บทที่7

“กรี๊ดด... ปล่อยฉัน นายจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้คนบ้า!”

เขาไม่สนใจเสียงของหล่อนเขาลากร่างบางเดินตามมาติด ๆ ผ่านผู้คนไปบ้างที่มองดูภาพนี้อย่างงง ๆ

“ฉันบอกให้ปล่อย....”

“คะ คะ คุณมันบ้า ทำแบบนี้ ไม่ดีกับชื่อเสียงของคุณเลยนะ”

หล่อนไม่รู้จะพูดอย่างไรได้เพราะอายก็อายคนมองมาเมื่อผ่านคนแม้ว่าจะดึกแล้วแต่ก็ยังมีผู้คนเข้า ๆ ออก ๆ โรงแรมนี้อยู่ ใครเห็นก็ต่างมองแบบไม่วางตา

“รีบเดินเถอะน่า...ผมปล่อยคุณก็หนีสิ”

พอถึงที่จอดรถล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง หยิบกุญแจกดเปิดประตู เขาผลักธาริณีเข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ

“อย่าลงเชียวนะ ไม่งั้นคุณจะถูกลงโทษหนักกว่าเดิม”

เขาเดินอ้อมมาทางด้านคนขับธาริณี กำลังคำนวณถ้าลงรถตอนนี้เขาจะต้องวิ่งคว้าหล่อนเอาไว้แต่ทำอะไรที่ขายหน้าผู้คนที่พบเห็นอีกแน่ ๆ เพราะคนอย่างเขาสนใจที่ไหนกัน คนที่เสียคือตัวหล่อนเอง กำลังคิดยังไม่ตกผลึกดีด้วยซ้ำเขาก็เข้ามานั่งประจำที่คนขับ แล้วเอนตัวเอามือพาดผ่านลำตัวหล่อนมาจับเข็มขัดนิรภัยทำให้ธาริณีตกใจ

“อุ้ย! คุณจะทำอะไร”

เขาไม่ตอบดึงเบลล์ออกมาแล้วเสียบเข้ากับล็อคของมันเรียบร้อยจึงผละกลับมานั่งในท่าเดิม

“ขี้ตกใจจังนะ” เขาว่าเสียงนุ่ม “ขวัญนะ มีบ้างหรือเปล่า ชอบโวยวาย”

เขาต่อว่าเสียงเข้ม ทั้งที่จริงรู้ตัวดีว่าตนเองทำอะไรลงไป

“ขวัญ?”

เธอเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ จะมาถามหาขวัญเอาอะไรตอนนี้ ก็มันหายไปตั้งแต่เจอนายแล้ว ตาบ้า!...

ธาริณีก่นด่าผ่านสายตาออกไป

“ใช่ ขวัญ มีกับเขาบ้างหรือเปล่าละ กรี๊ดกร๊าดโวยวาย แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาละแม่คุณ”

เขาขยับรถออกจากที่จอด พร้อมเสียงดัง กริก! เขากดล็อคประตูและกระจกเรียบร้อย หล่อนหมดสิทธิ์ที่จะลงจากรถแล้วตอนนี้ เพียงแต่เอ่ยปากบอกเขาเบา ๆ ว่าบ้านหล่อนอยู่ตรงไหน เขาไม่เอ่ยอะไรนอกจากครางในลำคอ ขยับสูทตัวแพงเพื่อรับลมเย็นจากแอร์ เขาถอดสูทออกแล้วโยนแหมะมาที่ตักของหญิงสาวทันทีเล่นเอาธาริณีที่หันมองข้างนอกตกใจที่มีอะไรหล่นมาที่ตัก

“อะ อุ้ย... นี่มันอะไรของคุณ”

“ช่วยถือให้ไง....เผื่อคุณหนาวก็ใช้คลุมไหล่เปลือย ๆ นั้นได้” เขาว่าเสียงปกติ

ตาคมแฝงไปด้วยความขี้เล่น หลิ่วตามอง แต่เขาไม่ใส่ใจกับอาการผะอืดผะอมของหล่อน กลับตอบไปหน้าตาเฉย “ฝากหน่อย”

“ฉันไม่หนาว...”

ธาริณีขยับตัว พร้อมสองนิ้วคีบเสื้อสูทตัวหรูบนตักของตัวเอง โยนไปเบาะหลังที่ว่างอยู่ทันที เธอไม่รับฝากตามคำขอของอีกคน ใช่เรื่อง!

“แค่นี้ทำเป็นรังเกียจ ระวังเถอะ... จะทำคืนมั่ง”

เขาคาดโทษไว้ เอี้ยวร่างหนามองตามเสื้อตัวแพงที่ถูกเหวี่ยงไปอย่างไม่ใยดี

“ใครสน!”

หล่อนตอบน้ำเสียงสะบัดพร้อมตะหวัดสายตาจ้องมอง

“หึหึ ให้มันจริงเถอะ...”

อาชาเถียงเหมือนมั่นใจ ว่าหล่อน ไม่สามมารถขัดใจเขาได้อีก พร้อมใช้สายตาพิจารณาคนข้าง ๆ ใหม่อีกครั้ง จับจ้องใบหน้าหวานนวลเนียน ภายใต้ขนตางอนงาม ยามเธอกระพริบนัยน์ตาคู่งามสว่างไสว ใบหน้าเรียวได้รูป หน้าผากนูนสวยเด่นรับกับจมูกโด่งรั้น แก้มสองข้างสุกปลั่งแต่งแต้มไว้อย่างลงตัว ปากทรงกระจับอีกนั้น แต้มด้วยสีหวานเป็นประกายมุขเพิ่มความอวบอิ่ม ยั่วสายตา อีกทั้งท่าทางอวดดี เล่นยาก ที่เต็มไปด้วยความท้าทายได้น่ามอง และนั่นมันยิ่งทำให้เขาอยากเข้าถึงจิตใจและเนื้อแท้ น่าจับกดสั่งสอนนัก... อาชาคิด อย่างคึกคะนอง

อาชา รัตรังสรรค์ หรือเล็กรูปหล่อ เพอร์เฟค ฐานะการเงินที่สาว ๆ เห็นจะต้องสิโรราบ วิ่งแจ้นเปลื้องผ้ามาแต่ไกล แค่เขากระดิกนิ้วเรียก! หากแต่ผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะไม่สนใจเขา กลับใช้วาจา ที่ฟังเหมือนผู้ชายอย่างเขา ไม่มีค่าในสายตา แล้วอย่างนี้ ปล่อยให้หล่อนหลุดมือ โดยไม่ได้รับสั่งสอนนั้น ไม่มีทาง เมื่อเขามีวิธีการแก้เผ็ดหล่อนอยู่ในหัวแล้วตอนนี้

“หึ!”

เมื่อคิดอย่างพอใจแล้ว อาชาหันมาถลกแขนเสื้อเชิ้ตลวก ๆ แล้วรวบไว้ที่ข้อศอกทั้งสองข้าง พร้อมกับปลดกระดุมออกจากรางเกือบหมดเหลือไว้สองเม็ดสุดท้ายที่อยู่ล่างสุด

ธาริณีมองดูการกระทำของเขาเงียบ ๆ ลมหายใจขาดหายเมื่อจังหวะสายตาเห็นแผ่นอกกว้างมองเห็นขนอ่อน ๆ รำไรผ่านร่องเสื้อ หากมองผ่านเลยไปมันคงไม่ทำให้เธอใจเต้นระส่ำ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น สิ่งที่เห็นกับติดอยู่นัยน์ตาแม้พยายามกระพริบให้หายไป แต่มันเหมือนสิ่งที่หลอกหลอนติดตาไม่อาจลบล้างออกได้ เมื่อสายตาไม่รักดีทำการสำรวจร่างกายที่กำลังดึงดูดความรู้สึกที่มีอยู่ ไปจากเธอเต็ม ๆ โดยไม่มีคำอธิบายกับสิ่งที่เห็น เพราะเธอกลืนกินสิ่งที่เห็นเป็นคำตอบที่ประจักษ์ต่อสายตาลงท้องไปหมดแล้ว