โซ่รักเล่ห์เทพบุตร

“ไฮ... แพทวันนี้เธอแต่งตัวสวยจัง เป็นยังไงบ้างที่ฝึกงานของเธอแจ๋วหรือเปล่า ได้ข่าวว่าท่านประธานบริษัทยังโสดงั้นเหรอ ขอเบอร์เค้ามาให้ฉันหน่อยสิ”

เดซี่เพื่อนสาวที่พักอยู่ห้องตรงข้ามของแพรอัปสรกล่าวพูดคุยกับเธอ เมื่อเห็นสาวน้อยชาวเอเชียผู้มีใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวอมชมพูดวงตากลมโต ส่วนสูง 155 เชนติเมตร อายุ 21 ปี เธอสวมเสื้อผ้าในชุดกางเกงยีนรองเท้าผ้าใบเสื้อคอกลมสีฟ้าอ่อนรัดรูป ก็ยิ่งทำให้เรือนร่างเล็กเต็มไปด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งน่าหลงใหลในสายตาหนุ่ม ๆ ที่พบเห็น

“เออ... ใครจะไปกล้าล่ะ ถึงรู้ฉันคงเอาให้เธอไม่ได้หรอก ไม่งั้นท่านประธานคงไม่อนุมัติใบจบฝึกงานให้ฉันแน่ ถ้าฉันแอบเอาเบอร์ของเขาให้เธอ ขอโทษด้วยนะเพื่อนฉันให้ไม่ได้จริง ๆ”

“โอเค ล้อเล่นน่า ซีเรียสไปได้ฉันเข้าใจเธอดี แต่น่าอิจฉาเป็นบ้าเลยที่เธอได้อยู่ใกล้ชิดผู้ชายหล่อแบบนี้ เธอรู้มั้ยเพื่อนในกลุ่มของเค้าหล่อ ๆ ทั้งนั้นเลยอ่ะ แถมรวยมากด้วย โดยเฉพาะคุณคาร์ลอส เทอร์ราซซิโน่ คนนี้เพอร์เฟคมากทุกด้านลีลาร้อนแรงเปลี่ยนผู้หญิงบ่อย แต่ผู้หญิงทุกคนก็ยังอยากเข้าใกล้ขอเพียงได้นอนด้วยสักครั้งก็ถือว่าเป็นบุญมากแล้วแกเอ้ย แต่น่าเสียดายที่คุณคาร์ลอสนาน ๆ มาทีที่อเมริกา ส่วนมากอยู่อิตาลีมากกว่าถ้าได้สักคนในกลุ่มนั้นมาเป็นแฟนก็คงจะดีมากเลยล่ะ โดยเฉพาะคุณคาร์ลอส”

“ทำเป็นมาแกล้งถามฉัน แต่เธอกลับรู้มากกว่าฉันเสียอีกนะ”

“ก็มันอยากได้อ่ะ แพทช่วยหน่อยสิ นะขอร้องล่ะ นะ นะเพื่อน”

“ก็ได้ ฉันจะลองดูแล้วกันแต่ไม่รับรองนะ”

“เย้... ขอบใจมากเพื่อน รับรองได้ถ้าได้เบอร์โทรมาฉันไม่บอกคุณแดเนียลว่าเธอเป็นคนเอาให้ฉันหรอก ว่าแต่เธอจะไปไหนเหรอ”

“ฉันจะไปห้างซื้อของหน่อยน่ะฉันไปก่อนนะพอดีของใช้ของกินในห้องหมดไปน่ะ บาย... แล้วเจอกัน”

ภายในห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของอเมริกาเป็นห้างสรรพสินค้าในเครือของตระกูลเทอร์ราซซิโน่ ปัจจุบันผู้รับตำแหน่งประธานบริษัทคือ คาร์ลอส เทอร์ราซซิโน่ ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลรุ่นสุดท้าย ชายหนุ่มหล่อคมเข้มส่วนสูง 189 เซน หุ่นนายแบบดวงตาสีน้ำตาลประกายทองมีเสน่ห์เพียงแค่

สาว ๆ ได้สบตาด้วยหัวใจแทบละลาย จนได้รับฉายาจากสาว ๆ โหวตชื่อให้ว่า พ่อมดจอมเสน่ห์ กิจการของตระกูลนี้มีมากมาย ทั้งโรงแรม รีสอร์ทระดับเฟิร์สคลาสขึ้นไปนับพันสาขาทั่วโลก มีโรงงานผลิตเครื่องบินทั้งใหญ่ทั้งเล็กส่งขายให้กับประเทศต่าง ๆ รวมถึงเหล่ามหาเศรษฐีที่อยากมีเครื่องบินส่วนตัว

“ทำไมเจ้านายต้องปลอมตัวด้วยครับทำเหมือนกำลังเล่นหนังสายลับเลย”

“ถามมากจริงนะไอ้บรูค” น้ำเสียงคมเข้มดุของคาร์ลอส

กล่าวออกมา

“เออ... ผมแค่สงสัยน่ะครับ”

“ฉันควรย้ายตำแหน่งแกมั้ยฮะบรูค ถ้าฉันมาอย่างทุกครั้งจะเห็นการทำงานอย่างแท้จริงของพนักงานฉันมั้ย”

“ผมโง่เองครับเจ้านาย ขอโทษครับ”

“ฉลาดพูดนะแก ต่อไปหัดฉลาดคิดเสียบ้างถ้ายังอยากติดตามฉัน”

“ครับนาย ต่อไปผมจะคิดก่อนพูดครับ”

“ดี”

“โอ้ย” เสียงร้องที่เหมือนเจ็บปวดของหญิงสาวร่างเล็ก เมื่อหล่อนไม่ทันระวังมัวแต่กดโทรศัพท์จนชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างของผู้ชายคนหนึ่ง แต่คนที่ล้มกลับเป็นเธอ

“นี่คุณมีตาหรือเปล่าเดินภาษาอะไรผมเจ็บหลังไปหมดแล้วเนี่ย” คาลอสหันหน้ากลับมามองแล้วกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษนะคะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

เธอกล่าวและพยายามลุกขึ้นยืน ก่อนที่เธอจะจัดผมของตนเองให้เข้าที่เรียบร้อย ส่วนชายหนุ่มร่างสูงใหญ่โตที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอนั้นถึงกับอึ้ง เมื่อได้เห็นใบหน้าเรียวสวยดวงตากลมโตขนตางอนหนาที่มองมาสบตากับเขาด้วยความรู้สึกผิดเหมือนเด็กน้อย

“ขอโทษคำเดียวหลังผมไม่หายช้ำหรอกนะสาวน้อย”

“เออ... งั้นคุณจะให้ฉันชดใช้ยังไงคะ หรือคุณต้องการเงินฉันไม่ได้มีเงินมากด้วยสิ” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าที่ซีดจืด

“ผมไม่ได้ต้องการเงินของคุณ แต่คุณต้องมาดูแลผมจนกว่าจะหาย” คาร์ลอสกล่าวเสียงดุข่มขู่ร่างเล็กด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ในแบบที่สาวน้อยอ่านความคิดของเขาไม่ออก

“หึ หึ หึ “ บรูคปล่อยเสียงกลั้นขำออกมาด้วยความตลกกับการกระทำของเจ้านายที่เหมือนผู้ใหญ่กำลังรังแกเด็ก นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเจ้านายในมาดแบบนี้

“แกขำอะไรฮะไอ้บรูค”

“เปล่าครับนาย เปล่าครับ”

“แค่ชนแผ่นหลังคุณ ต้องรับผิดชอบถึงขนาดไปดูแลคุณเลยเหรอคะ งั้นฉันขอดูหลังคุณหน่อยได้หรือเปล่า ฉันจะได้รู้ว่ามีแผลใหญ่แค่ไหน”

“งั้น... มานี่เลย” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับจับมือบางกำแน่น

“โอ้ย ฉันเดินเองได้ไม่เห็นต้องจับมือเลย กรุณาปล่อยมือฉันด้วยค่ะคนมองกันใหญ่แล้ว”

“ไม่ ถ้าผมปล่อยเกิดคุณหนี ใครหน้าไหนจะรับผิดชอบ”

คาร์ลอสกล่าวออกมาอย่างหน้ามึนไม่ยินยอม ส่วนแพรอัปสรได้แต่คิดในใจอย่างเซ็ง ๆ (แค่เดินชนหลังคนทำไมเรื่องใหญ่ยุ่งยากขนาดนี้) เธอได้แต่คิดและถอนหายใจ เพราะดูแล้วชายหนุ่มร่างสูงคู่กรณีคงมีฐานะน่าดู เสียดายที่ใส่แว่นตาสีดำกับหมวกบังหน้าไว้เลยทำให้ไม่เห็นหน้าชัด ๆ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกกลัวแต่ไม่รู้ทำไมมือที่กำลังลากจูงมือเธออยู่นั้นกับให้ความรู้สึกปลอดภัยอบอุ่น

“คุณจะพาฉันไปไหนคะ เราไม่ได้รู้จักกันฉันกลัวนะ”

“คุณจะกลัวทำไมหรือคุณจะให้ผมแก้ผ้าตรงนี้ในเมื่อคุณอยากเห็นหลังผมไม่ใช่เหรอ”

“เอ่อ... ฉันไม่ดูแล้วก็ได้ปล่อยมือฉันเถอะค่ะ”

“ทำไมกลัวเหรอ เมื่อกี้ยังเถียงฉอด ๆ อยู่เลยนี่ รู้มั้ยร่างกายของผมทุกนาทีสามารถสร้างเม็ดเงินได้เท่าไหร่ ผมเรียกร้องแค่นี้บุญแค่ไหนแล้วรู้ไว้ซะด้วยแม่ตุ๊กตาตัวน้อย”