บทที่ 6 ไม่ใช่ความผิดของฉัน

หลังจากนั้นทั้งสองสาวต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานของตนเองไป ในขณะที่แพรอัปสรถึงแม้จะก้มหน้าก้มตาทำงานแต่ในความคิดของเธอก็ยังคงมีภาพของคาร์ลอสโผล่มารบกวนให้เธอหงุดหงิดอยู่เสมอ รวมถึงความรู้สึกที่เหมือนเธอเคยเจอเขามาก่อนแต่เธอเองกลับนึกคิดยังไงก็คิดไม่ออกสักที ในช่วงเย็นด้านหน้าของโรงแรมปรากฏร่างสาวน้อยชาวเอเชียที่อยู่ในชุดวอร์มรองเท้าผ้าใบสวมเสื้อขนยาวกีฬาก้าวขาลงจากรถแท็กซี่คันหนึ่ง ในเวลาหกโมงเย็นก่อนที่เธอจะรีบวิ่งเข้าไปในโรงแรมด้วยความเป็นห่วงเอกสารสำคัญของเธอที่อยู่ในกำมือของชายหนุ่มคนนั้น แพรอัปสรเข้าไปสอบถามพนักงานต้อนรับประชาสัมพันธ์อีกครั้งว่ามีแขกท่านใดที่ชื่อคาร์ลอสและได้กล่าวถามถึงเธอบ้างหรือเปล่า แต่ในขณะที่ทั้งสองสาวกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นเสียงของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นด้านหน้าของสาวประชาสัมพันธ์ ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปกดรับสาย

“สวัสดีค่ะโรงแรมเทอร์ราซซิโน่ค่ะ”

“นี่ผมเลขาส่วนตัวของคุณคาร์ลอส ไม่ทราบว่ามีคนมาถามหาคุณคาร์ลอสบ้างหรือเปล่า ถ้าเป็นผู้หญิงเอเชียรูปร่างเล็กหน้าตาสวย ๆ หวาน ๆ หน่อย พาเธอขึ้นมาบนห้องของคุณคาร์ลอสด้วยนะครับ”

เมื่อปลายสายวางสายลงแล้ว หญิงสาวพนักงานต้อนรับประชาสัมพันธ์คนนั้นก็มองจ้องหน้าพิจารณาแพรอัปสรอีกครั้งด้วยสายตาที่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า พร้อมกับคิดในใจของเธอว่าทำไมผู้หญิงของคุณคาร์ลอสถึงแต่งกายไม่เซ็กซี่เหมือนอย่างที่เคยเห็นตามในข่าว อีกทั้งเธอตัวก็เล็กบอบบางไม่เห็นจะตรงสเปคอย่างที่คุณคาร์ลอสเคยให้สัมภาษณ์เลย เพราะคุณคาร์ลอสเคยให้สัมภาษณ์ให้กับนิตยสารฉบับหนึ่งว่าเขานั้นชอบผู้หญิงหุ่นดีสูงเพรียวสไตล์นางแบบทุกส่วนเต็มไม้เต็มมือใบหน้าสวยคมควงไปไหนแล้วไม่อายใครฐานะดีเหมาะที่จะควงอยู่เคียงข้างของเขา ทุกภาพที่นักข่าวเอามาลงเกี่ยวกับคาร์ลอสกับคู่ควงล้วนแล้วแต่เป็นหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวระดับนางงามซุปตาร์กันทั้งนั้นแต่หญิงสาวตรงหน้าของเธอกลับร่างเล็กบอบบางน่าทนุถนอมไม่รู้จะคงทนกับลีลาอันร้อนแรงของคุณคาร์ลอสหรือเปล่า หรือว่าวันนี้คุณคาร์ลอสอยากจะลองเปลี่ยนเป็นสไตล์ผู้หญิงร่างเล็กดูบ้างสงสัยครั้งนี้คงได้ข่าวใหญ่อย่างแน่นอน

“คุณคะ สรุปแล้วไม่มีคนชื่อคาร์ลอสมาถามหาผู้หญิงที่ชื่อแพรอัปสรอย่างฉันเลยใช่ไหมคะ”

“มีค่ะสายที่พึ่งโทรมานี้เขาพูดถึงผู้หญิงรูปร่างหน้าตาใกล้เคียงกับคุณเลย แต่ไม่ได้บอกชื่อว่าใช่แพรอัปสรหรือเปล่า”

“งั้นคุณลองตามฉันไปพบดูนะคะว่าจะใช่คนที่คุณต้องการพบหรือเปล่า”

หญิงสาวพนักงานประชาสัมพันธ์ต้อนรับกล่าวออกไปอย่างนึกลังเลในใจนิด ๆ ก่อนที่จะเดินนำพาสาวน้อยชาวเอเชียที่ใบหน้าสวยน่ารักผิวขาวอมชมพูดวงตากลมโตผมยาวถึงกึ่งกลางหลังตรงไปที่ลิฟท์ส่วนตัวที่มีไว้ให้เจ้าของโรงแรมเท่านั้น

“เชิญค่ะลิฟท์นี้จะพาคุณขึ้นไปที่ชั้นบนสุดของโรงแรมเพื่อพบกับคุณคาร์ลอสนะคะ”

“เออ… คุณจะไม่ไปกับฉันด้วยเหรอคะ”

“ไม่ล่ะค่ะ ฉันมีหน้าที่ต้องทำคงส่งคุณได้แค่นี้ขอตัวนะคะ”

หญิงสาวนางนั้นกล่าวกับสาวน้อยเอเชียแต่ในดวงตาของเธอก็มองแพรอัปสรด้วยสายตาที่ดูถูกพร้อมกับความริษยาออกมาทางสายตาให้แพรอักษรได้เห็น สร้างความอับอายให้กับแพรอัปสรเพราะเธอรู้ว่าในความคิดของหญิงสาวนางนั้นคงคิดว่าเธอมาให้บริการให้กับผู้ชายที่ชื่อคาร์ลอสแน่นอน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มองด้วยสายตาที่ดูถูก แต่ในเรื่องของความริษยากลับสร้างความไม่เข้าใจให้กับเธอด้วยเช่นกัน

ชั้นบนสุดของโรงแรมเมื่อประตูลิฟท์เปิดออกแพรอัปสรก้าวเดินออกมาจากลิฟท์เห็นชั้นที่โล่งกว้างราวกับบ้านหลังหนึ่งเครื่องประดับทุกอย่างตกแต่งอย่างสวยงามล้วนราคาแพงที่เรียกว่าชาตินี้ทั้งชาติของเธอคงไม่มีปัญญาที่จะหาจับต้องได้ แพรอัปสรส่ายสายตามองหาผู้คนเพราะดูเหมือนชั้นนี้เต็มไปด้วยความเงียบสงบ ก่อนที่เธอจะเห็นชายหนุ่มชาวต่างชาติคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาคุ้น ๆ ก่อนที่เธอจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นคนติดตามของผู้ชายที่ชื่อคาร์ลอส วันนั้นเธอยังจำได้ติดหูว่าคาร์ลอสเรียกชายคนนี้ว่าบรูท

“มาแล้วเหรอครับคุณแพรอัปสร”

“สวัสดีค่ะคุณบรูทคุณคาร์ลอสล่ะคะ”

“เจ้านายกำลังรอคุณอยู่พอดีเลยครับ ว่าแต่เมื่อวานทำไม…”

“เออ… คือเมื่อวานฉันมาแล้วนะคะแต่ไม่ใช่ความผิดของฉัน เป็นความผิดของเจ้านายคุณต่างหาก”

แพรอัปสรรีบกล่าวแก้ตัวให้กับตนเองอย่างร้อนรนพร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นส่าย

“เขาไม่ยอมบอกนามสกุลให้ฉันโรงแรมแห่งนี้คนชื่อคาร์ลอสตั้งมากมาย ฉันแจ้งพนักงานแล้วพนักงานเองก็ไม่รู้ว่าฉันมาหาคาร์ลอสคนไหน แบบนี้จะเป็นความผิดของฉันได้ยังไงจริงมั้ยคะคุณบรูท”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า จริงด้วยสิครับ เป็นความผิดของเจ้านายจริง ๆ”

“คุณบรูทนี่นิสัยไม่เหมือนคุณคาร์ลอสเลยนะคะ”

แพรอัปสรกล่าวขึ้นมาพร้อมกับเผยรอยยิ้มได้อย่างเต็มที่มากขึ้น เมื่อเห็นว่าบรูทเป็นคนที่หน้านิ่งขรึมแต่ก็อารมณ์ดีน่าคุยด้วย

“นี่พวกเธอทั้งสองคนกำลังนินทาอะไรฉันอยู่ฮะบรูท ยัยเด็กไร้สัจจะ”

เสียงเรียกคมดุของคาร์ลอสทำให้แพรอัปสรถึงกับสะดุ้งตกใจกลัววิ่งไปหลบข้างหลังของบรูทด้วยความกลัว ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ เงยหน้าแอบมองคาร์ลอสแล้วถึงกับอึ้งมองตาค้าง เพราะคาร์ลอสที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอกับคาร์ลอสเพื่อนของคุณแดเนียลประธานบริษัทที่เธอฝึกงานอยู่นั้นเป็นคนเดียวกัน อีกทั้งชายหนุ่มตลอดทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวอยู่เพียงผืนเดียว ที่มองดูแล้วเหมือนจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ ช่างหน้าหวาดเสียวเสียจริง

“ออกมานี่ยัยตัวดีเธอกล้าผิดสัญญากับฉันไม่อยากจะได้เอกสารคืนแล้วใช่มั้ย ดี… งั้นฉันจะได้เอาเผาให้หมด”

“อย่านะคะอย่าเผาเอกสารสำคัญของดิฉันเลย ฉันไม่ได้ผิดสัจจะกับคุณเสียหน่อยใช่ไหมคะคุณบรูท”