บทที่ 4 เมื่อรักมาเยือน (4)

เมื่อหลายวันก่อนบรรดาพี่น้องปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรไม่ให้พี่ชายเข้าหอกับลี่ปิง คิดหาวิธีสารพัดสุดท้ายจบลงที่การวางยาลี่ปิง

“ไม่ได้ ถ้านางป่วยพี่ใหญ่ต้องไปดูแลนาง ข้าไม่ยอม” เป็นหลงหลานที่ปฏิเสธ

“ให้พี่สะใภ้ป่วยสิ หนึ่งพี่ใหญ่จะได้อยู่ดูแลนาง สองทำให้ลี่ปิงเจ็บใจด้วย ยิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว” คุณชายสี่หลงอี้เฉียงเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มพราย

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ทำให้คนไม่สบายได้ที่ไหน หรือให้พี่สะใภ้ช่วยกันเล่นละครเล่า” คุณชายรองหน้าบึ้ง

“พี่อิงหวาไม่ยอมเล่นละครกับเราหรอก เชื่อข้าเถอะ”

“น้องห้ารักษาคนได้ก็ทำให้ป่วยได้เหมือนกัน” คุณชายสามหลงกงเก๋อเอ่ยหาทางออกให้ ทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว หลงกงเก๋อเลิกคิ้วก่อนที่ทุกคนจะจ้องไปทางหลงเฉียนหรูแทน

“ข้าไม่ทำ! ข้ารักษาคน ไม่ใช่ทำให้คนป่วย”

“เจ้าต้องทำ!” หลงเฟิงอี้กระชากเสื้อน้องชายพร้อมเสียงตะคอก

“ข้า... ไม่อยากทำ พี่ใหญ่ต้องรู้ว่าเป็นฝีมือข้าแน่”

“พวกเราจะร่วมกันรับผิดชอบ” หลงเฟิงอี้มองกวาดไปที่น้องชายและน้องสาว ทุกคนพยักหน้า ตั้งแต่โตมา นี่เห็นจะเป็นครั้งแรกที่ทุกคนมีความเห็นตรงกัน เพราะไม่ชอบลี่ปิง ไม่ชอบการกระทำของนาง เคยให้พี่ชายล้มเลิกงานแต่งก็ไร้ผล เลยต้องใช้วิธีลึกลับอย่างนี่แหละ

“ข้าขอโทษพี่ใหญ่” หลงเฉียนหรูจับชีพจรมู่อิงหวาและลงมือรักษาโดยการให้นางกินยาไปเม็ดหนึ่ง

“เจ้าทำอะไรนาง”

“ไม่ใช่ข้า แต่เป็นพี่รองสั่งให้วางยาร้อยเข็ม” หลงเฉียนหรูก้มหน้างุด

ยาร้อยเข็มเป็นพิษชนิดหนึ่ง เมื่อโดนแล้วจะไม่ถึงตายแต่จะเจ็บปวดทรมานนานสองชั่วยาม เช้าอีกวันก็จะหายแต่จะทิ้งอาการอ่อนเพลียนานถึงห้าวัน

“พวกเจ้าอยากตายด้วยมือข้าหรืออย่างไร!” หลงเฮ่าเทียนทุบโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงจนแตกเป็นสองซีก

หลงเฉียนหรูลุกขึ้นลนลานและเก็บกล่องยา “พี่สะใภ้ต้องนอนพัก จากนี้อีกห้าวันต้องบำรุงให้มากหน่อย” พูดยังไม่ทันจบร่างสูงโปร่งลับหายไปจากห้องเสียแล้ว ภายในห้องมีเสี่ยวซิน เมื่อเห็นสายตาเจ้านายนางเลยรีบสาวเท้าจากไปอีกราย

ลี่ปิงคว้าแขนหลงเฉียนหรูเอาไว้ “นางเป็นยังไง เจ้ารักษานางไม่ได้ใช่หรือไม”

ทุกคนรู้ว่าลี่ปิงต้องถาม เลยหาคำตอบไว้เรียบร้อยแล้ว หลงเฉียนหรูมองไปทางพี่ชายและน้องสาวก่อนจะวกกลับมาที่ลี่ปิง “อาการนางยังไม่ดีนัก ต้องดูแลใกล้ชิด เป็นเดือนกว่านางจะฟื้นเต็มที่

“เจ้าเป็นหมอเทวดาไม่ใช่หรือ รีบรักษานางให้หายสิ”

“ข้าทำดีที่สุดแล้ว” หลงเฉียนหรูยืดอก “ท่านกลับไปพักเถอะ พี่ใหญ่คงจะอยู่เป็นเพื่อนพี่สะใภ้ต่อ”

“ข้าก็พี่สะใภ้ของเจ้า เป็นวันแต่งงานของข้ากับเขา บอกให้เขาออกมาเจอข้าเดี๋ยวนี้นะ”

“ภรรยาของพี่ใหญ่มีคนเดียว... ตลอดไป!” หลงหลานเอ่ยและสะบัดหน้าจากไป

ลี่ปิงกำหมัดแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน อารมณ์กำลังเดือดจัด หมายจะด่าสาดทุกคนในห้องนั้น ก่อนหน้านี้นางทนบรรดาน้องๆ ของหลงเฮ่าเทียนมามากพอแล้ว บัดนี้นางเข้ามาเป็นพี่สะใภ้ นางจำต้องจัดการบรรดาน้องๆ หัวดื้อเสียบ้าง ท่าจะเป็นการดี แต่ได้แค่คิดก่อนจะโดนเกาจินจินกระตุกแขนห้ามไว้เสียก่อนและพากันออกจากห้องนั้นไป

“เจ้าทำหน้าอย่างนั้นทำไม” หลงเฟิงอี้มองน้องชายเขม็ง

“พี่ใหญ่รู้แล้ว”

จบคำหลงเฉียนหรู เท้าหลายคู่กำลังจะขยับแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อประตูห้องนอนเปิดออกพร้อมใบหน้าบึ้งเครียดขึงมองกราดบรรดาน้องชาย “พวกเจ้าทั้งหมดโดนตัดเงินครึ่งหนึ่งเป็นเวลาสามเดือน เอาเงินเข้าส่วนกลาง หลานเอ๋อร์กักบริเวณ ยึดลูกแก้ว มีดบินสามเดือน”

“พี่ใหญ่ ที่พวกเราทำไปเพราะหวังดี”

“เหลวไหล!” เสียงตวาดกราว “มีเป็นร้อยเป็นพันวิธี แต่พวกเจ้าเลือกให้พี่สะใภ้เจ้าต้องเจ็บปวดทุรนทุราย... สิ้นคิด!”

ทุกคนก้มหน้างุด รู้ว่าหากต่อปากต่อคำอีกต้องกระอักเลือดกลับเรือนแน่นอน

“หากมีเรื่องอย่างนี้อีก ข้าไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น จำไว้!” สายตาคมกริบมองกราดบรรดาน้องชายโตแต่ตัวของเขา “ไสหัวไป!”

เมื่อบรรดาคุณชายสลายตัว บ่าวรับใช้ที่อออยู่หน้าเรือนโบตั๋นเลยพากันแยกย้ายไปด้วย ไม่นานทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ พ่อบ้านอู๋ด้อมๆ มองๆ เข้าไปในเรือนแล้วปิดประตูให้ก่อนจะหันไปสั่งสาวใช้สองคนให้เฝ้าอยู่หน้าเรือนคอยรับใช้เจ้านายและตนจึงจากไป เสี่ยวซินยังห่วงมู่อิงหวา เลยอยู่คอยรัยใช้ด้วยคน นางและสาวใช้ทั้งสองเข้ามายังห้องส่วนหน้าของเรือนโบตั๋นด้วยเสียงเงียบกริบ หาที่หลับนอนอยู่คนละมุมห้อง

หลงเฮ่าเทียนกลับมาในห้อง นั่งลงขอบเตียงมองมู่อิงหวานิ่ง นิ้วขาวเรียวยาวไร้ไปตามหน้าผากมนและปัดปอยผมให้ ใบหน้านั้นยังขาวซีด แต่อาการเจ็บทุรนทุรายหายไปแล้ว เวลานี้นางหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

“เจ้าเด็กบ้าพวกนั้น!” หลงเฮ่าเทียนถอนหายใจหนักหน่วงก่อนจะลุกขึ้นเปลื้องชุดแต่งงานออกเหลือแค่เสื้อกับกางเกงตัวใน เขาสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ดึงร่างบางของภรรยาเข้ามากอดแนบอก

รู้ว่าต้องเสแสร้งหลอกให้มู่อิงหวาเข้าใจว่าเขารักนางหนักหนา เพื่อจะตลบหลังบิดาของนาง แต่ใจเขาตอนนี้กลับเอนเอียง อ่อนยวบ เพราะนานวันที่เขาได้อยู่กับนาง มันยิ่งสุขสบายใจเหลือล้น นางเข้ามาเติมเต็มช่องว่างของเขา นางเข้ามาอยู่ข้างกาย ทำให้เขาสงบ เขายิ่งอยากอยู่บ้าน อยากอยู่กับนางให้นานขึ้น ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นตอนไหนเขาไม่อาจบอกได้ แต่เชื่อว่าหลังจากนี้ไป เขาคงขาดนางไม่ได้เสียแล้ว ส่วนเรื่องบิดาของนาง เอาไว้เขาค่อยหาทางออกภายหลังแล้วกัน เมื่อถึงเวลานั้น อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่เขาไม่ปล่อยให้นางหลุดมือไปแน่นอน นางเป็นของเขา และจะเป็นตลอดไป เพราะรักกำลังมาเยือนเขาแล้ว จะไม่ให้มันจางหายไปแน่นอน