บทที่5

ทันทีที่เขากลับเข้ามาในบริเวณงานเขาพอจะรับรู้ได้เลยว่ามีสายตาหลายคู่มองมาที่เขาพร้อมคำนินทาซุบซิบกัน แล้วถ้าหล่อนคนนั้นกลับเข้ามาอีกล่ะเสียงซุบซิบตอนนี้จะอื้ออึงขึ้นอีกไหม เขากวาดสายตาไปรอบ ๆ เป็นจังหวะที่คู่บ่าวสาวเดินขอบคุณแขกตามโต๊ะพอดี และเป็นจังหวะที่เขาเดินเข้ามาด้านในพอเหมาะกับคู่บ่าวสาวหันมามองเห็นเข้าจึงเดินรี่เข้ามาหา

“คุณเล็กค่ะเห็นยายณีเพื่อน บีบ้างไหมคะ”

“ณีไหนครับ....ผมไม่รู้จัก”

“นายจะไม่รู้จักได้ยังไงก็คนที่นายโดยสารลิฟต์ไปกันสองคนครั้งนั้น และวันนี้นายเหยียบชายกระโปรงเค้าจนล้มไง”

“ใครบอกพี่ว่าผมทำให้เธอล้ม ก็ใส่มาได้ชุดอย่างนั้น ลุ่มล่ามจะตายไป”

“เจ้าเล็ก พูดอะไรห่วงผู้หญิงเขามั่ง”

“มันน่าห่วงที่ไหนละพี่ ปากร้ายจะตายไป”

“แสดงว่าคุณเล็กเจอยายณีสิคะ” ว่าที่พี่สะใภ้รีบประท้วง

“ผมเห็นเข้าไปห้องน้ำมั้ง”

“ไม่น่าไปนานขนาดนั้นนี่คะ มีอะไรหรือเปล่า” ตอนท้ายคล้ายจะหันไปปรึกษาว่าที่สามี

“ผมเองไม่ทราบหรอกครับลองถามเจ้าตัวเองก็แล้วกัน...ขอตัวนะครับ”

เขาเดินออกจากที่นั่นอย่างไม่สนใจสายตาของพี่ชายและพี่สะใภ้เลยนิดเดียว อย่าว่าแต่พี่ชายเลยคนที่กำลังมองเขาในห้องนี้เขาเองก็ไม่เห็นจะแคร์สักนิดเดียว!

“อ้าว ณี มาอยู่นี่เอง ทำไมไม่เข้าไปทานอะไรสักหน่อยในงานล่ะ...มาแอบอยู่ในห้องพักนี่ทำไม”

“ไม่หิวหรอกบี....” เสียงที่ตอบเบาโหวง

“บีก็ตามหาณีตั้งนาน ไม่รู้หายไปไหน แล้วทำไมแอบมาอยู่นี่ล่ะ” เพื่อนสาวยังคงห่วงใย

“บีมาก็ดีแล้ว เดี๋ยวณีว่าจะลากลับก่อนเดี๋ยวจะดึก” เธอลุกขึ้นแต่ยังไม่กล้ามองสบตากับเพื่อนรักนัก

“อ้าว...ตายจริงจะกลับแล้วหรือ...งั้นเดี๋ยวนะ....ขอถามคุณธาดาแป้บมีใครไปส่งได้มั่ง”

“ไม่ต้องบี... เรามาได้ก็กลับได้” ธาริณีรีบแย้งเสียงรัวเร็ว

“กลับด้วยชุดนี้น่ะนะ...อย่าเลยให้คนไปส่งดีที่สุด”

เป็นจังหวะเดียวกับที่สองพี่น้องเดินเข้ามาสมทบในห้องนั้นพอดิบพอดี ธาดามองมาที่ธาริณี

“อ่อ คุณณีอยู่นี่เอง บีเขาตามหาแทบแย่ครับ...ได้ทานอะไรรองท้องบ้างหรือยัง”

“ต้องขอโทษด้วยค่ะคุณธาดา....ณีแค่อยากจะพักค่ะ”

“เอ้อ...ธาดาคะ” แฟนสาวรีบเรียกขัดไว้พร้อมลุกเดินมาหา

“อ้าวคุณเล็ก คางไปโดนอะไรมาค่ะถึงได้แปะปาสเตอร์”

“อ๋อถูกคนสติไม่ค่อยดีเอาอะไรฟาดเอาน่ะหลบไม่ทัน” เขาพูดลอย ๆ ให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ได้ยินด้วย

“ใครกันสติไม่ดี...ที่งานเราก็เรียบร้อยดีนี่คะ” ว่าที่พี่สะใภ้นิ่วหน้า

“อย่าสนใจเลยครับแผลนิดเดียวไกลหัวใจตั้งเยอะ” เขาบอกเสียงประชดน้อย ๆ

“บีจะพูดอะไรกับผมเมื่อครู่” สามีหมาด ๆ หันกลับมาถามอีก

“เอ่อ..ธาริณีเขาจะกลับแล้วค่ะ บีอยากถามว่ามีใครที่คุณพอจะให้ขับรถไปส่งได้ไหมคะ บีไม่อยากให้กลับคนเดียวด้วยชุดแบบนี้ค่ะ”

“เอ....เดี๋ยวผมคิดก่อนนะ เด็กที่บริษัทผมกำลังสนุกกันด้วยสิจะมีใครว่างไหมหนอ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณธาดา...ณีกลับแท็กซี่เองได้ค่ะขอบคุณมาก ที่ณีรอนี่ก็เพื่ออยากบอกลาด้วยตัวเองน่ะค่ะ” หญิงสาวบอกเสียงปกติ และพยายามที่จะจัดกระโปรงให้เข้าที่

“เออเล็ก...” ธาดาหันมาทางน้องชายที่ยืนนิ่งอยู่ “นายบอกจะกลับอยู่พอดีไม่ใช่เหรอวะ”

“ก็ใช่ แต่มันอาจจะคนละทางนะ...แต่ ...” เขาเหลือบตามองอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะไม่...ณีกลับเองค่ะแท็กซี่เยอะ” ธาริณีเตรียมที่จะไป แล้วหันมาบอกเพื่อนอีกที

“ณี ณี...อย่าเพิ่งไปมันดึกแล้วนะ คนเดียวไม่อยากให้ไปน่ะ” หญิงสาวดึงแขนเพื่อนไว้

“ตาเล็กนายแวะส่งคุณณีก่อนแล้วกันนะ”

“ถามเจ้าตัวเขาสิจะไปกับผมไหม”

“ไปสิคะคุณเล็ก” เปล่าหรอกคนที่พูดกลับเป็นบีเพื่อนสาวรีบดันหลังธาริณีให้เดินตามทันที

พอทั้งคู่กลับมาในลิฟต์ตัวเดียวกันอีกครั้ง หญิงสาวรู้สึกว่าไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรอีกหล่อนเลยเงียบเอาไว้ดีที่สุด จะบอกว่าไม่ไปด้วยก็เกรงจะเป็นจุดสนใจของเพื่อนและสามีเพื่อน จำใจต้องรับคำ คือไปทั้งที่ในหัวใจมันแอบกลัวลึก ๆ และสั่นไหวเล็กน้อย เพียงแอบภาวนาในใจว่าอย่าให้เขาทำอะไรอีกเลย แต่ดูท่าทางเข้าสิน่าหมั่นไส้เหลือเกินและเหมือนจะมาหาเรื่องพูดอยู่นั่นแหละ

“น่าเสียดายช่อดอกไม้สวย ๆ แทนนะ ไม่น่าถูกทำลายขนาดนั้นเลย"

ที่สุดเขาก็เป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนเมื่อกลับมาอยู่ในลิฟต์เพียงสองต่อสองอีกครั้ง

“คงไม่ได้เป็นเจ้าสาวอย่างที่วาดหวังแล้วละมั้ง”

“ฉันจะกลับเอง” หล่อนแทรกขึ้นไม่ได้พูดเรื่องเดียวกันกับเขา

“ไม่ได้หรอกทั้งพี่ชายพี่สะใภ้ฝากมาขนาดนี้ผมทำตกหล่นไม่ได้” เขาว่าเสียงเย็น

“ไม่จำเป็นหรอกฉันจับแท็กซี่ไปไม่นานหรอก...เสียเวลาคุณเปล่าๆ”

“ยินดีเสียเวลา....” เสียเขาเรียบ ๆ

“คุณไม่ต้องมาทำเป็นหน้าเนื้อใจเสือกับฉันหรอก...คนอื่นไม่รู้ฉันรู้ดี ถอยออกไป”

ตอนท้ายหล่อนยังระมัดระวังตัวอยู่และพยายามถอยห่างจากร่างสูงของเขา ทำให้เจ้าของร่างสูงยิ้มหยันที่มุมปากขยับเข้าใกล้อีก ร่างบางต้องรนรานถอยชิดผนังลิฟต์