Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
เพื่อนบ้านคนใหม่
กระแอ่ม!!!
สิงหาที่ยังคงจับมือนาเดียไม่ยอมปล่อยกลับมาได้สติอีกครั้ง
“ขะ ขอโทษครับ เอิ่มนี่ครับกุญแจบ้าน”
สิงหายื่นกุญแจบ้านให้นาเดียก่อนที่จะพูดต่อไปว่า “อากาศตรงนี้ร้อน เราเข้าบ้านกันก่อนดีกว่าครับ”
“ร้อนจริง ๆ ด้วยค่ะ” ไอรินพูดเสริมด้วยสีหน้าหมดหวังเล็ก ๆ
ทั้งหมดเดินเข้าบ้านไปนั่งคุยกันต่อที่ระเบียงโดยสิงหาได้เตรียมน้ำและเอกสารสัญญาเช่าบ้านวางรอไว้อยู่แล้ว
เมื่อนาเดียวางปากกาหลังจากเซ็นสัญญาครบทุกใบ
“บ้านแถวนี้ปลอดภัย คุณนาเดียไม่ต้องห่วงนะครับ”
“เรียกเดียอย่างเดียวก็พอค่ะ”
“ครับเดีย แต่ถ้ามีอะไร บ้านผมอยู่ข้าง ๆ นี่เอง”
สิงหาชี้มือไปที่บ้านข้าง ๆ ที่มีกำแพงติดกัน
“ส่วนหลังโน่น เดียก็คงทราบอยู่แล้วว่าเป็นบ้านของป้าเจ้าของบ้าน ส่วนหลังโน่นก็บ้านลุงเอก”
“โห แหล่งรวมญาติเหรอคะเนี่ย”
“ยัยริน”
“ฮ่า ก็ประมาณนั้นแหละครับ” สิงหาขำกับคำแซวของไอริน
“ของทั้งหมดอยู่หลังรถใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมไปช่วยขน”
“ไม่รบกวนดีกว่าค่ะคุณสิงหา”
“เรียกสิงดีกว่าครับ ไม่เป็นไรไม่ได้ครับ ผู้หญิงยกของหนักมาก ๆ ไม่ดี”
“คุณสิงพูดถูก งั้นรบกวนด้วยนะคะ”
ไอรินยื่นกุญแจรถตัวเองให้คุณสุภาพบุรุษ
สิงหาไม่รอช้า ลุกจากที่นั่งเดินตรงไปที่รถทำหน้าที่สุภาพบุรุษโชว์สาวทันที
ทันทีที่เขาเดินลับหลังไป
“ยัยริน!”
นาเดียสะกิดเพื่อนเบา ๆ ส่วนไอรินก็ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
“ก็คนเขาอยากช่วย เราก็ไม่ควรขัดเข้าใจไหมคะเพื่อนขา”
“งั้นลุกเลย ไปช่วยกันขนของจะได้เสร็จเร็ว ๆ ฉันไม่อยากให้แกขับกลับบ้านค่ำ ๆ”
“ขอทำตัวอ่อนแออีกซัก 5 ไม่ได้เลยหรือไงคะ เป็นผู้หญิงถึกมันเหนื่อยนะ ชิ”
“ฮ่า ๆ”
ก่อนที่สองสาวจะลุกออกจากที่นั่ง
“คิง อยู่ไหนลูก”
“ทางนี้ครับแม่ ที่บ้านนี้มีชิงช้าด้วย”
เสียงคิงดังออกมาจากฝั่งริมแม่น้ำที่มีระเบียงยื่นออกไป
นาเดียและไอรินเดินไปตามเสียงของคิง
“บ้านนี้บรรยากาศดีมาก ถึงจะเล็กไปหน่อยแต่น่าอยู่ดีนะแก”
ไอรินพูดในขณะที่เดินสำรวจระเบียง
“แถมเพื่อนบ้านยังหน้าตาหล่อเวอร์อีก”
“ฉันไม่เคยเห็นแกจะสนใจผู้ชายคนไหน ท่าทางคุณสิงหาจะตรงใจใช่เลยซินะ”
ไอรินพยักหน้ายอมรับด้วยหน้าตาเศร้าสร้อยก่อนจะพูดว่า “เสียดาย เขาคงชอบคุณแม่ลูกติดอย่างแกเข้าซะแล้วแหละ”
“พูดไปเรื่อยแก ใครจะอยากมาอะไรกับคนมีห่วงอย่างฉัน”
“นี่อย่าบอกนะว่าแกไม่เห็นสายตาเขาที่มองแกอ่ะ แหมะ หยาดเยิ้มหยดย้อยขนาดนั้น”
“เหมือนสายตาที่แกมองเขาอะนะ”
“ชิ พูดอีกก็ช้ำอีก”
“ไม่เอาละ ไม่พูดเรื่องไร้สาระกับแกละ ไปค่ะ ไปขนของกัน” นาเดียเดินไปลากตัวไอรินเพื่อมุ่งหน้าไปที่รถ
“คิง เข้าบ้านก่อนลูก ตอนนี้แดดมันร้อน เดี๋ยวไม่สบายเอา เย็น ๆ ค่อยมานั่งเล่นใหม่”
คิงเดินเข้าบ้านตามคำสั่งของแม่ ในขณะที่สองสาวเดินไปช่วยสิงหาขนของเข้าบ้าน
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาช่วยขนของเข้าบ้าน” นาเดียกล่าวขอบคุณสิงหาเมื่อกล่องสุดท้ายถูกขนเข้ามาในบ้าน
“ยินดีมากครับ งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า ถ้ามีปัญหาอะไรเรียกผมได้ตลอดนะครับ เบอร์ผมอยู่ในสัญญา”
สิงหายิ้มให้เพื่อนบ้านคนใหม่ และคำนับบอกลาไอรินก่อนจะเดินกลับบ้าน
“ขอบใจมากนะแกที่มาช่วยทั้งวัน” นาเดียพูดกับเพื่อนซี้
“สบายมากแก ได้ปิดร้านให้ลูกค้าคิดถึงบ้างก็ดีเหมือนกัน”
“ไป งั้นแกกลับได้แล้ว เดี๋ยวจะค่ำเอา”
“โห ใช้เพื่อนเสร็จก็ไสหัวเพื่อนเลยนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น แกก็”
“ไปก็ได้ค่ะแม่ คิง ป้ากลับก่อนนะลูก”
คิงวิ่งออกมาจากหลังบ้านเมื่อได้ยินเสียงเรียกของไอริน
เมื่อไอรินขับรถออกจากบ้านไป
“คิงชอบบ้านนี้ไหมลูก”
“ชอบครับ เราจะอยู่ที่นี่นานไหมครับแม่”
“นานเท่าที่คิงอยากอยู่เลยดีไหม”
“ดีครับ เย่ ๆ”
นาเดียดึงลูกเข้ามากอดแน่นและมองไปรอบ ๆ บ้าน
... บ้านหลังนี้อาจจะไม่ใหญ่เท่าบ้านเก่าเรา แต่เมื่อไหร่ที่แม่ได้งานและมีเงินมากกว่านี้ แม่สัญญาว่าเราจะได้อยู่บ้านที่ใหญ่กว่านี้...
“งั้นเรามาจัดของเข้าบ้านใหม่กัน”
แม่ลูกช่วยกันแกะกล่องจัดของในบ้านกันอยู่นานจนเสร็จ
ดิ๊งด๊อง!! เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น นาเดียเดินไปเปิดประตู
“พอดีผมไปตลาดมาเลยซื้ออาหารเย็นมาให้ครับ”
สิงหายื่นถุงอาหารที่ถือมาเต็มมือขึ้น มีทั้งของหวานของคาว รวมไปถึงผลไม้และน้ำ
“อุ่ย ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะคุณสิง”
“ถือว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับเพื่อนบ้านใหม่ก็แล้วกันนะครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
นาเดียยื่นมือออกไปรับถุงจากเขาแต่...
“ให้ผมถือเข้าไปให้ดีกว่าครับ ผู้หญิง...”
“ไม่ควรถือของหนัก” นาเดียพูดต่อความสิงหา
ห้าเดือนผ่านไป
“คิงหลับแล้วซินะ”
“อืม วันนี้มีกิจกรรมที่โรงเรียนเลยให้เข้านอนเร็วหน่อย”
“อืม ว่าแต่งานที่สถานเลี้ยงเด็กเป็นยังไงบ้างแก”
“ก็เรื่อย ๆ แหละ”
ไอรินมากินข้าวเย็นกับเพื่อนสาวที่บ้านริมน้ำหลังจากร้านปิดทุก ๆ วันศุกร์
“และเรื่องสมัครงานอะแก ไปถึงไหนละ”
“เออ แกถามฉันก็นึกขึ้นได้ เกือบลืมเลย เมื่อวานมีบริษัทนึงโทรมาเรียกฉันไปสัมภาษณ์ แต่ฉันจำไม่ได้ว่าไปสมัครบริษัทนี้ตอนไหน”
“บริษัทอะไร”
“อืม อาร์เจกรุ๊ป อินเตอร์แนชั่นนอล”
“เห้ยจริงเหรอแก บริษัทใหญ่และดังมาก วันสัมภาษณ์วันไหน”
“อีกสองวัน คืนนี้กะจะทำการบ้านซักหน่อย”
“ขอให้ได้ขอให้โดนนะแก”
“จ้า”
“แล้ววันนี้พ่อสิงหาไปไหนซะหล่ะ ช่วงเวลานี้น่าจะมาแวะเวียนแล้วไม่ใช่หรอ”
“ไปนอกเมืองตั้งแต่เมื่อวาน อีกสองสามวันกลับ”
“แหม แหม แหม รู้เรื่องราวกันและกันทุกเรื่องเลยนะ อะไรยังไง”
“อะไรของแก ยัยริน ดูทำหน้าทำตาเข้า”
ไอรินมองบนเป๊ะปากใส่เพื่อนซี้ ก่อนที่จะพูดว่า “อิจฉาไง ดูไม่ออกหรอ”
“พูดจาไม่รู้เรื่องอีกละแก สงสัยจะทำงานมากไปนะคะเพื่อน”
“พูดความจริงหย่ะ เด็กสองขวบยังดูออกเลยว่าเขาคิดยังไงกับแก แสดงออกชัดเจนขนาดนั้น ไปถามคิงดูยังได้เลย ฉันว่าหลานมันก็รู้”
“ไปกันใหญ่ละแก แกก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในหัวฉันแล้วตั้งแต่คิงเกิด ฉันกับลูกอยู่กันสองคนแบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
“ดีที่สุดสำหรับใคร”
“.....”
“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะเดีย ถ้าแกจะเปิดรับคนดี ๆ ซักคนที่เขาพร้อมจะเข้ามาดูแลแกกับลูกก็ไม่ใช่เรื่องผิดหรือเสียหายอะไร คิงก็โตขึ้นทุกวัน พอโตเป็นหนุ่มแล้วเขาก็จะไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง ฉันก็อยากให้แกมีคนอยู่คอยเคียงข้าง”
“ก็แกไง”
“นี่แกกำลังแช่งฉันไม่ให้มีแฟนอยู่นะคะเพื่อน คืนคำพูดเดี๋ยวนี้!!!”
“อะไรกัน ผ่านมาแค่ไม่กี่ปี นี่ลืมสัญญาแล้วหรือไงคะ”
นาเดียทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เพื่อนซี้
เหตุการณ์เมื่อหกปีที่แล้ว
“เดีย ฉันได้วันกลับบ้านแล้วนะ อีกสองอาทิตย์ แกเป็นยังไงบ้าง”
ไอรินโทรทางไกลมาหาเพื่อนสาวอาทิตย์ละครั้งตามคำสัญญา
“เดีย แกเป็นอะไรหรือเปล่า นี่แกร้องไห้อยู่ใช่ไหม เกิดอะไรขึ้น”
“เขาทิ้งฉันไปแล้วริน”
“ใครทิ้งแก”
“รา ราชันย์”
“ร้องออกมาให้หมดแล้วค่อยเล่า”
นาเดียร้องไห้โฮจนพูดไม่รู้เรื่อง แต่ไอรินก็ปล่อยให้เพื่อนสาวร้องออกมาให้หมด และเมื่อนาเดียเริ่มนิ่งลง
“ริน ฉันกำลังตั้งท้องกับราชันย์”
“ฮะ แกว่าอะไรนะเดีย”
“.....”
นาเดียเงียบไปซักพัก ไอรินเองก็พูดอะไรไม่ออกเพราะยังตกใจกับข่าวใหม่ที่เพิ่งได้รับ
“เขาทิ้งแกเพราะแกตั้งท้องเหรอ”
“เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันกำลังท้อง ฉันตั้งใจจะบอกเขาวันนี้เพราะเขาสัญญาว่าจะมาหาฉัน เขาบอกฉันว่าเขาจะพาฉันไปพบกับพ่อแม่เขาแล้วเราก็จะแต่งงานกัน”
“โถ เดีย”
“แต่เมื่อเช้าเขากลับส่งพ่อมาบอกเลิกฉันเพราะเขาต้องไปเรียนต่อกระทันหัน”
นาเดียเล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อเช้าอย่างละเอียดให้เพื่อนสาวฟัง รวมถึงที่เธอทิ้งเช็คเปล่านั้นลงถังขยะ
“เลว!”
“ฉันพยายามติดต่อเขาทั้งวันแต่เขาไม่รับสายเลย เขาทิ้งฉันไปโดยไม่บอกลาซักคำ และไม่มีคำอธิบายใด ๆ ฉันนี่โง่จริง ๆ ที่หลงเชื่อคำพูดปลอม ๆ ของเขา”
“แล้วเรื่องลูกแกจะเอายังไง”
“ฉันกลัว ริน ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อไป แต่จะให้ฉันเอาเขาออก ฉันทำไม่ได้จริง ๆ”
“เอางี้นะแก แกรอฉัน อีกอาทิตย์เดียวเท่านั้น ตอนนี้แกพยายามอย่าคิดมาก และอย่าคิดสั้นเด็ดขาด แกยังมีฉัน แกเข้าใจไหม”
“แกรีบกลับมานะริน ฉันกลัว”
“ไม่ต้องกลัว ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งแกไปไหนทั้งนั้น แต่แกต้องสัญญากับฉันว่าแกจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ แกต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด อะไรที่มันผ่านไปแล้ว ปล่อยให้มันผ่านไป ทุกอย่างมีทางแก้”
“อืม ฮือ”
นาเดียปล่อยโฮออกมีอีกครั้งก่อนที่จะวางหูโทรศัพท์ไป
ณ บริษัท อาร์เจกรุ๊ป อินเตอร์แนชั่นนอล
“สวัสดีค่ะ นาเดีย ศิริการณ์ มาสัมภาษณ์งานค่ะ”
“เชิญนั่งรอตรงโน่นได้เลยค่ะ”
นาเดียพร้อมกับผู้สมัครอีกสามคนนั่งรอสัมภาษณ์ตำแหน่งเลขาท่านประทานหน้าห้อง “ซีอีโอ”
“คุณธิติ เชิญค่ะ”
ผู้สมัครคนแรกถูกเรียกเข้าไปสัมภาษณ์ ไม่ถึงห้านาทีเขาก็เดินคอตกออกมา คนที่สองถูกเรียกเข้าไปแต่ก็กลับออกมาในสภาพเดียวกัน
คนที่สามถูกเรียกเข้าไปใช้เวลาสัมภาษณ์นานถึงครึ่งชั่วโมง เธอเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูมั่นใจ
“คุณนาเดีย เชิญค่ะ”
นาเดียที่ใส่ชุดทำงานในแบบเชย ๆ ผมรวมตึงปล่อยปลายผมหางม้ายาวถึงกลางหลัง และใส่แว่นกรอบตากลมเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของท่านซีอีโอ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
