บาดเจ็บ

“อรุณสวัสดิ์ไอริน” เสียงทักทายของจีซอนและจองอึนเพื่อนที่ชาวเกาหลีของเธอเอ่ยทักขึ้น ในขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาในรั้วมหาลัย ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่เกาหลีก็มีสองคนนี้เป็นเพื่อน (ถ้าจะถามว่าเธอพูด อ่าน เขียนภาษาเกาหลีได้ยังไง ก็คงเป็นตอนมัธยมต้นที่เธอคลั่งไคล้ศิลปินเกาหลี ดาราเกาหลี รวมไปถึงซีรี่ย์ด้วย ทำให้ประเทศเกาหลีก็เป็นประเทศที่เธอฝันอยากมาเรียนจึงขอที่บ้านเรียนภาษาเกาหลีตั้งแต่นั้นมา

“มอนิ่งจีซอน จองอึน”

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นไอริน มีเรื่องไม่สบายใจรึเปล่า” ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีที่เธอมาอยู่ต่างแดนแต่กลับพบมิตรภาพที่ดีมีแต่คนดี ๆ ยกเว้นก็แต่ไอ้ตี๋หน้าปลาดุกคนนั้นคนเดียว เอาจริง ๆ เธอหลงรักประเทศเกาหลีอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงประเทศไทยแต่ตอนนี้ยังเรียนไม่จบและไม่สามารถกลับได้

“เซงไง รู้รึเปล่าว่าเมื่อคืนฉันดวงซวยมากไปมีเรื่องกับเจ้าของผับ จนโดนเขาหักเงินเดือน” ใบหน้าโอดโอยและน้ำเสียงเศร้าต่างจากเมื่อคืน ทำให้เพื่อนรักทั้งสองแยกไม่ออกว่าควรสงสารหรือเอ็นดูในความน่ารักของไอรินดี

“แล้วแบบนี้จะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเทอม ยืมเราก่อนไหม”

“ไม่เอา ไม่เป็นไร ฉันยังพอมีอยู่” ฐานะทางบ้านของทั้งสองจัดว่าดีพอสมควรแต่เธอไม่อยากรบกวนมากแค่เพื่อนทั้งสองดูแลเอาใจใส่เธอ ห่วงใยแค่นี้ก็ดีแล้ว ดีกว่ามาอยู่ต่างบ้านแล้วไม่มีใครเลยสักคน

“ทำไมไอรินดื้อแบบนี้ จะทำงานให้เหนื่อยทำไม ฉันกับจองอึนไม่ได้จะให้คืนวันนี้พรุ่งนี้สักหน่อย” เธอเป็นห่วงเพื่อนอย่างไอรินจริง ๆ ที่ต้องออกไปทำงานที่ผับตอนกลางคืน เพื่อนของพวกเธอสวยเกินกว่าจะทำงานที่นั้น เพราะคนเมามักจะอันตรายและอีกอย่างไอรินทำงานหนักเธอก็ไม่อยากให้เพื่อนต้องแบกร่างอันง่วงของตัวเองมาเรียน

“ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ถ้าฉันลำบากจริง ๆ จะขอความช่วยเหลือนะ”

“พูดแล้วนะ”

“จ้า พวกเราไปเรียนกันเถอะ ป่ะ” ทั้งสามสาวเดินขึ้นตึกเรียนทันที เพราะเวลานี้ใกล้จะถึงเวลาเรียนแล้ว

“เป็นอะไรไอริน” ระหว่างที่กำลังเดินขึ้นตึกไอรินหันหลังมามอง เธอเหมือนถูกจ้องอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่ยืนคุยกับเพื่อนตั้งแต่เมื่อกี้ ไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองรึเปล่าแต่เธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

“เปล่า ๆ ขึ้นเรียนกันเถอะ ไม่มีอะไร” เธอไม่อยากให้เพื่อนคิดมากจึงกางแขนโอบเพื่อนทั้งสองคนละข้างขึ้นตึกไป

“เลิกเรียนแล้วหาข้าวกินกัน”

“โอ๊ย!!” ไอรินร้องเสียงหลงเมื่อจีซอนจับแขนเธอเขย่า รอยแดงที่แขนยังไม่จางหายและที่เพื่อนไม่เห็นเพราะเธอใส่เสื้อแขนยาวมาเรียนวันนี้ เสียงร้องของไอรินทำให้จีซอนและจองอึนตกใจเป็นอย่างมาก

“เฮ้ย!! ไอรินเป็นอะไรเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“เปล่า ๆ ไปกินข้าวกันเถอะ”

“.........” แต่ด้วยความที่เธอไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงและเพื่อนทั้งสองจ้องเธอไม่ละสายตา ทำให้เธอต้องเปิดแขนเสื้อให้ดู รอยซ้ำจากแรงบีบเมื่อคืนทำให้เธอเจ็บไม่น้อย เมื่อเธอเลิกแขนเสื้อให้เพื่อนดูพวกเธอทั้งสองถึงกับตกใจเมื่อเห็นรอยซ้ำ

“ไปโดนอะไรมา”

“เดินชนโต๊ะ ไม่เป็นอะไรหรอก”

“จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ไปทายาที่ห้องพยาบาลก่อนแล้วค่อยไปกินข้าว” สาเหตุที่เธอไม่อยากให้เพื่อนรักรู้ก็กลัวว่าพวกเธอจะเป็นห่วงและมันก็จริง พวกเธอลากไอรินมาที่ห้องพยาบาลและทายาไม่ใช่แค่นั้นแขนทั้งสองยังถูกผ้ายืดพันเพื่อลดอาการบวมอีกด้วย

“โอเคแล้วก็ไปกินข้าวกันได้แล้ว ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไร” หลังจากออกห้องพยาบาลทั้งสามก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารเล็ก ๆ ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ เพราะวันนี้มีเรียนแค่ช่วงเช้าเท่านั้น ก่อนที่เธอจะรีบกลับไปแปลงานให้ผู้ว่าจ้างอีกหนึ่งงานซึ่งเธอรับจ๊อบทุกอย่างที่ได้เงินเพราะจำเป็นต้องใช้เงินนั้นเรื่องจริง!!