บทที่ 4ไม่อยากเจอก็ได้เจอ

“หนูแอมค่ะคุณลุง หนูกลับมาแล้วค่ะ”

“กลับมาแล้วเหรอ ลุงนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้พบหนูอีกแล้วเสียอีก ช่วยพยุงลุงลุกนั่งที”

ชนิดาภารีบเข้าไปช่วยพยุงและนำหมอนใบโตวางพิงรองหลังให้ผู้มีพระคุณ ก่อนที่จะก้มลงกราบอย่างนอบน้อม

“หนูเรียนจบแล้วสินะ ลุงขอโทษด้วยที่ไม่สามารถช่วยอะไรหนูได้เลย หากพ่อหนูยังอยู่คงโกรธลุงน่าดู”

“คุณพ่อไม่โกรธคุณลุงหรอกค่ะ แต่คงอยากขอบคุณคุณลุงมากกว่าด้วยซ้ำที่ช่วยหนูมาโดยตลอด หากไม่ได้คุณลุงหนูคงไม่มีวันนี้”

“ชนิดาภากล่าวอย่างสำนึกในบุญคุณของคุณลุงเจสันผู้เป็นเพื่อนรักของบิดาของเธอ

“ที่ผ่านมาหนูลำบากมากหรือเปล่า ทำไมถึงไม่ติดต่อมาหาลุงบ้างเลย”

“หนูต้องขอโทษคุณลุงด้วยนะคะ ที่เงียบหายไปเฉย ๆ แบบนั้น”

“ไม่เป็นไรหรอก ลุงเข้าใจ แค่หนูเรียนจบกลับมาอย่างปลอดภัยลุงก็ดีใจแล้ว ว่าแต่ตอนนี้หนูพักอยู่ที่ไหน ได้งานทำหรือยัง”

“ยังเลยค่ะคุณลุง หนูเพิ่งกลับมาถึงเมื่อวาน วันนี้หนูก็ตั้งใจจะมากราบคุณลุงเป็นคนแรก”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีแล้วที่นึกถึงลุงเป็นคนแรก หากนึกถึงลุงเป็นคนสุดท้ายลุงคงเสียใจน่าดู”

“ก็หนูไม่เหลือใครแล้วนี่คะ หนูมีเพียงคุณลุงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงรักและห่วงใยหนู ญาติห่าง ๆ ของคุณพ่อพวกเขาต่างก็รังเกียจหนูตั้งแต่คุณพ่อจากไปเพราะธุรกิจล้มละลาย พวกเขาก็ตัดความเป็นญาติกับหนูหมดแล้วล่ะค่ะ”

หญิงสาวกล่าวอย่างซึมเศร้าถึงเรื่องราวชีวิตของเธอ

“ในเมื่อหนูยังไม่ทำงานอะไร ก็มาอยู่ด้วยกันที่นี่และทำงานที่เกาะนี้”

“เอ่อ… จะดีเหรอคะคุณลุง คุณลุงก็รู้ว่าคุณผู้หญิงและนายหัวเกลียดหนูมากแค่ไหน หนูไม่อยากมีปัญหากับคุณผู้หญิงและนายหัวอีกค่ะ”

“เอาเถอะเอาเถอะ ลุงเข้าใจดี แต่ถ้าหากหางานไม่ได้จริง ๆ ก็โทรมาบอกลุงนะ ลุงพอรู้จักเพื่อนฝูงเจ้าของกิจการหลายแห่งอยู่ ลุงจะฝากฝังให้หนูเข้าทำงานเอง”

“ขอบคุณค่ะคุณลุง คุณลุงคะ แอมคงต้องขอตัวกลับก่อนพอดีแอมมีธุระต้องกลับไปจัดการต่อ แล้วแอมจะมาเยี่ยมคุณลุงบ่อย ๆ นะคะ”

ดวงหน้าเรียวสวยยกมือขึ้นพนมกราบชายวัยกลางคนที่ขอบเตียงด้วยสีหน้าที่นอบน้อม

“แล้วลุงจะรอ หากไม่มีเงินใช้ขาดแคลนอะไร ต้องนึกถึงลุงเป็นคนแรกนะหนูแอม”

“ค่ะคุณลุง แอมจะนึกถึงคุณลุงเป็นคนแรกเสมอนะคะ”

ชนิดาภาค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนของคุณเจสัน นักธุรกิจผู้ร่ำรวยมหาเศรษฐีติดอันดับ 1 ใน 5 ของอเมริกา แต่ในปัจจุบันธุรกิจทุกอย่างของตระกูลทามาเรซ ถูกยกให้กับนายหัวราเชนทร์ที่ชอบใช้ชีวิตอยู่ที่นี่เป็นส่วนมากและการเดินทางข้ามประเทศไปมาเพื่อดูแลธุรกิจของตระกูล

แต่ชีวิตส่วนใหญ่ของเขากลับอยู่ที่เกาะแก้วแห่งนี้ เพราะชายหนุ่ม ชอบที่นี่เป็นที่สุดเช่นเดียวกับบิดาและมารดา

ถึงแม้ท่านทั้งสองจะเคยมีเรื่องบาดหมางทะเลาะกันบ่อยครั้ง เมื่อตอนที่บิดาของชายหนุ่มต้องการให้นายหัวราเชนทร์แต่งงานกับชนิดาภาทั้งที่นายหัวราเชนทร์มีคนที่พึงพอใจอยู่ที่กรุงเทพฯ อยู่แล้ว

ด้านหน้าของคฤหาสน์หลังใหญ่โต ชนิดาภาที่กำลังเดินออกมาจากภายในตัวคฤหาสน์เพื่อที่จะไปขึ้นเรือของเกาะแก้วมายา สำหรับรับ-ส่งนักท่องเที่ยวเดินทางเข้าออก

“จะกลับแล้วเหรอคะคุณแอม”

อึ่งที่เคยสนิทสนมกับชนิดาภาเมื่อครั้งอดีต ร้องทักเสียงดังมาแต่ไกลอย่างยิ้ม ๆ พร้อมกับพาร่างผอมเพรียวของตนเองวิ่งมาหาอดีตเจ้านายสาว

“ใช่จ้า ฉันจะกลับแล้ว ฝากดูแลคุณท่านด้วยนะอึ่ง แล้วฉันจะมาเยี่ยมคุณท่านบ่อย ๆ”

“ได้เลยค่ะคุณแอม คุณแอมไม่ต้องห่วงนะคะ คุณท่านน่ะ มีคนช่วยกันดูแลเยอะแยะไปหมด คุณแอมไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ”

“งั้นก็ดีแล้วล่ะ”

“คุณแอมคะ ของฝากที่คุณแอมซื้อมาให้สวยมากเลยค่ะ อึ่งช้อบชอบ ฮิ ฮิ ผ่านไปตั้งหลายปีคุณแอมสวยขึ้นเปลี่ยนไปมากเหมือนดารานางเอกเลยค่ะ

"ใครอนุญาตให้เธอมาที่นี่ สำหรับที่นี่แล้ว ถ้าฉันไม่อนุญาต ก็อย่าเอาเท้าติดเสนียดของเธอ มาเหยียบที่นี่เป็นอันขาด ยัยกาฝาก"

ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของนายหัวราเชนทร์ เขามายืนฟังได้สักพักแล้ว ก่อนหน้านี้นายหัวราเชนทร์ตอนที่ยังไม่เห็นหน้าของชนิดาภาอย่างชัด ๆ เพราะเธอกำลังหันหลังให้กับเขาอยู่

ครั้งแรกที่เห็นรูปร่างทางด้านหลังของชนิดาภาหัวใจของนายหัวราเชนทร์ถึงกับกระตุกเต้นสั่นรัว ราวกับหนุ่มน้อยที่กำลังจะพบรักกับหญิงที่ตนเองกำลังตามหาและรอคอย จนเขาถึงกับหยุดเดินนิ่งมองดูเธอสนทนากับสาวใช้ภายในบ้านอย่างอยากรู้ว่าเธอคือใคร แต่เมื่อรู้ว่าเธอคือชนิ-ดาภาอดีตภรรยาที่เขาเกลียดชิงชังที่สุด หัวใจดวงแกร่งก็พลันเกลียดชังและแทบอยากจะเข้าไปจับร่างเล็กโยนลงทะเลให้พ้นจากเกาะส่วนตัวของเขา

"นายหัวเชนทร์ คือ… แอม เอ่อ… ฉัน แค่มากราบคุณท่านเท่านั้นค่ะ เดี๋ยวแอมก็จะออกไปจากที่นี่แล้ว แอมรู้ตัวดีค่ะ ว่าคุณเกลียดแอมแค่ไหน"

ดวงหน้าเรียวสวยกล่าวอย่างเจียมตัว เต็มไปด้วยความโศกเศร้าก้มหน้าเล็กน้อย ไม่กล้ามองสบตาคมกริบด้วย

"รู้ตัวก็ดีนี่"

ดวงตาคมกริบจ้องมองสำรวจร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความเกลียดชิงชัง ถึงแม้ตอนนี้เธอจะเหลือเค้าโครงเดิมเพียงเล็กน้อย ให้พอจำได้เท่านั้น ความสวยเรียกได้ว่าระดับซุปตาร์เลยทีเดียว

"คงไม่ใช่ไปออดอ้อนให้พ่อฉัน ยกสมบัติให้เธอบ้างหรอกนะ ตอนนี้ไปเกาะเสี่ยที่ไหนเลี้ยงแล้วล่ะ”

คำพูดดูถูกอย่างเหยียดหยาม ทำให้ดวงตากลมโตถึงกับน้ำตาเอ่อคลอ หัวใจดวงเล็กถูกบีบรัดแน่น ๆ จนรู้สึกเจ็บไปหมด เธอได้แต่นึกคิดในใจว่าเธออุตส่าห์หย่ากับเขามาตั้งหลายปี ไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีก ไม่คิดเลยว่าความเกลียดชิงชังที่เขามีต่อเธอจะยังคงมีอยู่เช่นเดิม หรือบางทีอาจจะมีมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ