บทที่6

“คุณรู้ไว้ด้วย ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครทำให้ผมเสียเลือดได้ มีคุณคนเดียว ซึ่งคุณก็ต้องรับผิดชอบ...”

“รับผิดชอบ!” เกือบจะเป็นเสียงตะโกน ร่างหล่อนเกร็งมองหน้าเขาเขม็ง

“แล้วสิ่งที่คุณทำกับฉันล่ะ!” หล่อนหน้าเชิดขึ้นใส่เขาถามด้วยความคับแค้นใจ

“เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่โตมาก็ไม่มีใครมาทำกักขฬะกับฉันเท่ากับคุณเหมือนกัน แล้วอย่างนี้ใครจะรับผิดชอบ”

ชายหนุ่มอธิบายความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดเวลาอยู่ใกล้ผู้หญิงปากร้ายคนนี่แล้วเขารู้สึกกระชุ่มกระชวยอยากต่อล้อต่อเถียง ยิ่งเห็นท่าทางตั้งรับของหล่อนแล้วยิ่งทำเขาอยากจะแกล้งมากขึ้น เขาเองก็ยอมรับว่าไม่เคยเกิดความรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลย แม้กับใครทั้งนั้น นอกจากยายปากร้ายคนนี้คนเดียว

“ผมทำอะไร” เขาแสร้งถาม

“คุณ......”

“ไหนลองสาธิตให้ผมดูสักหน่อยสิ เผื่อรื้อฟื้นความทรงจำได้มั่ง...” เขาว่ายิ้มๆ

“ตาบ้า คนบ๊อง บ้าบอที่สุดเลย”

“เอ๋าพูดแค่นี้หาว่าบ้าบอ ...แล้วถ้าทำแบบนี้ล่ะจะเรียกว่าอะไร"

“อุ๊ย ไม่นะ ปล่อย”

หล่อนร้องได้เท่านั้นจริง ๆ เมื่อเขาดึงร่างบางเข้าไปหาและกอดเอาไว้จรดจมูกโด่งลงมาที่ซอกคอ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ธาริณีพยายามเปล่งเสียงออกมา ร้องห้ามอีกครั้ง เมื่อมีจังหวะเหมาะ แต่ดูเหมือนคำขอกับการกระทำของอีกฝ่ายมันสวนทางกันโดยสิ้นเชิง เขาไม่ฟังเธอหรือไม่ก็ไม่ได้เข้าโสตปราสาทของเขาเลย

“ลองดูซิว่าไม่มีอาวุธในมือแล้วจะทำอะไรได้”

เขาเลื่อนริมฝีปากมาประกบปากของหล่อนอย่างจงใจอีกครั้ง

“จูบตอบยังไม่เป็นเลยนะนี่ แล้วอย่างนี้อยากได้ช่อกุหลาบไปทำไม ฝึกให้คล่องเสียก่อนซี”

“อื้อ อื้อ”

ทำอะไรไม่ได้เลยสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในสมองของหล่อนตอนนี้ทำให้หล่อนรอโอกาส ธาริณีหยุดการดิ้นรนทำให้อีกฝ่ายหัวเราะในลำคออย่างพอใจ แล้วบทขยี้ริมฝีปากนั้นค่อยผ่อนแรงลงสอดลิ้นอุ่น ๆ เข้าหาอย่างต้องการความหวานหอมของอีกฝ่าย ยังไม่ทันที่เขาจะตวัดปลายลิ้นซอนไซลุกล้ำเข้าไปลึกอีก เขาก็รู้สึกเจ็บแปล็บที่ลิ้นทันที่ รีบผลักร่างบางออกจากตัวแล้วใช้มือคลำป้อย ๆ ที่ปาก

“ฤทธิ์เยอะจังนะ ตัวแค่นี้...มันต้องอย่างนี้สิ!” เขาจ้องอย่างพอใจ

“ก็ลองทำกับฉันอีกสิ..คิดเหรอว่าฉันจะไม่สู้”

นี่หล่อนมาเพื่อเจอซาตานเถื่อนให้เขาได้ลิ้มลองความหอมหวานจากร่างกายเธองั้นหรอ...

ธาริณีรู้สึกสมองปวดหนึบ พยายามเอ่ยถามตัวเองในใจ น้ำตารื้นคลอเบ้า สมองมึนชาสายตาเริ่มฝ่าฟางเพราะม่านตาเริ่มเอ่อด้วยน้ำใส ก่อนจะไหลอาบสองแก้มนวล

“เสียใจ... ร้องไห้... มันไม่เร็วไปหน่อยหรือ ยังไม่ได้เสีย... สักหน่อย”

“ก็ลองถึงขั้นเสียสิ..ต้องข้ามศพฉันไปก่อนนั่นแหละ”

“โอ้โฮ....อย่าบอกนะว่ายังจิ้นอยู่”

“อะ อะ ไอ้คนบ้า!”

เหลืออดเสียแล้วตอนนี้ ทำไมเขาถึงตามระรานหล่อนอยู่ได้นะมีผู้หญิงอีกตั้งมากมายในงานนั้นมีสวย ๆ ก็เยอะแต่ทำไมเขาไม่ทำจ้องที่หล่อนคนเดียว

คราวนี้หล่อนแทบไม่ได้ตั้งตัวที่เขาคว้าร่างเข้าหาอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะจรดจมูกที่ซอกคอและริมฝีปาก หน้าผากไปทั่วหน้าก็ว่าได้จนเขาพอใจถอนหน้าออกไป

“บอกแล้วว่าอย่าหยาบคาย....ต้องถูกทำโทษ”

เสียงทุ้มแต่แผ่วเบาพอได้ยิน เอ่ยย้ำชัดและช้า ๆ ข้างติ่งหูขาวสะอาด พอใจกับการกระทำของตัวเอง

ใบหน้าหวานเอียงหลบ สายตาปิดสนิท ชาวาบไปทั้งกาย รับรู้ลมหายใจอุ่นร้อนใกล้ซอกคองามระหง แต่อาการนั้นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มอย่างเขา รับรู้ถึงความรังเกียจจากอีกฝ่าย กับกวาดสายตาลงไปกลางลำตัว พร้อมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระจากการกระทำของตัวเอง

น้ำเสียงที่เปล่งออกมาแม้จะไม่เห็นหน้าคนพูด แต่ธาริณีสัมผัสได้แน่ชัด ว่าเป็นการเอ่ยอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะตัดสินใจปาดม่านน้ำตาทิ้งไปและหันมาเผชิญหน้า จ้องตอบอย่างแค้นเคือง แต่อีกฝ่ายกลับตอบมาว่า

“กลัวตายละ”

เมื่อเจอสายตาคมที่มองมา คนตัวโตเอาแต่ใจแกล้งทำเป็นกลัว ขยับร่างหนาออกห่างไปหนึ่งก้าว

อาการเสแสร้งของชายตรงหน้า ทำเอาใบหน้าหวานร้อนผ่าว จากที่แดงเรื่ออยู่แล้ว เพิ่มสีเลือดขึ้นเป็นเท่าตัว ทั้งโกรธทั้งอายผสมเข้ากัน ธาริณีกัดริมฝีปากจนแน่นสนิท ฝ่ามือเรียวกำแน่นทั้งสองข้างกดอารมณ์ที่พุ่งขึ้นอย่างสุดทน ยิ่งเห็นว่าสายตานั้นจับจ้องส่วนใดของร่างกายเธอไปเมื่อครู่และไม่ได้ละสายตาไปไหน

ไม่รู้ก็บ้า ว่าชายหนุ่มกำลังเอ่ยถึงมันหมายความว่าสิ่งใด แค่คำพูดมันแน่ชัดอยู่แล้วไม่ต้องย้ำด้วยสายตา...! เธอก่นด่าในใจพร้อมกับความรู้สึกถูกส่งไป เพื่อตอบแทนผู้ชายไร้มารยาท

เพี๊ยะ!

ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรให้มากความ ฝ่ามือเรียวก็ถูกปล่อยออกไป เกิดเป็นเสียงดังได้ยินชัดเจนในความเงียบของพื้นที่ ที่ไม่มีสิ่งใดย่างกลายเข้ามา นั้นคือคำตอบที่เขาควรได้รับกับการกระทำที่ฉวยโอกาสของคนเอาแต่ได้ ...

“กล้าดีนิ ที่ตบหน้าฉัน...!”

อาชากัดฟันกรอด สายตาจ้องตอบเหมือนจะกลืนกินคนตรงหน้า การกระทำของผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ช่วยให้เขาสำนึก แต่กลับทำให้อาชาอารมณ์ขึ้นเป็นหลายเท่าตัว ตั้งแต่โตมาไม่เคยมีสักครั้งที่จะโดนสาวๆ ตบหน้า แม้กระทั่งคนเป็นแม่และพี่ชาย!...แต่สำหรับผู้หญิงคนนี้เขายอมให้หล่อนไม่ได้ มันเป็นเพราะอะไรกันแน่

“แน่ใจว่าทำแบบนี้แล้วจะรอด...”

คิ้วกระตุกระงับอารมณ์โทสะที่ก่อตัวขึ้น เปล่งเสียงลอดไรฟันพร้อมปลายลิ้นกระทุ้งแก้มด้านที่โดนสมนาคุณจนแดงเป็นแถบ

“ไม่ใช่แค่นี้หรอก... ผมจะทำในสิ่งที่คุณไม่ต้องการ และผมก็จะทำในสิ่งที่คุณคิดไม่ถึง”

คนโดนขู่ไม่ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงโดยง่าย เป็นจังหวะที่ลิฟต์ลงมาจอดถึงที่พอดี ธาริณีเห็นประตูเปิดออกหล่อนรีบจะออกไปให้พ้น ๆ แต่ก็ช้ากว่ามือหนาของเขาที่คว้าข้อมือเล็กของธาริณีแล้วกระชากกลับมาด้วยความไวและแรงจนหล่อนต้องกริ้ดออกมา