บทที่ 4 คนพาลจอมบงการ

แพรอัปสรที่ยิ้มอย่างจืด ๆ หน้าซีดค่อย ๆ หันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของท่านประธานพร้อมกับปิดประตูอย่างเบา ๆ ก่อนที่เธอจะไปนั่งหน้าเครียดที่โต๊ะของตนเองพร้อมกับนึกไปถึงคำพูดของเพื่อนของท่านประธานบริษัทว่าเธอทำอะไรผิดไปเค้าถึงได้ทำท่าทางเหมือนโกรธเคืองและไม่พอใจเธอมากขนาดนี้ ขณะที่แพรอัปสรกำลังนั่งใจลอยคิดทบทวนอยู่นั้นแอนนาที่เดินออกมาจากห้องครัวสำหรับชงเครื่องดื่มและของว่างให้กับท่านประธานบริษัทแอนนาถือถาดที่วางกาแฟพร้อมกับขนมของว่างตรงมาที่โต๊ะของเธอ

"หนูแพทเดี๋ยวหนูนำเครื่องดื่มและอาหารว่างนี้เข้าไปเสิร์ฟในห้องของท่านประธานด้วยนะ"

แอนนากล่าวสั่งให้กับสาวน้อย โดยที่ไม่รู้ว่าเธอเพิ่งได้เจอกับอะไรมาจากในห้องของท่านประธานบริษัท

"เออ… เมื่อกี้หนู… พึ่งนำแฟ้มเอกสารเข้าไปให้ท่านประธานมาค่ะ แต่ว่าหนูเผลอไปมองจ้องหน้าเพื่อนของท่านประธานนานไปหน่อย ดูเหมือนว่าเพื่อนของท่านประธานคนนั้นจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ ที่หนูเสียมารยาทจ้องมองหน้าของเขา"

"อุ๊ย... ตายจริง มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ ปกติสำหรับคุณคาร์ลอสก็เป็นเรื่องธรรมดาที่สาว ๆ ไม่ว่าจะเป็นสาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็จ้องมองใบหน้าของคุณคาร์ลอสเมื่อได้พบเห็นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะคุณคาร์ลอสเป็นคนที่สะดุดตาของสาว ๆ ได้ง่ายแถมยังเจ้าชู้เพลย์บอย เสน่ห์แรงยิ่งกว่าคุณแดเนียลประธาน

บริษัทของเราเสียอีก พี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงแค่หนูเสียมารยาทมองเขาเขาจะไม่พอใจ หรือว่าหนูได้ทำอะไรที่มากกว่าที่เล่าให้พี่ฟังนี้หรือเปล่า"

"เปล่านะคะ หนูไม่ได้ทำอะไรมากกว่านี้เลยจริง ๆ ค่ะ ถ้าพี่แอนนาไม่เชื่อพี่แอนนาเข้าไปถามท่านประธานได้เลยค่ะ ท่านประธานเป็นพยานให้หนูได้นะคะ"

"เอาเถอะเราอย่ามัวแต่พูดเรื่องนี้กันเลย เดี๋ยวหนูแพทรีบยกถาดนี้เข้าไปเสิร์ฟในห้องดีกว่า เกิดเดี๋ยวท่านประธานไม่พอใจขึ้นมาอีกคนจะเป็นเรื่องใหญ่กันพอดี"

"ค่ะ ๆ พี่แอนนาแพทจะรีบยกไปเสิร์ฟเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"

แพรอัปสรรีบยกถาดของว่างไปเคาะประตูและเปิดเดินเข้าไปเสิร์ฟ แต่เมื่อเข้าไปในห้องของคุณแดเนียลแล้ว เธอก็ต้องตกใจอีกครั้งจนแทบก้าวขาเดินไม่ออก เพราะชายหนุ่มที่เธอได้เผลอจ้องหน้าเขาก่อนหน้านี้กำลังมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่กำลังพิจารณา ทำให้เธอแทบอยากหันหลังเดินออกจากห้องนี้พร้อมกับนึกในใจของตนเองว่า ผู้ชายอะไรนะทำไมสายตาถึงได้เฉียบแหลมเพียงแค่มองมาหรือสบตาด้วยก็แหลมคมเหมือนกับปลายมีด จนทำให้รู้สึกหวาดหวั่นจนแทบไม่กล้าจะสบสายตาด้วยเลย

"เออ… ดิฉันนำกาแฟและของว่างมาเสิร์ฟค่ะ"

แพรอัปสรกล่าวออกไปพร้อมกับใช้มือหยิบถ้วยกาแฟและของว่างยกขึ้นวางบนโต๊ะอย่างเบา ๆ พยายามระงับอาการสั่นไม่ให้ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังกลัวเขาแค่ไหน ก่อนที่เธอจะรีบหันหลังเตรียมเดินออกจากห้อง ราวกับไม่อยากอยู่ตรงนี้นานนัก

"เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ชอบดื่มกาแฟรสชาติแบบนี้ไปชงของฉันมาใหม่"

"คุณว่าไงนะคะ" แพรอัปสรกล่าวออกไปอย่างงงวย เพราะเธอเองยังไม่เห็นเขายกขึ้นชิมเลย แต่กลับตอบออกมาได้ว่าไม่ชอบรสชาตินี้

"เธอหูหนวกหรือไงฉันบอกว่าฉันไม่ชอบกาแฟรสชาตินี้ไปชงให้ฉันมาใหม่"

สาวน้อยชาวเอเชียถึงกับยืนนิ่ง ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ หันหน้ากลับมามองจ้องหน้ากับคาร์ลอสด้วยใบหน้าที่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ในขณะที่ในใจของเธอกลับคิดว่าผู้ชายอะไรรูปร่างหน้าตาดีแทบทุกอย่างแต่นิสัยทำไมถึงแย่แบบนี้ ในขณะที่ในใจของเธอกำลังคิดด่าต่อว่าเขาในใจเงียบ ๆ นั้นสาวน้อยเผลอเบ้ปากออกด้วยความหมั่นไส้ผู้ชายจอมเรื่องมากโดยไม่รู้ตัว ทำให้คาร์ลอสที่มองจ้องร่างเล็กนั้นอยู่แล้วเห็นชายหนุ่มจึงลุกจากโซฟาเดินมายืนต่อหน้าของเธอ จนแทบจะใกล้ชิดถ้าหากเธอไม่ก้าวถอยหลังเสียก่อน

"ทำไมเธอไม่พอใจงั้นเหรอ ถึงได้แอบเบ้ปากใส่ฉันแบบนี้"

คาร์ลอสกล่าวดุพร้อมกับเดินต้อนเธอจนชิดผนังกำแพงห้องขังเธอไว้ในวงแขนของเขาจ้องมองใบหน้าเรียวสวยที่ไม่กล้าสบตากับเขา เอาแต่ก้มหน้าตัวสั่นจึงทำให้เธอไม่ได้เห็นรอยยิ้มขบขำบนใบหน้าที่หล่อเหลาแต่แสนกวนนั้น

"เออ… คุณช่วยขยับออกไปหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวดิฉันจะรีบไปชงกาแฟมาใหม่ให้คุณเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ" สาวน้อยกล่าวอย่างหวาดกลัวปนขัดเขิน เพราะไม่เคยใกล้ชิดชายใดมากขนาดนี้มาก่อน

"เฮ้ย… คาร์ลอส นี่นายจะทำอะไรผู้ช่วยเลขาฉันวะ นี่ในห้องทำงานของฉันนะโว้ย นายจะไม่ละเว้นเด็กฝึกงานของฉันเลยหรือไง ให้มันน้อย ๆ หน่อยโว้ยเพื่อน"

แดเนียลรีบกล่าวออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเขาออกมาจากห้องพักด้านหลังแล้วเห็นเพื่อนตัวดีจอมเพลย์บอยตัวพ่อกำลังคุกคามนักศึกษาสาวสวยชาวเอเชีย ทั้งที่ตอนแรกเขาเองก็นึกเสียดายที่เธอมาฝึกงานที่บริษัทของเขา เพราะเขาเองก็นึกอยากจีบเธอด้วยเช่นกันตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า แต่แดเนียลสัญญากับกับตนเองแล้วว่าเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสาว ๆ ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของเขาให้เสียการปกครองสมกับที่เป็นประธานบริษัท ที่ลูกน้องทุกคนให้ความเคารพถึงแม้เขาเองก็ขึ้นชื่อในเรื่องของความเจ้าชู้และเพลย์บอยใช้ผู้หญิงเปลืองไม่แพ้กับคาร์คอสเลยคำพูดของแดเนียลทำให้คาร์ลอสถึงกับนึกเซ็งในใจ จำยอมต้องปล่อยแขนทั้งสองที่ยันผนังกักตัวสาวน้อยเอาไว้ปล่อยแขนลงข้างตัวให้สาวน้อยเป็นอิสระ ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาเผชิญกับเพื่อน

“แกจะกล้าทำอะไรฉันเเดเนียล”

“เออ… เดี๋ยวดิฉันจะรีบออกไปชงกาแฟใหม่เข้ามาให้นะคะ”

คำพูดของแพรอัปสรทำให้แดเนียลต้องเหลือบสายตาไปมองถ้วยกาแฟของเพื่อน