บทที่ 3 สตรีของข้า (1)

อาหารเที่ยงถูกส่งเข้ามาเรื่อยๆ จนเต็มโต๊ะ การตกแต่งน่ากิน ไหนจะภาชนะเป็นเครื่องเคลือบจากโรงงานของสกุลหลง ทั้งหมดราคาสูงที่สามัญชนจับจองเป็นเจ้าของไม่ได้

มู่อิงหวาเคยได้ยินบิดาพูดถึงโรงงานเครื่องเคลือบดินเผาของสกุลหลงว่ามีเนื้อที่กว้างขวางใช้เตาเผาสูงถึงแปดสิบฉื่อ[3] ไม่ต้องพูดถึงคุณภาพของเครื่องเคลือบทั้งหลายเพราะหากไม่ได้ระดับที่ต้องการจริงๆ หลงเฮ่าเทียนจะสั่งทำลายทิ้งทันทีโดยไม่ปล่อยให้ของด้อยคุณภาพเล็ดลอดออกไปเด็ดขาด

[3] 10 ฉื่อ ประมาณ 2 - 2.5 เมตร (80 ฉื่อ โดยประมาณ เท่ากับ 20 เมตร)

“หมูน้ำแดง น่องไก่แช่เหล้า เป็ดตุ๋น... ช่างเถอะ เจ้าอยากกินอะไรข้าจะตักให้”

หลงเฮ่าเทียนเริ่มขยับตะเกียบคีบอาหารใส่จานมู่อิงหวาเรื่อยๆ ขณะที่คีบอาหารเข้าปากตัวเองไปด้วย ท่าทางของเขาช่างสุภาพ แค่กินอาหารเขายังดูสง่าถึงเพียงนี้เชียวหรือ นางทำให้หญิงสาวเมืองนี้จมอยู่กับแอ่งน้ำตากี่คนกันเชียว

มู่อิงหวากำลังตกอยู่ในภวังค์โดยไม่รู้เลยว่าเนื้อไก่ที่ถูกเลาะกระดูกออกแล้วถูกคีบยื่นมาตรงหน้า

“เจ้าผอมมากจริงๆ เหมือนที่หลานเอ๋อร์ว่า แบบนี้เจ้าจะรับมือกับข้าได้อย่างไร” มู่อิงหวารู้สึกตัว ยิ้มให้สามีเล็กน้อยก่อนจะยอมเปิดปากและรับไก่แช่เหล้าเข้าไป

หลงเฮ่าเทียนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ขณะที่ส่งเนื้อเป็ดตุ๋นมาอีกชิ้น ตามด้วยหมูน้ำแดง ปลานึ่งสามรส และอีกมากมายจนมู่อิงหวารับไม่ไหวแล้วจริงๆ เลยส่ายศีรษะปฏิเสธเขา “ท่านพี่ ข้ากินไม่ไหมแล้ว”

“เจ้ากินยังไม่ได้แม้สักครึ่งของท้องข้าเลย” หลงเฮ่าเทียนยิ้มให้ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาประกบริมฝีปากนางเร็วๆ และหันไปจัดการอาหารใส่ท้องตัวเองบ้าง มู่อิงหวาได้แต่นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อเพราะนี่เป็นอีกครั้งที่หลงเฮ่าเทียนแกล้งนาง หลายวันมานี้ถึงจะไม่ได้กระทำการอย่างสามีภรรยา แต่ก็นอนเตียงเดียวกัน เขามักกอดนางไว้ตลอด อาบน้ำพร้อมกันจนเลิกเขินอายไปนานแล้ว กินข้าวด้วยกันก็ป้อนให้นางอิ่มก่อน เมื่อมีเวลาว่างเขาจะไปนั่งเล่นที่ศาลาโบตั๋นเป็นเพื่อนนาง เมื่อกลับมาบ้านเขามักทำงานอยู่ที่ห้องหนังสือและจะดึงนางไปอยู่เป็นเพื่อนเขา มู่อิงหวาเลยเอางานฝีมือไปทำ นางปักถุงหอมให้เขาเพราะเขาชอบถุงหอมที่มารดาทำให้นางใบนั้น ยังมีปลอกพัดที่มู่อิงหวาตั้งใจปักลายมังกรลงไป เขาชมไม่ขาดปาก

หลงเฮ่าเทียนจัดการอาหารมากมายบนโต๊ะหมดในเวลารวดเร็ว มู่อิงหวาก็อดทึ่งไม่ได้ที่เขากินเยอะขนาดนั้น เขาเคยบอกว่าเขาทำงานหนัก การกินอาหารเยอะๆ ทำให้เขามีพลังขึ้นมาก เขาจะหาเวลาว่างไปยังเรือนหลัง ถัดจากเรือนโบตั๋น พ่อบ้านอู๋แอบกระซิบว่าเป็นเรือนไว้ฝึกยุทธ์ของคุณชายทั้งห้า

มู่อิงหวาเองก็อดทึ่งไม่ได้เพราะท่าทางคุณชายทั้งห้าดูเหมือนบัณฑิตฝ่ายบุ๋นเสียมากกว่า โดยเฉพาะคุณชายสามหลงกงเก๋อ พ่อบ้านอู๋บอกว่าเขารักสะอาดและเจ้าระเบียบมากที่สุด แต่เรื่องวรยุทธ์ไม่มีใครด้อยกว่าใคร คุณชายทั้งห้าถูกเคี่ยวกรำตั้งแต่เด็กให้มีความสามารถรอบด้าน แต่คนนอกหารู้ไม่ แค่เห็นเป็นคุณชายเจ้าสำอางสกุลใหญ่เท่านั้น มู่อิงหวาเองคิดว่าไม่จำเป็นต้องไปพูดพร่ำให้คนนอกรู้ เลยเก็บเงียบและแอบย่องไปดูคุณชายทั้งห้าฝึกยุทธ์บ้างเป็นบางครั้ง

วันนี้เป็นอีกวันที่หลงเฮ่าเทียนกลับบ้านเร็วและตรงเข้าห้องหนังสือ ไม่นานก็ร้องเรียกให้มู่อิงหวาตามเข้าไป นางรีบเร่งซอยเท้าจนมาถึงหน้าห้องหนังสือ ยังไม่ทันได้เคาะประตู เสียงจากข้างในห้องดังขึ้นเสียก่อน

“เข้ามา” นิ้วมือเรียวขาวยื่นออกมาหา มู่อิงหวาเดินเข้าไปหาเขา และถูกเข้ารวบไว้ มือหนึ่งรวบเอว มืออีกข้างเชยคางนาง

“ข้าทำขนมเปี๊ยะมาให้”

“บ้านนี้มีแม่ครัว” หลงเฮ่าเทียนเหมือนจะตำหนิแต่ใบหน้ายังมีรอยยิ้ม เขารับจานขนมเปี๊ยะวางลงบนโต๊ะและรั้งให้มู่อิงหวานั่งบนตักเขา เรือนกายสูงแข็งแกร่งอบอุ่นและหอมอ่อนๆ ทำให้มู่อิงหวาหาบหวิวไม่หาย ทั้งที่ใกล้ชิดกันมาเกือบเดือน ไหนจะเปลือยกายอาบน้ำด้วยกันมาก็หลายครั้ง

หลงเฮ่าเทียนหลุบตามองริมฝีปากชมพูระเรื่อเป็นสีธรรมชาติอยู่พักใหญ่ พยายามข่มกั้นอารมณ์พลุ่งพล่านที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาถี่กระชั้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาสูดลมหายใจลึก แต่สวรรค์! เขาดันสูดเอากลิ่นกายหอมรัญจวนเข้าไปเต็มปอด

จากการใกล้ชิดกันมาเกือบเดือน ทุกอย่างที่คนเป็นสามีควรเห็น ควรสัมผัส เขาก็เผชิญมันมาหมดแล้ว เว้นเพียงแต่การล่วงล้ำภายในเท่านั้น ยิ่งเห็น ยิ่งพล่าน ยิ่งสัมผัส ยิ่งจะทำให้เขาเสียการควบคุม หรือเขาควรจะเลิกทรมานตัวเองได้แล้ว หากภายภาคหน้ามีอะไรเกิดขึ้นทำให้ต้องหมางใจกัน คนที่ผิดและควรละอายคงไม่ใช่เขาหรอกกระมัง เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาเลยยอมลงมือ และถึงเวลาที่สามีภรรยาควรมีกิจกรรมร่วมกันได้เสียที ไม่เช่นนั้นตัวเขาอาจจะคลั่งตายเสียก่อน

เขาใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ริมฝีปากชมพูระเรื่อแผ่วเบาก่อนจะก้มลงไปจรดแนบชิด บดเคล้าหยั่งเชิงสองสามครั้งก่อนจะค่อยๆ ลงแรงหนักขึ้น มู่อิงหวาได้แต่ตัวแข็งทื่ออีกแล้ว สองมือเงอะงะทำอะไรไม่ถูก ขณะที่เขาเริ่มถอยห่าง แต่ก็วกกลับมาอีกครั้งด้วยการเลียริมฝีปากนางแล้วแทรกปลายลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปควานหาความหอมหวานจากปากนาง

สองแขนโอบกระชับแผ่นหลังและสะโพกกลมกลึง และเริ่มขยับไล้ไปมาอย่างตะกละ เขาไม่ใช่กำแพงหิน ไม่ใช่คนสุภาพ หากต้องการปลดปล่อยเขาจะไม่มีทางออมมือ แม้สาวน้อยจะสั่นสะท้าน ครวญครางอ้อนวอนเขาแค่ไหน มีหรือเขาจะหยุด

ร่างบอบบางถูกพลิกให้นอนลงบนตั่งตัวยาว กายสูงแกร่งตามคร่อมทับทันที ทั้งที่ริมฝีปากยังคงบดเคล้าไม่ถอยห่าง สองมือประสานกันปลดเปลื้องสายรัดเอวสีชมพู กระโปรงหลุดไปก่อน ตามด้วยกางเกงตัวใน สาบเสื้อ ต่อมาเป็นเอี๊ยมสีขาวปักลายปักษาคู่ ผิวขาวราวหิมะแดงก่ำขึ้นมาทันตาเห็นเมื่อเจ้าของกายงามเห็นสายตาของเขา

หลงเฮ่าเทียนเองก็ไม่สามารถรั้งรออะไรได้อีกต่อไป เมื่อความปรารถนาของเขาแข็งขึงจนสุดจะทรมาน เขาไม่แม้จะปลดเปลื้องอาภรณ์สีขาวหอมอ่อนๆ ของตัวเองแม้แต่ชิ้นเดียว กลับก้มลงมาหยอกล้อเรือนกายนุ่มนิ่มหอมกรุ่นจนมู่อิงหวาบิดกายหลีกหนีสัมผัสเขาแทบจะทนไม่ไหวอยู่รอมร่อ

“อือ ทะ...” เสียงครางหลุดออกมาจนได้ ดวงตากลมหลับพริ้ม ริมฝีปากขมเม้มเข้าหากัน สองแขนโอบศีรษะชายหนุ่ม ร่างจวนเจียนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ เพราะการรุกเร้าด้วยมือและปากของเขา ไม่มีการปลอบประโลม ไม่มีการออมกำลัง มีพละกำลังแค่ไหนเขาใส่แค่นั้น