๕ มีแฟนไม่รู้ตัว (๒)

การเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกทำให้เธอยุ่งกว่าเดิมเป็นอย่างมาก ไหนจะต้องอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย คาดหวังกับการสอบชิงทุนเพราะรู้ดีว่าคุณวราลีคงไม่ส่งตนเรียนถึงมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอน แต่หญิงสาวก็รู้ดีว่าสิ่งที่จะเปลี่ยนอนาคตของเธอได้คือการเรียนเท่านั้น

เลือกจะสอบเข้าคณะบัญชีฯ เพราะอย่างไรก็มั่นใจว่าไม่มีทางตกงานอย่างแน่นอน อีกทั้งอัตราการรับเข้าทำงานก็สูงอีกต่างหาก ที่สำคัญก็เป็นวิชาที่หล่อนชอบและเชื่อว่าจะสามารถอยู่กับมันไปได้ตลอดชีวิต ความคิดนั้นผลักดันให้เธอพยายามเป็นอย่างหนัก

ไม่สนใจคำดูถูกของนภานรี เมินคำดูแคลนของคุณท่านแล้วมุ่งชอบชิงทุน สุดท้ายก็สามารถเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่สาวที่เป็นดั่งต้นแบบของตน พร้อมกับทุนการศึกษาตลอดการเรียนปริญญาตรี สร้างความดีใจแก่หล่อนเป็นอย่างมาก

“อยู่หอเหรอ...พี่ว่าไม่ดีหรอก” พี่สาวกลับมาบ้านเมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์

จึงมีโอกาสมอบของขวัญเป็นปากการาคาแพงให้หล่อน พร้อมออกความคิดเห็นเมื่อเธอบอกว่าจะย้ายไปอยู่หอพักเพื่อใกล้กับมหาวิทยาลัย กลับถูกปฏิเสธด้วยแววตาอ่อนโยนที่เห็นเป็นประจำ แววตาของเธอหม่นลงทันที

อยากออกไปอยู่ข้างนอกเพื่อจะได้หายใจสะดวกบ้าง อย่างน้อยกลับมาที่นี่ทุกวันศุกร์เหมือนนภาลดาก็ยังดี แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายไม่เห็นด้วย หล่อนจึงทำได้เพียงก้มหน้าไม่อาจแสดงความคิดเห็น อย่างไรก็ต้องเชื่อพี่สาวอยู่แล้ว

“ป้าใจก็คงอยากอยู่กับแพร ไหนจะคุณย่าที่ตอนนี้สุขภาพไม่ค่อยดีอีก ปีหน้าคุณพ่อคุณแม่ก็กลับมาอยู่ไทยแล้ว อย่างน้อยมีแพรอยู่ที่นี่พี่จะได้สบายใจ...อย่าไปเลยนะ” เพียงแค่ประโยคเดียวก็ทำให้คนอายุน้อยกว่ายิ้มออกมาทันที

เธอไม่ได้สนใจเหตุผลยาวเหยียด มีเพียงประโยคสุดท้ายที่ทำให้รู้ว่าเธอเองก็มีค่ากับใครสักคนเหมือนกัน เพราะถูกผลักไสมาตลอดชีวิต และนภาลดาเป็นคนแรกที่รั้งหล่อนเอาไว้ ปากอวบอิ่มจึงยกยิ้มพลางพยักหน้าขึ้นลง

“ค่ะ หนูจะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหน” รอยยิ้มของพี่สาวทำให้เธอยิ้มกว้างมากกว่าเดิม จากนั้นจึงชวนกันออกไปรับประทานของว่างที่ครัว โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นจะพันธนาการหล่อนไว้ในความทุกข์ที่บ้านหลังนี้อีกหลายปี

วันแรกของการเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยเธอนอนไม่หลับจนลุกมาทำอาหารแต่เช้าเพื่อเตรียมใส่บาตรกับป้าสมใจ ไปรอรถประจำทางหน้าหมู่บ้าน นั่งไปขึ้นรถไฟฟ้าประจำทางก่อนขึ้นวินมอเตอร์ไซค์ไปถึงหน้าคณะที่ตนเองได้เข้าศึกษา ก่อนหน้านี้ไปเข้าร่วมกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยแล้ว โชคดีเธอได้เรียนที่เดียวกับหม่อมหลวงหยาดดาราเพียงแค่ต่างคณะเท่านั้น

เพื่อนสนิทเลือกจะเข้าศึกษาต่อทางด้านนิเทศศาสตร์ตามความชอบ ใฝ่ฝันอยากเป็นนักแสดงแถวหน้า ซึ่งตอนนี้ก็ได้เข้าวงการบันเทิงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว อาจจะไม่ได้รับบทเด่นแต่ก็ทำให้เริ่มมีคนจดจำได้บ้าง เธอดีใจกับเพื่อนเป็นอย่างมาก

ก่อนออกจากบ้านบรรดาลุงป้าน้าอาก็เข้ามาอวยพรหญิงสาวกันถ้วนหน้า เห็นมาตั้งแต่ใส่ชุดนักเรียนคอซองจนตอนนี้ได้เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยแล้ว บางคนถึงกับน้ำตาซึมที่หนูน้อยมอมแมมวันนั้นกลายเป็นสาวสวยที่ชายใดได้มองก็ไม่อาจละสายตาไปได้

“ใครมานะคะ” มือที่กำลังเช็ดจานชามถึงกับชะงัก ชื่อของคนที่ไม่ได้ยินมานานจนเกือบลืมเขาไปแล้วด้วยซ้ำ กลับตามมาหลอกหลอนจนได้

“คุณเพลิง คู่หมั้นของคุณลดาไง...เห็นว่าพรุ่งนี้จะมากินข้าวเย็นที่บ้าน” ใบหน้าหวานก้มต่ำแล้วพยายามไม่แสดงอาการผิดแปลกให้คนอื่นจับได้ เรื่องในวันวานที่ลืมไปเกือบหมดหวนกลับมาอีกครั้ง เธอเม้มปากแน่นก่นด่าตัวเองหลายรอบที่ไม่ดูตาม้าตาเรือ

วันนั้นก็ทราบดีว่ามีแขก ทำไมถึงยังออกไปก่อเรื่องจนได้ แล้วมันยังฝังใจมาจนถึงปัจจุบัน

จดจำสัมผัสร้อนข้างแก้มได้อย่างชัดเจนจนน่าหงุดหงิด แม้จะพยายามลบร่องรอยนั้นเท่าไหร่ก็ไม่เคยหายไปสักที

ไม่ควร...เธอไม่อยากจำสัมผัสนั้นได้

ยิ่งผู้ชายคนนั้นเป็นคนรักของพี่สาวตนในใจก็ยิ่งร้อนรนมากกว่าเดิม มันไม่ควรเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น จึงตั้งใจว่าต่อจากนี้ต้องหลีกเลี่ยงให้ห่างชายหนุ่ม ว่ากันตามความจริงเราก็คงไม่ได้เจอกันอีกหรอก หากเจอก็คงเป็นจากที่ไกลนั่นแหละ

คิดอย่างนั้นก็พอโล่งอกไปได้บ้าง เมื่อเราสองคนเหมือนเส้นคู่ขนานไม่มีวันได้บรรจบ

“เรียนจบแล้วเหรอ” เรื่องของคู่หมั้นคุณหนูคนโตยังกลายเป็นประเด็นหลักให้พูดถึงอยู่ตลอด

“เห็นบอกว่าใกล้จบแล้วนะ อีกไม่นานก็คงกลับไทยนั่นแหละ คราวนี้บ้านเราจะได้จัดงานมงคลสักที” ทุกคนดูเหมือนจะสนใจชายหนุ่มเป็นอย่างมาก หน้าตาหล่อเหลากับการศึกษารวมถึงฐานะชาติตระกูลไร้ที่ติ

เขาเกิดมาอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่เหมือนเธอที่เป็นเพียงขยะในสายตาคนบ้านนี้

เด็กหญิงที่ไม่ควรถือกำเนิด จุดด่างพร้อมและร่องรอยความผิดพลาด เพียงแค่คิดก็ต้องยิ้มเยาะสมเพชในชะตาของตัวเอง

“เขาจะหมั้นทันทีเลยเหรอสวย” เรื่องของเจ้านายยังน่าสนใจสำหรับสาวใช้เสมอ ทุกคนจึงรวมกลุ่มกันขณะที่ทำงานแล้วเอียงหูมาฟังโทรโข่งประจำครัว

“ก็ได้ยินแบบนั้น...ไม่ก็คงจะเป็นช่วงที่คุณลดาเรียนจบหรือเปล่า เรื่องของเจ้านายฉันไม่รู้หรอก” แล้วก็พากันถอนหายใจเมื่อไม่มีใครทราบเรื่องนี้แน่ชัด เธอเองก็ภาวนาให้คนทั้งสองรีบแต่งงานกันเพื่อที่ความรู้สึกว้าวุ่นภายในอกจะได้หายไปสักที

ความรู้สึกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันควรหายไปได้แล้ว...