บทที่ 3 มองหน้าก็เป็นเรื่อง

“สวัสดีค่ะพี่เเม็กไม่ทราบว่าผู้จัดการอยู่หรือเปล่าคะ”

“เอามาให้พี่ก็ได้นะครับน้องแพท เดียวพี่ช่วยจัดการให้”

แม็กผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายบุคคลผู้ได้ชื่อว่าหนุ่มนักรักและเจ้าชู้ที่สุดในแผนกกล่าวออกมาให้กับสาวน้อยด้วยสายตาที่เธอเองก็สามารถมองไปเห็นถึงหัวใจของเขาได้เลยทีเดียว ว่าเค้ากำลังต้องการสื่ออะไรกับเธออยู่

“พอดีเป็นเอกสารสำคัญน่ะค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะเอกสารในแฟ้มนี้ไม่สามารถให้ผ่านคนอื่นได้ค่ะ นอกจากผู้จัดการเพียงคนเดียวเท่านั้นนี่เป็นคำสั่งของพี่แอนนาค่ะ”

ในระหว่างที่แพรอัปสรกับชายหนุ่มกำลังพูดคุยกันอยู่นั้นประตูห้องผู้จัดการก็เปิดออกมาพร้อมกับร่างของหญิงร่างท้วมอายุประมาณสี่สิบสวมแว่นตาโต

“ว่าไงหนูแพทมีอะไรกันหรือเปล่า” เธอถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกครับผู้จัดการ พอดีน้องแพทเขาจะเอาเอกสารนี้มาให้ผู้จัดการเซ็นแค่นั้นล่ะครับ”

“จริงเหรอหนูแพท”

“จริงค่ะคุณลีน่า คุณแม็กไม่ได้โกหกหรอกค่ะ พี่แอนนาให้หนูนำแฟ้มนี้มาให้คุณลีน่าเซ็นแล้วอยู่รอรับเพื่อนำไปให้ท่านประธานค่ะ”

“งั้นก็รีบนำเข้ามาสิเธอมัวยืนชักช้าอยู่ทำไมล่ะ”

แพรอัปสรรีบนำแฟ้มเข้าไปในห้องของผู้จัดการ ก่อนยื่นวางแฟ้มบนโต๊ะด้านหน้าของผู้จัดการฝ่ายบุคคล เวลาเพียงไม่ถึงสิบนาทีเอกสารทุกหน้าในแฟ้มก็ถูกเซ็นอย่างเรียบร้อย ก่อนที่ผู้จัดการฝ่ายบุคคลจะยื่นแฟ้มนั้นให้กับเธอ แพรอัปสรเมื่อรับแฟ้มแล้วก็หันหลังเตรียมที่จะเดินออกจากห้องฝ่ายบุคคลนั้น

“เดี๋ยวก่อนแม่สาวน้อย”

“เออ… มีอะไรหรือเปล่าคะคุณผู้จัดการ”

“ฉันขอเตือนเธอนะช่วยอยู่ให้ห่าง ๆ ผู้ช่วยหนุ่มของฉันด้วยฉันเห็นแก่อนาคตของเธอ ไม่อยากให้เธอเหมือนเด็กฝึกงานรุ่นก่อน ๆ ถ้าเธอยังอยากมีอนาคตที่ดี ผู้ชายเจ้าชู้แบบนั้นไม่เหมาะกับเธอหรอก”

ผู้จัดการฝ่ายบุคคลพูดตรง ๆ กับเธอพร้อมกับยกมือขึ้นจับแว่นของเธอลงมาเช็ดทำความสะอาด และมองจ้องหน้าสาวน้อยขณะที่กล่าวกับเธอทั้งที่ไม่ได้สวมแว่นตา

“ขอบคุณนะคะที่คุณอุตส่าห์เตือนหนู แต่หนูไม่เคยมีความคิดอยากจะยุ่งกับคุณแม็กด้วยเลยค่ะ หนูเองก็พยายามที่จะอยู่ห่าง ๆ เพราะได้ยินหลาย ๆ คนในบริษัทกล่าวเตือนมาเหมือนอย่างที่คุณพูดเช่นเดียวกันค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะงั้นหนูขอตัวนำเอกสารไปยื่นให้กับท่านประธานบริษัทก่อนนะคะ”

แพรอัปสรก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ ก่อนที่เธอจะเปิดประตูและเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆ เมื่อแพรอัปสรถือแฟ้มมาถึงที่ด้านหน้าห้องของท่านประธานบริษัท มองไปที่โต๊ะของเลขาของท่านประธานหรือพี่แอนนากลับว่างเปล่าไร้ร่างของเลขาสาว แพรอัปสรจึงเดินตรงไปเคาะประตูห้องของท่านประธานพร้อมกับเปิดเข้าไป ภายในห้องทำงานของท่านประธานบริษัทในขณะนี้แดเนียลกำลังนั่งคุยกับคาร์ลอสหาลือเรื่องธุรกิจทั่วไป

“ขออนุญาตค่ะท่านประธานหนูนำแฟ้มของฝ่ายบุคคลมาให้กับท่านค่ะ เออ… คือ… หนูต้องขอโทษด้วยนะคะที่เข้ามาโดยไม่ดูให้ดีก่อนว่าท่านกำลังมีแขก” แพรอัปสรถึงกับพูดไม่ออกเมื่อท่านประธานหนุ่มของบริษัทไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

“ไม่เป็นไรหรอกเขาไม่ใช่แขกที่ไหน แต่เป็นเพื่อนของฉันเองเอาแฟ้มมาให้ฉันสิ”

แดเนียลกล่าวอย่างใจดีกับเธอ เมื่อเห็นสาวน้อยกำลังหน้าเสีย

“ค่ะ”

แพรอัปสรรีบเดินเข้าไปยื่นแฟ้มที่โต๊ะของท่านประธานก่อนที่เธอจะเผลอหันมามองแขกหนุ่มของท่านประธานพร้อมก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการเคารพและขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ แต่เมื่อเธอได้เห็นหน้าและมองสบตากับแขกหนุ่มของท่านประธานบริษัทเธอถึงกับอึ้งมองตาค้าง ท่านประธานบริษัทที่ใครๆก็ว่าหล่อแล้วแต่เมื่อเทียบกับชายหนุ่มตรงหน้าของเธอนี้กลับดูดียิ่งกว่า แต่น่าเสียดายใบหน้านั้นนิ่งครึ้มเย็นชาไร้รอยยิ้ม แถมยังมองมาที่เธออย่างแปลก ๆ ในรูปแบบที่เธอเดาไม่ออกซะด้วย แต่เธอก็มีความรู้สึกคุ้น ๆ คลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่าเธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน

“แม่สาวน้อยเธอจะเสียมารยาทจ้องมองหน้าฉันแบบนี้อีกนานมั้ย ถ้าในห้องนี้มีแมลงวันคงบินเข้าเต็มปากเธอแล้ว”

คำพูดแดดดันปนไม่พอใจของคาร์ลอสทำให้แพรอัปสรถึงกับสะดุ้งตกใจหลุดออกมาจากภวังค์ที่กำลังตกหลุมในความหล่อเหลาของคาร์ลอสด้วยความอับอายใบหน้านวลเนียนแดงก่ำ

“ขอโทษค่ะขอโทษที่หนูเสียมารยาทไปหน่อย” แพรอัปสรกล่าวขอโทษอย่างลนลาน เพราะรู้ว่าตัวเองเสียมารยาทไปจริง ๆ

“คงไม่หน่อยแล้วล่ะมั้ง สายตาเธอเล่นจ้องมองเหมือนอยากจะถอดเสื้อผ้าของฉันออกจากตัวด้วยซ้ำ ทำไมถ้าห้องนี้มีเพียงเราสองคนเธออยากจะเห็นเนื้อแท้ของฉันเหรอแม่สาวน้อย”

คาร์ลอสกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่คมดุเหมือนอยากจะหาเรื่องเธอเต็มที สร้างความสงสัยมึนงงและไม่เข้าใจให้กับ

แดเนียลและแพรอัปสร

"เป็นอะไรไปวะคาร์ลอส เมื่อกี้แกยังอารมณ์ดี ๆ อยู่เลย แค่นักศึกษาฝึกงานผู้ช่วยเลขาของฉันมองหน้าแกด้วยความตะลึงในความหล่อเกินสามชาติของแกไปนิดเดียวเอง แกถึงกับอารมณ์เสียใส่เลยเหรอนี่ไม่ใช่นิสัยสุภาพบุรุษอย่างแกเลยนะ ปกติแกชอบจะตายไปที่สาว ๆ หลงเสน่ห์ของแก”

“ทำไมแม่นี่วิเศษวิโสมาจากไหนแกถึงได้ทำท่าอยากปกป้องนัก คนบางคนทำอะไรลงไปไม่มีความรับผิดชอบแถมยังไม่รักษาคำพูดแบบนี้ สงสัยสวยแต่รูปแต่คงจูบไม่หอมแน่นอนไร้สัจจะด้วย”

คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของคาร์ลอสทำให้แพรอัปสรรู้สึกยิ่งมึนงงปนอับอายเป็นอย่างมาก แทบอยากหายตัวไปจากตรงนี้ดูเหมือนผุ้ชายหล่อตรงหน้าเธอนี้จะไม่ค่อยชอบหน้าเธอสักเท่าไหร่ถึงได้พูดจากระทบกระทั่งเธอแบบนี้

“ฉันว่าเธอออกไปเถอะ ขอโทษแทนเพื่อนของฉันด้วยก็แล้วกัน สงสัยวันนี้เพื่อนของฉันเขาคงอารมณ์ไม่ดี”

“ค่ะท่านประธาน หนูต้องขอโทษด้วยนะคะถ้าทำให้เพื่อนของท่านประธานไม่พอใจ”