๕ มีแฟนไม่รู้ตัว (๓)

ว่างจากการเรียนก็ช่วยงานแม่ครัวแล้วลงสวนมาปลูกต้นไม้ช่วยคนสวน อย่างวันนี้ที่คุณลุงต้องไปช่วยงานของคุณผู้ชายก็ได้หล่อนคอยรดน้ำพรวนดินสวนสวย การมาอยู่บ้านหลังนี้ไม่ได้ลำบากเสมอไปหากหลบหลีกเป็น

เธอมักจะเลี่ยงการเผชิญหน้ากับคุณผู้ชายคุณผู้หญิงและนภานรี ส่วนน้องชายที่ไม่ค่อยได้คุยกันแทบจะไม่มองหน้าเธอ ราวกับตนเป็นอากาศซึ่งนั้นก็ดีแล้ว ไม่ได้หวังให้คนอื่นมาเอ็นดูขอแค่ไม่ทำร้ายกันก็พอแล้ว

ช่วงนี้ปรับตัวเรื่องการเรียนได้แล้ว ถึงจะไม่ค่อยมีเพื่อนสนิทที่ไปไหนมาไหนด้วยกันแต่ก็ไม่ได้โดดเดี่ยว มีงานกลุ่มทีไรก็ถูกเพื่อนชวนไปเข้ากลุ่มเสมอ ข้อเสียของการอยู่บ้านไกลคือต้องปฏิเสธยามถูกชวนไปเที่ยวเล่นหลังเลิกเรียน ทำให้ความสนิทสนมกับเพื่อนไม่ได้แนบแน่นอย่างที่ควรจะเป็น

แต่อย่างน้อยก็ยังไปมาหาสู่กับหม่อมหลวงหยาดดาราไม่เปลี่ยน ยิ่งสนิทกันมากกว่าเดิมเสียอีก เพราะมีเรื่องให้เล่ายามไมได้พบหน้ามากมาย

น้ำกระจายฟุ้งไปทั่วต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่ม มุมปากยกยิ้มเมื่อเห็นดอกไม้ที่ตนเป็นคนปลูกได้เติบโตออกดอกผล จนสวนแห่งนี้เต็มไปด้วยความสดชื่น ยามมองออกมาจากหน้าต่างของห้องก็เจริญตาช่วยคลายความเครียดจากการเรียนได้ดีพอสมควร

“เฮ้ย!” จากที่รดน้ำต้นไม้อย่างมีความสุข กลับถูกโอบกอดจากทางด้านหลัง อุทานเสียงดังด้วยความตกใจแล้วเหลือบมองคนที่กล้าทำการอุกอาจ พอเห็นจากหางตาว่าไม่ใช่คนอื่นไกล เป็นผู้ชายที่เทียวไล้เทียวขื่อเป็นประจำเมื่อมาบ้านภัทรเทวา

ณพลเพื่อนสนิทของนภานรีนั่นเอง!

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพยายามเข้าหา เธอพยายามเลี่ยงเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมาบ้าน ขลุกตัวในห้องนอนหรือไม่ก็อยู่กับบรรดาแม่บ้านคนอื่น ทุกคนทราบเป็นอย่างดีถึงเรื่องที่ฝ่ายชายกำลังตามจีบหล่อน จึงช่วยกันไม่ให้เข้าใกล้ เป็นอย่างนั้นมาตลอดจนวันนี้ที่เธอไม่ทราบว่าเขาจะมาที่บ้านจึงไม่ทันระวังตัว

“ปล่อย ปล่อยค่ะ!” บอกเสียงเข้มแล้วพยายามแกะมือหนาออก ชายหนุ่มกลับยกยิ้มคล้ายเอ็นดูคนในอ้อมกอด ยิ่งซุกใบหน้ามาตามซอกคอขาวจนเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากปากเขา ยิ่งนึกรังเกียจมากกว่าเดิมจึงพยายามดิ้นให้หลุด

“ปล่อยอะไรกันครับ กอดกันในหน้าหนาวก็อุ่นดีไม่ใช่เหรอ” ยิ่งพูดก็ยิ่งกอดรัดแน่นกว่าเดิม ไม่สนใจว่าหล่อนจะพยายามขัดขืน ทำตามความพึงพอใจของตัวเองเท่านั้น

หญิงสาวแทบจะร้องไห้อยู่รอมร่อ เธออยากตะโกนให้คนช่วยเหลือแต่ก็กลัวว่าคนที่เข้ามาจะเป็นนภานรี คิดแล้วก็นึกน้อยเนื้อต่ำใจในชะตาชีวิตของตัวเอง ไม่รู้ว่าการมีรูปเป็นทรัพย์จะดีจริงหรือเปล่า เหตุใดจึงสร้างแต่เรื่องน่าปวดหัวให้เช่นนี้

“ฉันบอกให้ปล่อยไงคะ” เธอกำหมัดแน่นแล้วยืนตัวแข็งทื่อ พยายามย่นคอหลบจมูกที่เป่าลมหายใจร้อนให้นึกขยะแขยงมากกว่าเดิม ตั้งสติไม่เคลื่อนไหวมากแล้วคิดจะหาหนทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน

“เราก็เจอกันนานแล้ว คุณไม่คิดจะอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับผมเหรอ ผมไม่ใช้ผู้เยาว์แล้วนะยินดีให้คุณพรากความบริสุทธิ์” เธอเกลียดหน้าณพลตั้งแต่วันแรกที่เจอ ความหล่อของเขาไม่สามารถปิดบังแววตาชั่วร้ายเอาไว้ได้ ยอมรับว่ามีคนเข้ามาจีบเยอะแต่ไม่มีผู้ชายคนไหนส่งสายตาคล้ายจะเปลื้องผ้าหล่อนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเหมือนเขา

คนแบบนี้หรือที่นภานรีชอบ...ไม่มีตรงไหนดีสักนิด

“ฉันไม่เคยคิดกับคุณมากไปกว่าแขกของคุณนภานรี ถ้าไม่อยากเดือดร้อนกรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ บอกให้ปล่อย...” สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วยกเท้าขึ้นหมายจะเหยียบหลังเท้าเขาให้สุดแรงเพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ยอมปล่อยสักที

แต่ยังไม่ทันจะทำตามความคิดของตัวเอง กลับมีเสียงแทรกขึ้นมาให้หันไปมองด้วยความตกใจ ก่อนแรงรัดที่เอวจะคลายลงก่อนปล่อยเธอเป็นอิสระ

“ทำบ้าอะไรน่ะ!!”

นภานรี...คนที่เธอภาวนาไม่อยากให้มาเจอที่สุด!

ใบหน้าหวานซีดเผือด ลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายหนืดลงคอ เผลอก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว รู้ทันทีว่าตนเองจะต้องเผชิญกับความอารมณ์ร้อนของคุณหนูตรงหน้า

โดยฝ่ายชายลอยตัวด้วยการหันไปยิ้มให้เพื่อน เหมือนกับว่าก่อนหน้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นอย่างนั้นก็กำมือแน่นแสดงความเกลียดชังต่อฝ่ายชายอย่างชัดเจน

“ณพล! นายบอกว่าจะไปห้องน้ำไม่ใช่เหรอ” ตวาดใส่เพื่อนเสียงดังจนเขาสะดุ้ง แต่ก็ยังตอบน้ำเสียงสบายไม่ได้ยินดียินร้ายกับเหตุการณ์ตรงหน้า มั่นใจว่าตัวเองคงไม่โดนหญิงสาวทำร้ายหรอก

เพราะเรายังเป็นแค่เพื่อนกันนี่น่า...ไม่ได้พัฒนาความสัมพันธ์ไปมากกว่านั้นจนสามารถหึงหวงได้สักหน่อย

“ก็ใช่...แต่เห็นพี่เขาบอกว่าน้ำเปิดไม่ได้เลยเดินมาช่วยดูน่ะ” โยนทุกอย่างไปที่เพชรแพรวา

หล่อนเบิกตากว้างเมื่อลูกคนกลางของบ้านภัทรเทวาหันมองเธอแววตาวาวโรจน์ รีบส่ายหน้าทั้งยังโบกมือเป็นพัลวัน บอกให้รู้ว่าเธอไม่ได้ทำอย่างที่ฝ่ายชายกำลังกล่าวหาสักนิด ก่อนเดินไปปิดน้ำรวดเร็วค่อยก้าวมาหยุดตรงหน้านภานรี

“ไม่จริงนะคะ ฉันไม่เคยพูดแบบนั้นสักหน่อย” เธอเว้าวอนทางสายตาของให้คนตรงหน้าเชื่อในคำพูด ถึงรู้ว่ามันอาจจะยากก็ตาม

ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นคนผิดวันยังค่ำ

“ถ้าพี่ไม่พูดแล้วผมจะเดินมาหาพี่ทำไมล่ะครับ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องเดินมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ อย่าโกหกคนอื่นทั้งที่รู้ทุกอย่างดีสิ ผมเองก็เสียหายเหมือนกันนะ” ร่างสูงคล้ายจะสนุกกับการโกหกของตัวเองจึงปั้นน้ำเป็นตัวลื่นไหล ก้าวเข้ามาใกล้นภานรีแล้วยกมือกอดอก ยักคิ้วให้เธอบ่งบอกให้รู้ว่าตนถือไพ่เหนือกว่า

อย่างไรคนที่โดนก็คงไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน แล้วก็เป็นจริงเมื่อหล่อนพยายามปฏิเสธแต่กลับกลายเป็นว่าคนอายุน้อยกว่าง้างมือเตรียมจะตบลงบนใบหน้าหวาน

“ไม่...”

“แก...” เพชรแพรวาหลับตาแน่นแล้วกำกางเกงเอาไว้ กลั้นหายใจรอรับความเจ็บปวดกลับพบว่าตนเองไม่ได้รับความบาดเจ็บบนร่างกายสักนิด จึงค่อยลืมตาขึ้นก่อนพบพี่ชายคนสนิทที่จับข้อมือของนภานรีเอาไว้แน่น

คีรีภัทร!