ตอนที่ 5

ฉันแต่งตัวไปบ้านพ่อ พี่ยุทมาส่งฉันขึ้นแท็กซี่ของคนในชุมชนเดียวกัน แกชื่อน้าอ๊อด น้าอ๊อดมีแท็กซี่เป็นของตัวเอง ฉันจ้างรถน้าอ๊อดไป-กลับเลย...สะดวกดี

บ้านพ่ออยู่แถวรังสิต จากบ้านป้าไปก็ไกลอยู่ พอถึงบ้านพ่อ...ฉันให้น้าอ๊อดกดแตรเรียกคนมาเปิดประตู บ้านพ่อฉันมียามเฝ้า ยามเดินส่ายอาด ๆ เข้ามาที่รถ สงสัยเป็นยามใหม่...ฉันไม่เคยเห็นหน้าเลย

"มาหาใคร...มีธุระอะไร"

ยามไม่มีมารยาทถามเสียงกวน ๆ

"เปิดประตู..."

ฉันสั่งเสียงห้วน นั่งเชิดหน้าอยู่ในรถ

"ก็มาหาใครล่ะ"

"ธนากร ทรัพย์ไพศาล"

"มีธุระอะไร..."

"ไม่ใช่เรื่องของแก ถ้าแกไม่เปิด...แกเตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย"

ฉันไม่พูดดีด้วย เพราะเขามองฉันด้วยสายตาดูถูก

"ถ้าไม่บอกธุระก็ไม่เปิด ไปๆๆๆ"

ยามโบกมือไล่รถน้าอ๊อด ฉันกดโทรศัพท์ถึงพ่อ

"พ่อคะ...ยามของพ่อไม่ยอมเปิดประตูให้พิมเข้าบ้าน...พิมกลับนะคะ"

"โอเค...ขอคุยกับมันหน่อย"

ฉันยื่นโทรศัพท์ให้ยาม มันรับเอาไปคุยสองสามคำแล้วยิ้มแหย ๆ ให้ฉัน และส่งมือถือคืนมาด้วย

"ขอโทษครับคุณหนูใหญ่ผมไม่ทราบ อย่าถือสาผมเลยนะครับ"

"มาใหม่ล่ะสิ"

เขาพยักหน้ารับ แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้รถเข้าไป ฉันให้น้าอ๊อดหาที่จอดแถวนั้น ตัวฉันลงจากรถเดินเข้าบ้าน ยายแม่เลี้ยงนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ฉันไม่สนใจ...เดินผ่านไปเพื่อขึ้นข้างบนไปหาพ่อ

"ใจคอจะไม่ทักไม่ทายกันหน่อยเหรอ"

นังตัวร้ายเริ่มหาเรื่องฉันอีกแล้ว ฉันไม่สนใจ...เดินขึ้นบันไดไป ยายนวลปรางวิ่งมาดักหน้าฉัน

"จะไปไหน...ฉันไม่ให้แกขึ้นไป"

ฉันไม่ตอบ…ดึงดันจะขึ้นข้างบนให้ได้

"นังเด็กไร้มารยาท...ออกไปนะ"

"แกนั่นแหละถอยไป...ถ้าไม่อยากเจ็บตัว แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจล่ะ"

ฉันชูกำปั้นใส่หน้ามัน

"แกกล้าเหรอ..."

ยายนวลปรางปรี่เข้ามาจะตบฉัน ฉันหลบแล้วผลักมันกระเด็น...ล้มก้นจ้ำเบ้าเลย ฉันมองมันเหยียด ๆ เดินขึ้นข้างบน...ไม่สนใจมันอีก ฉันไม่กระทืบซ้ำก็บุญแล้ว

ฉันเคาะประตูห้องทำงานของพ่อ

"เข้ามา..."

ฉันเปิดประตูเข้าไป เห็นพ่อนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน

"มาแล้วเหรอ...เสียงดังอะไร ทะเลาะกันอีกแล้วล่ะสิ"

ฉันถอนใจทำหน้าเซ็ง

"เมียพ่อห้ามไม่ให้พิมขึ้นมาค่ะ...น่ารำคาญจริง ๆ"

พ่อลุกเดินมาลูบหัวฉัน

"อย่าไปสนใจเลย...พ่อก็รำคาญ"

ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เขาทำท่าเหมือนรักฉันมาก แต่กลับผลักไสฉันไปให้ป้าเลี้ยงเนี่ยนะ มันดูย้อนแย้งไปไหม

"ใกล้สอบหรือยังลูก"

"กำลังสอบไล่ค่ะ..."

"แล้วเรื่องสอบเข้ามหาวิทยาลัยล่ะ คิดจะสอบเข้าคณะไหน"

"พิมกำลังคิดอยู่ค่ะ ว่าจะเลือกเป็นทนายหรือตำรวจดี ตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจ"

พ่อขมวดคิ้วมองฉัน ฉันหันไปอีกทาง ไม่ได้อยากเรียนอย่างที่บอกหรอก...แค่ประชดน่ะ

"ทำไมถึงไม่เลือกเรียนนิเทศน์หรืออักษรล่ะ"

"ไม่เอาค่ะ...พิมไม่ชอบ"

พ่อถอนใจ...ลุกเดินไปเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบซองเงินมาให้

"พ่อเพิ่มให้อีกหมื่นนึงนะ เผื่อหนูอยากได้...ก็ซื้อได้เลย"

ฉันยกมือไหว้...รับซองนั้นมาใส่กระเป๋าสะพาย พ่อจับหัวฉันโยกเบา ๆ

"หนูพิม...พ่อรักหนูมากนะลูก"

"รักเหรอคะ แล้วทำไม..."

"สักวัน...พ่อจะบอกเหตุผลกัับหนู ว่าทำไมพ่อถึงต้องให้หนูไปอยู่กับพี่ยี่สุ่น"

ฉันหันไปมองทางอื่น

"แต่พ่อบอกว่าพิมเป็นตัวซวยที่ทำให้แม่ตายไม่ใช่เหรอคะ พ่อรู้ไหมว่าพิมรู้สึกยังไง..."

ฉันพูดกับพ่อ กัดฟันด้วยความรู้สึกน้อยใจ ฉันลุกเดินออกมาโดยไม่บอกลา เดินลงมาข้างล่าง...กะว่าถ้าเจอนังแม่เลี้ยง ฉันจะระบายอารมณ์กับมันสักหน่อย แต่กลับไม่เห็นแม้เงาของมัน...ถือว่าโชคดีไป

ฉันเดินออกมาขึ้นรถของน้าอ๊อดที่จอดรออยู่ นั่งคิดมาตลอดทาง คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ปากก็บอกว่ารัก แต่กลับด่าว่าฉันเป็นตัวซวยทำให้แม่ตาย คำ ๆ นี้มันเหมือนตราบาปที่ประทับลงในหัวใจ ล้างยังไง...ลบยังไงก็ไม่มีวันหาย แล้วยังจะให้เชื่ออีกเหรอ...ว่าพ่อรักฉัน