บทที่ 8 ฟันทิ้งให้หมากิน

“งั้นเรามาเริ่มเกมกันในตอนนี้เลยแล้วกัน ว่าผู้หญิงอย่างเธอจะหลงเสน่ห์ของฉันหรือเปล่า”

คาร์ลอสไม่เพียงจะกล่าวเท่านั้น แต่กลับใช้มือบีบคางเรียวสวยของเธอบังคับให้เผลอริมฝีปากออก ก่อนที่เขาจะก้มหน้าแนบริมฝีปากของตนเองบดขยี้กับริมฝีปากบาง สอดแทรกลิ้นหนาเข้าไปชอกไชหาน้ำทิพย์อันแสนหวานด้วยความหิวโหยลุ่มหลงในความหวานของน้ำทิพย์นั้น ชายหนุ่มตักตวงอย่างไม่เพียงพอฝ่ามือหนาลูบไล้ล้วงเข้าไปใต้เสื้อของแพรอัปสรบีบเคล้าคลึงดอกบัวตูมที่เต่งตึงนุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือหยอกเล่นกับยอดดอกบัวนั้นจนแข็งเป็นไต ส่วนผ้าขนหนูของเขาถึงกับหลุดลุ่ยออกไป เพราะสาวน้อยร่างเล็กดิ้นรนต่อสู้จึงกลายเป็นสงครามเล็ก ๆ บนเตียงที่เพิ่มรสชาติความตื่นเต้นให้กับคาร์ลอส อย่างที่เขาไม่เคยเจอจากผู้หญิงของเขาคนไหนมาก่อน เพราะที่ผ่านมาผู้หญิงเหล่านั้นล้วนแต่เต็มใจเรียกได้ว่าเขาแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย พวกเธอเหล่านั้นพร้อมที่จะบรรเลงบทเพลงพิศวาสบำเรอบนเรือนร่างของเขาอย่างเต็มที่ด้วยความเต็มใจ ขอเพียงได้ร่วมหลับนอนกับเขาสักครั้งหนึ่งในชีวิตนั่นถือว่าเป็นบุญของพวกเธอแล้ว สงครามบนเตียงของพวกเขาทั้งสองยังคงดำเนินต่อไปคาร์ลอสใช้มือเพียงข้างเดียวจับรวบมือเล็กทั้งสองของแพรอัปสรจับไว้เหนือศีรษะ ก่อนที่อีกมือจะดึงเสื้อของเธอขึ้นเหนือหน้าอก คาร์ลอสถึงกับกลืนน้ำลายลงด้วยความหิวโหยเพียงเห็นความสวยงามของภูเขาที่นวลเนียนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา คาร์ลอสถึงกันร้อนรุ่มไปทั้งร่างกายจนส่วนกึ่งกลางของเขาถึงกับแข็งโชว์ตัวออกมา จนเขารู้สึกเจ็บปวดพร้อมที่อยากจะปลดปล่อยกับความต้องการที่มากนานับคนาจนเขาแทบคลั่ง

“คุณคงไม่คิดปล้ำข่มขืนฉันจริง ๆ ใช่ไหมคะ ฮือ ฮือ”

คำพูดปนน้ำตาของแพรอัปสรทำให้คาร์ลอสเริ่มได้สติกลับมา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ไหวอยู่แล้วที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดใช้กำลังกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ไม่รู้ทำไมเพียงครั้งแรกที่ได้เจอกับเธอที่ห้างสรรพสินค้าของเขาก็ดูเหมือนว่าหญิงสาวร่างเล็กใต้ร่างของเขานี้จะมีแรงดึงดูดให้เขารู้สึกอยากเข้าหาตัวของเธอ จึงทำให้เขาคิดเล่ห์เหลี่ยมดึงรั้งเธอเอาไว้ คาร์ลอสจ้องมองหน้าสาวน้อยแสนสวยที่เลอะคราบน้ำตาในสภาพที่ผมของเธอแผ่ขยายจนเต็มหมอนอย่างชวนเซ็กซี่นั้น เขาพยายามไม่มองไปที่หน้าอกแสนสวยของเธออีก คาร์ลอสปฏิเสธตัวเองไม่ได้ว่าหญิงสาวใต้ร่างนี้ช่างดูมีเสน่ห์เธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลย เขาก็พร้อมที่อยากจะกระโจนเข้าไปหาเธอแล้วหมดทั้งตัว คาร์ลอสรีบลุกขึ้นจากร่างเล็กหันหลังก้มลงหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวปิดบังส่วนล่างของเขาอีกครั้งก่อนที่เขาจะก้มลงมองส่วนร่างของตนเองด้วยความรู้สึกเจ็บปวดและนึกสงสารเจ้าลูกชายตัวดี แพรอัปสรเมื่อคาร์ลอสลุกจากการทาบทับร่างของเธอแล้ว หญิงสาวรีบดึงเสื้อลงมาปิดหน้าอกของเธอพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเช็ดน้ำตาอย่างลวก ๆ ด้วยมือที่สั่นเทาริมฝีปากบวมเจ่อผมเผ้ายุ่งเหยิงก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ใช้มือลูบผมของเธอให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นจากเตียงด้วยอาการที่มือไม้เท้าสั่น ยืนข้างเตียงแทบจะล้มแต่เธอก็สามารถพยุงร่างของเธอก้าวเดินไปที่ประตูเพื่อทำการปลดล็อคออกจากห้องนี้

“เดี๋ยวก่อนฉันยังไม่อนุญาตเธอก็ออกจากห้องนี้ไปไม่ได้”

คำพูดของคาร์ลอสทำให้แพรอัปสรตกใจยืนนิ่งค้างที่หน้าประตู แต่เธอก็ไม่สนใจมือเล็กเอื้อมจับลูกบิดพยายามเปิดออกแต่กลับเปิดออกไม่ได้

“ทำไมประตูของคุณถึงเปิดออกไม่ได้ล่ะ”

แพรอัปสรหันกลับมากล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหวหน้าซีด

“ถ้าเธออยากออกจากห้องนี้เธอคงต้องมาควักลูกตาของฉันออกไปแล้วล่ะ เพราะฉันคงไม่เปิดให้เธอเอง”

“ว่าไงนะคะ ต้องสแกนดวงตาของคุณด้วยงั้นเหรอ”

แพรอัปสรหันกลับไปมองที่ประตูอีกครั้งด้านข้างประตูมีช่องสำหรับสแกนดวงตาจริง ๆ ทำให้เธอถึงกับหมดความหวังที่จะออกจากห้องนี้ ดวงตาสวยมองไปที่ประตูด้วยสายตาที่ละห้อยหมดสิ้นความหวัง

“มานี่เลยแม่ตัวดีเธอต้องรับผิดชอบฉัน เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าลูกชายของฉันจะไม่ยอมสงบเสียแล้ว ในเมื่อฉันทำอะไรกับร่างกายของเธอไม่ได้เพราะเห็นแก่เธอหรอกนะวันนี้ แต่เธอต้องรับผิดชอบสำหรับผลการกระทำยั่วยวนของเธอ ลูกชายของฉันถึงได้เจ็บปวดทรมานแบบนี้”

แพรอัปสรรีบหันหลังมาจากประตูเมื่อได้ยินคำพูดนี้ของคาร์ลอส

“ฉันไม่ได้ยั่วคุณเสียหน่อยแต่คุณเองต่างหากที่มักมากในกาม”

“ถ้าเธอไม่ยอมรับผิดชอบในผลงานของเธอ งั้นเธอก็อย่าหวังเลยว่าจะมีโอกาสได้ออกไปจากในห้องนี้เลือกเอาแล้วกัน”

“ฮึ่ม… ก็ได้ ก็ได้ คุณจะให้ฉันรับผิดชอบยังไง คุณคงไม่ให้ฉันไปหาผู้หญิงคนอื่นมาบริการบำบัดความใคร่ของคุณหรอกนะ”

แพรอัปสรกล่าวออกไปอย่างอายอาย เมื่อนึกถึงเรื่องราวบนเตียงระหว่างชายหญิงขึ้นมาในสมองของเธอ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า คุณพูดออกมาได้ยังไงยัยตัวเล็ก ในเมื่อคุณก็เป็นผู้หญิงถ้าจะเอาผู้หญิงคนอื่นสู้ไม่เอาคุณที่เป็นคนปลูกเจ้าลูกชายของผมให้แข็งปึ๋งปั๋งอยู่ในตอนนี้เหรอ”

“กรี๊ด… คุณพูดออกมาได้ยังไงน่าเกลียด ถ้าแถวนี้มีมีดฉันจะฟันทิ้งให้หมาคาบไปกินเลย คุณจะได้ไม่ไปโปรยเสน่ห์คิดทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบฉันอีก

“รู้สึกว่าเธอจะเริ่มมีแรงเถียงกับฉันแล้วสินะ ทำไมล่ะพอฉันปล่อยเธอเป็นอิสระถึงกับหายหวาดกลัวน้ำตาเหือดแห้งกล้าเถียงฉอด ๆ กับฉันเลยนะ”

คาร์ลอสเริ่มกล่าวคุกคามและเดินตรงมาหาหญิงสาวที่ประตูห้อง ทำให้แพรอัปสรถึงกับต้องรีบวิ่งหนีกระโดดขึ้นไปบนเตียงข้ามฟากไปมาเพื่อหลบหนีการจับของคาร์ลอสราวกับทั้งคู่นั้นกำลังเป็นเด็กหญิงตัวน้อยและเด็กชายตัวน้อยวิ่งไล่จับกัน

“กรี๊ด… ว้าย… ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า คุณแดเนียลไม่น่าคบหากับคุณเป็นเพื่อนเลย”

“ทำไมล่ะคุณจะเปลี่ยนจากผมเป็นไอ้แดเนียลงั้นเหรอ เสียใจด้วยนะที่ตอนนี้เป็นฉัน”