บทที่ 6 ขายวิญญาณ

หมับ!

“อ๊ะ!” อลินส่งเสียงร้องออกมาเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเธอต้องการจะเดินหนีออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัด แต่แล้วดาราหนุ่มคนดังอย่างลี ก็ยังตามมาคว้าแขนเธอไว้อย่างแรง เขารอคอยเธอมาสิบปีเต็มๆ พยายามตามหาเธออยู่ตั้งนาน จนเมื่อเดือนก่อนเขาได้เจอเธอที่งานแต่งงานของเอวา และอาจต้องย้อนความหลังกันอีกครั้ง ว่าลี…พยายามเข้าหาเอวาที่เป็นน้องสาว เพื่อจะสืบหาตัวอลินที่เป็นพี่สาว แต่แล้วเขาก็โดนเอวาจับได้ และเอวาก็ได้โกหกกับเขาว่าพี่สาวของเธอแต่งงานมีลูกไปแล้ว ซึ่ง…เรื่องมีลูกนั้นเป็นความจริง ทว่าเรื่องแต่งงานนั้นไม่จริงเลยแม้แต่น้อย

“ฉันคิดว่าเธอกลับลอนดอนไปแล้ว!” ลีรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิด จ้องมองหญิงสาวตรงหน้า จะบอกว่าเขาคิดถึงเธอมากก็ไม่ผิด และถ้าจะบอกว่าที่คิดถึงก็เพราะมันมีเรื่องค้างคาอยู่เต็มอกก็คงไม่ผิดอีกเช่นกัน ใดๆ ก็ตาม…มันไม่ใช่ความรัก นั่นคือสิ่งที่เขาคิด เพราะเขาบอกกับตัวเองและทุกคนอยู่เสมอว่าเขาไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง

“ถ้ากลับไปแล้วนายจะเห็นฉันอยู่ตรงนี้เหรอ?! ปล่อย!” อลินพยายามสะบัดแขนออกจากเกาะกุมของมือหนา

“น้องสาวเธอโกหกฉันอีกแล้ว! เขาบอกว่าเธอกลับไปลอนดอนตั้งแต่จบงานแต่ง!”

“…” อลินนิ่งเงียบ อดคิดหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไมคนที่ได้เจอหรือพูดคุยกันมาสิบปีอย่างเขากับเธอ ถึงต้องมาจ้องหน้าจ้องตากันแบบนี้

“ทำไมต้องหนี?!”

“…”

“อลิน! ตอบคำถามฉันมา! ว่าทำไมต้องหนีฉันไป?! แล้วเธอ…ไปมีลูกงั้นเหรอ?! กับไอ้มาเฟียนั่นน่ะเหรอ?!”

“…”

“เงียบทำไม?! ตอบมาสิวะ! ว่าทำไมเธอถึงหายไป! ทำไมไม่เคยติดต่อมา! ทำไม…ทำไมทำกับฉันแบบนี้?!” เขาอัดอั้น อยากจะฟังคำตอบจากปากอลินเพียงคนเดียว

“ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามพวกนั้น…นายก็ตอบมาก่อนสิ ว่าตามหาฉันทำไม?”

“ไม่ตามหาสิแปลก! เธอทำให้ฉันเป็นบ้า! เธอทำให้ฉันตั้งคำถามว่าทำไม! ฉันถามตัวเองมาเป็นสิบปีว่าทำไม…ทำไมเธอถึงหายไปแบบนี้!”

“เหอะ! นายเพิ่งมาตามหาฉันเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเองไม่ใช่เหรอ? ฉันหายไปเป็นสิบปี…นายไม่เคยรับรู้ถึงการหายไปของฉันด้วยซ้ำ! นายเพิ่งจะมาตามหาฉันก็เพราะว่าต้องแต่งงานไม่ใช่หรือไง?!” อลินรู้ เธอรู้มาจากเอวา ว่าลีจะต้องแต่งงานและเขาต้องการตามหาเธอก็เพื่อจะแต่งงาน

“…”

“เงียบทำไม? ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ? นายไม่ได้อยากจะเอาคำตอบอะไรหรอก นายก็แค่…ยังยึดถือคำสัญญาโง่ๆ ของเด็กไม่รู้จักโตคนนั้น! ที่บอกว่าถ้าจะแต่งงานก็จะแต่งกับฉัน…เหอะ! ลืมมันไปเถอะ! เพราะฉันไม่แต่งกับนายหรอก! ฉันมีลูกแล้วนายก็เห็นนี่! เลิกมายุ่งวุ่นวายกับฉันสักที!”

“เพราะไอ้โปรดใช่ไหม? ที่เธอหายไป…เพราะเธอท้องกับไอ้โปรดใช่ไหม?! แค่ตอบมาอลิน…แล้วฉันจะเลิกยุ่งกับเธอ!”

“…”

“ตอบมาสิวะ!”

“ใช่! เพราะฉันท้อง! แต่จะท้องกับใครแล้วมันสำคัญหรือไง?! ประเด็นคือฉันท้อง! จบแล้วใช่ไหม?”

“เธอมันร่าน!” เขาเจ็บใจ เจ็บราวกับถูกมีแหลมคมปักลงมาแรงๆ ถึงได้ต่อว่าเธอแบบนั้น

“อืม ฉันร่าน…คราวนี้จะปล่อยมือจากผู้หญิงร่านๆ คนนี้ได้หรือยังล่ะ?” อลินจ้องมองลีด้วยแววตาแข็งกร้าว เธอทำราวกับว่าไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดนั้นแม้แต่น้อย และมันสำเร็จ…เธอทำให้เขายอมปล่อยมือจากเธอ

“ถ้ารู้ว่าเธอเป็นแบบนี้…ฉันคงไม่รอเธอมาเป็นสิบปีแน่”

“เลิกพูดว่ารอฉันสักที! นายไม่ได้รอฉัน…นายไม่เคยรอใครทั้งนั้นแหละลี!” จบคำนั้นอลินก็เดินออกไป พอหันหลังให้เขา ดวงตาที่แข็งกร้าวก็แปลกเปลี่ยนเป็นอ่อนไหวและแดงก่ำขึ้นมา

โรงพยาบาล

ของขวัญทำงานตั้งแต่เช้าจรดค่ำ จบงานหลักก็ยังต้องทำงานเสริมต่อ นั่นคือการเข้าไปคอยดูแลรัศมี แต่ถึงแม้ว่าจะมีงานแน่นรัดตัวจนแทบไม่เหลือเวลาให้ได้นั่งพัก สมองของเธอก็ยังไม่อาจลืมเรื่องที่เกิดขึ้นมาคืนก่อนได้ เรื่องของมาเฟียคนนั้น เรื่องความแค้นที่เขามีต่อพ่อของเธอ เรื่องหนี้ห้าสิบล้านที่ต้องชดใช้ภายในเดือนนี้ ปัญหาที่รุมเร้าและหนี้สินที่คิดว่าชีวิตนี้คงใช้ได้ไม่หมดมันทำให้บ่าทั้งสองข้างหนักอึ้ง ราวกับมีแรงกดทับจำนวนมหาศาลกดลงมาที่เธอ เธอกำลังจะจมดิน…ท้อจนอยากหายไปจากโลกนี้ แต่ก็รู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่าเธอทิ้งให้พ่อและแม่ต้องรับผลกรรมอยู่เพียงลำพังสองคน

แหมะ!

น้ำตาหนึ่งหยดร่วงแหมะลงมาที่เสื้อ ขณะที่เธอกำลังนั่งรอรถกลับบ้าน เธอไม่อาจจะบอกพ่อกับแม่ได้ว่าตัวเองกำลังเผชิญอยู่กับอะไร แต่ก็ไม่รู้ด้วยเหมือนกันว่าจะผ่านพ้นอุปสรรคใหญ่หลวงนี้ไปได้ยังไง

“ฮึก! สู้สิขวัญ…ฮึก! แกต้องสู้สิ! แค่ห้าสิบล้านเอง มีเวลาอีกทั้งเดือน…ทำไมจะหาไม่ได้…” หญิงสาวพยายามให้กำลังใจตัวเอง แต่มันสุดความสามารถของเธอแล้วจริง “ฮือๆ จะให้สู้ยังไงไหว?! จะหามาได้ยังไงตั้งห้าสิบล้าน! ฮือๆ ขายตับ ขายไต ขายหัวใจยันมดลูก ยังหาเงินได้ไม่ถึงห้าสิบล้านเลยมั๊ง! ฮือๆ ฉันต้องขายอะไร?! ฮือๆ ถ้าอยากได้เงินห้าสิบล้าน…อะไรในตัวฉันที่มันขายได้บ้าง?!”

“วิญญาณไง”

“ฮึก!” ร่างบางแข็งทื่อ สะอึกสะอื้นในทันที เมื่อได้ยินคำตอบนั้นดังจากมาตรงหน้า และน้ำเสียงแบบนี้…น้ำเสียงเย็นยะเยือกที่ฟังแล้วทำให้เย็นวาบไปทั้งตัว เธอจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร

“ว่าไง? ฉันกำลังชี้ทางสว่างให้ เอาวิญญาณของเธอมาขายให้ฉัน แล้วจะจ่ายให้ร้อยล้าน” เขาก็คือมาเฟียโปรด ยืนพิงรถหรู สูบหรี่อยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้บึ้งตึง เขาเพียง…กำลังหาเรื่องสนุกๆ ทำ

“ฉันตายไม่ได้ค่ะ” ของขวัญรีบปาดน้ำตา คว้ากระเป๋าเตรียมจะเดินหนีคนใจร้ายที่ขโมยจูบเธอเมื่อคืนก่อน

“ทำไมตายไม่ได้? อยากใช้หนี้ไม่ใช่เหรอ? ได้ยินว่าจะขายไต ขายเครื่องในนี่ มันไม่พอหรอก ขายวิญญาณไปเลย…ให้ฉันเป่าหัวเธอจนสมองกระจุย แล้วพ่อแม่เธอจะได้เงินร้อยล้าน ห้าสิบล้านใช้หนี้ฉัน อีกห้าสิบล้านก็เก็บไว้ใช้ เธอเป็นลูกกตัญญูนี่…แค่นี้ทำให้พ่อแม่ไม่ได้เหรอ?”

“มันไม่ตลกเลยนะคะ! คุณทำเหมือนชีวิตคนอื่นไร้ค่าแบบนี้ได้ยังไง?!”

“ไร้ค่าตรงไหน? ฉันจ่ายให้ตั้งร้อยล้านเลยนะ…เก็บไปคิดเถอะ ฉันว่าข้อเสนอนี้พ่อเธอต้องสนใจมากแน่ๆ เพราะเขาชอบเงินยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น!”

“ฮึก! พ่อฉันไม่มีวันขายวิญญาณลูกสาวเพื่อเอาเงินหรอกนะคะ!”

“หึ! คิดว่ารู้จักพ่อตัวเองดีงั้นสิ? เขาทำเลวระยำกับคนอื่นเพื่อเอาเงินนะ ต้องให้บอกอีกไหมว่าเขาทำอะไรไว้กับครอบครัวฉัน!”

“พอแล้วค่ะ! ฉันรู้แล้วว่าเมื่อก่อนพ่อเคยทำอะไรเอาไว้…ฮึก! และฉันขอโทษค่ะ ฉันเสียใจ แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว…ตอนนี้เรากำลังชดใช้อยู่! ส่วนเรื่องขายวิญญาณ ฉันไม่สนใจค่ะ! เพราะฉันตายไม่ได้! ฉันยังมีพ่อแม่ให้ต้องดูแล…ฉันตายไม่ได้จริงๆ”

“เธอเป็นแค่คนกตัญญูหรือเป็นคนโง่กันแน่?! ที่ชีวิตเธอต้องมาลำบากแบบนี้มันไม่ใช่เพราะพ่อเธอหรือไง?! พ่อเธอ…มันเลว! มันทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน! ทำลายครอบครัวคนอื่นก็เพื่อให้ตัวเองได้เชิดหน้าชูตาขึ้นมา! เธออยากจะเลี้ยงดูคนแบบนี้เหรอวะ?!”

“เพราะเขาเป็นพ่อของฉันค่ะ ต่อให้เขาเลว…ต่อให้เขาเคยทำร้ายใครมา ฉันก็ทิ้งเขาไม่ได้ และฉันยอมชดใช้ในสิ่งที่เขาเคยทำเอาไว้ ฉันแลกได้ทุกอย่าง…ยกเว้นชีวิต แต่มันไม่ใช่เพราะฉันรักตัวกลัวตายหรอกนะคะ ชีวิตของฉัน…ถึงมันจะไม่มีค่าสำหรับคุณ แต่มันมีค่าต่อพ่อและแม่ของฉันมาก คุณไม่ต้องห่วงเลยนะคะ เงินห้าสิบล้าน…ฉันจะหามาใช้ให้ค่ะ แต่คุณน่ะ…” ของขวัญหันไปจ้องมองโปรดด้วยแววตาไม่ยอมแพ้

“อะไร?”

“คุณตีค่าชีวิตคนอื่นเป็นเงินทอง กดขี่พวกเขาทั้งๆ ที่รู้ว่าเขากำลังจนมุมและหาทางออกไม่ได้ มันไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอคะ? ทำแบบนั้น…คุณก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่พ่อฉันเคยทำไว้ในอดีตหรอก!” โชคดีแค่ไหนที่จบประโยครถเมล์ก็วิ่งเข้ามาจอดพอดี ของขวัญจึงได้มีโอกาสหนี เธอรีบวิ่งไปขึ้นรถเมล์ นั่งลงที่ข้างหน้าต่าง มองลงมาที่โปรดซึ่งยืนอึ้งอยู่ข้างล่าง

“นี่เธอว่าฉันเหรอ?” เขาเอ่ยถาม สะอึกไม่น้อยที่โดนยายคนจอมต่อปากต่อคำย้อนกลับมาเต็มๆ

“ค่ะ! ฉันต่อว่าคุณ! เพราะคุณ…ต่อว่าพ่อฉันก่อน! แล้วคุณก็นิสัยไม่ดีด้วยค่ะ!”

“อยากตายหรือไง?!”

“ไม่ใช่วันนี้ค่ะ! ไม่ใช่พรุ่งนี้ มะรืนนี้หรือภายในสิบปีนี้ด้วย!” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาได้ยินจากเธอ ก่อนที่รถเมล์จะวิ่งออกไป

“หึ! กวนประสาทดีนักนะยายบ้า! เดี๋ยวจะได้รู้สึก!”