บทที่ 3 สตรีของข้า (3)

“ให้พี่อิงหวา” หลงหลานส่งถังหูลู่มาตรงหน้าไม้หนึ่ง “วันนี้ข้าเลี้ยงเอง” หลงหลานฉีกยิ้มอีก

“คุณหนูได้เท่าไรหรือขอรับ” เหอชุนถามเพราะรู้ดีว่าหลงหลานพาฉางโปไปไหนมา ขอแค่คุณหนูไม่มีเรื่องให้พวกเขาเดือดร้อนเป็นพอแล้ว

“ห้าร้อยหกสิบห้าตำลึง เจ้าบ้าจูเซี่ยวอวี๋วิ่งหางจุกก้นกลับไปเลยละ”

จูเซี่ยวอวี๋เป็นเด็กหนุ่มลูกหลานเศรษฐี อายุน้อยกว่าหลงหลานสองปี เป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาหลายปีแล้ว เมื่อฝ่ายนั้นรู้ว่าหลงหลานชอบแอบหนีออกจากบ้านไปหาโชคบ่อยๆ เลยฝึกปรือและท้าแข่งกันบ่อยครั้งและมักเป็นฝ่ายเสียเปรียบหลงหลานอยู่เสมอไป

“ไปไหนมาหรือ” มู่อิงหวาฉงน แต่หลงหลานกลับหัวเราะคิกคัก ทั้งเหอชุนกับฉางโปเองก็ไม่คิดจะเปิดปาก

“ไปเถอะ เราไปหอเมฆากัน” หลงหลานวางเงินจำนวนหนึ่งบนโต๊ะและพามู่อิงหวาเดินออกไปจากโรงน้ำชา เดินเลียบริมแม่น้ำเพื่อไปขึ้นรถม้าที่จอดให้ม้าพักอยู่ไม่ไกลนัก แต่กลับชนกับใครบางคนจนหงายหลังและดึงให้มู่อิงหวาเซไปด้วย

“บังอาจ!” บ่าวรับใช้ที่เดินอยู่หลังเจ้านายหนุ่มที่หลงหลานชนรีบเข้ามาผลักหลงหลานล้มลง

“เจ้าเดรัชฉาน!” เหอชุนกับฉางโปกระชากดาบพาดลงบนคอของบ่าวคนนั้นพร้อมกัน ใบหน้าเครียดขึง มู่อิงหวารีบเข้าไปประคองหลงหลานลุกให้ขึ้น

“พอแล้ว พอแล้ว เป็นเรื่องเข้าใจผิด คนกันเองทั้งนั้น” เหย่ากังเอ่ยเสียงนุ่มพลางหัวเราะเบาๆ นัยน์ตาวาวระยับขณะที่มองไปทางมู่อิงหวา “ยังไม่รีบขอโทษคุณหนูหลงหลานอีก” และหันไปสั่งบ่าวคนสนิท

“ฮึ! ไม่จำเป็น ข้าไม่คบคนสกุลเหย่า ไปเถอะพวกเรา” หลงหลานจูงมือมู่อิงหวาเดินผ่านไป แต่กลับต้องชะงักเมื่อแขนข้างหนึ่งของมู่อิงหวาตกอยู่ในอุ้มมือหนาใหญ่ของเหย่ากัง มู่อิงหวาหน้าเสีย รีบกระชากแขนตัวเอง แต่กลับรู้สึกถึงแรงบีบมากขึ้น

“โปรดปล่อยมือของท่านด้วย” มู่อิงหวาเอ่ยเสียงสั่นเพราะท่าทางของอีกฝ่ายไม่ค่อยน่าไว้ใจสักนิด

ฉางโปกับเหอชุนกำลังเปลี่ยนเป้าหมายจากบ่าวต่ำทรามมาที่เหย่ากัง แต่โดนผู้ติดตามของเหย่ากังอีกสี่คนจัดการจากทางด้านหลังจนสลบเสียก่อน หลงหลานหน้าร้อนวาบด้วยความโกรธ

“ท่าจะลืมไปแล้วว่าเจ้ากำลังเล่นอยู่กับใคร”

“คุณหนูหลงหลาน ข้ากับเจ้ามาพูดกันดีๆ เถอะ” เหย่ากังกระชากมู่อิงหวาเข้าอ้อมอกตน

“เอามือโสโครกออกไปนะ!” หลงหลานตวาดลั่นเมื่อเห็นการกระทำอุกอาจของเหย่ากัง มู่อิงหวาตกใจตัวสั่นจะร้องไห้อยู่แล้ว

“แม่นางชื่อแซ่ใดกัน ข้าไปเคยเห็นแม่นางมาก่อนเลย” เหย่ากังก้มลงสูดดมกลิ่นหอมของปอยผมที่ปล่อยเอาไว้ มู่อิงหวาได้แต่หลบใบหน้านั้นสุดชีวิต รู้สึกขนลุกชัน

หลงหลานทนไม่ไหว เลยเข้าไปกัดแขนของเหย่ากัง หากตัวเองพกลูกแก้วหรือมีดบินมาคงไม่อับจนหนทางเช่นนี้ เหย่ากังคงไม่มีทางล่วงเกินพี่สะใภ้ของนางได้แน่

“อ๊าก! เด็กสารเลว” เหย่ากังสะบัดหลงหลานก่อนจะเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดหลงหลานเต็มแรงแต่รู้สึกเจ็บตรงข้อมือเสียก่อนเพราะแรงสับของพัดจากมือขาวสะอาด อาภรณ์สีขาว เสื้อคลุมสีน้ำเงินกำลังโบกสะบัดตามแรงลมพร้อมกลิ่นหอมอ่อนจางจากกายสูงของบุรุษหน้าตาหล่อเหลาหมดจด

เหย่ากังถอยฉากเมื่อเห็นว่าบุรุษที่มายับยั้งเหตุการณ์คือหลงเฮ่าเทียน ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอย่างสุภาพชนไม่มีให้เห็น ทั้งดวงตาคมกริบจ้องเขาเขม็งจนขนลุกวาบ ผู้ติดตามสี่คนรีบเข้ามาประมือกับหลงเฮ่าเทียนทันที ดาบสี่เล่มฟาดลงมาพร้อมกัน หลงเฮ่าเทียนแค่หมุนกายพร้อมทั้งคลี่พัดซัดออกไปกระบวนท่าเดียวทั้งสี่คนร่างสะบัดลงไปนอนไม่เป็นท่า

ส่วนหลงหลานเข้าไปกระชากมู่อิงหวาจากอ้อมกอดของเหย่ากัง ยื้อยุดกันจนเสียหลักไปทั้งสามคน ร่างหมุนคว้างลงไปตามตลิ่งร่วงลงสู่แม่น้ำ หลงหลานเกาะรากต้นหลิวที่โผล่พ้นดินไว้ได้ เป็นมู่อิงหวาตกน้ำลงไปก่อนใคร ตามด้วยเหย่ากังตูมใหญ่ ชาวบ้านแห่กันมาดู เห็นเหย่ากังตะเกียกตะก่ายพยายามใช้ร่างหญิงงามเป็นหลักเพราะว่ายน้ำไม่เป็น ปากตะโกนร้องให้บ่าวคนสนิทรีบเข้ามาช่วยตน ด้วยความตกใจและขวัญเสีย

หลงเฮ่าเทียนตรงไปกระชากร่างน้องสาววูบหนึ่งตัวลอยขึ้นมายืนอยู่ด้านบนอย่างปลอดภัย “พี่อิงหวาแย่แล้ว! เร็วเข้าพี่ใหญ่” หลงหลานร้องเสียงแหลมเมื่อเห็นว่ามู่อิงหวาตะกายน้ำครั้งสุดท้ายและดิ่งหายไปต่อหน้าต่อตา

หลงเฮ่าเทียนสะบัดเสื้อคลุมตัวนอกหลุดและกระโดดลงไปทันที ชาวบ้านแตกตื่นต่างพากันร้องบอกจุดที่มู่อิงหวาจมลงไป เขากลับไม่เจอตัวนาง เลยผุดขึ้นมาและดำลงไปใหม่ คราวนี้เขาขึ้นเหนือผิวน้ำมาพร้อมกับร่างอ่อนปวกเปียก ใบหน้าขาวซีดดูน่าตกใจ มีชาวบ้านหลายคนช่วยกันรับร่างมู่อิงหวาขึ้นมาก่อน

“เกิดอะไรขึ้น?” คุณชายห้าหลงเฉียนหรูรีบสาวเท้าเข้ามาหาน้องสาว

“พี่ห้า! สวรรค์ ท่านมาได้อย่างไร ช่างเถอะ เร็วเข้า” หลงหลานร้องอย่างดีใจเมื่อพี่ชายอีกคนโผล่มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ที่นางดีอกดีใจยกใหญ่เพราะหลงเฉียนหรูคือหมอเทวดา มีวิชาฝั่งเข็มเป็นเลิศในใต้หล้า นางเร่งฉุดกระชากร่างพี่ชายนำไปที่ร่างแน่นิ่งของมู่อิงหวา

“ช่วยนาง!” เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นน้องชายเขาก็สั่งเสียงเข้ม ชาวบ้านรีบหลบทางให้

หลงเฉียนหรูจับชีพจรขมวดคิ้วเล็กน้อยและล้วงเอาเข็มทองจากห่อผ้าในอกเสื้อออกมาฝังลงที่แขนของมู่อิงหวาไปสองเข็ม ไม่นานใบหน้าซีดขาวค่อยๆ ขยับและสำลักน้ำออกมาพร้อมทั้งส่งเสียงไอ ชาวบ้านมุงดูก็พลอยเบาใจลงไปด้วย หลงเฮ่าเทียนประคองมู่อิงหวาเข้ามาสู่อ้อมกอด ลูบหลังให้จนนางลดอาการไอลงและมองไปรอบๆ

หลงเฉียนหรูดึงเข็มทั้งสองออกและรับเสื้อตัวนอกของหลงเฮ่าเทียนจากน้องสาวก่อนจะส่งไปให้เจ้าตัว หลงเฮ่าเทียนใช้มันคลุมบนร่างมู่อิงหวาและช้อนอุ้มนางขึ้นมาด้วยใบหน้าเฉยสนิท มีแน่นัยน์ตาเท่านั้นที่วาวแสงพาดผ่านไปวูบหนึ่ง หากใครทันสังเกตต้องรีบเผ่นหนีจนหัวหดเป็นแน่

สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเหย่ากัง เขาเลยเลิกสนใจและสาวเท้าไปยังรถม้าของตัวเองพาร่างบางอ่อนแรงจากไป หลงหลานกับหลงเฉียนหรูช่วยกันประคองเหอชุนกับฉางโปขึ้นรถม้าและเร่งกลับคฤหาสน์เช่นกัน

“พวกข้าคือผู้บริสุทธิ์!” หลงหลานค้อนพี่ชาย ขณะมองใบหน้านิ่งเฉยของพี่ชายที่นั่งอยู่บนตั่งตัวยาวในห้องหนังสือ ก่อนจะหันไปมองเหอชุนกับฉางโปที่เอาแต่ลูบท้ายทอยใบหน้าหงายเก

“เจ้ารู้บทลงโทษของตัวเองดี”

“ข้าไม่ยอมรับ เจ้าหมูโสโครกนั่นต่างหากที่เข้ามาหาเรื่อง ข้าไม่ผิด ข้าไม่ผิด!” หลงหลานตะโกนโต้พี่ชาย

มู่อิงหวาเดินเข้ามาเงียบๆ โดยมีเสี่ยวซินประคองเข้ามาและยืนอยู่ไม่ห่างจากหลงหลาน หลงเฮ่าเทียนถอนสายตาจากน้องสาวและมองภรรยา

“ท่านพี่... หลานเอ๋อร์ไม่ผิด เป็นคุณชายท่านนั้นเข้ามาหาเรื่องก่อน หลานเอ๋อร์โต้กลับไปเพื่อจะปกป้องข้าเท่านั้น”

หลงเฮ่าเทียนมองนางนิ่ง ใบหน้าขาวยังคงซีดเผือด หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่แล้ว เขาไม่ใช่สั่งให้นางนอนพักหรอกหรือ เขาถอนหายใจหนักๆ ครั้งหนึ่ง “ออกไปให้หมด!” เสียงนั้นทรงอำนาจท่าทางหงุดหงิดหัวเสีย ทุกคนในที่นั้นเลยเหมือนได้รับการอภัยโทษและรีบสลายตัวอย่างว่องไวเท่าที่ทำได้

มู่อิงหวาหมุนกายกลับเช่นกัน “เจ้าอยู่ก่อน!”

นางสะดุ้งเพราะเสียงของเขาเป็นเสียงตวาด นางหันไปมองเขาขวับ เห็นสายตาเขาน่ากลัวเหลือเกิน นางทำใจดีสู่เสือเดินเข้าไปหาเขา เพิ่งรู้วันนี้เองว่าหลงเฮ่าเทียน คือเสือยิ้ม ภายนอกยิ้มแย้มสุภาพ ภายในเขาพร้อมจะขย้ำเหยื่อตลอดเวลา

เสี่ยวซินละล้าละลังทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนตัวสั่นหันซ้ายทีขวาทีอยู่กลางห้อง

“ปิดประตูให้ข้า แล้วก็ออกไปให้พ้น!” เสี่ยวซินได้ทีรีบงับบานประตูและวิ่งจากไปในเวลาอันรวดเร็ว

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ มู่อิงหวาเดินไปนั่งบนตั่งยาวมีโต๊ะเล็กกั้นกลาง หลงเฮ่าเทียนกำลังก้มลงใช้พู่กันขนจิ้งจอกเขียนจุดผิดในบัญชี นางเลยช่วยเขาฝนหมึกบ้าง รินชาบ้าง และเงียบไป

“จำไว้ว่าเจ้าเป็นสตรีของข้า! อย่าให้ใครแตะเนื้อต้องตัวอีก”

มู่อิงหวาเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากขยาย รอยยิ้มค่อยๆ ผุดขึ้นมา จ้องมองใบหน้าที่ก้มตรวจบัญชีอยู่เงียบๆ

‘เขาหึงใช่หรือไม่’