ตอนที่ 7

ฉันกับพี่ยุทยืนดูไอ้ชาติเตรียมของให้นักมวย เขาหันมาถามเราว่า

"อยู่ดูมวยก่อนไหมพี่...ไอ้พิม"

พี่ยุทหันมาถามฉัน

"ว่าไงพิม...ดูมะ"

ฉันส่ายหัว

"อยู่ก่อนดิวะ...มวยเลิกแล้วเราไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน"

"ไม่อ่ะ...จะไปอ่านหนังสือสอบ"

"เออๆๆ...ตามใจ"

ไอ้ชาติรีบเอาของเดินตามนักมวยออกไป ฉันกับพี่ยุทเดินกลับบ้านด้วยกัน

"พี่ยุท...พี่ว่าไอ้ชาติมันจะเลิกได้จริงน่ะเหรอ ฉันไม่ค่อยเชื่อมันเลย กลัวว่าพอเราเผลอ…มันจะกลับไปชกอีก"

"พี่เชื่อนะ...คนอย่างมัน ถ้าลองมันรับปากแล้ว...เชื่อได้"

ฉันพยักหน้า...ไม่ตอบ ฉันไม่ค่อยสนใจหรอก...ว่าเขาจะพูดจริงไหม นั่นมันเรื่องของเขา ตัวของเขา ฉันแค่สงสารหลวงตาที่มีหลานดื้อด้านอย่างเขา...ก็แค่นั้น

ฉันสอบเสร็จและปิดเทอมแล้ว กำลังรอผลแอดมิชชั่นอยู่ ตอนนี้ว่าง ๆ เลยมายืนช่วยป้าขายขนมจีน วันนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ...ถึงกับต้องเพิ่มโต๊ะ พี่ยุทต้มเส้นไม่หยุดตั้งแต่เช้ามืด จนบ่าย...คนค่อยน้อยลงหน่อย แต่ก็ยังมีคนมาเรื่อย ๆ

ไอ้ชาติเดินกระปลกกระเปลี้ยเข้ามาที่ร้าน

"กินไร..."

"มีไรกินก็เอามาเหอะ...หิว"

เขาพูดแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ ฉัน ฉันตักขนมจีนราดแกงเขียวหวานให้เขาจานนึง พอเขารับจาน...ฉันก็แบมือไปตรงกน้าเขา

"กินก่อนค่อยให้ไม่ได้เหรอวะ"

"ไม่ได้...กฎของป้าห้ามแหกโว้ย จ่ายมา...ไม่ต้องโยกโย้"

ไอ้ชาติควักแบงก์ 20 จ่ายมาให้

"หลวงตาเป็นไงบ้าง"

"กลับวัดละ..."

ไอ้ชาติตักขนมจีนเข้าปาก ฉันเอาน้ำเย็นมาวางให้เขา

"ขอบใจ...ว่าแต่แกเถอะ ยังไม่รู้ผลแอดมิชชั่นอีกเหรอ"

ฉันเหลือบตามองไอ้ชาติ

"ยังเลย..."

ไอ้ชาติกินขนมจีนหมดแล้ว เขาก็ลุกขึ้นบอกลา

"ไปละ...วันนี้มีชกมวยอีก ต้องไปเตรียมตัวก่อน"

ฉันเงยหน้าขมวดคิ้วจ้องหน้าเขา

"เอ๊า...ไหนว่าเลิกชกแล้วไง"

"เอ๊า...แล้วใครบอกว่าฉันไปชกล่ะ..อีจอมมโน แค่บอกว่าจะไปสนามมวย ต้องชกมวยเท่านั้นเหรอ ฉันไปเป็นพี่เลี้ยงโว้ย...ฉันเลิกชกแล้ว"

ฉันค้อนแล้วเมิน ไอ้ชาติยื่นหน้าเข้ามา

"แกเป็นห่วงฉันเหรอ"

"เรื่องไรฉันต้องห่วงแก ฉันแค่สงสารหลวงตา...ที่ต้องมีหลานดื้อด้านอย่างแกมากกว่า"

ไอ้ชาติค้อนทำปากเบะ

"รู้อยู่ละ...ไม่มีใครห่วงฉันหรอก ไปล่ะเว้ย..."

ไอ้ชาติโบกมือให้ ฉันมองตามหลังของเขาที่เริ่มเดินห่างออกไป ฉันหันมาขายขนมจีนต่อ...ไม่อยากสนใจเขาอีก

ในขณะที่ฉันกำลังขายขนมจีนเพลิน ๆ ก็ได้ยินเสียงถามฉันว่า

"ขอโทษนะครับ...ไม่ทราบว่า รู้จักบ้านของป้ายี่สุ่น โนนสัมฤทธิ์ไหมครับ"

ฉันเงยหน้ามองคนถาม ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนยิ้มให้ เขาจัดว่าหน้าตาดี ผิวขาว คิ้วเข้ม หล่อแบบตี๋ ๆ

"คุณว่าไงนะคะ"

ฉันถามซ้ำเพราะได้ยินไม่ถนัด

"ผมมาหาคุณป้ายี่สุ่น โนนสัมฤทธิ์ครับ คุณพอจะรู้จักไหม"

"ค่ะ...ที่นี่แหละค่ะ บ้านป้ายี่สุ่นล่ะ"

เขามีสีหน้ายินดี

"โอย...เจอเสียที ผมหามาตั้งแต่เช้า ถ้าไม่เจอผมต้องแย่แน่เลย"

เขาทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง พร้อมกับปาดเหงื่อที่ไหลย้อยบนหน้า ฉันเดินเข้าไปบอกป้า...ป้ารีบเดินออกมาดู

"ปรานต์...ปรานต์ใช่ไหมลูก"

เขายิ้ม...เข้ามากอดป้า ป้าก็กอดเขาอย่างดีใจ ฉันกับพี่ยุทยืนมองหน้ากันอย่างงง ๆ ป้าพาเขาเข้ามาคุยในบ้าน

"ไปไงมาไงล่ะเนี่ย...ถึงมาหาป้าถึงที่นี่"

"ผมมาหางานทำครับ และมาเยี่ยมป้าด้วย ป้าสบายดีนะครับ"

"ป้าสบายดี...แล้วนังมะลิวัลย์แม่แกล่ะ เป็นไงบ้าง..."

"แม่สบายดีครับ"

"หนูพิม...ยุท มานี่สิลูก"

ป้ากวักมือเรียกเรา ฉันกับพี่ยุทเดินไปหา ป้าแนะนำว่า เขาชื่อปรานต์ เป็นลูกชายของป้ามะลิวัลย์ พี่สาวคนที่สองของแม่ แม่ฉันเป็นน้องคนสุดท้องชื่อรสสุคนธ์ พี่ปรานต์ปีนี้อายุ 24 ปีแล้ว เขาเพิ่งเรียนจบและมาหางานทำที่กรุงเทพฯ

"โห...นี่น้องพิมหรือครับ โตจนจำไม่ได้เลยนะ"

ฉันยิ้มเขิน ๆ ฉันพอจำได้ลาง ๆ ว่าป้าเคยพาไปบ้านเขา แต่มันนานมากแล้ว และตอนนั้นฉันก็เด็กมาก...จำอะไรไม่ค่อยได้หรอก