ตอนที่ 3

หลายวันต่อมา...ฉันกลับจากโรงเรียน มาลงรถสองแถวที่หน้าตลาด ฉันเดินมาตามทางเพื่อกลับบ้าน ตั้งแต่วันนั้น ฉันก็ไม่เห็นหน้าไอ้ชาติอีก ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นไงมั่ง

ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว ฉันอ่านหนังสือจนไม่มีเวลามาสนใจอะไรอีก กำลังเดินคิดอะไรเพลิน ๆ ก็มีมอเตอร์ไซค์คันนึงขี่ตามหลังฉันมา ฉันหันไปมองแล้วต้องรีบหันกลับ

"น้องพิมจ๋า...พี่มารับแล้วจ้ะ"

ไอ้เบิ้มมาจอดรถดักหน้าฉัน

"ไม่ต้อง...เดินเองได้"

"โห...น้องพิมอย่าตัดรอนพี่สิจ๊ะ พี่เบิ้มอุตส่าห์ตั้งใจมารับเลยน๊า...ไปกับพี่เหอะ...นะๆๆๆ"

ฉันรำคาญไอ้เบิ้มเต็มทีแล้ว ไม่รู้มันจะตื๊ออะไรนักหนา ฉันพยายามเดินเลี่ยง...มันก็ยังตามมา

"นี่...จะไปทำมาหากินที่ไหนก็ไปเหอะ จะมาตื๊อหาอะไรนักหนา...รำคาญนะ"

"ก็จนกว่าน้องพิมจะยอมเป็นแฟนพี่นั่นแหละจ้ะ มาเป็นแฟนพี่เบิ้มเถอะนะจ๊ะ พี่รับรองจะดูแลอย่างดีเลยจ้ะ"

มันทำท่ายิ้มหวาน แต่ฉันเห็นแล้วสยอง

"เฮ้ย...เป็นหมาวัด อย่าเสือกมาหมายปองดอกฟ้าเว้ย...เจียมตัวมึงมั่งเหอะไอ้เบิ้ม"

ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เห็นไอ้ชาติในชุดนักศึกษา เดินเข้ามาหาพวกเรา รอยช้ำที่หน้าหายไปเยอะแล้ว

"มึงว่าใครวะไอ้ชาติ"

"ว่ามึงนั่นแหละไอ้เบิ้ม เขาไม่ชอบมึง...มึ๊งก็ยังมาตามตื๊อให้เขารำคาญอยู่ได้"

"เกี่ยวไรกับมึงด้วยวะ"

"ไอ้พิมมันเป็นเพื่อนกู ถ้ามึงคิดจะจีบมัน...มึงถามตีนกูรึยัง"

ไอ้เบิ้ม...ถึงชื่อมันจะดูใหญ่ แต่ตัวมันผอมแห้งอย่างกับไม้เสียบผี หากเทียบกับไอ้ชาติ ก็เหมือนถังกับกะละมังนั่นล่ะ...เทียบกันไม่ได้เลย

ไอ้เบิ้มไม่กล้าสู้ไอ้ชาติหรอก กระดูกมันคนละเบอร์ ได้แต่ยืนคุมเชิงเพราะกลัวเสียเชิง...

"ไปเหอะ...อย่าไปยุ่งกับมันเลย"

ฉันดึงแขนไอ้ชาติ เพราะไม่อยากให้มีเรื่องกัน และเวทนาไอ้เบิ้ม กลัวมันจะโดนไอ้ชาติเตะขาดสองท่อนซะก่อน

"มึงท้ากูเหรอไอ้ชาติ"

ไอ้เยิ้มยังซ่าไม่หยุด

"แล้วมึงกล้าวัดกับกูตัวต่อตัวไหมล่ะ กูยิ่งคันไม้คันมือคันตีนอยู่"

ฉันเห็นไอ้เบิ้มกลืนน้ำลาย มันก็รู้ว่าไอ้ชาติชอบชกมวย มีฝีมือขั้นไหน ขนาดไอ้ทิวเขายังล้มมันมาแล้ว นับประสาอะไรกับกุ้งแห้งอย่างไอ้เบิ้ม

"วันนี้กูไม่ว่างเว้ย กูมีนัดไปรับลูกค้า"

ว่าแล้วไอ้เบิ้มก็ขี่รถไป ฉันนึกขำในใจ ไอ้ชาติดึงแขนฉัน

"ไป...กลับบ้าน จะรอให้มันย้อนมาจีบอีกหรือไง"

ฉันสะบัดแขนออก

"เชอะ...อย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลย หน้ายังไม่หายช้ำเท่าไหร่...หาเรื่องอีกละ โดนหวายหลวงตาไปกี่ยกล่ะ"

"คราวนี้ไม่โดน...แต่จับไข้จนลุกไม่ขึ้น"

เขาตอบเสียงเบา มิน่าล่ะ...ถึงหายหน้าไปหลายวัน

"หายดีแล้วเหรอ..."

เขาพยักหน้า ฉันเอียงคอมองหน้าเขา

"อะไร..."

"โดนตีมาหนักแล้วไม่กล้าพูด...ก็บอกมาเหอะ"

"ฮื้อออ...บอกว่าไม่โดนก็ไม่โดนดิ"

"ทำไมงวดนี้ไม่โดนตีล่ะ"

ไอ้ชาติถอนใจ ทำตาแดง ๆ

"หลวงตาอาพาธ...ท่านไม่ยอมบอกใคร ฉันจะพาไปหาหมอ...ท่านก็ไม่ยอม บอกว่าเปลือง ฉันอุตส่าห์ไปชกมวย เพื่อจะเอาเงินเดิมพันสองหมื่น ตั้งใจจะมาพาหลวงตาไปหาหมอ ท่านก็ไม่ยอมไป...ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"

ไอ้ชาติทำหน้าเศร้า เขามาอยู่ที่วัดหลายปีแล้ว ฉันเข้าใจความผูกพันของเขากับหลวงตาดี

"ไอ้ชาติ...พูดกันจริง ๆ นะ หลวงตารู้ว่าแกเจ็บตัวแลกเงินมา ท่านย่อมไม่อยากได้ ท่านรักแกเหมือนลูกเหมือนหลาน ฉันว่าแกเลิกชกมวยเหอะ ถ้าไม่เห็นแก่ใคร...ก็เห็นแก่หลวงตาเถอะนะ งานอื่นมีให้ทำตั้งเยอะแยะไป"

เขาถอนใจยาว

"ให้ป้าลองไปคุยไหม เผื่อหลวงตาจะเชื่อป้าบ้าง"

"ไปคุยหรือไปด่า คราวก่อนไม่รู้คุยเรื่องอะไรกัน เถียงกันเสียงดังลั่นกุฏิเลย เล่นเอาเด็กวัดแตกตื่นกันหมด"

"ป้าฉันเขาเสียงดัง ไม่มีอะไรหรอกน่า"

ฉันแก้ตัวแทนป้า ป้ายี่สุ่นกับหลวงตาประเสริฐคุ้นเคยกันตั้งแต่หนุ่มสาวยันแก่ มีอะไรก็จะปรึกษาพูดคุยกัน บางทีก็ดูเหมือนทะเลาะกัน พอเอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่มีอะไรในกอไผ่ เราเดินมาด้วยกัน ฉันกับเขามาแยกกันตรงทางเข้าวัด

"เย็นนี้จะมากินข้าวรึเปล่า"

"ไม่ล่ะ...จะไปเฝ้าดูแลหลวงตา"

"อืม...มีไรให้ช่วยก็บอกละกัน ให้ไอ้จุกมาบอกก็ได้"

เขาไม่ตอบ...โบกมือลาเดินเข้าวัดไป