โคแก่แพ้รัก

ปฐมบท

ดวงตาคมจดจ้องภาพสะท้อนภายในกระจกด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ชุดสูทสีขาวสง่าแลดูเข้ากับใบหน้าคมเข้มอ่อนกว่าวัยของเขาไม่น้อยเลยทีเดียว ทว่าเขากลับไม่คิดว่ามันเหมาะสมและเข้ากับเขา

ชุดที่เขาใส่ปกติเป็นชุดที่เหมาะสำหรับเข้าไร่ไม่ใช่ชุดสูทแต่งงานดั่งเช่นวันนี้...ใช่ ที่เขาใส่อยู่คือชุดสูทแต่งงาน แต่วันนี้ในตอนแรกไม่ใช่งานแต่งงานของเขาหรอก มันเป็นงานแต่งงานของไอ้หลานชายนิสัยเสียของเขาต่างหาก แต่แล้วเหตุการณ์มันก็กลับตาลปัตร

เขาที่เคยเป็นคุณอาเจ้าบ่าวกลับต้องมาเป็นเจ้าบ่าวเสียเองเพราะจดหมายบ้า ๆ ที่ไอ้หลานชายตัวดีมันทิ้งไว้ คิดถึงขึ้นมาก็คันแข็งคันขาอยากจะประเคนลูกถีบใส่ไอ้ตัวดีจริง ๆ

จบงานวันนี้ก่อนเถอะเขาจะล่าตัวมันกลับมาฟาดไม่เลี้ยงไม่เกรงใจพ่อแม่มันด้วย

ดวงตาคมมองกระจกอีกครั้งก่อนจะจมไปกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ยังสร้างความคับแค้นเจ็บใจให้เขาไม่หาย มันเป็นเรื่องบ้า ๆ ที่ทำให้เขาต้องมาเป็นเจ้าบ่าวแทนหลานชายตัวดีนี่ไงล่ะ

2ชั่วโมงก่อน

“ชลเห็นเจ้าชัชรึเปล่า” ชนะชัยหรือพ่อเลี้ยงชัย เจ้าของปางไม้สัตยรังสรรค์และฟาร์มม้าวัย50เอ่ยถามน้องชายอย่างชนะชล สัตยรังสรรค์หรือพ่อเลี้ยงชล พ่อเลี้ยงหนุ่มวัย40ที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในบ้านหลังจากที่ออกไปดูความเรียบร้อยของขบวนขันหมากที่จะใช้ในงานแต่งงานของลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงชัยซึ่งถูกจัดขึ้นตามความต้องการของผู้ใหญ่หลังจากที่ชัชรินทร์เจ้าบ่าวในวันนี้เรียนจบปริญญาตรีและอายุครบ20ปีบริบูรณ์ และเจ้าสาวของเด็กหนุ่มก็คือเพื่อนสนิทของเด็กหนุ่มเองตามที่ผู้ใหญ่เห็นสมควร

“ไม่เห็นครับ ผมไปดูขบวนขันหมากเพิ่งเข้ามา” พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ตอบก่อนจะมีสีหน้าหวั่นวิตกเพราะพอจะรู้ว่าหลานชายกับเพื่อนสาวไม่อยากจะแต่งงานกัน

“เดี๋ยวผมให้คนของเราออกตามหาดูครับ นายชัชคงอยู่แถวนี้” ชนะชลเอ่ยบอกก่อนจะโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทที่เขาพามาช่วยงานที่บ้านของพี่ชายเพื่อสั่งให้ตามหาหลานชาย

1ชั่วโมงต่อมา

“ไอ้เมฆบอกว่าไม่พบเลยครับนาย” ไอหมอกลูกน้องคนสนิทของชนะชลเอ่ยบอกเจ้านาย นายน้อยของเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแถมฤกษ์แห่ขันหมากยังเหลืออีกไม่ถึง2ชั่วโมงทำให้เจ้านายแต่ละคนของเขาทำหน้าปลงไม่ตกกันไปตาม ๆ กัน เขาเองก็พลอยกลุ้มไปด้วย

“พี่โทรบอกพ่อเลี้ยงกรณ์แล้วเดี๋ยวทางโน้นคงมา หมอกไปรอรับพ่อเลี้ยงกรณ์ที่ประตูหลังอย่าให้ใครเห็น เราต้องไม่กระโตกกระตาก” ชนะชัยเอ่ยบอกเสียงเรียบนึกโกรธบุตรชายที่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตในใจ ‘ไอ้ลูกเวรหาเรื่องมาให้พ่อจนได้พับผ่าสิ’

“เกิดอะไรขึ้นวะชัย ชล” พ่อเลี้ยงกรณ์ชนกเจ้าของไร่กันตะ ไร่ส้มขึ้นชื่อของแม่ฮ่องสอนเอ่ยถามหลังจากตนและภรรยาเดินทางมาถึงบ้านของเพื่อนรักซึ่งอยู่ไม่ไกลกัน

“เจ้าชัชหายตัวไป ฉันเลยเรียกแกมาปรึกษาว่าจะเอาไง” พ่อเลี้ยงชัยเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเคร่งเครียดจะให้ยกเลิกงานแต่ก็เสียชื่อเสียง ไม่ยกเลิกก็ไม่มีเจ้าบ่าวเขาควรทำอย่างไรดี

“ว่าไงนะ เกิดขึ้นได้ยังไง” พ่อเลี้ยงไร่ส้มโวยวายอย่างตกใจที่อยู่ ๆ ว่าที่ลูกเขยก็หายไป

“ยกเลิกไม่ได้นะคะ ซินแสบอกว่าถ้ายัยกระแตไม่แต่งงานปีนี้ก็จะไม่ได้แต่งงานอีกเลยและอาจจะทำให้ยัยกระแตมีเคราะห์หนักนะคะ” แม่เลี้ยงกานดามารดาของเจ้าสาวเอ่ยบอกสามีและคนอื่น ๆ เหตุผลที่เธอยอมให้ลูกสาวที่อายุเพิ่งจะ20แต่งงานก็เพราะเชื่อในคำทำนายของหมอดูชื่อดังที่บอกว่าถ้ากรรณณาราหรือกระแตลูกสาวของเธอไม่แต่งงานภายในปีนี้อาจจะเจ็บหนักถึงตายและไม่มีโอกาสได้แต่งงานตลอดชีวิต

“แล้วจะเอาไงล่ะยกเลิกไม่ได้แล้วเราจะหาเจ้าบ่าวมาจากไหน ไอ้ชัชนะไอ้ชัชสร้างแต่เรื่อง” พ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้เอ่ยอย่างโมโห จะมีวันไหนไหมที่ลูกชายเขาจะไม่สร้างเรื่องให้ปวดหัว ก็เห็นไม่มาประท้วงอะไรคิดว่าไม่ขัดขืนที่ไหนได้มันหลอกให้ตายใจ มันน่าโยนไปไว้ในปางนัก

“คุณชัยคะ รินทร์เจอจดหมายนี่ในห้องตาชัชค่ะ” แม่เลี้ยงวารินทร์ผู้เป็นนายหญิงแห่งปางไม้สัตยรังสรรค์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบจากความรีบร้อน พ่อเลี้ยงชัยรับจดหมายมาอ่านก่อนจะหันมามองน้องชายที่ยืนกอดอกสีหน้าเรียบเฉยอยู่ข้างๆ อย่างลำบากใจ

“จดหมายว่าไงครับพี่ชัย นายชัชมันเขียนว่าอะไร” พ่อเลี้ยงชนะชลเอ่ยถามอย่างสงสัยกับอาการของพี่ชาย พ่อเลี้ยงชัยจึงยื่นจดหมายให้น้องชายอ่านเองเพราะพูดไม่ออกกับสิ่งที่อ่านไป เขาเชื่อว่าถ้าไอ้เจ้าของจดหมายยืนอยู่ตรงนี้คงโดนน้องชายเขากระทืบไม่ยั้งทันทีที่อ่านจบเป็นแน่

ถึงทุกคนที่รัก

ก่อนอื่นผมต้องขอโทษทุกคนที่ทำให้วุ่นวายกัน แต่ผมกับกระแตไม่เคยรู้สึกกันแบบชู้สาวเลยแม้แต่น้อยผมกับกระแตจึงไม่สามารถยอมรับการแต่งงานครั้งนี้ได้เราจึงตกลงกันว่าผมจะหนีงาน จากนั้นเธอก็จะอ้างว่าเสียใจและขอไปเรียนต่อตามที่คิดไว้ แต่พอมาคิดดูแล้วแบบนั้นเท่ากับผมทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูลผมเลยหาวิธีแก้ปัญหาที่คิดว่าดีที่สุดในวินาทีนี่ไว้แล้ว นั้นก็คือการหาเจ้าบ่าวคนใหม่แทนผมที่สามารถช่วยกระแตจากคำทำนายได้ วันที่เจอซินแสผมจำได้ว่าท่านทำนายว่ากระแตจะได้สามีแก่ (ส่วนผมจะได้ภรรยาแก่กว่า)

ดังนั้นเจ้าบ่าวของกระแตต้องเป็นคนมีอายุมากกว่าและคนที่ผมเห็นว่าเหมาะที่สุดก็คือ อาชล ใช่ครับอ่านไม่ผิดหรอกผมหมายถึงอาชนะชลของผมนั่นแหละ อาชล40แล้วผมไม่ยอมให้อาขึ้นคานหรอกวิธีนี้แหละเหมาะที่สุดกระแตพ้นเคราะห์ ผมได้อาสะใภ้ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัว เอาเป็นว่าตามนี่นะครับ

รักและเคารพทุกคนเสมอ

ชัชรินทร์ สัตยรังสรรค์

ปล. ผมขอหลบเท้าอาชลไปตามหาเมียแก่สักพักนะครับ

“ไอ้เด็กเวร” ชนะชลเอ่ยอย่างโมโหก่อนจะขยำกระดาษในมือทิ้งอย่างโมโห ไอ้หลานบ้านั่นมันคิดอะไรอยู่ถึงโยนเรื่องของตัวเองมาที่เขาแบบนี้ กลับมาเมื่อไหร่โดนดีแน่

“ชลถือว่าเห็นแก่พี่สักครั้งเถอะวะ” พ่อเลี้ยงเจ้าของปางไม้เอ่ยขอร้องแม้จะไม่พอใจบุตรชายที่ทิ้งหน้าที่ไว้ให้น้องชายเขา แต่เขาก็คิดว่าดีที่สุดแล้วน้องชายเขาจะได้มีครอบครัวซะทีส่วนเพื่อนลูกชายที่ตนรักเหมือนลูกก็จะได้แต่งงาน เพื่อนของเขาจะได้สบายใจ

“ไม่มีทาง กรรณณาราเด็กกว่าผมตั้ง20ปีเป็นพ่อลูกกันได้เลยนะ” พ่อเลี้ยงหนุ่มวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเขาไม่บ้าจี้ตามหลานชายแน่นอนเรื่องอะไรจะหาเรื่องให้ตัวเองกลายเป็นโคแก่ ยิ่งเด็กนั้นทั้งแสบทั้งซนถ้าแต่งงานกันคงต้องบอกลาความสงบสุขตลอดชีวิตแน่

“ชลถือว่าช่วยพี่เถอะ งานนี้ล่มไม่ได้นะ เพื่อครอบครัวเราและเพื่อความสบายใจของไอ้กรณ์กับกานดา” พ่อเลี้ยงชัยเอ่ยหว่านล้อมน้องชายด้วยสีหน้าเศร้า จนชนะชลไม่อาจทนมองได้พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่เบือนหน้าหนีสายตาพี่ชายแต่ต้องเจอกับสายตาอ้อนวอนของพี่สะใภ้และเพื่อนของพี่ชาย ชนะชลหลับตาลงก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปากเปลือกตาเปิดขึ้นอีกครั้ง

“ก็ได้ครับ แต่ถ้าเกิดไปกันไม่รอดแล้วต้องหย่าผมจะไม่แต่งกับใครอีกห้ามมาบังคับแล้วกัน” ชายหนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอก ทุกคนพากันยิ้มออกมาอย่างโล่งใจกับคำตอบของพ่อเลี้ยงหนุ่ม

“เสร็จรึยังจ๊ะชล เอ...ดูสิพอดีเลย” เสียงคุณวารินทร์เอ่ยขึ้นทำให้พ่อเลี้ยงชนะชลหลุดออกจากภวังค์แห่งอดีตก่อนจะจ้องมองดูตนเองในกระจก เพราะตนและหลานชายมีความสูงและน้ำหนักใกล้เคียงกันทำให้ใส่ชุดของหลานชายได้พอดีหรืออาจเป็นความตั้งใจของไอ้หลานไม่รู้จักโต เขาก็บอกไม่ได้

“ไปกันเถอะจ๊ะจะได้ฤกษ์แห่ขันหมากแล้ว” แม่เลี้ยงวารินทร์เอ่ยบอกน้องสามีที่ตนรักเหมือนน้องชายแท้ๆ พ่อเลี้ยงชนะชลพยักหน้าแทนการตอบก่อนจะเดินไปพร้อมกับพี่สะใภ้