บทที่5 ไร่แสนรัก

5

ไร่แสนรัก จ.เชียงใหม่

เชฟโลเลตสีเทาดำเคลื่อนตัวเข้าสู่อาณาเขตไร่แสนรักในช่วงเย็น กลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เมื่อรถขับผ่านไปจากทางเข้ามาไม่ไกลเป็นแปลงดอกไม้เมืองเหนือกินระยะทางราวครึ่งกิโลก่อนที่จะเป็นแปลงองุ่น

กรรณณารามองบรรยากาศนอกตัวรถอย่างหลงใหลเธอชอบที่นี่ ผลผลิตหลักของไร่แสนรักได้มาจากการปลูกกาแฟและชาเขียวมีโรงงานแปรรูปผลผลิตจากใบชาและเมล็ดกาแฟอยู่ถัดจากแปลงองุ่น หากมองเลยไปจะเห็นต้นกาแฟก่อนที่จะเห็นไร่ชาภูเขาและบ้านหลังใหญ่อยู่สุดลูกหูลูกตาที่นั่นคือบ้านของพ่อเลี้ยงชนะชลนั่นเอง

ถัดจากบ้านหลังใหญ่ไม่ไกลมีบ้านอีกหลังซึ่งเป็นของพ่อเลี้ยงชัยชลและแม่เลี้ยงชนิสาพ่อและแม่ของหนุ่มใหญ่ แม่เลี้ยงชนิสาเดินทางไปปางไม้สัตยรังสรรค์พร้อมกับชนะชลแต่อยู่กับลูกชายคนโตอีกสักพักถึงจะกลับส่วนพ่อเลี้ยงชัยชลเนื่องจากได้รับอุบัติเหตุจนเดินไม่ได้เมื่อ15ปีก่อนทำให้ไม่สะดวกในการเดินทางพ่อเลี้ยงวัยชราจึงรออยู่ที่ไร่โดยมีพยาบาลคอยดูแล

เชฟโลเลตคันคุ้นตาจอดเทียบท่าหน้าบ้านหลังใหญ่ก่อนที่เจ้าของรถจะก้าวลงมาพร้อมกับหญิงสาวที่เคยมาเที่ยวพร้อมกับนายน้อยชัชรินทร์บ่อย ๆ หาได้สร้างความแปลกใจให้คนงานในไร่รวมถึงจันทร์ฟองผู้เปรียบดั่งแม่นมของชายหนุ่มไม่ เพราะทุกคนในไร่รับรู้เรื่องราวจากไอหมอกคนสนิทที่มาเกณฑ์คนงานไปช่วยงานกลับมาเล่าให้ฟัง

“พ่อล่ะครับป้าจันทร์” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยถามหลังจากยกมือไหว้หญิงวัย61

“อยู่บนเฮือนเจ้าป้อเฮี้ยง” นางจันทร์ฟองเอ่ยบอกสายตาทอดมองใบหน้าหวานของนายหญิงอย่างเอ็นดู

“ป้อเฮี้ยงพานายหญิงไปไหว้ป้อนายเต๊อะเจ้า เดี๋ยวป้าเอาของนายหญิงไปเก็บให้” จันทร์ฟองเอ่ยบอกก่อนจะรับถุงในมือของชนะชลมาถือไว้

“ไปไหว้พ่อกัน” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะเดินนำหญิงสาวไป แม้จะรู้สึกไม่ชินกับสรรพนามที่ใช้เรียกแต่ก็ไม่อาจแก้ไขทักท้วงได้เพราะชายหนุ่มชวนไปหาพ่อของเขาซะก่อน

“สวัสดีค่ะคุณปู่” กรรณณาราเอ่ยทำความเคารพชายชราอย่างเป็นกันเองเพราะเคยพบชายชราทุกครั้งที่มาเที่ยวพร้อมชัชรินทร์

“ไหว้พระเถอะลูก ต่อไปไม่เรียกปู่แล้วนะ เรียกพ่อแทน ไหนลองเรียกสิ” พ่อเลี้ยงชัยชลเอ่ยบอกลูกสะใภ้วัยใส ชายชราคิดในใจว่านี่คงเป็นโชคชะตาที่พระพรหมท่านลิขิตทั้งสองถึงได้แต่งงานกันถึงแม้ใคร ๆ จะว่าเป็นหลานชายเขาลิขิตก็ตาม

“ค่ะ คุณพ่อ คุณพ่อทานอะไรรึยังคะ นี่ก็เย็นมากแล้ว” หญิงสาววัยใสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงแต่ลึกๆ แล้วคือเธอเองที่หิว

“หิวแล้วล่ะสิ แม่จันทร์เพ็ญคงเตรียมอาหารเสร็จแล้วไปทานกันเถอะ” ชายชราเอ่ยอย่างรู้ทันจนใบหน้าหวานร้อนผ่าวอย่างเขินๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าอย่างขบขัน

“ดูแลเมียยังไงวะเจ้าชล เมียแกถึงได้หิวแบบนี้” พ่อเลี้ยงชัยชลเอ่ยตำหนิลูกชายอย่างทีเล่นทีจริง

“อ้าวพ่อไง๊มาโทษผมแบบนี้ล่ะ ก็กินมาพร้อมกันแถมยังกินเยอะกว่าแท้ๆ หิวไวจริงเด็กน้อย” พ่อเลี้ยงหนุ่มเอ่ยบอก

“ชิเค้าอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนนี่ ไม่ได้อยู่ในวัยกลางคนแบบอาชลเอ๊ะ...หรือวัยทอง” แม่สาวน้อยหาได้ยอมไม่ เธอรู้ว่าเขาหาว่าเธอกินจุแถมยังตะกละ

“ยัยกระแตป่า”

“ทำไมตาแก่” ทั้งสองเอ่ยขึ้นจ้องตากันราวจะกินเลือดกินเนื้อเป็นสัญญาณว่าสงครามน้ำลายกำลังจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง

“พอเลยๆ โบราณว่าผัวเมียทะเลาะกันมาก ๆ ลูกจะดก เอ๊ะ...แต่ไม่ห้ามดีกว่าจะได้มีหลานหัวปีท้ายปีกับเขาบ้าง ทะเลาะกันต่อเลย” ชายชราเอ่ยบอกก่อนที่จะบอกให้พยาบาลพิเศษพาไปที่โต๊ะอาหารตรงระเบียง ด้านคนถูก (ไม่) ห้ามมองหน้ากันก่อนจะเดินตามไป จะทะเลาะกันอยู่ทำไมเล่า

“อ้าว ไม่กัดกันต่อรึ” พอเลี้ยงวัยชราเอ่ยบอก กรรณณารานั่งลงตรงข้ามกับชายชราก่อนจะหันไปมองทางระเบียงบรรยากาศภายนอกรายล้อมไปด้วยต้นชาเขียวขจีทำให้ผ่อนคลายขึ้นบ้าง

“แล้วนี่รู้รึยังว่าไอ้ตัวดีมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน” ชายชราเอ่ยถึงบุตรชายถึงพ่อหลานชายตัวดีที่ทำอะไรคิดอะไรออกมาแต่ล่ะอย่างดี ๆทั้งนั้น ดีกับผีน่ะสิ

“คงอยู่ที่ไร่ไพรพนากับเพื่อนมันแหละครับผมให้เมฆไปดูแล้วยังไม่ติดต่อมาเลย หรือถ้าไม่อยู่ที่นั่นมันคงไปตามหาเมียแก่ตามที่พูดไว้มั้ง” พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยบอก ตอนนี้คนที่ชัชรินทร์จะไปหาคงมีแค่เตชินทร์เพื่อนสนิทอีกคนที่ตอนนี้ช่วยงานที่ไร่องุ่นของครอบครัวที่ลำปางเพราะชัชรินทร์มีเพื่อนสนิทแค่สองคนเมื่อหนึ่งคนถูกทรยศ หลานชายเขาต้องไปหาเพื่อนอีกคนเป็นแน่

“ก็มีสิทธิ์เป็นไปได้นะ คงไปหาเมียแก่อยู่ฮะฮะฮะ สาวรุ่น ๆ ไม่เอาอยากได้คนอายุมากกว่าขอให้มันได้เมียสายโหดทีเถอะทำอะไรไม่ปรึกษาใคร” ชายชราเอ่ยขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมา พ่อเลี้ยงหนุ่มเองก็ยิ้มขำออกมาผิดกับหญิงสาวหนึ่งเดียวที่อดนึกถึงสาวรุ่นพี่คนหนึ่งที่เจอที่ไร่ไพรพนาของเตชินทร์เพื่อนสนิทอีกคนของเธอเป็นสาวสวยสายโหดอายุมากกว่าเธอ5ปีแถมยังโดนตาต้องใจเพื่อนสนิทผู้ทรยศเธออีกด้วย ‘มันคงไม่ไปรวบหัวรวบหางพี่เขาทำเมียนะ’