คันยุบยิบในใจตอนเจอหล่อนครั้งแรก เฝ้ามองดวงตาโศกเศร้า มองหาหญิงสาวยามมาบ้านภัทรเทวาหรือกระทั่งอยากมองหน้าตลอดเวลาก็เพราะต้องการเล่นสนุกกับเธอ

เหมือนของเล่นในวัยเยาว์ของเขา...

“ข้อมูลที่ผมต้องการได้หรือยัง” งานเสร็จเรียบร้อยจึงได้ถามผู้ช่วยคนสนิทที่เห็นมาตั้งแต่เขายังเด็ก คุณชัยพล พิเศษกรทำหน้าที่เลขานุการให้เด็กชายเพลิงรพีตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบห้าปี จนบัดนี้เติบใหญ่เป็นชายหนุ่มรูปงามผู้กุมบังเหียนกิจการทั้งหมดของชีวาตินนท์