บทที่ 4 เมื่อรักมาเยือน (3)

มู่อิงหวาเงียบไปนาน หลงเฮ่าเทียนเองก็รอให้นางได้คิด และรอคำตอบของนาง ใบหน้านั้นค่อยๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง “ไม่รักใช่หรือไม่?”

“อือ” เสียงผ่านจากลำคอนั้นพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ เหมือนเขาจับอะไรได้รางๆ ว่านางกำลังหึงเขาและกลัวคำตอบจากปากเขาเช่นกัน

“แล้วทำไมจะรับนางเป็นภรรยากันเล่า” มู่อิงหวาหันมาจ้องหน้าเขาอีกครั้ง

“นางต้องการ บิดาของนางต้องการ ข้าแค่สนองความต้องการของคนเหล่านั้น”

“ทำไมกัน?”

“นางวางอุบายมานานแล้ว แล้ววันนี้ก็สำเร็จ ข้าแค่จะเล่นสามีภรรยากับนางเสียหน่อย” เขามองออกไปยังนอกหน้าต่าง สายตาเขายิ่งยากหยั่งถึง มุมปากยกสูงมากขึ้น สองแขนที่กอดนางไว้รัดแน่นเสียแทบจะหายใจไม่ออก

มู่อิงหวาจนคำพูด ได้แต่มองหน้าสามีนิ่งนานก่อนจะเบนสายตาตามเขาไป หารู้ไม่ว่าหลงเฮ่าเทียนชักสายตากลับก้มลงมองนางในอ้อมแขน ใบหน้าที่แต้มด้วยรอยยิ้มเลือนหายไปพร้อมกับขบกรามเข้าหากันแน่น

ผ่านไปอีกครึ่งเดือนหลงเฮ่าเทียนส่งเกี้ยวไปรับเจ้าสาว ตัวเกี้ยวตกแต่งด้วยผ้าแดงทั้งหลัง ประตูประดับด้วยม่านแดงปักลายมงคล ผูกข้างเกี้ยวด้วยด้ายมงคล ดูหรูหราและสมฐานะสกุล ลี่ตู๋พออกพอใจอย่างมาก ส่งบุตรสาวขึ้นเกี้ยวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ชาวบ้านพากันมามุงดูหน้าคฤหาสน์แสดงความดีใจกันเต็มถนน

สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บ้างแสดงความยินดี บ้างเอ่ยอย่างเสียดายที่หญิงงามของเมืองแต่งไปเป็นแค่อนุภรรยา ลี่ปิงได้แต่อมยิ้มตลอดทางที่ผ่านมา นานมากแล้วที่นางพยายามจนมีวันนี้ได้ รอให้นางได้เข้าไปก่อนเถอะ รับรองว่าไม่นานตำแหน่งฮูหยินใหญ่ต้องเป็นของนางแน่นอน

ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวยาวเหยียดด้วยสินเดิมเจ้าสาว เกี้ยวนำหน้าไปไกลแล้วแต่สินเดิมออกไม่พ้นประตูคฤหาสน์ด้วยซ้ำ เมื่อเกี้ยวมาถึงหน้าคฤหาสน์สกุลหลง เป็นพ่อบ้านอู๋ออกมารับและนำขบวนทั้งหมดไปยังห้องโถงใหญ่โอ่อ่า สินเดิมเจ้าสาวถูกลำเลียงผ่านไปจนหมดทั้งขบวน

ทุกคนมารวมตัวกัน หากไม่ใช่เพราะคำสั่งของหลงเฮ่าเทียน แน่นอนว่าคงไม่มีใครนอกจากมู่อิงหวาที่ยืนสงบนิ่งอยู่ฝั่งหนึ่ง แม้จะยืนอยู่ยังที่ไม่สะดุดตาแต่สง่าราศีของนางส่งให้หลายสายตาต้องจับจ้อง เพราะหลงเฮ่าเทียนสั่งตัดชุดให้นางใหม่ เครื่องประดับอีกมากมายที่เขาบังคับให้เสี่ยวซินประโคมให้นาง แต่ก็ไม่มากจนรกหูรกตา กลับส่งเสริมบารมีของฮูหยินใหญ่ของคุณชายใหญ่สกุลหลง ใบหน้าที่ประแป้งทาชาดบางๆ ยังส่งผลให้งามตามธรรมชาติจนบ่าวจากคฤหาสน์ลี่ที่ตามมาส่งสินเดิมชะงักค้างไปตามๆ กัน เพราะหญิงงามของเมืองอย่างลี่ปิงยังเทียบชั้นมู่อิงหวาไม่ได้แม้แต่ปลายก้อย

พิธีกราบไหว้ฟ้าดินเริ่มขึ้น หลงเฮ่าเทียนยังคงหน้าตายิ้มแย้ม ลี่ปิงแอบยิ้มอย่างผ่องใส พยายามมองลอดผ้าคลุมหน้าไปทางมู่อิงหวาหลายต่อหลายครั้ง ส่วนบรรดาคุณชายและคุณหนูสกุลหลงทั้งหลายนางไม่สน หากวันใดอำนาจตกถึงมือนางเมื่อไร จะทำให้คุณชายทั้งหมดแยกบ้านออกไปให้ได้ คิดได้ดังนั้นมุมปากของลี่ปิงยกยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

คืนส่งตัวเข้าหอลี่ปิงรอคออย่างใจจดใจจ่อ ใบหน้างามแต่งแต้มรอยยิ้มตลอดเวลา แม้เวลาผ่านไปหลายชั่วยามแต่นางยังคงอดทนรอ และแล้วเวลาที่รอคอยมาถึง เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งผลักบานประตูเข้ามา ลี่ปิงนั่งก้มหน้ารอคอยให้หลงเฮ่าเทียนเปิดผ้าคลุมหน้าออก

“แม่นางลี่... เอ่อ ฮูหยินรอง นายน้อยให้มาเรียนว่าจะไม่มานอนด้วยขอรับ”

ได้ยินดังนั้นลี่ปิงกระชากผ้าคลุมหน้าออกแล้วปาทิ้งทันที “ทำไม! เขาไปไหน” เสียงลี่ปิงดังแสบแก้วหู

“ฮูหยินน้อยไม่สบายมากขอรับ นายน้อยเลยอยู่ดูแล”

“นี่วันแต่งงานของข้ากับเขานะ แล้วสาวใช้บ้านนี้ตั้งเยอะแยะดูแลกันไม่ได้หรอกหรือ หรือว่าฮูหยินน้อยของเจ้าคิดจะแกล้งข้า” ลี่ปิงเดือดปุด เกรี้ยวกราดเดินแกมวิ่งผ่านหน้าหลี่ฮุ่ยไปทางห้องนอนใหญ่

เมื่อกระหืดกระหอบมาถึง มีบ่าวรับใช้ยืนออกันอยู่หน้าเรือนของหลงเฮ่าเทียนมากมายเกือบจะแทบทั้งคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ พ่อบ้านอู๋เห็นหลี่ปิงก็รีบปรี่เข้ามา “ฮูหยินรองกลับไปพักเถอะขอรับ วันนี้นายน้อยคงไม่ไปแน่แล้วขอรับ ขอฮูหยินรองโปรดเข้าใจด้วยขอรับ”

ลี่ปิงไม่ฟัง กลับสาวเท้าเข้าไปในห้อง ห้องโถงส่วนหน้ามีพี่น้องสกุลหลงนั่งบ้างยืนบ้างจนห้องนั้นดูเล็กไป ลี่ปิงมองหน้าแต่ละคนก่อนจะมาหยุดที่เกาจินจิน อีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาและกระซิบ “เขาคงไม่ไปห้องเจ้าแล้ว”

“นางเป็นอะไรนักหนา” ลี่ปิงพูดเสียงลอดไรฟัน พยายามบีบเสียงให้ปกติและเบาเพียงสองคนกระซิบ

“ไม่มีใครรู้ แม้แต่คุณชายห้ามีวิชาแพทย์และฝังเข็มเป็นเลิศยังส่ายหน้า” เกาจินจินรู้มาเช่นนั้นเพราะการเล่นละครตบตาของบรรดาพี่น้องสกุลหลงทั้งห้า

“ทำไมนางต้องเป็นอะไรเอาวันสำคัญของข้าด้วย” ลี่ปิงกำมือจนเล็บจิกเข้าไปในผิว

“แต่นางท่าทางทรมานมาก ไม่แน่...” เกาจินจินยิ้มอย่างมีนัย

“อาจตายวันนี้ก็ได้ ฮึ ข้าจะรอดูมันทรมาน” ลี่ปิงเองก็ยิ้มได้ เพราะเริ่มได้ยินเสียงครางอย่างเจ็บปวดของมู่อิงหวาอีกระลอก

ภายในห้องนอนมู่อิงหวาบิดตัวไปมาอย่างทุกข์ทรมานจากการปวดเนื้อปวดตัวอย่างไม่มีสาเหตุ ใบหน้างามปานล่มเมืองขาวซีดส่ายไปมา บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายจนหลงเฮ่าเทียนต้องคอยซับให้ สองมือกำผ้าปูที่นอนจนขึ้นข้อขาว

“พวกเจ้าจะเล่นเกินเลยไปสักหน่อยแล้ว” หลงเฮ่าเทียนมองน้องชายนิ่ง

“พี่ใหญ่! ข้าหาได้เต็มใจไม่ ข้าถูกพี่รอง พี่สาม พี่สี่ และน้องเล็กบังคับ” หลงเฉียนหรูขนลุกซู่ ว่าแล้วว่าพี่ชายต้องรู้ว่าตนเป็นคนทำให้พี่สะใภ้เจ็บทรมาน แต่ไม่คิดว่าพี่ชายจะรู้ได้เร็วขนาดนี้

“ข้าจะลงโทษเจ้าภายหลัง” หลงเฮ่าเทียนคาดโทษด้วยเสียงต่ำ สายตาจ้องเขม็งจนหลงเฉียนหรูมือสั่น