บทที่6 รูปใคร?

6

“ว้าว!!! ..สวยจัง” กรรณณาราร้องออกมาอย่างตื่นเต้นกับความสวยงามตรงหน้าห้องนอนของพ่อเลี้ยงหนุ่มถูกตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าอ่อนคล้ายๆ ห้องนอนที่บ้านของเธอแต่ห้องนี้มีการตกแต่งที่สวยและแปลกตากว่า

“โห เคยเป็นแชมป์แข่งมอเตอร์ไซค์กับรถแข่งด้วยเจ่งอ่ะ โอ้โหถ้วยพระราชทาน นั้นรางวัลชนะเลิศการแข่งขันคาราเต้ เทควันโด้ ยูโด ยิงปืนแข่งม้า เฮ้ย จบเตรียมทหารด้วย โอ้มายก๊อดเป็นทหารเรือด้วยเหรอ จุจุจุทำได้ไงเนี่ย นึกว่าสมัยหนุ่มๆ จะประกวดหนุ่มหล่อชวนฝันอะไรงี้ซะอีก” กรรณณาราเอ่ยอย่างตื่นเต้นกับถ้วยและโล่รางวัลต่าง ๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าหล่อๆ ราวหนุ่มวัย30กว่าๆ จะทำได้ขนาดนี้เธอคิดว่าชายหนุ่มจะเป็นนายแบบอะไรแบบนั้นมากกว่าและที่สำคัญคือรูปถ่ายบางรู้บ่งบอกได้ว่าชนะชลจบจากโรงเรียนเตรียมหหารและโรงเรียนนายเรือ ซ้ำยังรับราชการทหารมาก่อน ชัชรินทร์ไม่เคยเล่าเลยว่าอาของเขาเคยเป็นทหารเรือ

‘หรือไอ้ชัชจะไม่รู้กันนะ’ หญิงสาวคิดและมองไปเรื่อย ๆ ก่อนจะไปสะดุดตากับกรอบรูปที่ถูกคว่ำหน้าไว้หลายปีจนมีฝุ่นจับ

“ห้ามแตะนะกระแต” พ่อเลี้ยงแห่งไร่แสนรักเอ่ยบอกเมื่อเห็นหญิงสาวกำลังเอื้อมมือไปจับกรอบรูปที่ถูกคว่ำหน้าอยู่ ชนะชลสาวเท้าเข้าใกล้และหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมาก่อนที่เธอจะเห็นคนในรูป

“รูปใคร? ขอดูหน่อยสิ” หญิงสาวเอ่ยบอกในใจเริ่มสงสัยกับท่าทีของชายหนุ่มจนต้องหาทางแย่ง

“ไม่อนุญาต” ชายหนุ่มยืนกรานอย่างแข็งกร้าว เขาไม่อยากเห็นรูปนี่และไม่อยากให้ใครเห็นด้วย ทั้งสองยื้อแย่งกันพัลวัน จนในที่สุดชนะชลก็ได้รูปนั้นไปชายหนุ่มจึงยกมือข้างที่จับกรอบรูปขึ้นเหนือหัวแค่นี้ยัยคนสูง156เซนติเมตรก็เอื้อมไม่ถึงแล้ว

“อยากดูก็เอื้อมให้ถึงสิแม่หนูสมุนสโนไวท์” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนยิ้มอย่างเป็นต่อ

ด้านคนถูกเรียกว่าสมุนสโนไวท์หรือก็คือคนแคระนั้นถึงกับฉุนเธอต้องเอารูปนั้นให้ได้หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเอื้อมมือกระโดดแย่งแต่ความสูงที่มากกว่าของชนะชลเป็นข้อได้เปรียบทำให้เธอกระโดดไม่ถึงสักทียิ่งกระโดดร่างของทั้งสองก็ยิ่งสัมผัสเสียดสีกันหญิงสาวอาจไม่รู้สึกแต่ชายหนุ่มที่เป็นชายชาติเสือแมนทั้งแท่งอย่างชนะชลนี่สิรู้สึกรุ่มร้อนขึ้นมา แหงสิเขามันผู้ชายทั้งแท่งไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่มีสาวๆ มาอยู่ใกล้ๆ แถมเนื้อเสียดสีกันแบบนี้ใครมันจะไม่รู้สึก

“โอ๊ยเหนื่อยคนหรือเสาไฟฟ้าเนี่ย” สาวน้อยผู้ยังไม่รู้ว่าสร้างความรุ่มร้อนให้คนตัวสูงโอดครวญอย่างเหนื่อยล้าหลังจากกระโดดมาสักระยะ สาวน้อยยอมแพ้ก่อนจะนั่งแหมะลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

“อาน่ะเป็นคน...แต่เธอน่ะเป็นคนแคระ เตี้ยเองอย่ามาโยนความผิดให้อาสิยัยเด็กแคระ” พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยบอกอย่างต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกร้อนรุ่มที่มาพร้อม ๆ กับความเจ็บปวดที่ความเป็นชายก่อนจะหันหน้าหนีพร้อมทั้งถอดกรอบนำรูปออกแล้วเอารูปถ่ายที่เขาไม่อยากเห็นขึ้นมาก่อนจะฉีกออกจากกันอย่างลวกๆ และทิ้งลงถังขยะเมื่อวันนี้เขามีหญิงสาวที่นั่งแหมะลงกับพื้นเพราะความเหนื่อยเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง (โดยไม่ได้ตั้งใจ) เขาก็ไม่จำเป็นต้องเก็บรูปนั้นไว้อีก ลากันทีความเจ็บปวดทั้งหมดจากนี้เขาจะเริ่มต้นใหม่

“เธอไม่ต้องเห็นหรอกกระแตอาไม่อยากเห็นและไม่อยากให้ใครเห็น คนในอดีตคือคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตปัจจุบันของอา” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งปริศนาไว้ให้หญิงสาวผู้อยากรู้ได้สงสัยเล่น

“อะไรกัน ที่แท้ก็รูปแฟนเก่าชิ อุตส่าห์อยากเห็น...กลายเป็นเศษขยะไปซะแล้ว” กรรณณาราโอดครวญอย่างเสียดายพอจะได้ยินจากชัชรินทร์มาบ้างว่าที่ชนะชลไม่ยอมแต่งงานสักทีเพราะมีอดีตรักฝังใจ อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงที่ทำร้ายคนที่เธอชื่นชมสักครั้งแต่อีตาอาชลฉีกทิ้งอย่างไม่เสียดายสักนิด

“ฉีกทิ้งแบบคงไปแอบเสียใจในห้องน้ำแหงๆ” กรรณณาราสันนิษฐานเอาเองก่อนจะออกจากห้องไปหลังจากหายเหนื่อยเพราะอยากจะเดินเล่นรอบบ้านเพื่อสำรวจ ด้านคนที่หญิงสาวคิดว่าเสียใจเพราะทำลายรูปถ่ายไปกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดไม่เพราะชายหนุ่มกำลังปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวชโลมกายเพื่อดับความรุ่มร้อนในกายต่างหาก

“หื่นชะมัดไอ้ชลเอ้ยท่องไว้ไม่กินเด็ก ไม่กินเด็ก” ชายหนุ่มได้แต่บอกตัวเองแต่พอนึกถึงเนื้อนุ่มๆ ที่สัมผัสเสียดสีกับเนื้อผิวของตนแล้วยิ่งลืมไม่ได้ “บ้าเอ๋ย”