ตอนที่ 4

ฉันเดินเข้าบ้าน สมรกำลังเก็บโต๊ะอยู่ เงยหน้ายิ้มให้ฉัน

"ขายดีไหมหมอน"

"วันนี้เงียบ ๆ หน่อย แต่ก็ลากขายจนหมดแหละจ้ะ"

ฉันพยักหน้าให้ เดินเข้าบ้านก็เจอป้านั่งนับตังค์อยู่ ฉันยกมือไหว้

"มาแล้วเหรอลูก...หิวไหม ป้ามีขนมเก็บไว้ให้"

"ไว้รอกินพร้อมพี่ยุทก็ได้จ้ะ พี่ยุทล่ะจ๊ะป้า...ยังไม่กลับเหรอ"

"ยังเลย...เดี๋ยวคงมาแหละ สงสัยจะไปกับไอ้ชาติ"

"ไอ้ชาติไม่ได้ไปกับพี่ยุทนะ เพิ่งแยกกับพิมเมื่อกี๊เอง"

"อ้าว...เรอะ..."

"เออ...ไอ้ชาติบอกพิมว่าหลวงตาท่านอาพาธ ป้ารู้ไหมจ๊ะ..."

ป้าชะงักนิ้วที่นับเงินแป๊บนึงแล้วนับต่อ ทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา

"คนแก่ก็แบบนี้ล่ะ เจ็บโน่นป่วยนี่"

ฉันมองป้าอย่างสงสัย ป้าคงรู้อะไรแต่ไม่พูด

"ป้าก็ไปดู ๆ ท่านหน่อยละกัน ไอ้ชาติบอกว่าท่านไม่ยอมไปหาหมอจ้ะ"

ป้าไม่ตอบ...พยักหน้าหงึก ๆ ฉันก็ขี้เกียจจะเซ้าซี๊ เลยเดินไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำส้มมาเปิดกิน

"พิมเอ้ย...สิ้นเดือนแล้วนะลูก"

ฉันหันหลัง...ไม่ตอบ กลืนน้ำส้มอย่างฝือคอ สิ้นเดือนอีกแล้วเหรอ ฉันไม่ชอบคำนี้เลยจริง ๆ

ทุกสิ้นเดือน...ฉันต้องไปรับเงินเดือนที่บ้านพ่อ ตั้งแต่เขาเอาฉันมาให้ป้าเลี้ยง เขาจะส่งเงินมาให้เป็นค่าใช้จ่ายทุกเดือน เดือนละสามหมื่นบาท พอฉันขึ้นมัธยม เขาก็เพิ่มให้เป็นห้าหมื่น แต่ฉันต้องไปรับเองที่บ้านทุกเดือน...เขาถึงจะให้

ฉันไม่เคยแตะต้องเงินก้อนนี้ ป้ายี่สุ่นถึงจะเป็นแม่ค้าขายขนมจีน แกก็ไม่ได้จน แกมีเงินที่ลุงทิ้งไว้ให้ มีที่ดินอีกหลายฝืน ป้าสามารถนั่งกินนอนกินได้สบาย แต่เพราะเป็นคนขยัน ป้าเลยไม่ยอมเลิกขายขนมจีน ป้าเลี้ยงดูพี่ยุทกับฉันอย่างดี...ไม่เคยให้ลำบากเลย

"พิมเอ้ย...ไม่อยากไปใช่ไหมลูก"

ป้าเดินมาลูบหัวฉัน ฉันพยักหน้ายอมรับ

"พิมไม่อยากไปจ้ะป้า พิมไม่อยากเจอหน้ายายเมียน้อยนั่น เจอมันทีไร...พิมต้องอารมณ์เสียไปหลายวัน"

ป้าส่ายหัว

"พิมเบื่อ...เมื่อเขาทิ้งพิมแล้ว ยังจะมายุ่งอีกทำไม"

"เพราะเขาเป็นพ่อไงลูก ป้าอยากให้พิมคิดให้ดี ถ้าพิมไม่เอา...ก็สบายคนอื่นสิ...จริงไหมลูก"

จริงสินะ...ถ้าฉันไม่เอา นังแม่เลี้ยงนั่นก็เปรมไปเลยสิ เรื่องอะไรฉันจะให้พวกมันผลาญสมบัติพ่อฉันล่ะ

"ตกลงค่ะป้า...พิมจะประจบเอามาให้หมด จะไม่เหลือให้นังนั่นสักแดงเลย...คอยดูสิ"

"ดีมากหลานป้า"

ฉันกอดป้า...รู้ว่าป้ารักฉันที่สุด นอกจากแม่แล้ว ก็มีป้านี่แหละ ที่รักและเป็นห่วงเสมอ ป้าไม่เคยสอนให้ฉันเกลียดพ่อ ป้าบอกเสมอว่า...คนเรามีเหตุผลของตัวเอง ฉันแค่ไม่รู้ว่า พ่อมีเหตุผลอะไร ทำไมพ่อถึงต้องทิ้งฉันด้วยล่ะ ฉันคิดย้อนไปถึงตอนนั้น วันที่พ่อพาฉันมาหาป้ายี่สุ่น

"พี่ยี่สุ่น...เอามันไปเลี้ยงที ลูกตัวซวยที่ทำให้แม่ตาย...ผมไม่เลี้ยง"

คำพูดของพ่อ...ในวันที่เอาฉันมาให้ป้ายี่สุ่น ยังอยู่ในความทรงจำของฉันไม่มีวันลืม ทั้งที่มันผ่านมาสิบปีแล้ว ฉันไม่สนว่าเหตุผลคืออะไร ที่แน่ ๆ ฉันจะไม่ให้ใครมารังแกเปล่า ๆ หรอก