ตอนที่ 6

รถน้าอ๊อดจอดให้ฉันลงที่หน้าวัด เพราะบ้านแกเลยไปทางหลังวัด ฉันเดินหน้าหงอยเข้าบ้าน ป้าออกมาจากครัว พอเห็นหน้าฉันก็เข้ามากอด

"พิม...เป็นอะไรลูก ไปทะเลาะกับพ่อมาหรือ"

"เปล่าจ้ะป้า..."

"แล้วทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ"

"ก็...แค่ไม่เข้าใจ"

"ป้าบอกแล้วไง...ว่าอย่าไปสนใจ เอาแค่ทุกวันนี้หนูมีความสุขก็พอ เรื่องที่ผ่านไปแล้ว...ใครจะอะไรยังไงก็ช่างหัวมัน"

"จ้ะป้า...พิมจะเชื่อป้าจ้ะ"

ถึงจะรับปากป้าไปแบบนี้ แต่ใจฉันก็ยังคิดไม่เลิก เรื่องนี้มันคาใจฉันมานาน อยู่ ๆ จะให้เลิกคิดคงไม่ได้หรอก

หลายวันต่อมา...

พี่ยุทมาบอกว่า...หลวงตาประเสริฐยอมไปโรงพยาบาลแต่โดยดีแล้ว ฉันค่อยโล่งอกหน่อย ท่านสนิทกับที่บ้าน...เลยอดเป็นห่วงไม่ได้

"เออพี่...แล้วไอ้ชาติล่ะ มันตามไปเฝ้าหลวงตาด้วยเหรอ"

"เปล่านะ...พี่ก็ไม่เห็นมันเหมือนกัน"

ฉันเกาหัวงง ๆ ถ้าไม่อยู่วัด แล้วเขาไปไหนล่ะ ฉันสังหรณ์ใจ...จับแขนพี่ยุท

"พี่...ไอ้ชาติไปชกมวยแน่เลย"

พี่ยุทตาไหววูบ

"ไอ้ห่าเอ๊ย...อีกแล้วเหรอ"

พี่ยุททำท่าหัวเสีย

"เราไปหามันกันเถอะพี่"

ฉันเดินตามพี่ยุทออกจากบ้าน ตรงดิ่งไปสนามมวยเถื่อนของเสี่ยบุญเกิด

เสี่ยบุญเกิดเป็นเจ้าของบ่อนเถื่อนหลายอย่าง ทั้งกัดปลา ตีไก่ ไฮโล โปถั่วมีครบ แต่ที่ทำให้แกรวยจริง ๆ คือสนามมวย แกซื้อโกดังเก่า ๆ มาทำเป็นสนามมวย จ้างคนมาชก เขาว่าเงินดีมาก มีแต่คนอยากมาชกที่สนามของแก

ฉันกับพี่ยุทเดินมาถึงหน้าสนาม ก็เห็นผู้คนเดินเข้าไปกันอย่างคับคั่ง เราสองคนเดินเข้าไปตามหาไอ้ชาติ พี่ยุทเข้าไปถามพี่เลี้ยงนักมวยคนหนึ่งที่คุ้นเคยกัน

"พี่เชิด...เห็นไอ้ชาติไหม"

"มันเตรียมตัวอยู่ข้างในแน่ะ"

ฉันใจหายวาบ รีบวิ่งเข้าไปข้างในห้องนักมวย มีพี่ยุทก็วิ่งตามมาติด ๆ ฉันเห็นไอ้ชาติใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้น กำลังนวดให้นักมวยอยู่

"ไอ้ชาติ.."

ฉันเรียกเขา...ไอ้ชาติหันมายิ้ม แล้วเดินออกมาหาฉันกับพี่ยุท

"พิม...พี่ยุท มาดูมวยกันเหรอ"

"แล้วแกล่ะ...มาสนามมวยทำไม แกจะมาชกมวยอีกเหรอ"

ฉันถาม และมองเขาอย่างสำรวจ

"เปล่า...เขาจ้างฉันมาเป็นพี่เลี้ยง ช่วยให้น้ำกับดูแลนักมวยน่ะ"

"แกไม่ได้ชกเองแน่นะ"

พี่ยุทคาดคั้น ไอ้ชาติยิ้มเซียว ๆ

"ไม่แล้วพี่...ฉันสัญญากับหลวงตาแล้ว ว่าจะไม่ชกมวยอีก เพื่อแลกกับหลวงตายอมไปโรงพยาบาล"

ฉันกะจะมาด่าเขา แต่พอเขาพูดแบบนี้ ฉันเลยเงียบ

"หลวงตารู้ว่าฉันมาชกมวย...เพื่อเอาเงินให้ท่านไปหาหมอ ท่านเลยไม่ยอมไป ฉันเลยต้องให้คำสัตย์กับหลวงตาว่าฉันจะไม่ชกมวยอีก ท่านถึงยอมไปหาหมอ"

ไอ้ชาติเล่าเสียงเศร้า พี่ยุทตบไหล่เขา

"ดีแล้ว...ฉันก็ไม่อยากเห็นแกเจ็บตัวอีก งานที่ไม่ต้องเจ็บตัวมีตั้งเยอะแยะ ถึงเงินจะน้อยไปหน่อยก็เหอะ"

ไอ้ชาติหันมาหาฉัน...ที่ยืนเงียบอยู่ข้างพี่ยุท

"ที่มาด้วยเนี่ย...ห่วงฉันเหรอ"

"เชอะ...ใครจะไปห่วงแก ฉันมาเป็นเพื่อนพี่ยุทหรอก"

ฉันพูดโดยไม่มองหน้าเขา

"เฮอะ...วิ่งหน้าตื่นมาเนี่ยนะ ใครจะเชื่อ"

ไอ้ชาติพูดแล้วหัวเราะกวน ๆ พี่เชิดเข้ามาในห้อง

"นักมวยพร้อมกันรึยัง ได้เวลาแล้วนะ ไอ้ชาติ...เอ็งเอาของไปเตรียมไว้ข้างเวทีได้ละ"

"จ้ะพี่"

ไอ้ชาติเดินไปเอาข้าวของมาเตรียมไว้ ฉันเห็นแล้วอดถอนใจไม่ได้ ขอแค่เขาไม่ไปชกมวย...อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ