บทที่ 4 จูบของมาเฟีย

หมับ!

“อ๊ะ! ฉะ…ฉันเจ็บนะคะ!” ของขวัญนิ่วหน้ามองร่างสูงที่คว้าตัวเธอเข้ามาที่บันไดหนีไฟ เขารวบข้อมือเล็ก ชูขึ้นที่เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ดันตัวเธอแนบชิดติดผนัง

“บอกแล้วไงว่าถ้าส่งเสียง ฉันจะฆ่าเธอ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สั่นไหวเพราะความตื่นกลัว

“แค่นี้ก็จะฆ่ากันแล้วเหรอคะ? ฮึก! คุณเข้าไปในห้องคุณป้าทำไม? คุณเป็นญาติของคุณป้าเหรอคะ?! หรือว่า…” ดวงตากลมโตเบิกโต เมื่อสิ่งหนึ่งวิ่งแล่นขึ้นมาในหัว “หรือว่าคุณจะมาทำร้ายคุณป้า?!”

หมับ!

“อ๊ะ! อื้อ!” เสียงอู้อี้ดังขึ้นมา เมื่อลำคอเล็กถูกคว้าเข้าไปบีบด้วยมือหนา เขาไม่ได้ออกแรง ไม่ได้คิดจะทำให้เธอเจ็บหรือถึงขึ้นจะฆ่าให้ตาย เขาแค่กำลังขู่เธอเท่านั้น

“จะหุบปากได้หรือยัง?”

“ฮึก!”

“ฉันมาหาเธอ…” ไม่มีทางที่โปรดจะยอมบอกว่ารัศมีคือแม่ของเขา เพราะการทำแบบนั้นไม่ต่างอะไรกับการเผยจุดอ่อน เลยจำเป็นต้องหาข้ออ้างอื่น

“อื้อ!” ของขวัญนิ่วหน้า เธอเริ่มหายใจไม่ออก ในตอนนั้นโปรดก็ยอมปล่อยมือออกจากลำคอ รอยแดงปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

“มะ…มาหาฉัน? มาหาทำไมคะ?” หัวใจดวงน้อยเต้นถี่แรง เธอพอจะเดาออก…ว่าการที่เขามาหาเธอมันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“เธอติดหนี้ฉันอยู่ไง…”

“คะ…คุณ…?!”

“เจ้าหนี้เงินห้าสิบล้าน…ฉันเอง” เขาจ้องใบหน้าสวยหวานด้วยสายตาเสือร้าย แต่ยังคงเอ่ยด้วยนำเสียงเรียบนิ่ง

“คุณคือมาเฟียคนนั้นเหรอคะ?! คุณจะมาฆ่าฉันเหรอคะ?! ฮึก! ฉันได้เงินมาแล้วค่ะ…จะจ่ายให้คุณตอนนี้เลยก็ได้ อย่าฆ่าฉันเลยนะคะ ฉันยังมีพ่อกับแม่ให้ต้องดูแล…ฆ่าฉันคุณก็ไม่ได้เงินสิ…ต้องปล่อยให้ฉันไปทำงานเงินสิคะ”

“หึ! รู้จักต่อรองด้วยสินะ…” โปรดอดที่จะแสยะยิ้มไม่ได้

“ฮึก! ฉันสัญญาค่ะว่าจะไม่หนี และจะชดใช้เงินให้คุณจนครบทุกบาท…แต่ได้โปรด…ไว้ชีวิตฉันเถอะนะคะ” หญิงสาวยังเอ่ยคำขอร้องด้วยดวงตาที่สั่นไหว และหยดน้ำตาที่ร่วงหล่น

“ชีวิตเธอมีค่าอะไร? ทำไมฉันต้องมาเสียเวลาคิดว่าจะปล่อยไว้หรือจะฆ่าทิ้ง?”

“ฮึก! อย่าใจร้ายเลยนะคะ…”

“ใจร้ายเหรอ? พ่อเธอไม่ได้บอกหรือไงว่าเขาเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง!”

“บอกค่ะ…ฮึก! พ่อบอกทุกอย่าง…แต่เราก็ชดใช้ให้แล้วไม่ใช่เหรอคะ? เราพัง…เราสูญเสียทุกอย่าง ไม่เหลือแม้กระทั่งบ้านเลยนะคะ”

“แต่ฉันไม่เหลือแม้กระทั่งพ่อ!!!”

“ฮึก!” ของขวัญแทบหยุดหายใจเมื่อโปรดแผดเสียงดัง

“พ่อเธอเอาชีวิตพ่อฉันไป…เธอคิดว่าฉันควรเอาคืนแบบไหนดี?”

“ฮึก! ไม่ได้นะคะ! ได้โปรดอย่าทำอะไรพ่อของฉันเลยนะคะ…ถ้าจะทำ…มาทำฉันแทนเถอะนะคะ ฉันจะขอรับความผิดของพ่อเอาไว้เอง”

“รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา?” มาเฟียหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนเวลานี้ใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ห่างกันเพียงนิด วินาทีนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ

“ระ…รู้ค่ะ ฉันจะชดใช้เอง…คุณปล่อยพ่อฉันไปเถอะนะคะ ทุกวันนี้พ่อของฉันก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่กำลังจะตาย พ่อทรมาน…”

“หุบปาก!”

“สัญญาได้ไหมคะ? เอาความแค้นของคุณมาลงที่ฉัน…”

“บอกให้หุบปากไง!”

“ทั้งเงิน ทั้งชีวิต…ฉันขอชดใช้…อื้อ!” เขาทนฟังไม่ได้ สั่งให้หุบปากเธอก็ไม่ทำตาม จะทำร้ายเธอก็คิดว่ายังไม่ถึงเวลา จึงได้…ใช้ปากของเขาปิดปากเธอซะ เขาบดเบียดจูบเธอ ยัดเยียดความโกรธและความแค้นที่คับแน่นอยู่เต็มอกให้เธอได้รับรู้ สอดลิ้นเข้าไปดูดดึง…และต่อให้อีกฝ่ายพยายามจะขัดขืนยังไง ก็ไม่อาจสู้แรงของเขาได้เลยแม้แต่น้อย

“ฮึก! จะ…จูบฉันทำไมคะ?!” ทันทีที่โปรดถอนจูบ ของขวัญก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนและหยาดน้ำตา การกระทำของเขามันป่าเถื่อน เขาเอาจูบแรกของเธอไปโดยไม่เอ่ยขอ แถมเขายังจ้องมองเธอราวกับว่าเสือร้ายที่รอจะตะครุบเหยื่อ

“เพราะฉันต้องมาให้เธอหุบปากไง!”

“ก็เอามือปิดปากฉันสิคะ!”

“ว่าไงนะ?”

“ฮึก! ถ้าไม่อยากให้ฉันพูด…ก็เอามือปิดปากสิคะ! มาจูบทำไม?! แบบนี้มันคุกคามกันนะคะ!”

“คิดว่าฉันจะสนใจเรื่องนั้นหรือไง? เธอบอกเองนี่ว่าจะชดใช้ให้ฉัน…ให้ฉันเอาความแค้นมาลงที่เธอ แบบนี้ยังจะเรียกร้องอะไรได้อีกเหรอ?”

“ฮึก!” เขาทำเธอพูดไม่ออก ไม่เคยคาดคิดว่าการจูบสามารถชดใช้อะไรได้

“พร้อมจะชดใช้หรือยัง?”

“…”

“ฉันถาม!”

“ฮึก! คุณจะให้ฉันทำอะไรคะ?”

“จูบฉัน…จูบจนกว่าฉันจะพอใจ”

“เพื่ออะไรคะ?! ทำไมคุณไม่ทุบตีฉันล่ะ? จะซ้อมฉันให้น่วมเลยก็ได้…แต่ขออย่างเดียว อย่าทำฉันให้ถึงตายเลยนะคะ เพราะฉันยังต้องเลี้ยงดูพ่อแม่”

“หึ! นี่ล้อฉันเล่นอยู่หรือไง?! เธอยอมโดนฉันตีแทนที่จะจูบฉันงั้นเหรอ?!” ไม่อยากจะเชื่อ เท่าที่จำได้…ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต หากไม่นับเอวา เมียของเพื่อนรักกับอังควรา ทนายที่รู้พุงรู้ไส้เขาเป็นอย่างดี ผู้หญิงทุกคนรอคอยที่จะได้จูบกับเขาทั้งนั้น แล้วทำไม…ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ต้องการ

“ฉันไม่ได้ล้อเล่นค่ะ ตีฉันเถอะนะคะ อย่าให้ฉันจูบคุณเลย” ของขวัญร้องขอ ถึงแม้จะเสียจูบแรกไปแล้ว แต่เธอก็ไม่อยากจะเสียจูบที่สอง ยอมเจ็บตัวเสียยังดีกว่า

“นับหนึ่งถึงสาม…ถ้าเธอไม่จูบฉัน พ่อเธอตาย!”

“ฮึก!”

“หนึ่ง…”

“อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ…”

“สอง…”

“ได้โปรด…คุณมาเฟีย อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ”

“สะ…อื้อ!” หางเสียงหายเข้าไปในลำคอ สองเท้าเล็กเขย่งขึ้นสูง ประกบปากจูบคนตัวโตอย่างไม่ประสีประสา นี่ไม่ใช่จูบ…มันเป็นเพียงการเอาปากมาแตะปาก แต่ของขวัญก็ทำอย่างสุดความสามารถของเธอแล้ว เธอทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ

“อื้อ!” แต่มีหรือที่มาเฟียจอมวายร้ายจะหยุดไว้เพียงเท่านั้น เขาโอบเอวบางมาแนบชิด รั้งท้ายทอยของเธอมาล็อกไว้ บดเบียดจูบเข้าหาเธอ…เปิดปากเล็กนั้นด้วยเรียวลิ้น แล้วดูดดึง กอบโกย ครอบครองเธอไว้ทั้งโพรงปาก จูบของเขาเนิ่นนาน เร่าร้อนและรุนแรง เขาทำให้เธออ่อนไหวไปทั้งร่าง แทบจะหมดลมหายใจ พยายามดีดดิ้นขัดขืน…แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว

กึด!

แต่ถึงแม้ว่ามือทั้งสองข้างจะถูกรั้งไว้หมด ของขวัญก็ยังเหลือฟันอยู่ เธอกลั้นใจออกแรงกัดปากของโปรด กัดอย่างแรงจนมันแตกเกิดเป็นเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ชายหนุ่มนิ่วหน้า กลิ่นคาวเลือดทำให้เขาต้องถอนจูบออกมา

“กัดฉันเหรอ?!”

“ฮึก! ฉะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจ?! กัดแรงจนปากฉันแตก เธอบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ?! ถ้าฉันเผลอบีบคอเธอจนตายแล้วบอกว่าไม่ได้ตั้งใจบ้างได้ไหม?!”

“ขะ…ขอโทษค่ะ”

“ลูกเล่นเยอะนักนะ” โปรดปาดรอยเลือดที่ริมฝีปากออกมาดู นานแล้วที่เขาไม่ได้เสียเลือด ไม่คิดว่ามาก่อนว่าจะมาพลาดท่าให้ผู้หญิงตัวเล็กที่เป็นลูกสาวของศัตรู

หมับ!

“อ๊ะ!” ของขวัญส่งเสียงร้อง เมื่อมือหนาคว้าหมับเข้าที่ลำคอของเธอ

“ฟังฉันให้ดี…ภายในอาทิตย์นี้…ถ้าเธอหาเงินห้าสิบล้านมาคืนฉันไม่ได้ เธอต้องชดใช้ด้วยตัวเธอเอง” ดูสิว่ายายคนตัวเล็กนี่จะทำยังไง จะไปหาเงินจากไหนมาให้เขา อดที่จะนั่งรอดูจนแทบทนไม่ไหว และเมื่อขู่เสร็จ เขาก็ปล่อยมือจากเธอ เดินลงบันไดหนีไฟไปอย่างหน้าตาเฉย

ตุบ!

“ฮึก! ห้าสิบล้านภายในหนึ่งอาทิตย์…เงินมันหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ?!” ของขวัญเข่าอ่อน ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น ตะโกนถามทั้งน้ำตา แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย