บทที่ 2 ไม่มีบ้าน

“โอเคฮะหม่ามี๊ หม่ามี้อยู่ที่ไหนนิคก็อยู่ได้ ขอเพียงแค่มีมัมมี๊อยู่ด้วยก็พอ”

หนุ่มน้อยยิ้มให้กำลังใจเล็กน้อยให้กับมารดาถึงแม้ในใจจะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองด้อยต้อยต่ำกว่าเด็กคนอื่นทั่วไป เพราะเขาไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น ๆ

แถมเพิ่งรู้ว่ามารดาไม่มีบ้านที่เมืองไทยอีก อีกทั้งยังไร้ญาติพี่น้องแม้แต่บิดามารดาแท้ ๆ ก็ตายไปหมดแล้ว แต่มารดาก็เลือกที่จะพาเขากลับไทยอยู่ดี

ด้วยการให้เหตุผลว่ามารดาต้องการกลับมาตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณที่เคยช่วยเหลือมารดาเอาไว้หลายอย่างเป็นระยะเวลา 2 ปี ตามที่มารดาเคยสัญญาให้กับผู้มีพระคุณคนนั้นเอาไว้

ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่เด็กน้อยจำความได้นิคไม่เคยสงสัยหรือกล่าวถามถึงญาติพี่น้องของมารดาเลย หนุ่มน้อยใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเด็กทั่วไปถึงเวลากินก็กินถึงเวลาเรียนก็เรียน ถึงเวลานอนก็นอน ใช้ชีวิตแบบนี้เรื่อย ๆ อยู่กับมารดา และคุณป้าข้างห้องในห้องเช่าสำหรับคนฐานะปานกลางที่มีค่าเช่าห้องค่อนข้างแพง

แต่เพื่อความสะดวกสบายของหนุ่มน้อย ชนิ¬ดา¬ภา

ย¬อมที่จะเหน็ดเหนื่อยทั้งเรียนและหางานทุกอย่างทำยกเว้นขายเรือนร่างเพื่อจ่ายค่าบ้านค่าเรียนค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ทั้งของเธอและลูก

สุดท้ายเธอก็สามารถส่งเสียตนเองเรียนจนจบปริญญาตรีจนได้ ถึงแม้อาจจะจบช้ากว่าคนอื่นไปบ้างก็ตาม ก่อนที่จะตัดสินใจพาลูกกลับมาที่เมืองไทยเพื่อตอบแทนบุญคุณของผู้มีพระคุณ ที่เคยรับเธอมาเลี้ยงดูแลหลังจากที่คุณพ่อได้สูญเสียไปแล้ว

โรงแรมระดับ 3 ดาว

ด้านหน้าเคาน์เตอร์ สองแม่ลูกที่กำลังติดต่อห้องพักแและเพิ่งได้รับกุญแจห้องกับพนักงานที่มาช่วยยกกระเป๋า โรงแรมแห่งนี้เป็นเพียงโรงแรมระดับ 3 ดาวไม่โก้หรูสักเท่าไหร่นัก อีกทั้งค่าห้องก็ไม่ค่อยแพงพอที่เธอจะเช่าห้องนี้อยู่เป็นเดือนได้สบาย

“ว้าว ห้องสวยใช้ได้เลยนะฮะหม่ามี้”

“นิคชอบหรือเปล่า”

“ก็อย่างที่ผมบอก ถ้าหม่ามี้อยู่ได้ผมก็อยู่ได้ฮะ ขอเพียงมีหม่ามี๊อยู่ข้าง ๆ นิคก็โอเคแล้วฮะ อากาศร้อนจังเลยเมืองไทย ผมอยากอาบน้ำแล้ว”

“เอาสิ ลูกไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวหม่ามี้ค่อยอาบทีหลัง”

“ได้เลยฮะหม่ามี๊ แล้วอาหารล่ะฮะ เราจะโทรให้คนนำมาให้กับเราบนห้อง หรือว่าเราต้องไปหาซื้อที่อื่นอีก”

หนุ่มน้อยช่างสงสัยเอียงหน้าเล็กน้อยกล่าวถามมารดาอย่างข้องใจ

“อืม… หม่ามี้ตั้งใจว่าอาบน้ำเสร็จแล้ว ถ้าหากหนูไม่ง่วงหรือเหนื่อยจนเกินไป หม่ามี้เห็นมีตลาดอยู่ใกล้ ๆ เหมือนจะเป็นถนนคนเดิน หรือว่าตลาดนัดสักอย่างนี่แหละ หนูคงยังไม่เคยเห็นมาก่อน หม่ามี้จะพาหนูไปเที่ยว หนูจะได้รู้ว่าตลาดนัดเมืองไทยมันเป็นยังไง”

“จริงเหรอฮะหม่ามี๊ ทำไมตอนเรานั่งรถมา ผมไม่ทันสังเกตเห็นอะไรเลย จริงสิ เมื่อไหร่เราจะได้ไปเที่ยวทะเลล่ะฮะ ไหนหม่ามี๊ว่าที่ภูเก็ตมีทะเลสวยงามจนขึ้นชื่อ คนทั่วโลกต่างอยากมาเที่ยวกันทั้งนั้น ผมชักอยากจะเห็นเร็ว ๆ แล้วสิฮะ”

“ลูกได้เห็นแน่นอน แต่ต้องไม่ใช่คืนนี้ รออีกสองสามวัน รอให้แม่ไปหาผู้มีพระคุณของแม่ก่อน แล้วแม่จะพาไปเที่ยวนะ”

“จริงเหรอฮะ ไชโย จะได้เห็นทะเลเมืองไทยแล้ว”

นิควิ่งขึ้นไปกระโดดบนเตียงอย่างดีใจ จนชนิดาภายิ้มกว้างส่ายหน้าเรียวสวยอย่างมีความสุขร่วมกับลูกด้วย เพราะอะไรที่เป็นความสุขของลูก ก็เป็นความสุขของเธอเสมอ

“เอาล่ะหม่ามี้ว่าหนูรีบไปอาบน้ำดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวจะดึกเกินไป อดได้ไปเที่ยวตลาดนัดกันพอดี เอ... ใครน้าบอกหม่ามี้ว่าอยากอาบน้ำเหนียวตัวร้อนจะแย่”

“ก็คนมันดีใจนี่ฮะ นิคไปอาบน้ำดีกว่า”

หนุ่มน้อยถือผ้าขนหนูพาดไหล่เล็กร้องเพลงคลออย่างเบา ๆ เดินนำหน้ามารดาเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี

โดยมีมารดาตามเข้ามาผสมน้ำให้กับเด็กชายตัวน้อย ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอาบน้ำพร้อมกับดึงประตูปิดเบา ๆ

ตลาดนัดเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก มีขนาดแนวแถวตั้งร้านค้าเกือบห้าสิบร้าน

“โอ้โห หม่ามี้ตลาดนัดเมืองไทยสุดยอดมากเลยฮะ มีของกินเยอะแยะไปหมด แถมราคาถูกกว่าที่โน่นเยอะเลย ทำไมเราไม่หาอะไรมาขายกับเขาบ้างล่ะฮะ”

“อืม ความคิดดีนะเราน่ะ เอาไว้หม่ามี้จะนำคำพูดของหนูไปคิดทบทวนดู”

มือบางกำข้อมือเล็กจับจูงเดินชมตลาดนัดพร้อมซื้อของกินเท่าที่จำเป็นเท่านั้น เพราะเธอพอมีเงินเหลือกลับมาตั้งหลักที่นี่ไม่มากเท่าไหร่นัก แต่ก็พอให้สองแม่ลูกมีกินมีใช้สักพัก

“นั่นไงขนมที่ลูกเคยเห็นในนิตยสารอยากกิน หม่ามี้จะซื้อให้”

“ไม่เอาล่ะฮะหม่ามี้ นิคเสียดายเงิน นิคไม่อยากให้หม่ามี้ทำงานจนไม่มีเวลาพักเหมือนเมื่อก่อนอีก รอนิคโตหาเงินเองได้เมื่อไหร่ นิคค่อยหาซื้อมากินเองก็ได้ฮะ”

หนุ่มน้อยมองขนมตาละห้อยแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอ และกล่าวอย่างรู้ถึงความลำบากของมารดา เพราะหลายครั้งแล้วที่มารดาต้องขอเลื่อนค่าเช่าบ้าน เพราะหาเงินมาจ่ายไม่ทันตามที่กำหนด โชคดีที่เจ้าของห้องเช่าเอ็นดูสองแม่ลูกยินยอมให้ชนิดาภาจ่ายแบบผ่อนผันได้

คำพูดของหนุ่มน้อยทำให้ชนิดาภาน้ำตาเอ่ยคลอจนเธอต้องกระพริบเปลือกตาบางกั้นไม่ให้หลั่งไหลออกมาด้วยความสงสารบุตรชายตัวน้อย และนึกตำหนิตัวเองที่ไม่สามารถให้ความสบายกับลูกได้เหมือนเด็กคนอื่นเขา

แต่ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว เธอจะพยายามให้สุดความสามารถสร้างฐานะให้มั่นคงกว่าทุกวันที่เป็นอยู่ให้ได้ และจะไม่ให้ใครบางคนมาแย่งบุตรชายคนนี้จากเธอไปอย่างแน่นอน ต่อให้เขาจะมีอิทธิพลและร่ำรวยแค่ไหนก็ตาม