4.เจอเข้าให้แล้ว

*** ทักทายเช้าวันหยุดคร้า อยู่บ้าน หยุดเชื้อ เพื่อตัวเราปลอดภัย แล้วอย่าลืมอ่านนิยายของ ทรายสีเงินด้วยนะคะ กอด...กอด***

ส่วนคนที่ทำตัวเป็นจระเข้ขวางคลองกับอาหนุ่มอย่างแอชลีย์ นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เบาะหลัง โดยมีการ์ดร่างยักษ์ของอาหนุ่มนั่งขนาบข้างทั้งซ้ายขวา

“ฉันอยากแวะซื้อของใช้ส่วนตัว” ในที่สุดร่างสูงสง่าไม่แพ้ผู้เป็นอาก็เอ่ยออกมา บอดี้การ์ดร่างยักษ์สองคนที่นั่งขนาบข้างอยู่มองคุณชายเล็กแห่งโจนาธานมัลเตโออย่างไม่ไว้ใจนัก เพราะต่างก็รู้กันดีในหมู่การ์ดว่าเจ้านายคนนี้ฉลาดเป็นกรดแค่ไหน

“นายน้อยไปโรงแรมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะให้คนออกมาซื้อให้” โจอี้การ์ดอีกคนของลาห์มานอฟที่มีหน้าที่ตามอารักขาแอชลีย์ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยเอ่ยขึ้น เพราะอายุที่ห่างกันเพียงปีเดียวทำให้ทั้งสองกลายเป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่าที่จะเป็นเจ้านายกับลูกน้อง

ด้วยความที่พ่อของโจอี้เป็นเพียงครูฝึกการ์ดของตระกูลมาตั้งแต่รุ่นปู่และรุ่นพ่อของตระกูลดัง ทำให้ลาห์มานอฟส่งเสียให้เขาได้เล่าเรียนไปพร้อมกับแอชลีย์ ซึ่งโจอี้ตระหนักถึงความเมตตาข้อนี้มาตลอด ยิ่งนายใหญ่แห่งโจนาธานมัลเตโอเมตตาและแอชลีย์ไม่เคยคิดว่าเขาเป็นคนอื่น เขายิ่งไม่อาจตีตนเสมอและพยายามปฏิบัติหน้าที่ตอบแทนให้ดีที่สุด

“ไม่เอาน่าโจ ไว้ใจกันหน่อยสิ ฉันไม่หนีนายไปไหนหรอก”

“เอาไว้ให้คุณแอชลีย์ขอกับนายใหญ่เองดีกว่านะครับ ผมแค่ทำตามหน้าที่”

“ทุกทีสิน่า ทำไมต้องเอาอาลาห์มมาขู่ฉันด้วย” แอชลีย์กระแทกแผ่นหลังหนากับพนักพิงด้านหลังอย่างหัวเสียเมื่อคนสนิทไม่ยอมทำตาม

“นายใหญ่ห่วงคุณแอชลีย์มากนะครับ”

“แต่ฉันโตแล้วจะห่วงอะไรกันนักกันหนา ชีวิตเป็นของฉัน ฉันมีความฝันของตัวเอง นายก็รู้” แอชลีย์บอกเสียงดัง ก่อนจะยกมือกอดอกอย่างไม่พอใจผู้เป็นอา โจอี้ทำได้เพียงยิ้มน้อยๆ กับอารมณ์โกรธกรุ่นของนายน้อยแห่งโจนาธานมัลเตโอที่แสดงให้เขาเห็นจนชินตา

รถวิ่งไปจอดหน้าโรงแรม แอชลีย์มองรถคันใหญ่ของผู้เป็นอาจอดอยู่ด้านข้าง การ์ดหลายคนที่ยืนดูความเรียบร้อยอยู่ต่างโค้งคำนับให้นายน้อยอย่างนอบน้อม แอชลีย์เพียงพยักหน้าทักทายน้อยๆ ก่อนจะเดินผ่านประตูเข้าไปข้างใน ดวงตาคมรีกวาดมองไปรอบตัว

อย่างไม่มีใครคาดคิด แอชลีย์ก็ใช้ความเร็ววิ่งหนีไปทางด้านซ้าย ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคน โอจี้ได้สติวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

“หยุดก่อนครับคุณแอชลีย์” โจอี้ตะโกนไล่หลังไป แต่แอชลีย์ก็ไม่คิดจะหันกลับไปมอง ร่างสูงวิ่งไปถึงทางแยกแล้วมองซ้ายขวา ก่อนจะตัดสินใจเปิดเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของพนักงาน

“ว้าย!” เสียงหวานใสของเจ้าของร่างโปร่งระหงในชุดไทยสีหวานที่กำลังยืนเช็กความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้ากระจกดังขึ้นอย่างตกใจ แอชลีย์ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นสัญญาณห้ามส่งเสียง

มุกมณี กาญจนเวท ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง ใบหน้าหวานกับดวงตาตื่นตระหนกจ้องมองคนเข้ามาใหม่อย่างหวาดกลัว แอชลีย์กระโจนไปหาพร้อมกับยกมือปิดริมฝีปากอวบอิ่มของหญิงสาว

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่ทำร้ายคุณหรอก ขอหลบคนที่ตามจับตัวผมแป๊บเดียว”

มุกมณีตาโตเมื่อได้ยินภาษาไทยชัดเจนดังออกมาจากปากฝรั่งร่างยักษ์ หญิงสาวพยายามแกะมือหนาออกแต่เขาก็กดแรงจนเธอรู้สึกเจ็บ

“อื้อ อื้อ” หญิงสาวครางประท้วง แอชลีย์มองใบหน้าเนียนสวยซีดเผือดอย่างสงสาร เสียงฝีเท้าของคนกลุ่มใหญ่วิ่งมาหยุดอยู่หน้าห้อง ใบหน้าคมสันหันไปมองประตูแล้วดันร่างกลมกลึงแนบกับผนัง

“ชู่ว์ อย่าเสียงดังไป ผมถูกจับได้คุณตกงานแน่”

ร่างบอบบางยืนนิ่งในอ้อมแขนแข็งแรงจนกระทั่งเสียงฝีเท้าคนกลุ่มใหญ่วิ่งผ่านไป มือหนาจึงคลายออก พร้อมกับเสียงเป่าลมออกจากปากดังฟู่ มุกมณีได้โอกาสยกมือผลักร่างสูงเต็มแรง แอชลีย์ไม่ทันระวังตัวถอยหลังไปชนกับโต๊ะตัวใหญ่ กระเป๋าสะพายใบใหญ่ของเธอตกลงพื้นข้าวของข้างในตกกระจาย มือหนาจะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเงินแต่เสียงหวานก็ดังขึ้น

“อย่ายุ่งกับของของฉันนะ”

แอชลีย์เหลือบตาขึ้นมอง ริมฝีปากบางได้รูปยิ้มบางๆ ให้เธอ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นไปอย่างถือสิทธิ์ มือเรียวขาวสะอาดหยิบบัตรประชาชนของเธอออกมาอย่างสนใจ

“มุกมณี กาญจนเวท อายุยี่สิบเจ็ด” แอชลีย์มองใบหน้าหวานสวยอย่างไม่เชื่อตัวเลขที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า “ไม่น่าเชื่อ” เขาบอกยิ้มๆ มุกมณีเข้าไปแย่งกระเป๋ามาจากมือของชายหนุ่ม

“ไม่น่าเชื่ออะไรคะ แล้วคุณหนีใครมา” เธอถามแต่ใจหวั่นๆ กลัวเขาเป็นคนร้ายหนีตำรวจมา ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอก็ต้องมีความผิดด้วย

“เอาคำตอบไหนก่อนดีล่ะเจ๊” แอชลีย์ถามเสียงยียวนแล้วพิงสะโพกกับโต๊ะตัวใหญ่

“ทุกคำตอบนั่นแหละ” เธอตอบเสียงสั่นพลางถอยไปข้างหลัง เพื่อรักษาระยะห่างให้ปลอดภัยสำหรับตัวเอง

“ไม่น่าเชื่อว่าอายุยี่สิบเจ็ดน่ะสิ หน้าเจ๊ยังกับสาวยี่สิบต้นๆ เพิ่งจบมหาลัยอะไรประมาณนั้น” แอชลีย์กอดอกหรี่ตามองร่างบอบบางอย่างสุภาพมากกว่าจะลวนลาม นี่ถ้าเป็นเวลาปกติ มุกมณีคงจะยิ้มแก้มปริแน่ แต่หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้หญิงสาวทำได้เพียงมองคนตรงหน้าอย่างระวังภัย

“ผมไปก่อนดีกว่า เดี๋ยวพวกนั้นกลับมาเจ๊จะเดือดร้อนไปด้วย ขอบคุณนะครับที่ช่วย ผมชื่อแอชลีย์ หวังว่าคงได้เจอกันอีก” ว่าแล้วร่างสูงก็เปิดประตูออกช้าๆ ก่อนจะแทรกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

*** ขอบคุณที่ติดตามคร้า***