๕ มีแฟนไม่รู้ตัว (๔)

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของคนที่ไร้ทางสู้ เธอไม่เคยนึกอุ่นใจครั้งไหนเท่าครั้งนี้มาก่อน ไม่คิดด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะมาเวลานี้ ดวงตาจึงเป็นประกายพร้อมกับพรูลมหายใจโล่งอกที่ใบหน้าไม่ต้องมีรอยมือของใครประทับไว้

“มีอะไรกันเหรอ” หนุ่มข้างบ้านนำขนมที่แม่บ้านทำมาให้หล่อนชิม ไม่คิดมาก่อนว่าจะเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน จึงรีบเข้ามาช่วยอย่างรวดเร็ว ถึงไม่รู้ต้นสายปลายเหตุว่าเกิดจากอะไรก็ตาม แต่นภานรีมักหาเรื่องเพชรแพรวาเป็นประจำอยู่แล้ว

“พี่คี” หญิงสองคนตกใจยกเว้นเพียงณพลที่ขมวดคิ้วเพราะไม่รู้จักคนตรงหน้า

นักศึกษาแพทย์หนุ่มหล่อปล่อยข้อมือเล็กเป็นอิสระ ก่อนจะเดินมายืนบังเพชรแพรวา ขณะที่เธอก็เร้นกายอยู่ข้างหลังเขา ไม่กล้าจะสบตากับน้องสาวต่างมารดา เธอพยายามจะโต้ตอบหรือสู้กลับก็ไม่เคยกล้าทำเลยสักครั้ง รู้ว่าผลลัพธ์ที่ตามมาจะยิ่งรุนแรงกว่าเดิม

แต่คราวนี้มีคนออกหน้า จึงใช้เขาเป็นกำบังให้ตัวเอง...

“ดูเหมือนว่าน้องสาวของพี่คีจะมายุ่งกับเพื่อนของนรีค่ะ มือไม้มันอ่อนจนรดน้ำต้นไม้เองไม่ได้ต้องขอให้ผู้ชายมาช่วย เพิ่งรู้ว่าเธออ่อนแอขนาดนี้” กระแทกเสียงท้ายประโยค ไม่คิดเลยว่าพี่ชายข้างบ้านจะออกโรงปกป้องอีกฝ่าย

ตาต่ำเหมือนกันไม่มีผิด!

“คงไม่จริงหรอก พี่ว่าเพื่อนของนรีต่างหากมายุ่งกับแฟนพี่เอง” แค่ฟังก็รู้แล้วว่าไม่มีความจริงอยู่ในนั้น เขารู้จักเธอมาหลายปีไม่เคยเลยสักครั้งที่หญิงสาวจะปล่อยตัว ขนาดสนิทสนมกันยังเหมือนมีกำแพงกั้นระหว่างเราเอาไว้

สิ่งนี้ค่อนข้างกวนใจคีรีภัทรพอสมควร เพราะเขาชอบเธอมากเหลือเกิน และหล่อนก็เหมือนจะให้ความสนิทสนมตนมากกว่าคนอื่น แต่ความสัมพันธ์ของเราก็ยังเป็นแค่พี่น้องเหมือนเดิม เขาไม่เคยพูดเธอเองก็คงไม่ได้คิดอะไร

แต่ยิ่งเวลาผ่านไปความรู้สึกก็มากจนแทบล้นอก...

“แฟน...” ทุกคนในที่นั้นค่อนข้างตระหนก ไม่เว้นแม้แต่เพชรแพรวาที่เบิกตากว้าง เงยหน้ามองเขาจากทางด้านหลัง ไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายจึงพูดเช่นนั้น

“พี่คี” หล่อนเรียกเขาคล้ายจะเตือนสติชายหนุ่ม

แต่นักศึกษาแพทย์สุดหล่อดับเครื่องชนไม่สนผลลัพธ์แล้ว เมื่อขอตามตรงไม่ได้จึงใช้เล่ห์กลเพื่อให้หญิงสาวมาอยู่ข้างกาย ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเธอเป็นที่ชื่นชอบของผู้ชายคนอื่นมากแค่ไหน ใจเขาก็มักจะร้อนรนตลอดเวลาเพราะไม่ได้สถานะ

มีเพียงความเป็นพี่น้องเท่านั้น...

วันนี้แหละที่จะประกาศให้คนอื่นทราบ เพราะดูจากสถานการณ์แล้วผู้ชายตรงหน้าก็คงชอบหล่อนเหมือนกัน ซึ่งเขาไม่มีทางยอมให้หญิงสาวไปเป็นของคนอื่น

“หมายความว่ายังไง พี่มีแฟนแล้วเหรอ ไอ้หน้าขาวคนนี้เป็นแฟนพี่เหรอ” จากตอนแรกที่ยืนอยู่ข้างหลังนภานรีก็เดินตรงเข้ามาหมายจะคว้าแขนเรียวกลับถูกคีรีภัทรจ้องนิ่ง หากณพลก้าวมาใกล้มากกว่านี้เขาก็ไม่ลังเลที่จะแลกหมัด คนเมาจึงหยุดยืนนิ่งแล้วรอคำตอบจากหล่อน

แต่คนที่พูดกลับเป็นหนุ่มผิวขาวซึ่งยืนยันถึงสถานะของพวกเขาอย่างหนักแน่น สร้างความปั่นป่วนใจแก่เพชรแพรวาเป็นอย่างมาก

“ครับ เราสองคนเป็นแฟนกัน...ขอโทษที่ไม่ได้บอกเพราะพี่อยากเก็บเอาไว้บอกตอนที่เรียนจบน่ะ ไม่อยากให้แพรเสียชื่อเสียงด้วย แต่มาถึงขนาดนี้คงเก็บไว้คนเดียวไม่ได้แล้ว” นอกจากคำพูดแล้วยังเลือกจะเอื้อมไปกุมมือเธอเอาไว้เพื่อแสดงถึงความแนบแน่นของความสัมพันธ์ ทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธได้ต้องตามเลยไปก่อน

“พี่คีเป็นแฟนกับคนแบบนี้เหรอคะ” สายตาที่ใช้มองสมเพชชายหนุ่มเหลือเกินที่ตาต่ำไปคว้าดอกไม้ริมทางมาเชยชม

“นรี กรุณาให้เกียรติผู้หญิงของพี่ด้วย” เขาเตือนเสียงเข้ม แต่ไม่มีท่าทีว่าหล่อนจะสะท้านสักนิด กลับพูดตามความคิดของตัวเอง

“นรีไม่นึกว่าพี่จะตาต่ำขนาดนี้น่ะค่ะ ทั้งที่หาได้ดีกว่านี้แท้ๆ กลับมาคว้า...” ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ ใบหน้าของผู้หญิงที่เขากุมมือก็หมองลงมากเท่านั้น คีรีภัทรกระชับมือที่จับมือเธอไว้แน่นแล้วตอบเสียงฉะฉาน พร้อมจ้องหน้าน้องสาวข้างบ้านอย่างเอาเรื่อง

“สำหรับพี่แพรมีค่ามากกว่าทองซะอีก ต่อจากนี้ก็ช่วยให้เกียรติแพรด้วยนะเพราะถ้านรีดูถูกแพรก็เหมือนดูถูกพี่ด้วย” กล่าวเสียงเข้มด้วยแววตาเดือดดาล นภานรีแสยะยิ้มแล้วเหลือบมองคนที่หลบอยู่ข้างหลังไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ

ใฝ่ต่ำเหลือเกิน...อุตส่าห์เกิดในตระกูลผู้ดีดันไปคว้าลูกสาวของหญิงหยาบช้า

“คุณน้าทราบเรื่องไหมคะ” ถามถึงมารดาของเขาที่ถือตัวยิ่งกว่าคุณย่าของหล่อนเสียอีก ไม่มีทางที่คนทั้งสองจะสมหวังหรอก

“พี่กำลังจะบอก”

“หึ ขอให้มีความสุขแล้วกันค่ะ...เข้าบ้านสิณพล!” ไม่คิดจะเอ่ยสิ่งใดเพราะรู้จุดจบของคนคู่นี้ กาที่พยายามเป็นหงส์สุดท้ายก็ต้องกลับไปอยู่ในฝูงกาอยู่ดี เธอค่อนข้างเบาใจด้วยซ้ำที่เพชรแพรวามีแฟน คนที่ตนมีใจให้จะได้เลิกป้วนเปี้ยนอยู่หลังบ้านยามมาหากันสักที!

ลับร่างคนทั้งสองก็เหลือแค่พวกเขาที่อยู่ตามลำพัง เธอพยายามจะดึงมือของตัวเองออกแต่กลับถูกเขากุมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หญิงสาวมีสีหน้าหนักใจพอสมควร ขณะที่จ้องกรอบหน้าคมคล้ายต้องการมองให้ลึกถึงความรู้สึกชายหนุ่ม

“พี่คีคะ ทำไมพี่บอกไปแบบนั้นล่ะ” คิดมาตลอดว่าเขาเป็นพี่ชาย ไม่ได้นึกเป็นอย่างอื่นเลยสักครั้ง ทว่าเพิ่งได้สังเกตแววตาที่คีรีภัทรใช้มองกันในตอนนี้

มันเปล่งประกายราวมีดวงดาวนับล้านอยู่ข้างในยามที่กำลังสบตาเธอ

“ก็แพรตกที่นั่งลำบาก ถ้าพี่ไม่บอกแบบนั้นนรีไม่มีทางปล่อยแพรไปหรอก ขอโทษที่ทำโดยพลการไม่ขออนุญาตก่อน แพรโกรธพี่หรือเปล่า” ขณะพูดก็ไม่ยอมปล่อยมือจากหล่อน แต่เธอก็ไม่ได้พยายามยื้อยุดกลับนึกกังวลถึงเรื่องที่กำลังจะตามมา

“โกรธได้ยังไงล่ะคะ พี่หวังดีกับแพรไม่ใช่เหรอ...แต่ว่าบอกความจริงคนอื่นไปดีกว่าค่ะว่าเราไม่...” พยายามพูดให้เขาคล้อยตามแต่เหมือนชายหนุ่มจะไม่สนใจสิ่งใดแล้วนอกจากบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป จนเธอยืนนิ่งเผยอปากค้าง

“พี่ชอบแพร” น้ำเสียงมั่นคงกับแววตาเปี่ยมรัก เธอพูดไม่ออกหาเสียงตัวเองไม่เจอด้วยซ้ำ เอาแต่จ้องตาเขาอยู่อย่างนั้น

“คะ...”

“พี่ชอบแพรแบบผู้ชายชอบผู้หญิง ไม่ได้ชอบแบบน้องสาว” ย้ำชัดกลัวว่าเธอจะคิดเป็นอื่นแล้วแก้ไขประโยคบอกรักของเขา คราวนี้ดวงตากลมเบิกกว้างไม่นึกว่าจะถูกพี่ชายข้างบ้านสารภาพรัก มันไม่ได้โรแมนติกอย่างที่เคยคิดเอาไว้สักนิด

เธอรู้ดีว่าอนาคตข้างหน้าเราคงไม่สมหวัง...

ที่สำคัญคือความรู้สึกของตนที่มีต่อคีรีภัทรไม่ได้มากเกินไปกว่าความเป็นพี่น้อง จึงมีสีหน้ากังวลแล้วได้แต่พึมพำเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงเบา

“พี่คี”

ทำไมเรื่องราววุ่นวายมันต้องเกิดกับเธอด้วย!