โซ่สวาทจอมวายร้าย

ณ จังหวัดเหนือสุดของประเทศไทย

บนเนื้อที่หลายพันไร่ของไร่ธารธารา เรือนไม้สักหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่บนเนินเตี้ยๆ รอบบริเวณรายล้อมไปด้วยพืชไม้ดอกไม้ประดับหลากหลายพันธุ์ที่ตอนนี้กำลังปล่อยกลิ่นหอมอ่อนๆ กระจายไปทั่วบริเวณ มาริโอ โจนาธานมัลเตโอ ชาวเยอรมันเจ้าของไร่ กำลังนั่งเล่นกับบุตรชายวัยหกเดือนเศษอยู่บนเตียงกว้าง โดยมีการะเกดภรรยาคู่ชีวิตนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ เสียงเจ้าตัวน้อยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเล่นหัวกับบิดาอย่างมีความสุข

ในห้วงเวลาของความสุขนั้น เจ้าของเรือนไม่มีโอกาสรับรู้เลยว่า บัดนี้ได้มีกลุ่มชายชุดดำปิดบังใบหน้าด้วยหมวกไหมพรมสีเดียวกับชุดเกือบสิบคนพร้อมกับมัจจุราชสีดำในมือ แฝงกายอยู่ในความมืดที่ไร้ซึ่งแสงจันทร์เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง

สายลมเย็นพัดวูบเข้าไปในห้อง การะเกดเหลือบตาขึ้นไปมองหน้าต่างก่อนจะลุกเดินไปปิด มาริโอเงยหน้าขึ้นไปมองแผ่นหลังบางในชุดนอนสีขาวด้วยประกายตาอ่อนโยน แต่แล้วร่างกำยำก็ต้องตกตะลึงเมื่อเสียงปืนดังขึ้นสองนัดติดๆ กันพร้อมกับที่ร่างของภรรยาล้มลง

ปัง! ปัง!

“เกด! เกด!” มาริโอรวบร่างบุตรชายพลิกลงไปข้างเตียง มืออีกข้างหยิบปืนใต้หมอนออกมา เสียงคนงานในไร่ดังเซ็งแซ่ ตามด้วยเสียงปืนดังสนั่นลั่น มาริโอกอดร่างน้อยคลานต่ำไปหาร่างเต็มไปด้วยเลือดของภรรยาสุดที่รัก หนูน้อยแผดเสียงร้องไห้อยู่กับอกบิดา

“เกด เกดเป็นยังไงบ้าง” มาริโอมองหน้าซีดขาว ก่อนจะมองไปด้านล่าง ดวงตาคมกริบมองชายชุดดำที่รุกคืบเข้ามาอย่างโกรธแค้นก่อนจะก้มมองภรรยาสุดที่รัก

“พา...ลูก...หนีไป” การะเกดบอกเสียงแผ่ว มือที่พยายามยกขึ้นไปจับร่างน้อยตกลงข้างตัวพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของการะเกดหยุดลง มาริโอมองร่างโชกเลือดน้ำตาไหลเป็นทาง เสียงปืนยังคงดังไม่หยุด กลิ่นควันไฟฟุ้งไปทั่วบริเวณ

“นายครับ นาย” เสียงเรียกดังอยู่หน้าประตู ก่อนจะผลักเข้ามาอย่างรีบร้อน มาริโอมองชนะ ผู้จัดการไร่ซึ่งเป็นญาติของภรรยา พอชนะเห็นร่างการะเกดนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นถึงกับตกตะลึง

“เกด…”

“เกดตายแล้วชนะ เกดตายแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น ใครบุกรุกไร่ของเรา”

“โจรเข้ามาปล้นไร่ครับ นายรีบพานายน้อยหนีไปก่อนเร็วครับ” ชนะบอกอย่างร้อนรนพลางวิ่งไปหลบข้างหน้าต่างแล้วยิงโต้ตอบออกไปถูกชายชุดดำคนหนึ่งล้มลง

“ไม่ เราต้องช่วยกันสู้กับพวกมันชนะ” มาริโอบอก ลุกขึ้นไปยืนข้างหน้าต่างอีกฝั่ง ชนะสบตาคมกริบของนายฝรั่งอย่างซึ้งใจ ก่อนจะมองร่างหลานชายสุดที่รักอย่างเป็นห่วง

“เฮ้ย! บุกเข้าไป” พวกมันตะโกนแข่งกับเสียงปืน คนงานต่างวิ่งหนีเอาตัวรอด บางคนก็หยิบอาวุธเท่าที่จะหาได้วิ่งเข้าใส่แต่ก็ถูกกระสุนปืนล้มลง

“เราหนีไปก่อนดีกว่าครับนาย” ชนะยิงใส่พวกมันเพื่อเปิดทางให้เจ้านายลงจากเรือน ชายชุดดำร่างใหญ่ที่ยืนหลบอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ยิงเข้าใส่ กระสุนถูกร่างมาริโอล้มลง แต่วงแขนกอดร่างบุตรชายไว้แนบอก ชนะตกใจวิ่งกลับไปลากร่างใหญ่ไปหลบหลังต้นก้ามปูแล้วยิงสวนกลับไปถูกพวกมันล้มลง

“นาย”

“พา ลูก ฉันหนีไป ชนะ” มาริโอบอกพลางหอบหายใจแรง เลือดไหลออกจากหน้าท้อง ชนะรับหลานชายตัวน้อยที่ส่งเสียงร้องไม่หยุดไปอุ้ม

“รีบไป” มาริโอบอกพลางหันไปมองชายชุดดำสองคนที่เดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะยิงเข้าใส่พวกมันคนหนึ่งล้มลง แต่แล้วร่างใหญ่ของมาริโอก็สะดุ้งเฮือกเมื่อกระสุนอีกนัดวิ่งไปเจาะอกด้านซ้ายอย่างจังจนเลือดพุ่งกระจายออกมา

“นาย นาย” ชนะวิ่งเข้าไปประคอง มาริโอจับมือกร้านแดดนั้นแรงๆ สายตามองไปยังบุตรชาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับชนะ “ฝากด้วย ฝากเขาด้วย และดูแลที่นี่รอเขา จนกว่าเขา จะกลับ…มา” มาริโอพูดทิ้งท้ายและหยิบสร้อยที่มีล็อกเกตส่งให้

“ฝากให้ลาห์มด้วย รีบไปเร็ว” ชนะมองล็อกเกตในมือแล้วมองร่างชุ่มไปด้วยเลือดอย่างสะเทือนใจ ก่อนจะวิ่งไปด้านหลัง เสียงปืนยังคงไล่หลังไปอย่างกระชั้นชิด ชนะหันกลับไปมองมาริโอเป็นจังหวะเดียวกับชายชุดดำที่เหลือยิงเข้าใส่สามนัดติดๆ กัน ทำให้ร่างชนะล้มลงไปในพงหญ้า พวกมันสามคนเดินตามไปอย่างใจเย็น มาริโอรวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายยิงใส่พวกมัน

ปังๆ ๆ ๆ ๆ

ชายชุดดำสามคนที่ย่างสามขุมเข้าไปใกล้ชนะล้มลง มาริโอหลับตาสูดหายใจแรงๆ สองมือตกอยู่ข้างตัวริมฝีปากหนายกขึ้นน้อยๆ อย่างดีใจ เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า พร้อมกับเงาทะมึนที่ทอดยาวอยู่ข้างตัว หนังตาที่หนักอึ้งพยายามจะเปิดปรือขึ้นมอง สายตาพร่าเบลอเพ่งมองสบตาดุดันที่มองมา

********************************************************