๘ เรื่องน่าอับอาย (๒)

เรื่องสุดฉาวของบ้านถูกปิดเงียบไม่มีใครพูดถึง จนถึงวันนี้หล่อนก็ไม่สามารถนอนคนเดียวได้ ต้องมาขออาศัยนอนกับป้าสมใจได้สองคืนแล้ว กระทั่งนภานรีที่ตอนแรกคิดว่าจะมาหาเรื่องกันเดินเข้ามา นึกกลัวจนมือสั่นต้องกุมมือเอาไว้ที่หน้าขา หลุบตามองพื้นไม่กล้าจะเดินหนีกลัวจะยิ่งเจอโทษหนักกว่าเดิม

เธอคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่พอเจอกับอีกฝ่ายก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเข้มแข็งได้ มักเกิดอาการสั่นกลัวเสมอเหมือนเป็นจิตใต้สำนึกไปแล้ว

ทว่าครั้งนี้นภานรีไม่ได้มาร้ายเหมือนทุกครั้ง เพียงแค่บอกว่าอยากให้เธอทำขนมเพื่อไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนสักสองสามอย่าง คนในครัวแทบไม่เชื่อหูตัวเองแต่ไม่มีใครกล้าถาม เพชรแพรวาจึงเริ่มทำอาหารว่างใส่ถาดขนาดใหญ่

ยืนหน้าเตาทั้งวันโดยมีแม่บ้านเข้ามาช่วย กว่าจะเสร็จพระอาทิตย์ก็ตกดินแล้ว จึงรีบขนของทั้งหมดไปใส่ไว้บนรถของคุณหนูคนกลางแห่งบ้านภัทรเทวา ซึ่งยืนคอยท่าด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แสดงอาการหงุดหงิดชัดเจน

ขนของทั้งหมดไว้บนรถเรียบร้อย กำลังจะเดินกลับไปที่ครัวก็หยุดเมื่อถูกคว้าคอเสื้อเอาไว้ หญิงสาวถึงกับชะงักด้วยใจสั่นไหว หันมามองนภานรีแววตาหวาดหวั่น

“เร็วหน่อยสิ! ฉันต้องเอาของไปให้เพื่อนอีกนะ ชักช้าคนอื่นก็รอนานสิ” ชี้ไปที่ประตูอีกฝั่งซึ่งเป็นเบาะนั่งข้างคนขับ ดวงตาหวานเบิกกว้างแล้วชี้นิ้วมายังตัวเอง

“ฉันต้องไปด้วยเหรอคะ”

“แกต้องไป หรือให้ฉันยกของทั้งหมดลงคนเดียว” ประกาศิตชัดเจน เธอจึงไม่อาจโต้แย้งอะไรได้อีก ถึงตอนนี้จะสวมเพียงเสื้อยืดกับกางเกงผ้าฝ้ายยาวเลยเข่าลงมาเล็กน้อยก็ตาม แค่ยกของลงคงไม่ต้องเป็นจุดสนใจมากเท่าไหร่หรอก

“ไม่ ไม่ค่ะ” บอกเสียงสั่นแล้วรีบนั่งเบาะข้างคนขับ

เธอใช้รถสาธารณะมาโดยตลอดไม่เคยเรียนขับรถสักครั้ง จึงนึกทึ่งยามเห็นคนข้างกายนั่งหน้าพวงมาลัย ขับรถได้เก่งและค่อนข้างน่ากลัวเลยทีเดียว มือบางต้องจิกเบาะเอาไว้แล้วภาวนาให้ถึงที่หมายโดยปลอดภัย จะเอ่ยเตือนยามเข้าไปใกล้คันหน้าก็ไม่กล้า ต้องเม้มปากตลอดเวลาจนรู้สึกเจ็บปากไปหมด

ค่อยถอนหายใจเมื่อถึงลานจอดรถ แสดงว่าคงถึงที่หมายแล้ว ดวงตากลมเหลือบมองหน้าจอบอกเวลาของรถคันหรู สามทุ่มครึ่งแล้วค่อนข้างดึกพอสมควร ใช้เวลาจากที่นี่กลับบ้านก็เกือบครึ่งชั่วโมงยังไม่รวมหากต้องรอรถประจำทางอีก

สงสัยวันนี้คงต้องพึ่งแท็กซี่เสียแล้ว เธอกระชับกระเป๋าสะพายแน่นแล้วค่อยลงจากรถเพื่อถือถาดของว่างเดินตามเจ้านายเข้าไปข้างใน

มองสถานที่ก็ต้องตะลึง ไม่คิดมาก่อนว่าจุดหมายปลายทางคือที่อโคจรซึ่งหล่อนไม่เคยย่างกรายเข้าใกล้เลยสักครั้ง ลำคอแห้งผากชั่วขณะ เท้าก็ถูกตรึงอยู่ที่เดิมจนต้องหันไปถามเสียงสั่น ไม่อยากเข้าไปข้างในเลยสักนิด

“ทำไมมาที่นี่คะ”

“ก็ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่ รีบเอาของลงไปได้แล้ว” ตวาดอย่างเคยตัวก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน หล่อนจึงต้องรีบเร่งฝีเท้าตามติด พลางคิดในใจว่าวางของเสร็จเรียบร้อยก็จะออกมาทันที

“ค่ะ”

แต่สถานที่แบบนี้ไม่มีของว่างขายหรือไงถึงต้องให้ทำเอง นึกสงสัยขณะมองแผ่นหลังบางซึ่งเดินเข้าไปข้างในอย่างมั่นใจ ยื่นบัตรประชาชนที่หน้าประตูโดยกระซิบบางอย่างกับผู้รักษาความปลอดภัย เธอจึงได้เดินเข้ามาด้วย

เสียงเพลงดังสนั่นแต่ก็ไม่ได้มืดอย่างที่คิด เหมือนงานเลี้ยงวันนี้จะเหมาพื้นที่ชั้นแรกเอาไว้หมดแล้ว เพราะโต๊ะไม่ได้แยกเป็นกลุ่ม กลับจัดเรียงยาวเป็นแถวเพื่อให้ร่วมสนุกกันได้เต็มที่ เธอรีบมองหาจุดที่จะวางของว่างทันที เพื่อจะได้ออกไปจากสถานที่อันไม่คุ้นเคย

“นรีมาแล้ว!” เสียงเรียกดังขึ้นจึงได้หันไปมอง หล่อนพยายามทำตัวไม่เป็นจุดสนใจ แต่แค่เสื้อผ้าซอมซ่อที่สวมมาก็ทำให้ได้รับสายตาดูแคลนแล้ว ทุกคนต่างจัดเต็มไม่เว้นกระทั่งนภานรีที่สวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นแทบจะเปิดเนื้อหนังทั้งหมดให้คนอื่นเห็น

“เดินสวยมาแต่ไกลเลยนะ” หล่อนเข้าไปหาเพื่อนแล้วพูดคุยกัน

เพชรแพรวาเริ่มหายใจลำบากกับสถานการณ์น่าอึดอัด เธออยากวางของทั้งหมดแล้ววิ่งหนีออกไปเสียเดี๋ยวนี้กลับทำไม่ได้ ภาวนาไม่ให้มีคนสนใจจึงได้ก้มหน้าก้มตารอรับคำสั่งอย่างเดียว

“นั่นใครน่ะ” เจ้าของวันเกิดเห็นคนที่เดินตามหลัง จึงอดไม่ได้ที่จะถาม

“คนรับใช้ที่บ้าน ว่าจะให้มาช่วยบริการพวกเธอหน่อย อยากได้อะไรก็บอกเลยนะ ของกินเตรียมมาพร้อมแล้ว...ลิซ่าสุขสันต์วันเกิดนะ” มอบของขวัญแก่เจ้าของวันเกิด ขนาดกล่องที่เล็กทำให้คนรับดูจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จึงเย้าแหย่กันเล่นตามประสาเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน

“ขอบใจน้า ของขวัญไม่ใหญ่แต่หวังว่าราคาจะส่วนทางกับขนาดของกล่องนะ”

“เธอจะไม่ผิดหวังแน่นอน” ทั้งสองพูดคุยกันหลงลืมคนที่พามาด้วยไปเสียสนิท

เพชรแพรวาวางขนมไว้บนโต๊ะเรียบร้อยก็คิดจะกลับทันที กลับถูกสายตาของนภานรีรั้งเอาไว้จึงต้องยืนใกล้หญิงสาวเพื่อรอรับคำสั่งทั้งที่ร้อนใจอยากออกไปจากสถานที่ไม่คุ้นเคยโดยเร็วที่สุด ไม่เคยรู้สึกกังวลใจเท่านี้มาก่อน

เหมือนว่าวันนี้จะเป็นวันประหารของตนอย่างไรอย่างนั้น