4.หาข้อยุติ

*** ทักทายคร้า ไปสนุกกับการโจรกรรมแสนวิเศษกันต่อเลยจ้า ***

ตาคมมองร่างโปร่งระหงในชุดเดรสสั้นสีหวานเดินมาหยุดอยู่กลางห้อง ใบหน้าคมสวยนิ่งเสียจนเสืออย่างเขาใจแป้วไปได้เหมือนกัน ดวงตาคมสวยตวัดมองเขาอย่างไม่พอใจ

“คุณรู้ว่าฉันมาเรื่องอะไร ยังไงฉันก็ไม่แต่งกับคุณเด็ดขาด”

ทิพย์อัปสรบอกเสียงห้วน เดินมาหยุดยืนตรงหน้าร่างสูง

“ทำไม หรือว่าจูบผมเมื่อวานเร้าใจไม่พอ” เขายิ้มเมื่อเห็นแก้มเนียนใสแดงระเรื่อ แต่ทิพย์อัปสรพยายามข่มอารมณ์ขัดเขินของตัวเองไว้

“จูบห่วยๆ ของคุณไม่ทำให้คุณดูดีขึ้นหรอกนะคุณธรณ์” ใบหน้าคมตึงขึ้นเมื่อเห็นแววตาเย้ยหยัน “ที่ฉันมาวันนี้เพราะจะมาบอกคุณว่างานหมั้นงานแต่งของเราจะไม่เกิดขึ้น เพราะฉันไม่ได้รักคุณ”

“ไม่รักผมแต่รักยัยทอมคู่ขาคุณรึไง ผู้หญิงกับผู้หญิงไม่มีอะไรเร้าใจเท่าผู้ชายกับผู้หญิงหรอกน่าทูนหัว” เขายั่วดวงตาคมเข้มแข็งกร้าวขึ้นอย่างไม่พอใจ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้ธรณ์ มาโรน่าเสียความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเท่าเธอคนนี้เลยจริงๆ ให้ตาย ชายหนุ่มสบถอยู่ในใจอย่างขุ่นเคือง

“ไอ้! ไอ้ลามก ยี้!” หล่อนกระทืบเท้าถี่ยิบอย่างโมโหที่ทำอะไรเขาไม่ได้

“จูบแค่น้ำจิ้มทูนหัว ของจริงต้องรอหลังแต่งงาน” เขาบอกก่อนจะรวบร่างบอบบางเข้ามากอด ริมฝีปากอุ่นฉกวูบลงบนเรียวปากอิ่มแล้วบดขยี้อย่างต้องการลงโทษอีกฝ่าย

ทิพย์อัปสรดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าคมสวยหลบริมฝีปากอุ่นไปมา แต่เสือร้ายอย่างธรณ์ก็ไม่ยอมแพ้ รุกไล่จนเธออ่อนระทวยเผลอพิงซบอกกำยำ

เมื่อจูบดุดันแปรเปลี่ยนดูดดื่มเร่าร้อนอยู่ในที ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดแน่น ลูบไล้ฝ่ามือบนแผ่นหลังบางไปมาอย่างเล้าโลม สองครั้งสองคราที่สัมผัสร่างนุ่มละมุน เขาแทบหยุดตัวเองไม่ได้ ให้ตายสิผู้หญิงอะไรน่ารักน่าใคร่ไปทั้งตัว ริมฝีปากอุ่นร้อนพยายามจะเปิดเรียวปากนุ่มเพื่อสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสความหวานล้ำที่ซ่อนอยู่ข้างใน แต่หญิงสาวยังคงดื้อดึงไม่ยอมตามใจเขา ร่างงามสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ใจดวงน้อยเต้นระรัว

หญิงสาวพยายามดันเขาออกห่าง ใบหน้าเบี่ยงหลบ ริมฝีปากเขาจึงฝังลงบนลำคอระหงหอมกรุ่นแทน พร้อมกับซุกไซ้ไปมาจนเป็นรอยแดง ทิพย์อัปสรครางออกมาเบาๆ วาบหวามหวั่นไหวไปทั้งหัวใจ เขาเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปจูบทั่วดวงหน้า ก่อนจะวกกลับมาจุมพิตเรียกน้ำจิ้มกับเธออีกครั้งอย่างดูดดื่ม

ทิพย์อัปสรตัวสั่นเมื่อจุมพิตของเขาหนักหน่วงเว้าวอนขึ้นเรื่อยๆ มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเลื่อนไปถึงสะโพกผายมนอย่างอ่อนโยน หญิงสาวรู้สึกวาบหวามซาบซ่านกับสัมผัสแปลกใหม่ที่ไม่เคยรู้มาก่อน แม้ชีวิตของเธอจะเติบโตมากับวัฒนธรรมต่างชาติ แต่แม่เธอก็พร่ำสอนให้รู้คุณค่าในความเป็นผู้หญิงไทยอยู่ตลอดเวลา

หล่อนดันไหล่หนาออกห่างเมื่อริมฝีปากร้อนระอุเลื่อนลงมาจูบซอกคอขาว ซุกซบซุกไซ้อยู่นานจนพอใจ กลิ่นกายสาวบวกกับน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆ ทำให้ธรณ์ไม่อยากหยุด มือใหญ่เคลื่อนไหวไปทุกตารางนิ้วบนแผ่นหลัง ร่างบอบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือใหญ่วกขึ้นมาลูบไล้ทรวงอกอิ่มแผ่วเบา ริมฝีปากอิ่มเผลอครางออกมา

“อย่า...หยุดนะ” หล่อนห้ามเสียงแผ่วพร่าด้วยความเสียวซ่าน เปิดโอกาสให้ลิ้นอุ่นแทรกผ่านเข้าไปลิ้มรสความหอมหวานที่ซุกซ่อนอยู่ข้างใน หล่อนชาวาบไปทั้งตัวเมื่อลิ้นร้อนกวาดคว้านสำรวจลึกในโพรงปาก ก่อนจะมาเกี่ยวรัดลิ้นเล็กของเธออย่างหยอกเย้า ทิพย์อัปสรยืนซวนซบแอบอิงร่างสูง ใจหวิวสั่นสะท้านไปทั้งตัว ความตั้งใจที่มาพบเขาเลือนรางหายไปจากหัวสมอง เพราะตอนนี้ทุกอย่างขาดการประมวลผล จุมพิตเรียกน้ำจิ้มของเขาทำให้เธอลืมทุกอย่าง พอสติเริ่มกลับมาใบหน้าคมสวยก็หลบหลีกริมฝีปากและลิ้นร้อน เสียงคำรามอย่างขัดใจของเสือตัวเล็กดังในลำคอหนา แต่ก็ยอมถอนริมฝีปากออกจากซอกคอขาวผ่องอย่างจำใจ

“ปล่อย” หล่อนห้ามเสียงเครือ น้ำตาแห่งความกดดันภายในใจไหลรินออกมา ธรณ์มองน้ำใสๆ ไหลอาบแก้มนวลแล้วไล้ปลายนิ้วเช็ดให้อย่างนุ่มนวล

“ร้องทำไมครับ คุณว่าที่ภรรยา”

หล่อนมองสบตาคมพราวระยับของเขาอย่างอายๆ ผิวพวงแก้มแดงระเรื่อ เมื่อเห็นแววตาเต็มไปด้วยไฟเสน่หาของเขาที่มองมา

“บ้า! ใครเขาอยากเป็น” หล่อนต่อว่าเสียงเครือ กำปั้นน้อยระรัวลงบนแผ่นอกกว้างจนธรณ์ต้องยึดข้อมือไว้แล้วไขว้ไปข้างหลัง ทำให้อกอิ่มเสียดสีกับกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งถนัดถนี่ เสียงหอบหายใจของชายหนุ่มทำให้ทิพย์อัปสรรู้สึกหวาดหวั่นถึงอันตรายของผู้ชายคนนี้ ใบหน้างามซบกับแผงอกกว้าง ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดี ธรณ์หัวเราะในลำคอเบาๆ เด็กหนอ พอรู้ว่าตัวเองจะแพ้ก็ส่งลูกอ้อนมาเชียว

“สองวันหมั้น สองเดือนวันแต่ง”

“ไม่แต่ง ไม่แต่ง ได้ยินไหม” หล่อนดันตัวออก มองหน้าคมอย่างโมโหที่เขาไม่รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจอะไรสักนิด

“คุณเองก็ใช่ว่าจะพิศวาสอะไรฉันนักหนา ทำไมไม่ปฏิเสธคุณแม่คุณไปล่ะ”

“เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้เริ่มมีความคิดอยากแต่งงานขึ้นมาแล้วสิ” เขาบอกนัยน์ตาพราวพลางคลายอ้อมแขนออกจากร่างนุ่ม แต่ยังกุมมือบางไว้แล้วดึงมานั่งบนเก้าอี้นวมสีน้ำตาลตัวใหญ่ข้างหน้าต่าง

“อย่าเอาชนะฉันด้วยวิธีนี้ได้ไหมคุณธรณ์ ฉันมาหาเพื่อให้ช่วยกันคิดหาทางออกนะ ไม่ได้ให้มาทำ...” หล่อนหยุดพูด แก้มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เสือร้ายมองแล้วอดใจไม่ไหว ยกร่างบอบบางเข้ามาชิดจนเธอแทบจะเกยขึ้นไปนั่งบนตักอุ่น แล้วก้มหน้าลงไปหอมแก้มปลั่งแรงๆ ฟอดหนึ่ง

“ทำไมถึงไม่อยากแต่งงานกับผม หรือว่ากลัวนักข่าวคนนั้นอกหัก ผมรู้นะว่าคุณก็ชอบจูบเรียกน้ำจิ้มของผมเหมือนกัน”

เขาบอกอย่างเป็นต่อ ปลายนิ้วจับปอยผมที่ระใบหน้างามไปทัดหูให้

“ฉันกับหมอกไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ” หล่อนรีบปฏิเสธ

“ถ้าแบบนั้นไม่ใช่ แสดงว่าแบบผมใช่ถูกไหม งั้นสองวันหมั้น สองเดือนแต่งก็ไม่มีปัญหา” เขาสรุปหน้าตาเฉย รู้สึกสนุกกับการแต่งงานขึ้นมาเป็นครั้งแรก

ทิพย์อัปสรขยับตัวออกห่าง ยกมือตบหน้าผากตัวเอง แทนที่จะได้คำตอบอย่างที่เธอต้องการ เขากลับสรุปหน้าตาเฉยว่าจะแต่งงาน แล้วนี่เธอจะทำยังไงกันล่ะทีนี้

“ถ้าแก้ข่าวได้ เราก็ไม่ต้องแต่งนะคุณ” หล่อนเถียง

“คุณเป็นผู้หญิงที่แปลกที่สุดรู้ไหม ผู้หญิงหลายคนอยากแต่งงานกับผมแทบทั้งนั้น แต่คุณกลับวิ่งหนี”

“เพราะคุณมันห่วยน่ะสิ” ตาคมลุกวาวอย่างน่ากลัว ทำให้ทิพย์อัปสรรู้ตัวว่าคิดผิดถนัดที่ต่อว่าเขาในขณะที่เธออยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบแบบนี้

“จูบเหรอ? ผมว่าไม่ใช่มั้ง เมื่อกี้เสียงครางใครไม่รู้ดังซะขนาดนั้น” เขาพูดยั่ว

หญิงสาวสะบัดหน้าค้อนแก้มแดงระเรื่อเมื่อคิดถึงบทจุมพิตซาบซ่านเมื่อสักครู่

“ผมว่าเราไปกินข้าวก่อนดีกว่า เลยเที่ยงมานานแล้วด้วย บางทีท้องอิ่มความคิดอาจจะแล่นก็ได้นะ ไป” ว่าแล้วร่างสูงก็ดึงข้อมือบางให้ลุกตามไปที่ลิฟต์ พนักงานที่เดินผ่านไปมาหลายคนมองคนทั้งคู่ด้วยแววตาชื่นชม

*** ขอบคุณคร้า ***