ตอนที่ 2

ฉันลงมาหุงข้าวตอนเย็น ป้าบอกว่าอยากกินน้ำพริก ที่บ้านมีกะปิเหลืออยู่นิดหน่อย ฉันเลยว่าจะตำน้ำพริกกะปิ กินกับไข่เจียว ผักต้มและปลาทูทอด

"พิม...หุงข้าวเผื่อไอ้ชาติด้วยนะ"

พี่ยุทเดินมาบอกฉันในครัว

"เอ๊า...ยังอยู่อีกเหรอ"

"มันจะรอให้ค่ำก่อน ค่อยย่องกลับวัดน่ะ"

ฉันส่ายหัวไม่พูดอะไร จัดการหุงข้าวทำกับข้าว โดยมีสมรเป็นลูกมือ ฉันอยากแกล้งไอ้ชาติ...เลยตำใส่พริกเยอะหน่อย เอานิ้วแตะชิมดู บ่ะ...แซ่บถึงใจดีแท้ ฉันเจียวไข่มากินกับน้ำพริกด้วย อยากเห็นหน้าเขาตอนกินน้ำพริกจริงจริ๊ง...

ฉันยกสำรับกับข้าวออกมาตั้ง กลิ่นไข่เจียวหอมฉุย ป้ามานั่งเป็นคนแรก ฉันคดข้าวแจกจ่ายให้ทุกคน สมรก็มานั่งกินด้วย เราไม่ถือว่าเขาเป็นลูกจ้าง ยังไงก็คนเหมือนกัน

ไอ้ชาติมองกับข้าวแล้วอึ้ง ป้ากับพี่ยุทตักน้ำพริกคลุกข้าวกิน

"หืม...น้ำพริกวันนี้แซ่บว่ะ เยี่ยมๆๆๆ"

พี่ยุทยกนิ้วให้ ฉันตักน้ำพริกใส่ช้อนให้ไอ้ชาติ...เขามองหน้าฉันตาปริบ ๆ

"ชิมสักคำสิ...ฉันทำสุดฝีมือเลยนะ"

"ไม่เอาน้ำพริกได้ไหมอ่ะ"

เขายังเกี่ยง...ไม่ยอมอ้าป่กกินสักที

"อ๋อ...เดี๋ยวนี้ไม่กินกับข้าวที่ฉันทำแล้วใช่ไหม...งั้นก็ไม่ต้องกิน"

ฉันจะยกจานเขาไปเก็บ เขารีบแย่งจานข้าวคืนไป

"อะไรวะ...แค่นี้ทำเป็นใจน้อยไปได้"

ฉันนั่งลุ้นไอ้ชาติตักน้ำพริกเข้าปาก พอช้อนเข้าปาก เขาก็ร้องลั่น...แทบจะทิ้งช้อน ฉันอมยิ้มสะใจ

"อร่อยมะ"

"แกแกล้งฉันใช่ไหมไอ้พิม"

"เอ๊า...อย่าหาเรื่องกันสิไอ้ชาติ ก็ป้ากับพี่ยุทบอกว่าอร่อย ฉันเลยอยากให้แกชิมบ้างไง"

"ทั้งที่รู้ว่าฉันปากแตกเนี่ยนะ หวังดีประสงค์ร้ายนี่หว่า"

เขาค้อนฉัน ป้ากับพี่ยุทหัวเราะขำ ฉันเม้มปากกลั้นหัวเราะ ไอ้ชาติมองเล็งจานไข่เจียว ฉันรู้แกวเลยยกมาวางตรงหน้าตัวเอง พอเขาเอื้อมมือมาจะตัก ฉันก็ปัดมือเขาออก

"เฮ้ย...ขอกินมั่งดิ ฉันกินน้ำพริกไม่ได้อ่ะ"

"อยากกินก็ไปเจียวเองดิ"

ฉันพูดหน้าตาเฉย

"เฮ้ย...แมลงสาบ"

ไอ้ชาติร้องและชี้มาตรงที่ฉันนั่ง ฉันตกใจลุกพรวด พยายามมองว่ามันวิ่งไปทางไหน ฉันเกลียดแมลงสาบที่สุดเลย อี๋...

"ไหนอ่ะไอ้ชาติ...แมลงสาบอ่ะ"

ฉันหันไปมองเขา เขากำลังแบ่งสรรปันส่วนไข่เจียวในจานให้ป้ากับพี่ยุท เหลือสุดท้าย...เทใส่จานตัวเองจรหมด

"เฮ้ย...ไอ้ชาติ นั่นไข่เจียวฉันนะ"

"หมดละ...อยากกินก็ไปเจียวเอาเองดิ"

เขาพูดแล้วยักคิ้วให้ และส่งยิ้มยียวนมาด้วย ฉันโกรธจนแทบจะเอาจานปาหน้า...แต่เกรงใจป้ากับพี่ยุท

"แกสองคนนี่...เมื่อไหร่จะญาติดีกันสักทีวะ ทะเลาะกันได้ทุกวันสิน่า ทะเลาะกันตั้งแต่เล็กจนโต...ไม่เบื่อหรือไงวะ"

พี่ยุทบ่นแล้วส่ายหัว

"รอให้ไอ้ชาติเลิกปากหมาก่อนเถอะ ฉันถึงจะเลิกทะเลาะด้วย"

"อู๊ยยย...ทีตัวเองปากดีล่ะไม่พูด"

"ไอ้ชาติ..."

ฉันคว้าจานจะเหวี่ยงใส่หน้าเขาแล้ว ดีว่าป้าแย่งไปเสียก่อน ไม่งั้นไอ้ชาติได้หน้าแหกเพิ่มแน่

"พอแล้วลูก...กินข้าวเถอะ เย็นหมดแล้ว ฮื้ม..."

ฉันนั่งกินข้าวต่อ ไม่มองหน้าไอ้ชาติอีก เขาก็กินข้าวเงียบ ๆ คืนนั้นไอ้ชาติกลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ หน้าแบบนี้จะหลบหลวงตาได้สักกี่วัน ก็ขอเอาใจแช่งให้โดนหนัก ๆ นะ จะได้ไม่กล้าไปชกมวยอีก แต่ฉันว่ายากว่ะ คนหนังหนาอย่างนี้ พูดไปก็เหนื่อยเปล่า...