บทที่ 4 เมื่อรักมาเยือน (2)

หลงเฟิงอี้หนังตากระตุก เพราะรู้ดีว่าสองพ่อลูกสกุลลี่หวังในตัวพี่ชายมากแค่ไหน สายตาเขาตวัดไปที่เกาจินจิน เพราะเกาจินจินกับลี่ปิงสนิทสนมกันมาก เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำและเกาจินจินต้องมีส่วนร่วมแน่นอน แต่การที่เขาจะโวยวายไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก เขารู้นิสัยพี่ชายดีว่าเมื่อมีแค้นต้องชำระ สำหรับหลงเฮ่าเทียนสิบปียี่สิบปีก็ยังไม่สาย และจะให้ตายอย่างทรมานที่สุดด้วย เห็นทีลี่ปิงจะเชิดหน้าอยู่ได้ไม่นาน ลี่ตู๋เองก็อาจจะถูกพายุใหญ่จากพี่ชายเขาแน่นอน

สองพ่อลูกสกุลลี่แอบสบตาและยิ้มให้กัน เกาจินจินก้มหน้าซ่อนยิ้มอย่างพึงใจและแอบชำเลืองมองใบหน้าซีดขาวของมู่อิงหวาเป็นระยะ ทุกคนที่โต๊ะอาหารล้วน เงียบกริบ ต่างหาเหตุผลต่างๆ นานาก็คิดไม่ตกว่าไยพี่ชายถึงยอมตกลงรับลี่ปิงเป็นอนุภรรยาได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น

หลงหลานเป็นคนแรกที่สะบัดหน้าลุกขึ้นวิ่งออกไป ก่อนไปยังจิกตาใส่ลี่ปิงอย่างเดียดฉันท์ และทยอยกันออกไปทีละคนสองคน เหลือก็แต่มู่อิงหวา เสี่ยวซิน พ่อบ้านอู๋ และบ่าวรับใช้อีกสามคน

“ฮูหยินน้อยกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะขอรับ” พ่อบ้านอู๋เอ่ยและสะกิดเสี่ยวซิน มู่อิงหวาหันไปยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้น เสี่ยวซินประคองมู่อิงหวากลับห้องพยายามชวนคุยสารพัด แต่มู่อิงหวาได้แต่เงียบกริบ เสี่ยวซินเลยปล่อยให้นางอยู่เงียบๆ ทั้งวัน โดยที่คอยเฝ้าดูแลอยู่ไม่ห่าง

หลังจากที่หลงเฮ่าเทียนประกาศจะรับลี่ปิงเป็นอนุภรรยาผ่านไปหลายวัน ไม่มีใครเอ่ยถึงอีก บรรดาน้องๆ ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยถามถึงที่มาที่ไปเพราะรู้กันดีว่าพี่ชายไม่มีใจให้ลี่ปิงมาก่อน ต่อให้อีกฝ่ายเข้าหาอย่างไรก็ไม่เป็นผล

หลงเฮ่าเทียนเลิกทำหน้ายักษ์และกลับเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคงเอาอกเอาใจมู่อิงหวาอย่างเช่นเคย คอยตักอาหารให้ แกะก้างปลาให้ ดูแลเอาใจใส่สารพัดจนแทบจะป้อนให้คำต่อคำ เป็นภาพที่เห็นมาตั้งแต่ทั้งสองเพิ่งใช้ชีวิตร่วมกันใหม่ๆ

ทุกคนอึดอัดขัดใจอยู่บ้างเลยรอให้หลงเฮ่าเทียนพามู่อิงหวาออกไปจากห้องโถงใหญ่ก่อนจะลากเอาตัวหลี่ฮุ่ยเข้ามา อีกฝ่ายมองบรรดานายหญิงชายทั้งห้า หลงเฟิงอี้เป็นคนที่หลี่ฮุ่ยไม่ค่อยอยากสบตาที่สุด

“ข้าทนต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เล่ามาให้หมด”

“เรื่องอะไรหรือขอรับ” หลี่ฮุ่ยถามทั้งที่รู้ดีแก่ใจ

“ยังอีก!” ทุกคนในที่นั้นได้แต่สะดุ้งโหยงเพราะเสียงทรงพลังจวนเจียนจะระเบิดของหลงเฟิงอี้

“วันที่นายน้อยไปงานล่องเรือชมบุปผาเกิดอะไรขึ้น บอกคุณชายรองเร็วเข้า” พ่อบ้านอู๋เข้ามาตบหลังหลี่ฮุ่ยเบาๆ

หลี่ฮุ่ยกลืนน้ำลายอึกใหญ่ รู้ดีว่าต้องโดนซักถามเข้าสักวัน แล้ววันนี้ก็มาถึง “วันนั้นข้ากับนายน้อยกำลังจะกลับ แต่นายท่านลี่ให้นายน้อยไปส่งแม่นางลี่ที่คฤหาสน์ขอรับ เมื่อถึงหน้าคฤหาสน์ข้าหมดสติไปและไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ข้าตื่นมาอีกทีในห้องบ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ บ่าวคนนั้นบอกว่าข้าเป็นลมเลยพาเข้ามาพักผ่อน”

“เจ้าเป็นลมจริงหรือ?” หลงหลานถามอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก

“ข้าแน่ใจว่าไม่ใช่ขอรับ ก่อนข้าจะล้มไป ข้าได้กลิ่นหอมฉุนจนแสบจมูกมากขอรับ เป็นได้หรือไม่ว่ามีใครรมยาข้า”

“ตอนนั้นใครโดนตัวหรือยืนอยู่ใกล้ๆ เจ้าบ้าง” คราวนี้เป็นคุณชายห้าหลงเฉียนหรูถามสีหน้านิ่งสนิท

“หญิงรับใช้คนหนึ่งขอรับ นางออกมารับแม่นางลี่ หรือจะเป็นนางที่รมยาข้า”

“เฮอะ! พวกเลวระยำ” หลงเฟิงอี้เดือดจัดทุบโต๊ะเกือบแตก “แล้วพี่ใหญ่ล่ะ”

“ข้าตื่นมาอีกทีก็ได้ยินคนในคฤหาสน์คุยกันเสียงดัง พอออกมาดูเป็นนายน้อยหน้ายุ่ง เสื้อผ้าไม่เรียบร้อยออกมาจากห้องของแม่นางลี่ขอรับ”

“คิดว่าพี่ใหญ่จะโง่หรือไง” หลงเฟิงอี้ลุกขึ้นยืนพรวด

“โง่ไม่โง่พี่ใหญ่ก็เสียท่าไปแล้ว” คุณชายสามหลงกงเก๋อเอ่ยบ้างหลังจากเงียบมาตลอด พลางใช้ผ้าเช็ดโต๊ะตรงหน้า

“ท่าทางมีเรื่องสนุกล่ะ แหม ข้าล่ะทนรอแทบไม่ไหวแล้วว่าพี่ใหญ่จะเอาคืนสกุลลี่อย่างไร” คุณชายสี่หลงอี้เฉียงถูกมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกัน ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนของเขาขัดใจหลงหลานอยู่ไม่น้อยเลยกำปั้นทุบพี่ชายไปทีหนึ่ง

ทางด้านหลงเฮ่าเทียนกับมู่อิงหวาเองก็มีช่วงเวลาที่อึดอัดใจอยู่ไม่น้อย เพราะมู่อิงหวาไม่กล้าเอ่ยอะไรกับเขาเรื่องของลี่ปิง จนเป็นหลงเฮ่าเทียนเองที่ถอนใจเฮือก ขณะที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เอนโดยมู่อิงหวาเอนอยู่ในวงแขนเขา

“เจ้าจะถามอะไรข้า?”

“หือ? ข้า...”

หลงเฮ่าเทียนเชยคางเรียว จรดริมฝีปากลงไปอย่างเร่าร้อน บดเคล้าเนิ่นนาน จนมู่อิงหวาแทบหายใจไม่ออก เขาถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดายอยู่บ้าง “จะถามได้หรือยัง?”

มู่อิงหวาก้มหน้าหอบหายใจพักใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหลงเฮ่าเทียน ใบหน้าหล่อเหลา สายตาเฉียบคมลึกล้ำ ริมฝีปากยิ้มน้อยๆ ของเขาดูอบอุ่นแต่แฝงไว้ด้วยอันตรายที่บอกไม่ถูกเหมือนกัน เขาเลิกคิ้วเมื่อเห็นนางเอาแต่จ้องเขา

“ท่านพี่” ในใจคิดว่าถ้าเอ่ยไปตรงๆ เขาจะโกรธหรือไม่

“หือ?” หลงเฮ่าเทียนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานงามล้ำคู่นั้นนิ่ง รอให้นางพูดต่อ

“ท่าน... ท่านรักแม่นางลี่ใช่หรือไม่” ในที่สุดก็ไม่อาจเก็บงำความสงสัยไว้ได้ ถึงแม้ตัวเองจะไม่มั่นใจหากได้คำตอบจากสามี แต่นางจำเป็นต้องรู้ให้ได้

“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า” เขาเลิกคิ้วและอมยิ้มมองนางอย่างรอคอยคำตอบ

“ข้าไม่รู้” มู่อิงหวาก้มหน้า เพราะนางไม่รู้หรือไม่อยากรู้ก็บอกไม่ได้เหมือนกัน

“ข้าเป็นสามีเจ้า เจ้าควรจะรู้”