บทที่ 5 เกลียดเข้ากระดูก

“มานี่ ฉันจะจับเธอไปขึ้นเรือออกจากที่นี่เอง เพราะไม่อย่างนั้นผู้หญิงอย่างเธอ อาจจะแอบโกหกฉันก็ได้ คนอย่างเธอ ต้องอยู่ในสายตาของฉัน ฉันจะได้แน่ใจ ว่าเธอจะออกไปจากเกาะของฉันจริง ๆ”

มือหนาคว้าหมับจับเข้าที่ข้อแขนบางกระชากอย่างรุนแรง จนร่างบางถึงกับเซถลามากระแทกอกแกร่งที่ปลดกระดุมลงมาถึงกลางอก เผยซิกแพคสวยเป็นลอน ที่มีลายขนสีทองอ่อน ๆ พร้อมหยาดเหงื่อเล็กน้อย เป็นภาพที่มีเสน่ห์จนชนิดาภาที่รู้ดีว่าอกกว้างนั้นอบอุ่นแค่ไหนสำหรับเธอ

สาวน้อยรู้สึกลำคอแห้งผาลอบกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย พร้อมกับตกใจเมื่อถูกกระชากอย่างแรง

“ว้าย… ตายแล้วนายหัวขา เบา ๆ ค่ะ คุณแอมออกจะตัวเล็กบอบบาง เดี๋ยวแขนหักขึ้นมาจะทำยังไงล่ะคะ”

ป้าแก้วแม่บ้านที่มาทันเห็นเหตุการณ์ถึงกับร้องตกใจ พอ ๆ กับอึ่งที่ยืนคุยกับชนิดาภาก่อนหน้านี้ อึ้งตาโตมองตาค้าง อยากจะเข้าไปช่วยอดีตเจ้านายสาว แต่ก็ไม่กล้า

“ไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะพาแม่นี่ออกไปจากที่นี่เอง”

ชายหนุ่มเตรียมที่จะกระชากลากร่างบางไปจากที่ตรงนั้น

“เอะอะเสียงดังอะไรกัน แล้วนี่แกจะทำอะไรน้อง ปล่อยน้องเดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้น้องไม่ใช่เมียของแกอีกต่อไปแล้ว แกไม่มีสิทธิ์ที่จะแตะต้องน้องแม้แต่ปลายเล็บ เพราะแกเป็นคนเลือกหย่ากับน้องเอง”

เสียงทรงอำนาจจากคุณท่านหรือคุณเจสัน ทามาเลซ ชายวัยกลางคนอายุ 60 กว่า ผู้เป็นบิดาของนายหัวราเชนทร์ นั่งอยู่บนรถเข็น โดยที่ด้านหลังมีพยาบาลสาววัย 40 ปี ผิวสองสี ยืนอยู่ทางด้านหลังของรถเข็นด้วยสีหน้าที่ตกใจ ไม่แพ้กับทุกคนที่เห็นเหตุการณ์เลย

“แด๊ดนึกว่า ผมอยากจะแตะต้องยัยเด็กนี่นักเหรอ ถ้าเมื่อก่อน ไม่ใช่เพราะแด๊ดอยากจะให้ผมแต่งงานกับเธอนักหนา เพราะเอาเรื่องสมบัติมาขู่บังคับผม ผมคงไม่แต่งงานกับแม่นี่หรอกครับ”

“นี่… แก แค่ก แค่ก”

“คุณลุงคะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า ปล่อยฉันนะ”

น้ำเสียงห่วงใยจากร่างเล็กที่พึ่งถูกปล่อยจากในอ้อมแขนของนายหัวยังหวุดหวิด เมื่อได้ยินคำพูดและเห็นอาการของคุณเจสัน ร่างเล็กรีบเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าของชายวัยกลางคนอย่างเป็นห่วงเป็นใย สร้างความหมั่นไส้ให้กับนายหัวราเชนทร์ จนอยากจะถลาเข้าไปจับร่างเล็กกระชากออกมา

“ถ้าฉันไม่ตามลงมาข้างล่างนี้ ฉันคงไม่ได้เห็นสิ่งที่แกจะทำกับหนูแอม แกมันไร้หัวใจจริง ๆ ราเชนทร์ สำหรับที่เกาะนี้ฉันอนุญาตให้หนูแอมมาเหยียบเมื่อไหร่ก็ได้ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ และต่อไปนี้แกห้ามทำอะไรหนูแอมเป็นอันขาด ถ้าฉันรู้แกกับฉันได้เห็นดีกันแน่”

สีหน้าเหี่ยวย่นมีริ้วรอยโกรธเกรี้ยวของคุณเจสันกล่าวอย่างข่มขู่ มาให้กับพ่อลูกชายตัวดี ที่หน้าบึ้งตึงจ้องมองเขม็งไปยังร่างเล็กของชนิดาภาอย่างไม่พอใจ

“ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิครับ ว่าเมื่อก่อนแด๊ดอยากได้เธอมาเป็นลูกสะใภ้ หรือว่ามาเป็นเมียน้อยของคุณพ่อกันแน่ถึงได้ปกป้องดูแลดีนักหนา แม้แต่เมียกับลูกยังไม่ปกป้องเท่านี้เลย”

“แก ไอ้ลูกเลว ฉันเป็นพ่อของแกนะ แกพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไง แกจะดูถูกพ่อของแกมากเกินไปแล้ว”

นิ้วชี้เหี่ยวย่นของคุณเจสันยกขึ้นชี้ไปทางบุตรชายเพียงคนเดียวอย่างสั่นเทากล่าวด้วยความโกรธ เมื่อได้ยินคำพูดของนายหัวราเชนทร์ ทั้งที่เขาหวังดีกับบุตรชายมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะมองไม่เห็นความหวังดีที่เขามีให้เลย

“ผมขอตัวนะครับ ถ้าแด๊ดจะให้แม่นี่กลับมาอยู่ที่นี่อีก ผมกับมัมก็ไม่เห็นด้วย มาเมื่อไหร่ที่นี่ลุกเป็นไฟตลอด แด๊ดก็เห็นแล้วนี่ครับ ที่ผ่านมา”

“ใช่ ฉันเห็น เห็นว่าแกกับแม่ของแกรังเกียจหนูแอ-มมากแค่ไหน ฉันไม่เคยมีความคิดสกปรก เหมือนอย่างที่แกและแม่ของแกคิด ฉันก็แค่เอ็นดูหนูแอมเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่งก็เท่านั้น ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะให้หนูแอมมาอยู่ที่นี่ และมาทำงานที่นี่กับแก ในเมื่อแกกับแม่ของแกเกลียดหนูแอมมากนัก ก็ให้มันรู้ไป ว่าหนูแอมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ หนูแอมวันนี้ฉันจะให้คนเดินทางกลับไปกับหนูด้วย เก็บข้าวของแล้วมาอยู่กับลุงที่นี่ ถือซะว่าลุงขอร้อง”

“จะดีเหรอคะคุณลุง เอ่อ… ก็ได้ค่ะ เพื่อคุณลุงแล้ว แอมมาอยู่ก็ได้ค่ะ แต่ว่า… คือ… แอมขอพาอีกคนนึงมาอ¬ยู่ด้วยได้ไหมคะคุณลุง พอดีเขาเป็นลูกชายของเพื่อนหนูนะค่ะ แต่ว่าเขาไม่อยู่แล้ว เขาเลยยกลูกชายคนนี้ให้เป็นลูกของหนู ถ้าคุณลุงจะอนุญาต”

“ได้สิ มีเด็กมาอยู่ด้วยก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เงียบเหงา ที่นี่ ไม่มีเสียงหัวเราะ เสียงเด็กเล่นมานานแล้ว ว่าแต่คงเป็นเด็กเล็ก ๆ สินะ คงไม่ใช่เด็กหนุ่ม ถ้าเป็นเด็กหนุ่มก็ดีเหมือนกัน”

“แกยังเล็กอยู่เลยค่ะคุณลุง”

“ที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ ที่เธอนึกอยากจะพาเด็กที่ไหนมาอยู่ด้วยก็ได้”

“ราเชนทร์ แกควรพูดกับน้องให้ดีกว่านี้ แด๊ดอนุญาติให้หนูแอมพาเด็กมาอยู่ที่นี่ได้ ต่อให้แกกับแม่แกจะไม่ชอบเด็กคนนั้นก็ตาม”

“ในเมื่อแด๊ดไม่ฟังคำพูดของผม งั้นก็เชิญแด๊ดตามสบายเถอะครับ แต่ผมขอบอกก่อน ถ้าเด็กนั่นมาป้วนเปี้ยนหรือทำข้าวของเสียหาย ก่อความรำคาญให้กับผม หรือแม้แต่แม่นี่สร้างปัญหาและความน่ารำคาญให้เกะกะผมละก็ ผมจะจับทั้งสองคนโยนออกไปจากที่นี่แน่ ขอตัวนะครับ”

ร่างสูงกล่าวอย่างไม่พึงพอใจ ก้าวเดินยาว ๆ ผ่านทุกคนเข้าไปในตัวคฤหาสน์สีหน้าบึ้งตึง จนชนิดาภาคิดว่าหากอยู่กันเพียงสองคนกับนายหัวราเชนทร์เหมือนอย่างเมื่อก่อน เธอคงไม่พ้นที่จะถูกเขาทำร้ายทั้งจิตใจและร่างกายอย่างแน่นอน

“หนูแอมอย่าไปถือสาพี่เขาเลยนะ หนูรีบไปเถอะ ไอ้หาญ”

“ครับ คุณท่าน”

“เดี๋ยวแก ติดตามไปกับหนูแอม ช่วยยกข้าวของกลับมาที่นี่ภายในวันนี้ อึ่งกับป้าแก้วเดี๋ยวก็ขึ้นไปจัดห้องรับรองแขกให้กับหนูแอมด้วย”

“ค่ะคุณท่าน”