บทที่ 7 คนเจ้าเล่ห์

“เออ… ผมว่าคุณแพรอัปสรคุยกับเจ้านายเองเถอะครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักแป๊บก่อน”

บรูทรีบหาทางหลบหนีออกไปก่อนที่พายุลูกโตของเจ้านายจะมาลงที่เขาในข้อหาสมรู้ร่วมคิดและเข้าข้างหญิงสาว เมื่อบรูทเดินจากไปแล้วแพรอัปสรต้องยืนอยู่ต่อหน้าของคาร์ลอสเพียงแค่สองคนในสภาพที่คาร์ลอสแต่งกายไม่เรียบร้อย

“ไหน ๆ คุณก็ใส่แต่ผ้าขนหนูแล้ว งั้นหันหลังมาให้ดิฉันขอดูหน่อยได้ไหมคะ ว่าคุณบาดเจ็บสาหัสแค่ไหนกันเชียวฉันจะได้รู้ว่าควรพาคุณไปหาหมอดีหรือเปล่า”

“เธออยากดูมากนักเหรอถ้าเธออยากดูฉันคงต้องถอดผ้าขนหนูด้วย”

“จะบ้าเหรอคะ ฉันขอดูแค่แผ่นหลังของคุณไม่ได้อยากดูส่วนนั้นของคุณด้วยเสียหน่อย”

แพรอัปสรกล่าวออกมาด้วยความรู้สึกที่เริ่มโกรธใบหน้าแดงก่ำจนลืมความหวาดกลัวก่อนหน้านี้

“ทำไมกลัวเหรอ ถ้ากลัวแล้วมายืนเถียงฉอด ๆ อยู่นี่ทำไมเล่าแม่สาวน้อย”

คาร์ลอสกล่าวกับแพรอัปสรพร้อมกับพยายามเดินต้อนให้เธอถอยหลังไปที่ห้องของเขา ในขณะที่แพรอัปสรมัวแต่ตกใจในกริยาเดินต้อนพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนราชสีห์ที่จ้องจับหนูตัวน้อยอย่างเธอ ทำให้เธอเริ่มหวาดกลัวพร้อมกับส่ายสายตาพยายามมองหาบรูทหรือคนอื่นเพื่อช่วยเหลือเธอ

“ไม่ต้องไปมองหาไอ้บรูทหรอก ป่านนี้คงไปนอนพักผ่อนอาบน้ำแช่น้ำอุ่นแล้วล่ะ มานี่เลยแม่ตัวดีมานวดหลังให้ฉันหน่อยไม่อย่างนั้นถ้าหลังของฉันไม่หายเธอต้องได้ดูแลฉันตลอดชีวิต”

“จะบ้าหรือคุณ ฉันแค่ศีรษะชนแผ่นหลังของคุณไม่ได้เอาไม้หรือเหล็กมาแทงตัวคุณนะคะ คุณจะได้มีอาการหนักหนาสาหัสถึงขั้นขนาดนี้”

แพรอัปสรยังคงพยายามเถียงพร้อมกับคิดในใจว่าเธอไม่น่าหลงกลเดินถอยหลังเข้ามาในห้องนี้เลย เพราะตอนนี้เมื่อเธอมองดูกลับเป็นห้องส่วนตัวของเขาไปแล้ว ในขณะที่คาร์ลอสที่ไล่ต้อนเธอจนหลงเข้ามาในห้องนอนของเขากับดึงประตูปิดพร้อมกับกดล็อค

“คลิก”

“นี่คุณจะล็อคประตูทำไมฉันจะออกจากห้องนี้”

แพรอัปสรกล่าวตะโกนออกมาพร้อมกับร่างเล็กบอบบางวิ่งพุ่งเข้าไปที่ประตูเพื่อจะเปิดออก

“ว้าย… ปล่อยฉันนะ ฉันไม่อยู่ในห้องนี้กับคุณถ้าคุณอยากให้ฉันดูแผลให้คุณต้องไปดูในห้องรับแขก หรือห้องโถงนู่นไม่ใช่ในห้องนอนนี้”

แพรอักษรกล่าวตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว และร้องตกใจเมื่อคาร์ลอสก้มตัวตวาดอุ้มเธอแบกที่บ่ากว้างห้อยโตงเตงอยู่บนบ่าของเขา ทำให้ส่วนศีรษะของเธอห้อยลงที่แผ่นหลังส่วนมือของคาร์ลอสกลับโอบจับที่หัวเข่าและจับสะโพกของเธอตีเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้ในความดื้อ

“แผ่นหลังของคุณไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย นี่คุณโกหกฉันไอ้คนเลว”

แพรอัปสรกล่าวออกมาเมื่อรู้ว่าเธอกำลังเสียรู้ เพราะตอนนี้สายตาของเธอกำลังจ้องมองแผ่นหลังของคาร์ลอสที่ไม่มีรอยแผลหรือรอยพกช้ำใด ๆ เลย ด้วยความรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นโง่เต็มที

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอรู้ตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ จริง ๆ แล้วฉันปวดหลังจริงด้วยแหละ ก็เธอเล่นชนซะแรงถึงขั้นกระเด็นล้มลงที่พื้นข้างนอกอาจไม่มีรอยแผลพกช้ำ แต่ข้างในมันเจ็บมากเลยนะรู้ไหมยัยซื่อบื้อ”

“ตุ้บ”

“โอ๊ย… โยนลงมาได้ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะจะได้ไม่รู้สึกเจ็บ”

แพรอัปสรกล่าวอย่างแค้นเคืองน้ำตาแทบไหลกับความดิบเถื่อนของเขา พร้อมกับพยายามจะพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงที่โดนคาร์ลอสทุ่มร่างของเธอลงมากับเตียงสปริงอย่างไม่กลัวว่าเธอจะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

“เจ็บสิดี เธอจะได้รู้ไงว่าฉันเองก็เจ็บเหมือนกันที่โดนเธอชนหลังฉัน”

คาร์ลอสไม่เพียงพูดเปล่า แต่กับรีบขึ้นคร่อมร่างของแพรอัปสรเอาไว้บนเตียงใต้ล่างของเขา ในสภาพที่ผ้าขนหนูนั้นขยับแหวกเปิดแบบน่าหวาดเสียว แพรอัปสรถึงกับตัวสั่นหน้าซีดมือเล็กทั้งสองยกขึ้นผลักดันที่หน้าอกของเขาพร้อมกับหลับตาแน่น

“คุณอย่าทำอะไรกับฉันนะไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจพร้อมกับบอกคุณแดเนียลว่าคุณรังแกฉัน”

“แม่สาวน้อยเธอนี่นิสัยซื่อจริง ๆ คนอย่างแดเนียลเขาก็แบบสไตล์เดียวกับฉันนั่นแหละคำพูดของเธอน่าสนใจดีนะ แต่ฉันกลัวว่าเธอจะไม่มีโอกาสไปแจ้งน่ะสิ แต่ที่เขาไม่ยุ่งกับเธอเพราะเขาเป็นเจ้านายของเธอต่างหาก ส่วนเรื่องตำรวจฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยเธอจะแจ้งตำรวจยังไง หรือเธอจะบอกว่าฉันข่มขืนเธอดีล่ะแต่ข้อหานี้ก็น่าสนใจดีนะ

“คุณคิดจะทำอะไรอย่าบอกนะว่าคุณจะปล้ำฉันจริง ๆ”

“รูปร่างเล็กบอบบางอย่างเธออาจจะไม่ใช่สเปคของฉัน แต่ฉันก็อยากจะลองดูเหมือนกันว่าเธอจะไร้เดียงสาเหมือนอย่างที่เธอแสดงออกมาหรือเปล่า แต่สวย ๆ แบบนี้ฉันว่าเธอคงผ่านผู้ชายมาเยอะแล้วล่ะ สมัยนี้ใครกันจะโง่เก็บความบริสุทธิ์มาจนถึงปีสุดท้ายใกล้เรียนจบปริญญาตรีกันล่ะจริงไหมคนสวย”

คาร์ลอสกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่กระเส่าเผยความต้องการของเขาออกมาทางสายตาจ้องสบตากับแพรอัปสร ลมหายใจที่เขาเป่ารินรดใส่ใบหน้าของแพรอัปสร ทำให้แพรอัปสรถึงกับใบหน้าแดงก่ำด้วยความรู้สึกที่อับอาย เมื่อเห็นสายตาที่ร้อนแรงของคาร์ลอส

“คุณถอยออกไปเลยนะ ฉันไม่อยากยุ่งกับผู้ชายอย่างคุณหรอก ไม่รู้ผู้หญิงที่ผ่านมาของคุณเขาหลงเสน่ห์อะไรคุณกันแน่คุณมันก็แค่ผู้ชายเฮงซวยที่หน้าตาดีหุ่นสมาร์ทเป็นที่ใฝ่ฝันของสาว ๆ แต่สำหรับฉันคุณไม่ใช่ ต่อให้คุณจะเสน่ห์แรงแค่ไหนแต่ฉันไม่หลงเสน่ห์คุณอย่างแน่นอน”

“เธอกล้าท้าฉันไหมล่ะยัยจอมดื้อ”

“ท้าอะไรกัน”

“ในเมื่อเธอกล้าบอกว่าเธอไม่หลงในเสน่ห์ของฉัน งั้นฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคนปากแข็งอย่างเธอจะปากแข็งได้นานสักแค่ไหนกัน ถ้าเธอไม่หลงเสน่ห์ของฉันเธอก็คงจะไม่พาตัวเองเดินเข้ามาในห้องนอนนี้หรอก ก็แค่มายาหญิงแกล้งแสดงละครทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว อยากเรียกค่าตัวให้มากขึ้นหรือไง”

“ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้อ่อยคุณหรือคิดใช้มายาหญิงอย่างไรกับคุณเลย เป็นคุณเองต่างหากที่ใช้มายาชายดึงฉันให้มาเข้าใกล้คุณ”

แพรอัปสรกล่าวออกไปอย่างไม่ยอมด้วยเช่นกัน ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเป็นคนที่เสียเปรียบ