บทที่ 3 คนคุ้นเคย

“หม่ามี้ฮะ เรากลับกันดีกว่าฮะ นิคอยากนอนแล้ว ตอนนี้หนังท้องนิคตึงไปหมดจนท้องของนิคหนักมาก จนนิคแบกจะไม่ไหวแล้วฮะ”

หนุ่มน้อยยกมือเล็กลูบที่หน้าท้องโชว์มารดายิ้มเขิน ๆ ดวงตาเริ่มงัวเงียใกล้หลับเต็มที

“โอเค งั้นเรากลับกันดีกว่า”

เกาะแก้วมายา

เป็นเกาะส่วนตัวของตระกูลที่บิดามารดาของนายหัวราเชนทร์ซื้อต่อจากเจ้าของคนเก่า ที่เป็นคนรู้จักกันเมื่อสามสิบปีก่อน ซึ่งตอนนั้นนายหัวราเชนทร์กำลังเล็กอยู่

“ลา ลันลา ลันลา ลันล้า ล้า...ว้าย... อกอีแป้นจะแตก พี่หาญ พี่ออกมาพรวดพล่านตัดหน้าอึ่งแบบนี้ ไม่กลัวอึ่งหัวใจวายหรือยังไง”

อึ่งสาวใช้วัยรุ่นหน้าตาพอใช้ผิวสองสีรู้สึกเสียอารมณ์ที่ถูกขัดจังหวะกลางคัน

“เสียงดีนะเนี่ยน้องอึ่งจ๋าของพี่หาญ”

“แหวะ ไม่ต้องมาทำเหมือนจะจีบอึ่งเลยนะ แบบอึ่งต้องระดับหล่อ ๆ เหมือนพระเอกเกาหลีหรือไม่ก็แบบนายหัวก็ยิ่งดี ฮิ ฮิ”

“ฝันสูงซะจริงนะน้องอึ่ง แบบพี่น่ะรักจริงหวังแต่งแถมเราก็ฐานะเท่า ๆ กัน คนระดับนั้นเขาไม่มองน้องอึ่งหรอกนะ”

หาญชายหนุ่มร่างสูงหุ่นเก้งก้างบึกบึนเล็กน้อย อายุ29ปี เที่ยวตามจีบสาวน้อยชื่ออึ่งมาสองปีแล้ว นับตั้งแต่อึ่งเข้ามาเป็นคนใช้ที่นี่

“อุ้ย... พี่หาร นั่น นั่นมัน ใช่คุณแอมหรือเปล่า พี่ช่วยฉันดูหน่อยสิ”

อึ่งขยี้ตาครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง เมื่อเห็นชนิดาภาหรือแอมอดีตภรรยาของนายหัวราเชนทร์ กำลังเดินตรงมาที่เธอกับหาญ

“พี่ว่าไม่ใช่นะ คุณแอมเธอสวยน้อยกว่านี้ แต่คนนี้จะว่าไปก็เหมือนคุณแอมมาก เพียงแต่เธอดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า สวยกว่าดูมีสง่าราศีเหมือนพวกดารานางแบบ”

“แต่ฉันว่าใช่แน่ ๆ เพราะฉันเป็นคนใกล้ชิดคอยดูแลรับใช้คุณแอมตลอดเวลาที่คุณแอมยังเป็นภรรยาของนายหัว นั่นเห็นมั้ยเธอเดินมาจะถึงเราแล้ว เดี๋ยวได้รู้กัน เงียบ ๆ กันก่อนพี่หาญ”

“สวัสดีจ้า หาญ อึ่ง จำฉันได้มั้ย สบายดีกันหรือเปล่า”

“คุณคือ... คุณแอมใช่มั้ยคะ”

“ใช่จ้า พอดีฉันจะมาพบคุณท่านสักหน่อย ไม่เจอกันหลายปีพวกเธอไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เอ้านี่ของฝาก ฉันซื้อมาจากอเมริกา นี่ของอึ่งแล้วนี่ของหาญ ส่วนของที่เหลือก็เป็นของคุณท่านกับป้าแก้ว”

“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ”

“เออ... คุณแอมครับ แล้วไม่มีของนายหัวด้วยเหรอครับ แฮะ แฮะ” หาญไม่วายที่จะกล่าวถามเพราะอยากรู้

“นายหัวคงไม่อยากได้ของฝากจากคนที่เขาไม่ชอบและเกลียดหรอกค่ะ”

ดวงหน้างามโศกเศร้าหัวใจดวงเล็กรู้สึกถูกบีบรัดแน่น เพียงแค่นึกถึงคนที่เคยเป็นอดีตสามี จนอึ่งและหาญที่เห็นนึกสงสาร เมื่อก่อนใคร ๆ ก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ดีนัก เพราะนายหัวมีคนที่ชอบอยู่แล้วอยู่กรุงเทพ แต่ต้องมาถูกบิดาบังคับให้แต่งงานกับเด็กสาวไร้ญาติไม่มีหัวนอนปลายเท้า ที่คุณท่านเก็บมาจากสถานสงเคราะห์ส่งเสียเลี้ยงดูอย่างดีเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง สร้างความไม่พอใจให้กับภรรยาและนายหัวราเชนทร์เป็นอย่างมาก

เพราะทั้งคู่นึกว่าคุณท่านต้องการส่งเสียเลี้ยงดูไว้ให้โตเพื่อมาเป็นภรรยาอีกคนของคุณท่าน ที่ในตอนนั้นคุณท่านมีอายุใกล้หกสิบปีแล้ว

ช่วงนั้นคุณท่านกับภรรยาถึงกับทะเลาะเบาะแว้งจนนายหัวราเชนทร์ต้องมาห้ามทัพแทบทุกครั้ง จนเขาพลอยเกลียดชนิดาภาที่เข้ามาอยู่ร่วมบ้านสร้างปัญหาให้กับครอบครัวตัวเองนับแต่นั้น ต่อให้เธอจะเจียมตัวช่วยทำงานในบ้านแทบทุกอย่างราวกับคนใช้ ชายหนุ่มกับคุณหญิงก็ไม่ชอบขี้หน้าเธออยู่ดี

ทุกครั้งที่เจอหน้ากันชายหนุ่มไม่เคยยิ้มให้ แถมยังหาเรื่องต่อว่าเธอเสมอ จนชนิดาภาหวาดกลัวไม่กล้าอยู่ใกล้ ที่ไหนมีนายหัวที่นั่นจะไม่มีเธอ จนสาวน้อยเรียบจบชั้นม.หก คุณท่านก็เรียกให้ไปพบพร้อมคำสั่งให้แต่งงานกับนายหัวทันทีโดยไม่บอกเหตุผล ก็ยิ่งทำให้นายหัวที่เกลียดชังเธออยู่แล้ว แทบอยากจะฆ่าเธอโยนทะเลให้หายสาบสูญไปเลย

“คุณแอมคะคุณแอมไปทำอะไรมาสวยขึ้นจนอึ่งแทบจำไม่ได้ ถ้านายหัวเห็นคุณแอมตอนนี้สงสัยคงนึกเสียดายแย่เลยนะคะ” เสียงของอึ่งทำให้ชนิดาภาหลุดออกจากภวังค์

“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แอมขอตัวไปหาคุณท่านก่อนนะคะ”

หญิงสาวแยกตัวเดินจากไปมุ่งตรงไปที่คฤหาสน์ตั้งตระหง่าสวยหรูเด่นที่สุดบนเกาะนี้อย่างรวดเร็ว

“คุณแอม ใช่คุณแอมหรือเปล่าคะ” หญิงวัยกลางคนอายุห้าสิบกว่าแม่บ้านประจำคฤหาสน์นี้ หันมาทักเธอเมื่อเห็นแอมกำลังจะเข้าไปในบ้าน ในขณะที่เธอเดินสวนออกมา

“สวัสดีค่ะป้าแก้ว แอมเองค่ะ”

“อุ้ย เปลี่ยนไปมากเลยค่ะ สวยขึ้นตั้งเยอะจนป้าแทบจำไม่ได้ ตั้งแต่หย่ากับนายหัวหายไปอยู่ที่ไหนมาคะ พวกเราทุกคนคิดถึงมากนะคะ ช่างใจร้ายไม่ติดต่อกลับมาบ้างเลย หากเป็นลูกหลานของป้าล่ะก็ ได้เอาไม้เรียวมาหวดก้นแน่ ๆ โทษฐานที่ทำให้คนแก่เป็นห่วง คุณแอมคงมาหาคุณท่านใช่มั้ยคะ”

“ใช่ค่ะป้าแก้ว รบกวนป้าแก้วช่วยแจ้งคุณท่านด้วยนะคะ และนี่ของฝากจากแอมค่ะให้ป้าแก้ว”

“โธ่คุณแอม แค่มาให้คนแก่ชื่นใจ ก็ดีใจแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องหาของฝากอะไรมาให้ทั้งนั้น”

“ของฝากไม่ได้แพงอะไรมาก หวังว่าป้าแก้วจะชอบนะคะ”

“ชอบสิคะ คุณแอมอุตส่าห์หาซื้อมาให้ทั้งที ทำไมป้าจะไม่ชอบ มาค่ะหากคุณท่านเห็นคุณแอม คุณท่านคงดีใจ วันนี้นายหัวกับคุณผู้หญิงไม่อยู่ค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ พวกเขาคงไม่กล้าหาเรื่องแอมแล้วมั้งคะ เพราะแอมก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนายหัวอีกแล้ว และแอมก็ไม่ได้มาอยู่ที่บ้านนี้เพื่อหวังสมบัติอย่างที่คุณกรกนกเคยกล่าวหา

“คุณท่านนอนอยู่ในห้องค่ะ ตั้งแต่คุณจากไปเหมือนคุณท่านจะเสียใจมาก จนสามปีก่อนคุณท่านหน้ามืดเป็นลมตกบันไดขาหัก ต้องใช้เวลารักษาเป็นเวลานานหลายเดือน ตอนนี้คุณท่านไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วล่ะค่ะ”

ป้าแก้วกล่าวกับแอมเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกจากห้อง

“คุณลุงคะ คุณลุง หนูกลับมาแล้วค่ะ” มือบางจับที่หลังมือเหี่ยวย่นเขย่าเบา ๆ

“อือ ใครน่ะ”