บทที่ 7 ฉัน Crazy เธอ

SmatchY

ใจฉันเต้นแรงในทุกช่วงก้าวที่เดินเข้ามาในออฟฟิศของ SmatchY ซึ่งอยู่ที่ชั้นบนสุดของตึกดังในทองหล่อ ภายในออฟฟิศถูกตกแต่งในสไตล์อะไรฉันก็บอกไม่ถูก รู้เพียงแต่ว่ามันมืดไปหมด ถึงจะดูโล่งกว้าง แต่ด้วยความที่ทุกอย่างเป็นสีเทากับสีดำ มันเลยให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในบ้านผีสิงมากกว่าออฟฟิศผู้พัฒนาแอปพลิเคชันน่ะสิ

“ถึงแล้วค่ะ” คุณโซเฟีย เอ่ยขึ้นเมื่อเราเดินมาหยุดที่หน้าห้องด้านในสุดของออฟฟิศ

“ค่ะ…” ฉันทำเพียงตอบรับพร้อมรอยยิ้มแหยๆ บอกไปหรือยังนะว่าคุณโซเฟีย นั้นเป็นพี่สาววัยประมาณสามสิบหรือสี่สิบ ที่ดูสวย ทว่าไร้รอยยิ้มและเหมือนจะดุเอาการ และจากที่เดินผ่านแผนกต่างๆ ของที่นี่ ฉันสัมผัสได้ว่าพนักงานทุกคนอยู่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานและพวกเขาไม่ยิ้มกันเลยสักคน

คุณโซเฟียเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้อง โดยไม่เคาะประตูด้วยซ้ำ และเมื่อฉันเดินเข้ามา ความเย็นวาบก็ทำให้ฉันแข็งทื่อไปทั้งตัว ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อประตูปิดลง แต่คุณโซเฟียกลับไม่ได้ตามฉันเข้ามาในห้อง

“นั่งสิ” ใจฉันเต้นถี่รัวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ก่อนที่เก้าอี้ที่โต๊ะทำงานจะหมุนกลับมาแล้วทำให้ฉันได้เผชิญหน้ากับเขาคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของ SmatchY ที่มีชื่อว่ารามิล

“สะ…สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ…” ฉันพยายามจะแนะนำตัว ขณะที่เดินเข้าไปนั่งตรงหน้าเขา และแน่นอนว่าเขาคือคนเดียวกับที่อุ๋งอิ๋งเปิดรูปให้ฉันดู และก็คือคนที่ฉันเดินชนที่หน้าร้านป้าน้อย

“เธอชื่อจันทร์เจ้า…ฉันรู้” น้ำเสียงของเขาฟังดูเรียบนิ่ง ใบหน้าก็ดูเรียบนิ่ง และเขาดูหล่อ…หล่อกว่าในรูป หล่อกว่าครั้งก่อนที่ฉันเคยเจอ แต่สายตานั้นดูดุจนน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

“…” ฉันไปไม่ถูกเลย รู้สึกเหมือนมือไม้มันแข็งไปหมด ในตอนที่หยิบสมุดจดกับปากกาขึ้นมา ฉันก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นคนเดียวกับที่ฉันคุยด้วยในแอปหรือเปล่า

“ฉันอยากให้ The Box ทำโฆษณาให้ SmatchY” แล้วเขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง ทว่า…พอฉันเตรียมจะจดสิ่งที่เขาต้องการลงในสมุด ความเงียบงันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

“คะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นมามองเขา สายตาของเราสบกัน แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขากำลังจ้องฉันอยู่ จ้องฉันด้วยแววตาที่เหมือนว่าเขากำลังสงสัยหรือไม่พอใจอะไรสักอย่าง เหมือนกับครั้งนั้นที่หน้าร้านป้าน้อย

“แค่นั้นแหละ”

“แค่นี้เหรอคะ?” ตามปกติแล้ว ลูกค้าจะต้องพูดในสิ่งที่เขาต้องการ ซึ่งมันจะมีมากมายอย่างนับไม่ถ้วน ฉันเตรียมใจมาว่าคุณรามิลจะต้องเรื่องเยอะสุดๆ และการทำงานจะต้องยากกว่างานไหนๆ แต่ที่ไหนได้…เขาเล่นไม่บอกความต้องการอะไรเลย และนี่ดูจะยากกว่าการบอกอะไรมามากมายเสียอีก

“แล้วเธอมีอะไรสงสัยล่ะ?”

“คะ?”

“คิดอะไรอยู่? กำลังคิดอะไรในหัว? บอกสิ่งที่เธอคิดมา”

“…” พูดไม่ออกเลยแฮะ เขากำลังถามว่าฉันคิดอะไรอยู่งั้นเหรอ? จะให้ตอบยังไง…ในเมื่อมันเยอะแยะไปหมด “นะ…หนูไม่ได้คิดอะไรค่ะ”

“โกหก” เขาตอบออกมาสั้นๆ น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ และเขารู้ว่าฉันโกหก

“แล้วหนูต้องคิดอะไรเหรอคะ?”

“ถ้าฉันรู้…จะถามเธอไหมล่ะ? โง่หรือไง?”

“?!!” เขาทำฉันพูดไม่ออกอีกแล้ว นี่ฉันกำลังโดนลูกค้าด่าว่าโง่อยู่อย่างนั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ! ทำไมไปไหนก็มีแค่คนด่าว่าฉันโง่นะ! แต่เดี๋ยวนะ…หรือว่าเขาจะเป็นคนที่คุยกับฉันในแอปจริงๆ?

“เธอไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมฉันถึงเจาะจงให้เธอมาดีลงานกับฉัน? แล้วไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมฉันที่เป็นเจ้าของจะต้องลงมาคุยกับเธอด้วยตัวเอง?”

“ค่ะ…” ฉันพยักหน้าหงอยๆ

“ค่ะคืออะไร?”

“สงสัยค่ะ…”

“แล้วทำไมไม่ถาม?!” เขาขึ้นเสียง และนั่นก็ทำให้ฉันหายใจติดขัด ตัวก็ยิ่งแข็งทื่อมากกว่าเดิมเสียอีก

“ก็หนูไม่รู้ว่ามันควรถามหรือเปล่าไงคะ…ถ้าคุณรามิลอยากพูดอะไร ก็พูดมาเถอะค่ะ จะสั่งงานอะไรมาก็ได้ แต่อย่ามาถามเลยนะคะว่าหนูกำลังคิดอะไร เพราะหนู…”

“ทำไมถามไม่ได้?! ความคิดเธอมันมีอะไรวิเศษกว่าคนอื่นหรือไง?!”

“ฮึก!” ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว อย่างแรกเลย…เขาเป็นเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับฉัน และในเวลาเดียวกันเขาก็เป็นลูกค้า แต่การที่อยู่ๆ เขาเอาแต่ตะคอกใส่ มันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี

“จะร้องไห้หรือไง? เธออ่อนหัดขนาดนั้นเลยเหรอ? ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าเธอคิดอะไรอยู่?!”

“ถ้าคุณรามิลอยากรู้หนูจะบอกให้ก็ได้ค่ะ” ฉันท่องอยู่ในใจว่าต้องอดทน เพราะเขาเป็นลูกค้า ถึงจะโคตรสงสัยในการกระทำของเขาสุดๆ “หนูกำลังคิดว่าคุณมาทำแบบนี้กับหนูทำไมคะ? เรียกหนูมาเพื่อด่าว่าเหรอคะ? คุณไม่พูดอะไรที่เกี่ยวกับการงานเลยนะ หนูมาทำงานนะคะ ไม่ได้มาให้คุณนั่งจ้องแล้วถามว่าหนูกำลังคิดอะไร…”

“…”

“หนูขอโทษที่พูดความคิดของตัวเองค่ะ แต่นั่นเพราะคุณรามิลถาม ได้โปรดอย่างโกรธหรือคิดว่าหนูกำลังทำตัวไม่ดีเลยนะคะ” ฉันก้มหน้างุด เริ่มยกมือขึ้นมากัดเล็บที่นิ้วโป้ง เมื่อต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

“กับคนอื่นฉันไม่สนว่าเธอจะวางตัวยังไง แต่กับฉัน…ระหว่างที่ทำงานด้วยกัน เธอจะต้องพูดในสิ่งที่กำลังคิด”

“คะ?”

“เธอได้ยินชัดแล้ว”

“ทะ…ทำไมล่ะคะ? ทำไมคุณจะต้องอยากรู้ความคิดของหนูด้วย?” ฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้ มันไม่ใช่แค่เขาที่สงสัยในตัวฉัน แต่ฉันเองก็โคตรสงสัยในตัวเขาเหมือนกัน

“เพราะฉันไม่ชอบสงสัย”

ให้ตายเถอะ ฉันเคยได้ยินแต่ว่าคนเราชอบสงสัย แต่นี่เขากำลังบอกว่าไม่ชอบสงสัยงั้นเหรอ?

“คุณรามิลมีสิ่งที่จะบอกอีกไหมคะ? หนูหมายถึงเรื่องงานน่ะค่ะ” ฉันนั่งแท็กซี่จากอารีย์มาถึงทองหล่อ ไม่คิดว่าจะกลับไปมือเปล่าหรอกนะ

“ไม่มี”

“แต่เราต้องการรายละเอียดมากกว่านี้นะคะ เพื่อที่จะได้ทำงานให้ถูกใจคุณ…”

“มันเป็นหน้าที่ฉันหรือไง? เธอไม่ใช่เหรอที่ต้องสืบหาเอาเองว่าจะต้องทำงานแบบไหนออกมาฉันถึงจะพอใจ?”

“ค่ะ…” ฉันเถียงไม่ได้ ห้ามเถียงหรือแสดงความไม่พอใจออกไปเด็ดขาด ถึงจะไม่ได้มองว่าลูกค้าคือพระเจ้า แต่ลูกค้าก็คือคนที่จะให้เงินฉันไปจ่ายค่ากินอยู่ ค่าน้ำ ค่าไฟ ฉันต้องอดทนเข้าไว้

“ตอบแชทฉันด้วย ถ้ายังเงียบใส่ฉันอยู่อีก รับรองได้เลยว่าฉันจะยกเลิกดีลนี้”

“?!!!” แล้วความสงสัยอีกข้อในใจฉันก็ได้รับคำตอบ เป็นเขาจริงๆ งั้นสิ คุณรามิลที่อยู่ตรงหน้าเป็นคนเดียวกับที่ฉันคุยด้วยในแอป เขาไม่ได้โกหกงั้นสิ

“บอกแล้วว่าฉันไม่ได้โกหก ฉัน Crazy เธอ และนั่นคือเหตุผลที่ฉันเลือกใช้งาน ออฟฟิศเล็กๆ อย่าง The Box และเจาะจงว่าต้องเป็นเธอ”

“พะ…เพราะ…” แล้วในตอนที่ฉันกำลังจะเปิดปากถามออกไปว่าเพราะอะไร เขาก็แทรกมาเสียก่อน

“แต่เธอก็ Crazy ฉันนี่ คำถามคือ…เพราะอะไร?”

“…” พระเจ้าช่วยด้วย คำตอบคือฉันกดพลาดไงล่ะ แต่จะให้พูดออกไปเหรอ? เขาเป็นลูกค้านะ แล้วถ้าโกหก…ฉันต้องโกหกว่าอะไรถึงจะเนียนจนเขาจับไม่ได้ล่ะ

“ตอบมา!”

“ฮึก! เพราะคุณรามิลเขียนไว้ใน Bio ว่าชอบกินกาแฟค่ะ!” โคตรโง่ เป็นเหตุผลที่โง่และบ้าบอที่สุด เพราะบนโลกใบนี้ ประชากรกว่าครึ่งก็ชอบกินกาแฟด้วยกันทั้งนั้น

“หึ!” เขาแสยะยิ้มออกมา

“หนูต้องไปแล้วค่ะ ขอบคุณอีกครั้งที่เลือก The Box”

“ฉันไม่ได้เลือก The Box ฉันเลือกเธอ”

“อะ…เอ่อ…หนูสัญญาว่าจะทำงานออกมาให้คุณพอใจที่สุด สวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้เขา ก่อนจะรีบออกมาจากที่นั่นอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอออกมาพ้นตึกสูงแล้วได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไป ก็เหมือนว่าตัวเองเพิ่งจะรอดชีวิตออกมาจากสงครามสายตาอย่างนั้นเลยล่ะ

“เห้อ!!! นี่มันอะไรกันเนี่ย?!!!” และจนถึงตอนนี้…หัวใจของฉันก็ยังเต้นแรงไม่หยุด ยิ่งนึกถึงสายตาดุดันคู่นั้น…หัวใจก็กระหน่ำรัวราวกับว่าจะเด้งออกมาอยู่ที่พื้นแล้ว…