บทที่ 9 ฉันจะเป็นรักแรกของเธอ

ฉันเดินกลับบ้านมาแบบงงๆ ในหัวเต็มไปด้วยคำถามว่าคุณรามิลเขาจะมาทำแบบนี้กับฉันเพื่ออะไร พยายามคิดหาเหตุผลตั้งมากมาย แต่คำตอบก็มีแค่คำตอบเดียว อย่างที่อุ๋งอิ๋งได้พูดเอาไว้ นั่นก็คือ…เขาจีบฉัน

แต่ฉันเนี่ยนะ?!

ฉันที่ไม่ได้มีอะไรวิเศษไปกว่าใครเลย ฉันที่โคตรจะธรรมดา ไม่ได้เก่ง ไม่ได้สวยเกินกว่าใคร บอกตามตรงว่าความเป็นไม่ได้แทบไม่มีเลย!

“เดินเหม่ออยู่นั่นแหละสาวน้อย…”

“พี่ซินธ์?” ฉันหลุดออกจากภวังค์เมื่อเห็นพี่ซินธ์กำลังลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากบ้านของเธอในชุดยูนิฟอร์มสายการบิน

“เหม่ออะไรอยู่?”

“เปล่าค่ะ หนูก็แค่คิดโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย ว่าแต่คืนนี้พี่ซินธ์มีบินสินะคะ”

“อืม ฝากรดน้ำดอกไม้ด้วยล่ะ อย่าปล่อยให้ตายเด็ดขาด”

“ค่ะ” ฉันหันมองแปลงดอกไม้ที่พี่ซินธ์ปลูกไว้หน้าบ้าน มันเป็นดอกสีน้ำเงิน หน้าตาแปลกๆ เหมือนไม่ได้พบกันง่ายๆ ในเมืองไทย แถมชื่อก็ยังแปลกแล้วฉันเองก็จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไร

“จันทร์เจ้า”

“คะ?”

“อย่าไว้ใจใครง่ายๆ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจหรอกนะ ยิ่งพวกผู้ชายหน้าตาดีๆ ที่เข้าหาเราอย่างไม่มีเหตุผลด้วยแล้ว ยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษ เธอเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม?” ทุกครั้งที่พี่ซินธ์เจอฉัน เธอมักจะพูดอะไรแบบนี้อยู่เสมอ บางครั้งฉันก็ฟังแค่ผ่านๆ ไป แต่ครั้งนี้…ฉันกลับรู้สึกเหมือนว่าพี่ซินธ์กำลังเตือนฉันอยู่จริงๆ เลย

“ค่ะ หนูเข้าใจ พี่ซินธ์ทำงานให้สนุกนะคะ”

“จ่ะ”

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกี่ยวกับคุณรามิลที่ฉันโคตรจะไม่เข้าใจ สิ่งแรกเลยคือฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องการอะไรจากฉัน อย่างตอนนี้…ฉันต้องมานั่งถือสายคุยโทรศัพท์กับเขา โดยที่ฉันไม่รู้เลยว่า…มันเพื่ออะไรกัน?

“คุณรามิล…นี่ก็จะสี่ทุ่มแล้วนะคะ หนูคิดว่าคงต้องวางสายแล้ว” ใช่ ฉันถือสายคุยกับเขามาเป็นชั่วโมงแล้ว และมันไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานเลยแม้แต่น้อย เขาเอาแต่ถามว่าวันๆ ฉันทำอะไรบ้าง พ่อแม่ไปไหน มีเพื่อนกี่คน ชอบกินอะไร วันหยุดชอบไปเที่ยวไหน เข้านอนกี่โมงและตื่นกี่โมง เอาง่ายๆ เขาถามฉันแทบทุกเรื่องที่เกี่ยวกับชีวิตฉัน และฉันก็ไม่ตอบไม่ได้ด้วย เพราะเขาไม่ยอม…สิ่งเดียวที่ทำได้คือฉันต้องตามทุกสิ่งที่เขาอยากรู้

[ไหนว่าปกติเข้านอนห้าทุ่มไง เหลืออีกตั้งชั่วโมงกว่า] เขาตอบเหมือนยังไม่อยากจะวางสาย และน้ำเสียงก็ออกแนวบังคับว่ายังไงฉันก็วางไม่ได้ ถ้าเขาไม่ต้องการ

“แต่หนู…มีเรื่องอื่นที่ต้องทำนี่คะ”

[เรื่องอะไร?]

“ก็…ธุระส่วนตัวของหนู”

[แล้วธุระส่วนตัวที่ว่านั่นคืออะไรล่ะ?!]

“คุณรามิล…หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณถึงเอาแต่ถามเรื่องของหนูคะ? คุณโทรมาหาหนูแล้วเอาแต่ถามๆ อย่างเดียว เรื่องงานสักคำคุณยังไม่พูดถึงเลยนะ” ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว

[ฉันไม่ชอบคุยเรื่องงานผ่านโทรศัพท์ ถ้าอยากคุยเรื่องงานกับฉัน พรุ่งนี้ก็มาหาฉันที่ออฟฟิศสิ]

“แต่วันนี้ตอนที่หนูไปหาคุณที่ออฟฟิศ คุณก็ไม่พูดถึงเรื่องงาน”

[วันนี้…ฉันแค่อยากเรียกเธอมาดูหน้าใกล้ๆ น่ะ]

“คะ?”

[ฉันมีอีกสองสามคำถาม ถ้าเธอตอบจนฉันพอใจ แล้วฉันจะปล่อยให้เธอไปทำธุระส่วนตัวที่เธอว่า]

“…” ให้ตายเถอะ ฉันคิดว่าพี่เบลล์รับมือด้วยยากแล้วนะ เจอคุณรามิลคนนี้เข้าไป ฉันไปไม่เป็นเลยจริงๆ

[เคยมีแฟนมาก่อนไหม?]

“คะ? นี่เหรอคะสิ่งที่คุณรามิลอยากรู้?”

[อืม…ตอบมาสิ เคยมีแฟนมาก่อนไหม?]

“ไม่ค่ะ…”

[แสดงว่าฉันจะเป็นรักแรกของเธอสินะ]

“คะ?!”

[อยู่มาตั้งยี่สิบสี่ปี ไม่เคยรักผู้ชายคนไหนเลยหรือไง?]

“หนูไม่ได้บอกว่าไม่เคยรักหรือชอบใครนี่คะ อีกอย่าง…ใครบอกว่าคุณรามิลจะมาเป็นรักแรกของหนู?”

[ฉันบอกเอง]

“มะ…มาคิดเองเออเองแบบนี้ได้ไงคะ? หนูมีคนที่ชอบแล้ว คุณรามิลน่ะ…ไม่ใช่รักแรกของหนูหรอก”

[หึ! เธอก็แค่มีคนที่ชอบ แต่ถ้ารักน่ะ ต้องเป็นฉันเท่านั้นที่เธอจะรักได้ ฉันจะเป็นรักแรกของเธอ]

“?!!!”

[เลิกชอบเขาซะ คนที่เธอพูดถึงน่ะ หลังจากนี้…ให้สนใจแค่ฉันคนเดียวก็พอ คราวนี้วางสายได้แล้ว] จบคำนั้นเขาก็วางสายไปในทันที ทิ้งให้ฉันอ้าปากค้างเพราะตั้งรับกับสิ่งที่เพิ่งได้ยินไม่ทัน นี่เขาบอกให้ฉันสนใจแค่เขางั้นเหรอ? เขาบอกว่าตัวเองจะมาเป็นรักแรกของฉัน? สั่งให้ฉันเลิกชอบพี่คุณแล้วไปรักเขาแทน นี่เขา…จะทำให้ฉันประสาทเสียไปถึงไหนเนี่ย?!

The Box

กลายเป็นว่าฉันแทบจะนอนไม่หลับเลยทั้งคืน สรุปว่าคุณรามิลเขาจีบฉันจริงๆ สินะ? คือต้องบอกก่อนเลยว่าตลอดยี่สิบสี่ปีที่ผ่านมา…ฉันไม่เคยโดนจีบมาก่อน ฉันเลยไม่รู้จริงๆ ว่าการกระทำของเขา มันแปลว่าเขาจีบฉันจริงๆ หรือเปล่า แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้น…ถ้าเกิดว่าเขาจีบฉันจริงๆ แล้วมันจะเป็นยังไง? ฉันจะต้องตั้งรับกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง

“เหม่ออีกแล้วนะ อะไรกำลังกวนใจแกอยู่วะ?” เสียงของอุ๋งอิ๋งทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์

“อุ๋งอิ๋ง”

“หืม?”

“แกเคยโดนจีบไหม?”

“ถามอะไรของแกวะ?! ก็ต้องเคยสิ…ฉันมีแฟนนะเว้ย!” จริงด้วยสิ ลืมไปเลยว่าอุ๋งอิ๋งมีแฟนที่ตอนนี้ไปเรียนต่ออยู่ต่างประเทศ

“งั้นแล้วตอนที่พี่นายจีบแก เขาทำยังไงบ้างเหรอ?”

“ก็…มาหาบ่อยๆ โทรมาคุยแล้วก็ถามแต่เรื่องไร้สาระ บอกให้ฉันเลิกสนใจผู้ชายคนอื่นแล้วก็มองแค่เขาคนเดียว ว่าแต่…แกถามทำไมวะ?”

“…” สิ่งที่อุ๋งอิ๋งพูดมา มันเหมือนกับที่คุณรามิลทำกับฉันเลย

“จันทร์เจ้า!” แล้วพอฉันหลุดเข้าไปในภวังค์อีกครั้ง อุ๋งอิ๋งก็เรียกชื่อฉันซะเสียงดัง

“ฉันว่า…คุณรามิลเขาอาจจะจีบฉันล่ะ”

“ว่าไงนะ?!!!”

ในตอนที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น เสียงดังแปดหลอดก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังของฉัน พอหันไปมองก็เห็นผักบุ้งและมิ่งขวัญยืนจ้องหน้าฉันด้วยสายที่เต็มไปด้วยคำถาม

“เอ่อ…”

“จันทร์เจ้า! ฉันว่าแกมีอะไรที่ไม่ได้เล่าให้ฉันฟังเยอะเลยนะ ถ้ายังเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน…เล่ามาเดี๋ยวนี้! แล้วก็เล่ามาให้ละเอียดด้วย!”

บ้าจริง!

ฉันเชื่อแล้ว…เชื่อจริงๆ ว่าความลับมันไม่มีในโลก!