5.โชคชะตานำพา

*** ทักทายคร้า ไปลุ้นกันต่อเลยคร้าว่าพระนางจะเจอกันได้ยังไง ***

มุกมณีผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกแล้วรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อทำงานตามปกติ

“มุกมณี มุกมณี” เสียงสายสุนีผู้จัดการแผนกต้อนรับดังเข้ามาในห้อง ทำให้หญิงสาวรีบเปิดประตูออกไปหาทันที

“คะพี่สาย”

“ทำอะไรอยู่มด ทำไมช้าแบบนี้ล่ะ” สายสุนีมองพนักงานสาวที่เธอถูกชะตารับเข้ามาทำงานเพื่อช่วยหญิงสาวให้มีรายได้ตั้งแต่สมัยเรียน โดยไม่ต้องพึ่งเงินผู้เป็นพ่อซึ่งเป็นนักธุรกิจชื่อดังคนหนึ่งในเมืองไทย แต่ท่านไม่เคยดูดำดูดีลูกอย่างเธอเพราะท่านมีลูกสาวที่เกิดจากภรรยาอีกคนอยู่แล้ว ทำให้เธอต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง แม้แม่ของเธอจะขอร้องให้หยุดทำงานก็ตาม

“ขอโทษค่ะพี่สาย มดเก็บของอยู่ค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษอย่างนอบน้อมเมื่อรู้ว่าตัวเองผิด สายสุนีได้แต่พยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“รีบไปเถอะ วันนี้แขกเยอะกว่าทุกวันเพราะมีแขกวีไอพีเข้าพักด้วย” สายสุนีบอกขณะเดินนำร่างโปร่งระหงไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม ดวงตาคมโตมองชายฉกรรจ์สามสูทสีดำเดินไปมาอย่างอดสงสัยไม่ได้

“พวกเขามาอารักขาใครเหรอคะพี่สาย”

“บอดี้การ์ดคุณลาห์มานอฟ มหาเศรษฐีชาวเยอรมัน นัยว่าคนนี้เป็นแขกคนสำคัญของรัฐบาล เข้ามาดูลู่ทางขยายธุรกิจในเมืองไทย และที่สำคัญเขารวยมาก ขอบอก”

มุกมณียิ้มกับท่าทางของสายสุนี ก่อนจะเดินไปยืนหลังเคาน์เตอร์เพื่อรับช่วงต่อจากพนักงานชุดเดิม

“นี่ถ้าฉันมีแฟนอภิมหารวยแบบนี้ จะไปเที่ยวรอบโลกเลยคอยดูสิยัยมุก” นาเดียเพื่อนร่วมงานอีกคนเอ่ยออกมา

“แต่ตอนนี้พี่ว่าต้อนรับแขกก่อนนะจ๊ะสองสาว เดี๋ยวเลิกงานค่อยฝันกันต่อ” สายสุนีพูดทิ้งท้ายแล้วเดินไปทักทายลูกค้าที่นั่งพักผ่อนอยู่ด้านหน้า มุกมณีส่ายหน้าไปมายิ้มๆ แล้วยิ้มให้กับลูกค้าที่มาติดต่อ

ลาห์มานอฟยืนเอามือไขว้หลัง สายตามองออกไปมองทิวทัศน์เบื้องหน้า ใบหน้าคมเคร่งเครียดเมื่อการ์ดที่ตามอารักขาหลานชายรายงานว่าเจ้าหลานชายตัวแสบของเขาหนีไปอีกจนได้ ดวงตาคมเข้มหลับลงพร้อมกับเสียงผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ใบหน้าของพี่ชายและพี่สะใภ้ลอยเข้ามาในห้วงคำนึง

ผมจะทำยังไงกับแอชลีย์ดีครับพี่ เพื่อให้เจ้าหลานชายมานั่งบริหารในส่วนของพี่

ร่างสูงคิดในใจ แต่เสียงเคาะประตูดังอยู่ด้านนอกทำให้ชายหนุ่มลืมตาขึ้นและเอี้ยวตัวไปมอง พอเห็นหน้าลูกน้องคนสนิท ลาห์มานอฟก็หันกลับมา

“คุณแอชลีย์หนีไปอีกจนได้ครับบอส” ไม่มีคำตอบจากเจ้านายหนุ่ม นอกจากริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มบางๆ และร่างสูงก็เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน

“คงไปไร่ที่เชียงใหม่ ให้โจอี้ตามไปอารักขาด้วยก็แล้วกัน”

ชานติขยับตัวมองใบหน้าคมเข้มอย่างแปลกใจ

“ไม่รู้ว่าทำสวนทำไร่ดีตรงไหน มันถึงอยากไปทำนัก”

“คงต้องลองไปเป็นชาวไร่หรือหาผู้หญิงชาวไร่มาเป็นแฟนครับบอส”

ลาห์มานอฟเหลือบตามองลูกน้องคนสนิท ริมฝีปากบนยกขึ้นเหมือนจะยิ้มกับคำแนะนำ

“แล้วจะคิดดู แต่ตอนนี้ขอพักก่อนก็แล้วกัน” เจ้าของห้องบอกเสียงเรียบ ก่อนจะยืดตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ชานติอมยิ้มกับคำตอบแล้วรายงานเรื่องที่ยังเหลืออยู่

“เมื่อชั่วโมงที่แล้ว นายอินคา สุนทรเวท เจ้าของบริษัทสุนทรเวทเทเลคอม โทรมาหาบอสครับ ผมก็เลยบอกว่าบอสไม่สะดวกจะคุยเรื่องงานตอนนี้”

ลาห์มานอฟนิ่งคิด แล้วใบหน้าชายวัยห้าสิบห้าก็ลอยเข้ามาในหัว ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มเมื่อจำดวงตาคมรีเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ของชายชราได้

“มีอะไรสำคัญหรือเปล่า”

ชานตินิ่งไปนิดหนึ่ง ทำให้ลาห์มานอฟถึงกับมองใบหน้าคมสันของลูกน้องอย่างแปลกใจและบังคับด้วยสายตา

“เอ่อ นายอินคากำลังส่งของกำนัลมีชีวิตมาให้บอสครับ”

“วันนี้ฉันไม่รับแขก ถ้าเธอมาถึงก็ไล่กลับไปก็แล้วกัน หรือนายอยากมีเพื่อนคลายเหงาก็ตามใจ” พูดจบร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวเพื่อหยุดการสนทนา ชานติยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าไปมากับคำพูดของเจ้านายหนุ่ม รู้ว่าเขาไม่ยุ่งกับผู้หญิงมานานแล้วยังมายกให้อีกเจ้านายเรา

ชั้นบนสุดของโรงแรม แขกทยอยเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้ว แต่พนักงานพาร์ตไทม์อย่างมุกมณีเพิ่งจะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านเมื่อชั่วโมงทำงานของหญิงสาวหมดลง ร่างโปร่งระหงสวมใส่กระโปรงสั้นเหนือเข่าเผยให้เห็นเรียวขาสวยกับเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัว สะพายกระเป๋าเดินผ่านห้องครัวของโรงแรม ได้ยินเสียงสายสุนีดังออกมาทำให้หญิงสาวต้องเดินไปดู

“ยัยอ้อยมันมาท้องเสียอะไรตอนนี้ แขกเขารอทานอาหารอยู่” สายสุนีเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ พอเห็นหน้ามุกมณีก็ยิ้มออกมา

“มีอะไรให้มดช่วยมั้ยคะพี่สาย”

“พระมาโปรดแล้ว” สายสุนีจับมือมุกมณีเดินตามไปในห้องครัว แล้ววางมือบางลงบนราวรถเข็นสำรับ “เร็วยัยมดช่วยพี่หน่อย ยกอาหารไปที่ห้องวีไอพีชั้นบนสุดแทนยัยอ้อยที ตอนนี้คุณลาห์มานอฟคงโมโหหิวแล้วมั้ง”

“แล้วอ้อยไปไหนคะ”

“ยัยอ้อยมันท้องเสียน่ะสิ พี่บอกอย่ากินส้มตำปูมันก็ไม่เชื่อ ท้องเสียจนได้เห็นไหม”

มุกมณียิ้มเมื่อเห็นอาการกุมขมับของสายสุนี

“เดี๋ยวส่งอาหารเสร็จ มดกลับเลยนะคะ”

สายสุนีพยักหน้าและยิ้มให้อย่างเอ็นดู มุกมณีจึงเข็นรถอาหารเข้าไปในลิฟต์และกดชั้นบนสุดของโรงแรม