โปรดอย่าร้ายได้ไหมคะ

เซฟเฮาส์

ว่ากันว่าตระกูลลิ้ม ย้ายถิ่นฐานจากฮ่องกงมาอยู่ที่เมืองไทยและก่อตั้งครอบครัวตระกูลลิ้มขึ้นมาเพื่อหาเงินจากการเก็บค่าคุ้มครองและทำธุรกิจสีเทามากมาย พูดให้เข้าใจง่ายๆ คือตระกูลลิ้มนั้นเป็นตระกูลมาเฟีย โดยมีมังกร ลิ้มสกุลเจริญเป็นหัวหน้าใหญ่ ทว่าเขาได้วางมือไปแล้วเมื่อห้าปีก่อน และได้แต่งตั้งให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาขึ้นมารับช่วงต่อ นั่นก็คือ โปรด ลิ้มสกุลเจริญ หากแต่…ไม่มีใครรู้ว่าที่จริงแล้ว โปรดนั้นเป็นเพียงหลานชาย ไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ เพราะมังกร ไม่มีลูก แต่ถึงอย่างนั้นมังกรก็รักและไว้ใจโปรด เปรียบเสมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่ง

ตระกูลลิ้มมีเซฟเฮาส์อยู่หลายที่ทั่วทั้งประเทศ แต่ละที่ล้วนเป็นความลับ แต่ที่ที่มาเฟียเลือดร้อนไฟแรงอย่างโปรดชอบอยู่มากที่สุดก็คือ เซฟเฮาส์ที่อยู่ใจกลางเมือง ซึ่งดูเหมือนเป็นคฤหาสน์ของคนมีอันจะกินทั่วไป หากแต่การรักษาความปลอดภัยนั้นอยู่ในระดับสูงสุด ไม่ต่างจากนักการเมืองระดับบิ๊กเบิ้มเลยแม้แต่น้อย

ในเวลาเช้าของวันอาทิตย์แบบนี้ โปรดจะชอบให้มีการเสิร์ฟมื้อเช้าให้ถึงเตียง ทว่ามื้อเช้าของเขาต่างไปจากคนอื่น มันไม่ใช่กาแฟกับแซนด์วิช ไม่ใช่อเมริกันเบรกฟาสต์ แต่มันคือผู้หญิง เขาชอบที่จะถูกทำให้ตื่นตัวด้วยการโลมเลีย ชอบที่จะออกกำลังในที่ร่มด้วยกายเสพสมเรือนร่างของหญิงสาวบนเตียง เวลานี้เขากำลังนอนหงาย กางสองมือออก ส่งสายตามองดูหญิงสาวใบหน้าสวยที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของเธอ มองดูเธอโลมเลียและดูดดื่มความเป็นเขา ยามที่เธอใช้ปากครอบครองเขาไว้ แล้วดูดแรงๆ เขาครวญครางออกมาอย่างพึงพอใจ เขาชอบที่เธอรู้ใจโดยที่เขาไม่ต้องบอก ยามที่เธอเลียระรัวที่ส่วนหัว เม้มดูดแล้วสาวรูดเร็วๆ มันทำให้เขาตื่นตัว ราวกับวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว

“พอ!” เขาออกคำสั่งในตอนที่ความเสียวซ่านไล่ระดับขึ้นสูงจนอยากจะหลั่งออกมาเต็มครัน

“คุณโปรดอยากให้องุ่นทำอะไรอีกคะ?” หญิงสาวจงใจเอ่ยชื่อของตัวเอง เพราะอยากเป็นที่จดจำ เธอไม่อยากให้การเข้ามารับใช้โปรดเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เธอปรารถนาให้เขาเรียกใช้เธอซ้ำอีกครั้งหรือมากกว่านั้น

“เอาถึงยางมาใส่ให้ฉัน”

“ค่ะ…องุ่นจะทำให้นะคะ”

“หึ! แล้วก็…ไม่ต้องพูดชื่อเธอซ้ำบ่อยๆ เพราะฉันไม่จำ” แต่ก็นั่นแหละ มาเฟียจอมร้ายกาจรู้เท่าทัน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มื้อเช้าที่เขากินแล้วทิ้งพยายามจะทำอะไรแบบนี้

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับเสียงอ่อน ก่อนจะนำถุงยางอนามัยมาสวมให้เขาช้าๆ แล้วเคลื่อนกายขึ้นไปทาบทับร่างหนา เริ่มสอดใส่อย่างเบามือ

สวบ!

“อื้อ!” โปรดครางพลางหลับตา

“เสียวจังเลยค่ะคุณโปรด…อ๊าห์!” ยามโยกกาย หญิงสาวก็เริ่มระบายความเสียวกระสันด้วยการครวญคราง เธอเพียงอยากให้ร่างกายของเธอทำให้เขาสุขจนล้น อยากให้เขาพึงพอใจ มันอดที่จะอิ่มเอมใจไม่ได้ เพราะไม่บ่อยนักที่เธอจะได้มาร่วมเตียงกับมาเฟียชื่อดังที่มีทั้งเงินและอำนาจอย่างเขา แต่เหนือสิ่งอื่นใด…เธอไม่อาจละสายไปจากแผงอกแกร่ง กล้ามท้องที่น่าลูบสัมผัส กับดวงตาดำขลับอันน่าพิศวงนั้น ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ามาเฟียโปรดมีรูปเป็นทรัพย์ เขาหล่อเหนือคำบรรยาย เรียวปากบางแดง รับกับจมูกโด่งเป็นสัน เรือนผมสีดำเข้มยังไม่สู้ดวงตาร้ายกาจคู่นั้น เขาคือเจ้าของวลีที่ว่า… ‘หล่อร้ายเหลือรับประทาน’

“หุบปาก! ไม่ต้องพูด! เธอแค่…ทำให้ฉันเสร็จ!”

“ฮึก! ค่ะ…อ๊ะ! อ๊าห์…”

“ไม่ต้องคราง!”

“…” คำสั่งของเขาทำให้หญิงสาวถึงกับต้องยกมือปิดปาก เอวบางยังคงเคลื่อนไหว โยกกายร่อนอย่างไม่หยุดยั้ง แต่ไม่ว่าเธอจะเสียวถึงเพียงใด ก็ไม่อาจที่จะครวญครางออกมาได้

“อื้อ!” มีเพียงชายหนุ่มที่นอนนิ่งเท่านั้นที่ครางออกมา ใบหน้าของเรียบนิ่ง ปลดปล่อยเสียงครางออกมาเบาๆ มองดูสองเต้าที่กวัดแกว่งไปมา เขาบีบขยำมันอย่างรุนแรง ไม่สนใจแม้เพียงนิดว่ามันจะทำให้เจ้าของต้องนิ่วหน้าเจ็บ

“…”

“โยกให้แรงกว่านี้…อื้อ! แบบนั้น! แรงอีก!”

ปึก! ปึก!! ปึก!!!

“อื้อ! เสียว…อื้อ! อื้อ! อาห์!!!” มาเฟียหนุ่มครางออกมาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งร่างกายของเขาเกร็งแข็งจนกระตุก ในตอนนั้นเขาก็ปล่อยมือจากสองเต้า ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ร่างบางที่คร่อมเขาอยู่ถอยออกไป

“ค่ะ…” หญิงสาวถอนถอนตัว เธอมองความเป็นชายที่น่าหลงใหลด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเธอยังต้องการ เธอยังไปไม่ถึงไหน แต่ในเมื่อชายหนุ่มได้ไปถึงฝั่งฝันแล้ว เขาไม่แคร์ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกยังไง

“เอามันออกไปทิ้งให้ด้วย รับเงินแล้วก็กลับไปซะ”

“คุณโปรด…ถ้าคุณอยากจะเรียกใช้องุ่น…”

“ออกไป!”

“ฮึก! ค่ะ…จะออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!” พอเขาตะคอกเสียงดัง หญิงสาวผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมื้อเช้าที่เขากินเสร็จแล้วก็รีบดึงถุงยางอนามัยออกแล้ววิ่งออกมาจากห้องอย่างรวดเร็ว “อะไรวะ?!” เธอสบถอย่างไม่พอใจ ก่อนจะทิ้งของในมือลงถังขยะ อดคิดไม่ได้ว่าที่ทุกคนพูดมันคือเรื่องจริง มาเฟียโปรดคนนี้ไม่เคยใช้ผู้หญิงซ้ำ และการมาปรนนิบัติเขา อย่าหวังว่าจะได้สัมผัสส่วนอื่นนอกจากส่วนนั้น เพราะเป็นที่รู้กันดี…ว่าเขาไม่เคยจูบมื้อเช้าคนไหนมาก่อน…

“เสร็จแล้วใช่ไหม?” โรม มือขวาคนสนิทของโปรดเดินเข้ามาหาหญิงสาว หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จ

“ค่ะ”

“นี่เงินค่าตัวเธอ” ชายหนุ่มยื่นซองขาวด้านในบรรจุเงินจำนวนไม่น้อยเอาไว้

“พี่โรม…องุ่นจะได้มารับใช้คุณโปรดอีกไหม?”

“ไม่ นายไม่เคยใช้ซ้ำ เรื่องนั้นเธอก็น่าจะรู้ดี”

“ไม่เคยเลยเหรอ? ไม่เคยมีใครที่ทำให้นายของพี่ติดใจได้เลยเหรอ?”

“ไม่เคย…ปิดตาซะ” จบคำนั้นโรมก็เอาผ้าปิดตาสีดำมาปิดตาองุ่น ก่อนที่จะพาเธอออกไป สวนทางกับอังควรา ทนายสาวที่ทำงานให้โปรดซึ่งกำลังเดินเข้ามาพอดี

“นายกินมื้อเช้าเสร็จแล้วเหรอ?” ทนายสาวเอ่ยถามโรม

“อืม”

“งั้นฉันเข้าไปนะ”

“เข้าไปสิ”

“พี่โรม…ทำไมต้องปิดตาองุ่นด้วย ตอนมาก็ปิด ตอนกลับก็ยังจะปิดอีกเหรอ?” องุ่นอดสงสัยไม่ได้ เลยถามออกมา เป็นเหตุให้ทนายสาวที่กำลังจะเดินเข้ามาไปในห้อง ต้องหันกลับมามองหน้าองุ่นแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ

“เพื่อความปลอดภัยของคุณค่ะ คุณจะรู้ไม่ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน เพราะถ้าคุณรู้…ก็เป็นไปได้ที่คนอื่นจะรู้ และนายไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น เขาจะโกรธมากถ้ามีคนมารู้เรื่องส่วนตัวของเขา…และเวลาที่เขาโกรธ…จะต้องมีคนตายทุกครั้ง หวังว่าคุณจะเข้าใจนะคะ”

“ค่ะ…ค่ะๆ เข้าใจแล้วค่ะ องุ่นจะไม่อยากรู้แล้วว่าที่นี่คือที่ไหน” องุ่นลนลานตอบอย่างคนกลัวตาย

“ดีค่ะ”

อังควราเดินเข้ามาหยุดยืนที่ปลายเตียงนอนของโปรด เวลานี้มาเฟียหนุ่มกำลังยืนสูบบุหรี่พร้อมจิบกาแฟยามเช้าอยู่ที่ริมระเบียง เครื่องนุ่งห่มมีเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำเท่านั้น

“มาแล้วเหรอ?”

“ค่ะนาย…”

“เช้านี้มีเรื่องอะไรอีก?”

“เช้านี้เงียบสงบดีค่ะ แต่ฉันมีเรื่องที่ต้องแจ้งให้นายทราบ…”

“เรื่อง?” โปรดหันมองทนายสาว

“วันนี้เป็นวันครบรอบหกเดือนที่เราจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลคุณรัศมี นายอยากให้ฉันเปลี่ยนคนไหมคะ?” รัศมีคือแม่แท้ๆ ของโปรด ที่ป่วยจากการตรอมใจมาหลายปี เวลานี้กำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่ง แน่นอนว่ามาเฟียไม่เคยทอดทิ้งผู้เป็นแม่ เพียงแต่เขาไปเยี่ยมเธอไม่ได้ จึงต้องคอยจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแล และจะเปลี่ยนในทุกๆ หกเดือน

“ก็เปลี่ยนไปสิ”

“แต่…” ทนายสาวลังเล “คุณรัศมีชอบพยาบาลคนนี้มากค่ะ ทุกครั้งที่ฉันไปเยี่ยม เธอจะเอ่ยชมพยาบาลตลอด ฉันคิดว่าถ้าเปลี่ยน…คุณรัศมีต้องไปพอใจมากแน่ๆ อีกอย่าง…ที่คุณรัศมีเริ่มกลับมาพูดเหมือนปกติอีกครั้ง ก็เพราะพยาบาลคนนี้นะคะ”

“…” พอได้ยินแบบนั้นโปรดก็นิ่งไป

“นายเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมคุณรัศมีมานานมากแล้วนะคะ น่าจะไปสักหน่อย…เพื่อว่าจะได้เจอพยาบาลคนนั้นสักครั้ง”

“ตีสองของคืนนี้ฉันจะไป จัดการให้ด้วย”

“ได้ค่ะ แล้วเรื่องพยาบาลล่ะคะ?”

“เก็บไว้ก่อน…เธอบอกเองนี่ว่าแม่ฉันชอบคนนี้…อ้อ! ส่งเจมส์บอนด์ไปที่บ้านเมทัสด้วย ถ้าจำไม่ผิดเลยเวลานัดมาห้าวันแล้ว”

“ค่ะ”

“ไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัวล่ะ ถ้าจะมีใครสักคนที่จะฆ่ามัน…คนคนนั้นต้องเป็นฉันเท่านั้น!”

“ได้ค่ะ ฉันจะบอกเจมส์บอนด์ให้ค่ะ”